Madonna - True Blue (1986)

Jeugdsentiment overheerst op dit album en dat is voor mij in ieder geval positief. Ik vind Madonna namelijk een echte singles 'artieste' en vind haar albumtracks over het algemeen niet om over naar huis te schrijven. Dit album bevat in tegenstelling tot haar eerste twee albums meer aardige nummers dan tegenvallende en dat zorgt er logischerwijs voor dat ik dit het beste album van de drie vind.

Nummers als White Heat, Where's the Party, Jimmy Jimmy en Love Makes the World Go Round trekken het gemiddelde weer behoorlijk omlaag, maar daar tegenover staat één van mijn all-time guilty pleasures, La Isla Bonita. Dat nummer klinkt echt hopeloos gedateerd, net als al Madonna's muziek, maar dat nummer valt in mijn ogen niet stuk te draaien. Krijg er altijd een nostalgisch gevoel van.

Live to Tell, Papa Don't Preach en True Blue behoren in mijn ogen tot Madonna's beste nummers en zal ze zeker niet wegdrukken als ik ze ergens voorbij hoor komen. Het album dat ik hier heb liggen bevat ook twee remixes van de nummers True Blue en La Isla Bonita. Ondanks dat het beste leuke mixes zijn heb ik ze niet meegenomen in mijn beoordeling.

De "rise to power" van Madonna. Hier ging ze van standaard vergankelijk zangeresje na de grote ster zoals we eigenlijk niet eens meer kunnen voorstellen dat ze het niet was.

True blue heeft vooral fijne uptempo dansmuziek met een lekker zonnig warm geluid. Met name True blue en Open your heart zijn goed voor feestjes. De soms wat gedateerd aandoende productie heeft hier juist zijn charme. Je krijgt direct allerlei jaren tachtig beelden op je netvlies.

Normaal ben ik niet zo van de popballads maar Live to tell is dan ok weer erg geslaagd. De muziek weet een prima sfeertje neer te zetten zonder het gebruk van allerlei vervelende cliche's.

erg goed album dit, zeker een van haar beste ! staan geen slechte nummers op en het luistert gewoon lekker weg met af en toe een echte knaller ertussen, vooral papa don't preach is een geweldig nummer !

Dit album en 'Like a Prayer' zijn te koop in Outlet, Kortrijk voor 1 euro. Ik geef toe dat ik getwijfeld heb, want hoezeer ik Madonna verfoei, haar eerste vier albums hebben wel iets, samen met 'Ray of Light'. Ik heb ze toch maar niet gekocht. Lagen ze er alle vier, dan had ik het wellicht wel gedaan. Ergens wil ik Madonna wel eens deftig beluisteren, maar tegelijk zijn er zoveel interessantere artiesten om te beluisteren of ontdekken. Een ander nadeel van Madonna: haar eerste vier albums + 'Ray of Light' kunnen me wel boeien, maar al de rest (althans de singles die ik ken) vind ik vreselijke bagger. Bij Prince heb ik hetzelfde probleem: de eerste albums kunnen me matig boeien, maar de laatste 20 jaar zijn wellicht ook bagger. Het probleem is dat ik altijd alles wil leren kennen, en dat lijkt me een vervelende rit bij de beide megasterren.

Vrolijk en zomers album van the coolest girl in the universe.

* Papa Don't Preach
Controversieel. De intro met de violen is geniaal gedaan, de meest herkenbare intro in de geschiedenis van de popmuziek, jammer dat het maar 15 seconden duurt. Maar de rest van het nummer is ook briljant. Het zinnetje 'I'm gonna keep my baby' veroorzaakte rumoer onder zowel de anti-abortusbeweging als de voorstanders van de abortuswet. Anderen beweerden dat het woordje 'Papa' synoniem stond voor de paus, die zou volgens Madonna niet zo moeten zeuren over het gebruik van voorbehoedsmiddelen. Maar ook de videoclip was spraakmakend, na het uitkomen van de clip was het nieuwe kortgeknipte en jongensachtige kapsel van Madonna het gesprek van de dag.

* Open Your Heart
Sterk lied met dubbelzinnige tekst (Open your heart to me baby, I hold the lock if you hold the key) en wederom een memorabele clip. Madonna werkzaam in een peepshow, op de achtergrond werken van de Poolse kunstenares Tamara de Lempicka, Madonna zelf in haar eerste Jean-Paul Gaultier-bustier, de befaamde punt-beha, Madonna met zwarte pruik & geblondeerd haar, verschillende klanten die haar door raampjes begluren waaronder, heel snel te zien, een zwarte vrouw. Aan het einde van de clip zien we Madonna wegrennen.

