Uit de gouden periode 1980-1988 is deze Around The World In A Day mijn op één na minst beluisterde Prince-plaat, na Controversy. En van deze acht scoort ook alleen Controversy lager qua sterrenaantal trouwens. Zie ik deze eendagswereldreis dan als een eiland van matigheid in een zee van genialiteit? Zeker niet. Deze plaat pakt me gewoon veel minder in dan zijn drie opvolgers, twee voorgangers en Dirty Mind, ik bemerk tijdens het luisteren altijd een soort afstand tussen mezelf en deze liedjes.
Het fenomeen zal jullie vast wel bekend zijn, alleen dan misschien niet in verhouding tot deze plaat, die toch wel als een Prince-klassieker geldt.
Vanwaar dan mijn eigen terughoudendheid? Aan de sound van het album ligt het alvast niet, want die bevalt me wel. ATWIAD klinkt zonnig en zomers, en dan bedoel ik niet het ‘vamos a la playa’-type zomers, maar het zomers van lange, zorgeloze vakanties, van een huisje huren ergens vlak buiten het dorp, van aangename wandelingen door velden vol woeste bloemen terwijl je de hand vasthoudt van een leuk meisje met een roze beret, waar je zelfs jaren later nog weleens aan terugdenkt. Kortom, Prince schildert hier met fellere kleuren, en met minder paars.
Sowieso vind ik het altijd wel tof wanneer artiesten niet te strak vasthouden aan hun successound, maar deze zien als iets dat constant beweegt, reageert, evolueert, in plaats van als iets dat je in een museumdisplay moet bewaren tot het einde der tijden. En dat is natuurlijk Prince ten voeten uit.
Nee, ik denk dat het stomweg aan de liedjes zelf ligt. Als je mij zou vragen om alle nummers die Prince ooit gemaakt heeft te rangschikken van best naar minst, dan zouden bijvoorbeeld bijna alle liedjes van Purple Rain wel hoger staan dan die van ATWIAD, denk ik. Prince sloot zich vrijwel meteen na het beëindigen van de Purple Rain-tour alweer op in zijn studio om aan een opvolger te werken. De aard van het werkverslaafde beestje natuurlijk, maar misschien was dat zelfs voor een genie op de top van zijn kunnen iets te snel?
Mijn drie absolute topfavorieten hier zijn de titeltrack (prachtige melodieën), Raspberry Beret (perfecte popsong) en America (lekker fel, komt precies op het goede moment in de tracklist). De rest van de plaat bestaat voor mijn gevoel uit mooie liedjes, die helaas net niet mooi genoeg zijn om van dit album een Purple Rain-achtige monoliet te maken. Absoluut knap gemaakt, maar ze missen net die edge, die ongrijpbare x-factor die geweldige platen wel hebben, maar goede platen niet, hoe goed ze ook zijn.
En zo is ATWIAD voor mij een album dat ik absoluut kan waarderen en waar ik graag naar luister, maar niet vaak naar teruggrijp.
Ik ben een lastige klant, ik weet het.