La Roux - La Roux (2009)

La Roux of het meisje met het rode haar

In Engeland blijven ze maar bezig met het lanceren van nieuw vrouwelijk talent. Nu is het de beurt aan La Roux met een gelijknamige CD.

"In de perfect gearrangeerde synthpop geeft behalve een drumcomputer vooral een hevig bonzend hart het ritme aan: met haar hoge, wat bevreemdende stem zingt Jackson liedjes over verlangen en/of hartenpijn". (Bron: Humo)

La Roux is een Londens elektropop bandje rondom de zingende en synthesizerspelende piepjonge en roodharige Elly Jackson (21). Voornamelijk achter de schermen is er nog een grote rol weggelegd voor co-schrijver en producer Ben Langmaid. In 2006 werden beide aan elkaar voorgesteld door een wederzijdse vriend en vervolgens zijn ze aan de slag gegaan. Na hun eerste single Quicksand in december 2008 werd al snel een platencontract bij Polydor getekend met een debuutalbum als gevolg.


In alle recensies wordt steeds maar weer de nadruk gelegd op de invloeden uit de jaren-80, zoals Yazzoo, Human League, Heaven 17 en vooral the Eurythmics. Maar eigenlijk leiden deze vergelijkingen alleen maar af. Het is veel fijner om onbevangen te luisteren en zelf te ontdekken dat de stem uit Thriller in het nummer Tigerlily ‘verstopt’ zit.

Het grote succes van La Roux in Engeland blijkt uit de hoge chart-noteringen van de singles en het album en haar concertserie in het najaar bleek in 5 minuten te zijn uitverkocht. Reeds 500.000 albums gingen al over de toonbank en dat is in deze tijd van (illegaal) downloaden een enorm aantal. Nederland kan nu ook met haar kennismaken op onder andere Lowlands waar zij vrijdagmiddag haar opwachting zal maken. Elly’s aandacht voor bijzondere haarcoupes (kuif), make-up en eigengemaakte kleding zal er voor zorgen dat er ook wat te zien is al levert het niet de grootste schoonheid op.

Persoonlijk luister ik erg graag naar een beperkt aantal nummers. Zo zijn het de singles met vooral In For The Kill (…I do it for the thrill) en de ballad Almost Love die ik graag hoor langskomen in de afspeellijsten op mijn iPod. Een heel album vol is echter iets teveel van het goede.

tekst overgenomen van mijn weblog: cd-recensies.nieuwslog.nl

Eigenlijk vind ik dit best nog wel een goed album. Leuke muziek, degelijke composities en lekker dansbaar.

Vooral "In for the Kill", "Tigerlily", "Quicksand", "Bulletproof", "Colourless Colour" en "I'm Not Your Toy" zijn gewoonweg goeie nummers.

Eigenlijk heb ik maar één probleem met dit album (en iemand die mijn post aandachtig las, kon het al gemerkt hebben): de tracklist. De nummers die ik zonet genoemd heb zijn immers gewoon de eerste zes. De tweede helft van het album komt naar mijn idee nergens in de buurt van de eerste. Niet op musicaal vlak, niet op vlak van de lyrics. Zo wordt bijvoorbeeld het constant irritant rijmen op "-ions" in twee opeenvolgende nummers ("Fascination" en "Reflections Are Protections") na een tijdje ver-schrik-ke-lijk irritant.

Volgens mij had een andere volgorde van de tracks beter geweest en dan hadden de minpunten, die nu allemaal op het einde samengepakt zitten, wat minder hard opgevallen. Als dit een LP was, zou ik hem zelden of nooit omdraaien en ook nu betrap ik me er regelmatig op dat ik enkel de eerste helft van de CD speel.

Daarom heb ik besloten dit album in 2 stukken te beoordelen:

* Eerste helft: 2.5 / 2.5
* Tweede helft: 1 / 2.5

Totaal: 3.5*

En ohja, ik heb La Roux live gezien, en ik kan jullie verzekeren dat ze wel degelijk een potje kan zingen.

Whaa, ik ben toch echt in de wolken met deze cd hoor!

Bulletproof is natuurlijk het bekendste nummer, dat had ik al eerder gehoord van mijn broer. Hij heeft mij vorige maand nog wat andere La Roux-dingen laten horen en toen had ik echt een nieuwe 'muzikale interesse' gevonden!

Het is vooral Elly Jacksons stijl die mij eerst echt aansprak, da's toch wel een jonge vrouw met personality hé! Daarbij kwam dan haar handelsmerk, haar hoge stem.
(Stiekem een voorbeeld voor mij, want ik heb zelf een nogal hoge stem en was daar tot voordien niet echt tevreden mee!)

Ik heb dus de cd in huis gehaald en heb ontdekt dat La Roux eigenlijk toch nog net iets anders is dan ik dacht. Bulletproof is eigenlijk wat anders dan de andere nummers, zo lijkt het voor mij toch. Ik heb ontdekt dat Elly ook lage dingen ontzettend mooi kan zingen. En eigenlijk houd ik nog altijd het meeste van lagere zang.
Verder is de muziek bijna altijd heel vrolijk, de teksten best wel mooi en eigenlijk vaak minder vrolijk als het op het eerste gehoor klinkt.

Ik durf mijzelf zeker een fan noemen en vooral As If By Magic vind ik een wondermooi nummer!