Martha and the Muffins - Metro Music (1980)

Van Echo Beach heeft Laibach nog een sample gebruikt.
Heel leuk nummertje, nog vaak te horen op KinKClassX.com.

Wordt ook door Gabriella Cilmi gecoverd.

Echo Beach is en blijft een (cult)klassieker. Ik hoor 'm nog steeds graag en dat na 31 jaar. New wave zoals new wave hoort te zijn. Ongecompliceerd en vrolijk zonder lullig te worden.

Eerste album van de Canadese (Toronto) new-wave groep Martha & The Muffins.
De hoes laat de topografische kaart van Toronto zien.
Album werd opgenomen in Engeland en geproduceerd door Mike Howlett, een bekende new-wave producer in de jaren 80.
2 Martha's (Johnson en Ladly) verzorgen de vocalen en Ladly ook de keyboards. Vocalen doen me hier en daar een beetje aan Patti Smith denken.

Deze LP staat vol met strakke, puntige en aanstekelijke new-wave liedjes, ruim gelardeerd met toetsenwerk en altijd ook een saxofoontje er tussendoor.
Echo Beach kent toch hopelijk iedereen en is een klassiekertje geworden. Hoort in iedere jukebox thuis. Heb het clipje maar bijgevoegd.
Een ander prachtig nummer is het door een mooi toetsenmotiefje gedragen enigszins weemoedige Saigon.
Ook Monotone, Paint By Number Heart, Indecision en Cheesies And Gum zijn van die aardige typische vroeg jaren-80 new wave liedjes.
Hoogtepunt is echter het langzame en onheilspellende Sinking Land, waar je haren zowat overeind van gaan staan.

Martha & The Muffins bestaan overigens nog steeds.
Op vinyl en puntgaaf.

Robert Forster (Go-Betweens) maakte ook ooit een prachtige cover van Echo Beach...

Zou Sinking Land The Sisters of Mercy hebben geïnspireerd voor The Temple of Love? Dat is nl. net een snellere versie van dat nummer.

En Gaat ook prima op ska in de versie van The Hotknives.

En de opening van 'Love Will Tear Us Apart' lijkt op de opening van 'Revenge'. Invloedrijk bandje dit.

Opgenomen in augustus 1979, dus half jaar eerder dan JD. Martha Ladly was in 1982 als 17 jarige puber mijn droomvrouw (nav video Party Fears Two)

Klopt. Bedoel ik ook. Heb het even omgedraaid.

Martha and the Muffins, kende ze enkel van naam. Vreemd eigenlijk want in begin jaren 80 volgde ik toch bijzonder veel, kwam ik in aanraking met heel veel nieuwe wave bands. Maar Martha and the Muffins is me totaal ontschoten.
In de kringloop zag ik dit album liggen op piekfijn vinyl. Intussen weten de kringlopen ook iets meer van de vernieuwde interesse in vinyl en schieten de prijzen omhoog. Toch maar gekocht , meer uit interesse en ook toen ik hier en daar wat commentaar had gelezen.
De eerste indruk : zeker niet gek. Meest energieke songs, duidelijke wave invloeden en gek dat ik dat 44 jaar geleden deze niet heb 'ontdekt'.
Ik vind het ook moeilijk om iets te vinden wat er enigszins op lijkt. Ik heb wat muziek van de relatief onbekende Robin Lane and the Charbusters, die in dezelfde tijd ook een paar platen hebben gemaakt. Dat was meer rockgericht, maar enkele overeenkomsten zijn er wel. Puntige liedjes, niet al te ingewikkeld, meestal energiek.
Het is belangrijk om deze en andere popmuziek te beoordelen in de context van toen deze werd uitgebracht - niet nu, 44 jaar later. Dus als ik me deze tijd terugdenk, was het spannend, anders en toegankelijk - groepen die in de ontluikende new wave-beweging de punk/post-punk overbrugde met mainstream pop.
Maar het was in ieder geval geheel anders dan eind jaren 70.
Het was natuurlijk niet heel erg invloedrijk, niet baanbrekend, maar het roept onherroepelijk de tijd op van begin jaren 80, een tijd waarin muziek zichzelf radicaal vernieuwde op manieren die nog steeds voelbaar zijn. Ik las dat één van de Martha's ook bij the Associates had gespeeld deze groep kende ik nu weer wel.
Ik weet niet wat ik zal vinden van de rest van het repertoire van deze groep, maar deze eerste plaat vind ik het betaalde geld in de kringloop dubbel en dwars waard.
En terwijl ik altijd dacht dat ik geen verrassingen meer tegen zou komen uit die tijd, blijkt toch dat dit nog mogelijk is. Gelukkkig !!

De vijf Canadezen van Martha and The Muffins zien eruit zoals mijn klasgenoten én ikzelf in dat jaar: keurige kapsels en kleertjes. Tegelijkertijd klinkt op hun in The Manor nabij het Engelse Oxford opgenomen debuut vooral vlotte new wave met dansende baslijntjes, soms felle gitaarpartijen (Paint By Number Heart), saxspel op de wijze van Roxy Music (getuige Indecision en Cheesies and Gum) én de zang van maar liefst twéé Martha's: Martha Ladly en Martha Johnson. Door de elektrische piano en de vocalen moet ik soms aan Curved Air denken, de artrockgroep van begin jaren '70.

Metro Music had enkele draaibeurten nodig voordat de muziek landde. Het is vooral uptempo, waardoor de nummers in eerste instantie te eenvormig leken en weinig kwam bovendrijven. Het album bevat eigenlijk maar één langzamer nummer, te weten halverwege kant 2 met Sinking Land.
Dat beeld veranderde tijdens een autorit, zoals ik wel vaker beleef. Diverse fraaie details bleken zich te hebben verstopt. Daarbij dus véél energie en nog dansbaar ook.
De teksten zijn leuk, zoals die van de hit Echo Beach, over een saaie kantoorbaan en het verlangen om de zonsondergang aan het strand te zien. Het liedje haalde in mei 1980 de NOS/NCRV-tipparade, maar had meer verdiend: in het VK in maart #10 en voor Metro Music diezelfde maand #34.

Anno 2025 blijkt Metro Music een persoonlijk groeiplaatje, dat ik maar eens op vinyl moet tegenkomen. Al in september datzelfde jaar brachten Martha and The Muffins hun tweede album uit, dat evenwel niet het succes van het debuut haalde. De opvolgers daarvan slaagden er net zo min in dat succes te benaderen.

Mijn reis door de new wave van mei 1980 kwam van Blondie en non-albumsingle Call Me; vervolg bij de derde van Squeeze.