* White Heat
Intro is uit de film White Heat (1949), de stem is van James Cagney. Een geluidsfragment uit een film toevoegen aan een nummer doet ze in 2001 nog eens over met What It Feels Like For A Girl.

* Live To Tell
Het 'Frozen' van de jaren tachtig. In de clip is een stijlvolle Madonna te zien die een bloemetjesjurk draagt. Wat een verschil met haar vroegere imago, de zwarte armbandjes en de fluorescerende kleren. In de clip gebeurt iets merkwaardigs, eerst zit haar beroemde moedervlek rechts boven haar mond, maar even later zit het ineens aan de andere kant. I know where beauty lives, I've seen her once, I know the warmth she gives (zingt ze hier over haar eigen moeder?).

* Where's The Party
Feestelijk nummer, maar niet echt denderend.

* True Blue
Ode aan 50's/60's girl groups (The Supremes). Altijd een soort van ondergeschoven kindje geweest deze übervrolijke liefdesverklaring, maar absoluut één van Madonna's beste nummers ooit. Paars wordt snel geassocieerd met Prince, maar de kleur blauw met Madonna.

* La Isla Bonita
Zoals wel vaker zijn er in de clip weer twee Madonna's te zien, een vrouwelijke Madonna in een rode flamenco-jurk die liggend op een vloer sensuele bewegingen maakt en een vroom, fatsoenlijk meisje dat tot God bidt en bij het raam verlegen naar buiten kijkt, de hoer en de maagd. Er is ook een klein rolletje voor de acteur Benico del Toro. Nog voor het einde van de clip loopt Madonna, net als in Open Your Heart weg van het tafereel. Het nummer zelf vind ik trouwens prachtig en werd later door Madonna in live-versies nóg mooier uitgevoerd dan het origineel zelf. De lyrics zijn typisch Madonna, korte eenvoudige zinnetjes maar zó schitterend in structuur:

Tropical The Island Breeze
All Of Nature Wild And Free
This Is Where I Long To Be
La Isla Bonita

* Jimmy Jimmy
Net als Where's The Party leuk als tussendoortje. Braaf meisje valt op foute jongen. Muziek voelt erg fifties aan.

* Love Makes The World Go Round
Aanstekelijk Spaans dansnummer met een mooie boodschap: Make love not war we say/It's easy to recite/But it don't mean a damn/Unless we're gonna fight.

Zo mooi als TheArtfulDodger het omschrijft doe ik niet. Het is goed met een dikke plus. White Heat is toch nog even het extra vermelden waard...

Beetje saai album. La Isla Bonita vind ik wel leuk.

Inderdaad vrij saai album. Wel met enorme tegenstellingen: Voor mij persoonlijk één van haar mooiste nummers staan op dit album, Live to tell.

De hits maken dit album nog enigszins dragelijk, maar eigenlijk is een best of voldoende.

Ray of light is het enige Madonna album wat ik in zijn geheel kan waarderen.

Leuk om af en toe weer eens op te zetten! Een vrolijk album met één van Madonna's mooiste nummers: Live to tell!!! Papa Don't Preach vind ik ook een superleuk nummer! Dit album luistert gewoon goed weg.

Goede popplaat van Madonna. Het begint gelijk al goed met 'Papa don't preach', een lekkere opener, 'Open your heart' is ook een lekker nummer. Het beste nummer vind ik 'Live to tell'. Ik vind Madonna over het algemeen sterker in ballads dan in uptempo nummers. Het titelnummer heeft een beetje een fifties-sfeer en vind ik niet het sterkste nummer, al is het ook niet slecht te noemen. 'La isla Bonita' heeft een Zuid-Amerikaanse sfeer die mij wel bevalt. Op dit album vind ik de singles de sterkste nummers, kwaliteitspop, de overige songs vind ik iets minder maar niet slecht. Wat mij aan dit album opvalt is dat het meer pure pop is en minder dance dan op de eerste twee albums.

Vandaag 31 jaar oud alweer. Fijne jeugdherinneringen aan. Mijn zus kocht het op lp (ik had Like a Prayer) en kon het daardoor op cassette zetten. Later op cd gekocht.

Inmiddels de lp van mijn zus gekregen en omdat het vandaag alweer 31 jaar oud is uit de kast getrokken. Blijft een wel erg fijn plaatje en vooral Live to Tell lijkt alleen maar mooier en mooier te worden.

Madonna heb ik eigenlijk nooit veel aan gevonden. Vandaag hoorde ik echter Live to Tell. Prachtig nummer. Misschien toch iets te snel geoordeeld.

Tot deze plaat moest ik weinig van Madonna weten. Deze plaat bracht daar verandering in. De muziek had iets meer body en hoewel niet groots, is het een leuke plaat hoewel het nog 12 jaar zou duren voordat zij haar echte piek bereikte.

Grappig dat dit album op MM slechter scoort dan bijvoorbeeld Janet Jackson's Control, terwijl Madonna's True Blue een beter en vele malen meer iconisch album is. Het geeft maar weer eens aan hoe groot de anti Madonna houding hier is, maar dat wist ik al.
Tevens ook bijzonder, omdat de meeste muziek critici die weinig van Madonna moesten hebben, met dit album ineens een zeer positief naar haar keken. En dan durven sommigen hier het een saai album te noemen. Alleen al Live to Tell maakt dit album zeer waardig.

PS: Ik ben geen anti Jackson iemand, hou van zowel Madonna's als Janet's (oude) muziek.

Madonna als een soort Marilyn Monroe op de hoes. Haar leukste periode vind ik. Met Papa Don't Preach, nostalgische clip ook, and Live to tell ging ze ineens dieper dan voorheen in haar zuurstok fase.
Het blije True blue en Isla Bonita doen het ook nog immer goed als ze langskomen op de radio.
Goede herinneringen aan.
4 sterren is wat naar boven afgerond gezien de overige nummers, maar de 3,3 tussenstand van nu is wel erg mager.

Hier kan ik niet omheen; Ik was stapel- echt stapelgek op liedjes als Holiday, Into the Groove, True Blue, La Isla Bonita, Who's that Girl. Er zijn er nog wel meer en als ik er eentje moet uitkiezen dan vond ik Vogue toch zeker het allermooiste. Madonna reeg niet alleen de ene pophit na de andere aaneen, maar ik vond het ook nog eens erg mooi.

Het leek alleen alsof toen we de jaren negentig ingingen het zomaar ophield. Ik vond het vanaf 1993 rap bergafwaarts gaan met/in de hitlijsten en ook George Michael, Pet Shop Boys, Michael Jackson leken daaraan mee te doen. Ik bedoel, mag wel succesvol zijn, maar ik vond het niet meer mooi. Na Vogue gold dat zeker voor Madonna, in de periode 1993-1996 lanceerde ze geen ene grote hit meer.

True Blue is het album waarop geen plaats leek voor Baby Love. Dat is een fascinerende gebeurtenis die me een flinke tijd bezig houdt. Volgens info op de Madonna fan forums, -dat moet dan wel een van de betere bronnen zijn-, bleek uit een interview dat Madonna alleen liedjes koos waar zij de volledige credit voor kreeg. Volgens deze fans had Madonna toch Baby Love moeten verkiezen boven Jimmy Jimmy, dat wel eens gerekend wordt tot een van haar slechtste nummers tezamen met Shoo-Bee-Doo.

Ook onder de MusicMeter-leden valt Jimmy Jimmy duidelijk niet in de smaak... of is dat iedereen voor de grote singles en de sterke ballad kiest? Ik had dus weinig verwacht van de resterende nummers en Jimmy Jimmy, maar dan..ik vind Jimmy Jimmy best wel een heus 80s Madonna liedje. Net zoals White Heat en Where's the Party, niet de populairste nummers van het album. Ik kan nou tevreden zijn hoe de zaken toen zijn verlopen. En ook Shoo-Bee-Doo vind ik eerlijk gezegd niet zo slecht.

Het was me niet eerder opgevallen maar op Spotify staat sinds een aantal maanden een 35th anni version van dit album met een stuk of 10 bonustracks. Remixes, dub versies en instrumentale versies van de bekendste hits van dit album.

Alleen op Spotify, raar is dat. Waarom geen fysieke release? Elke artiest van boven de veertig spant zich in om 'klassieke' popalbums zoveel jaar na dato een 'expanded edition' mee te geven. Ook om er nog wat extra's aan te verdienen, maar Madonna laat het bij wat extra trackjes op Spotify.
Zoiets deed ze drie jaar geleden ook al bij de 30th Anniversary edition van Like a prayer. Ook toen enkele bonustracks, maar ook enkele oorspronkelijke nummers die op die uitgave ontbraken.

Beetje vaag allemaal, maar het schijnt La Ciccone niet te interesseren. Zo wacht ik ook nog altijd op een verzamelabum dat al haar single-versies - die soms flink afwijken van de albumversies - keurig op een rij zet. Maar aangezien ze er iedere keer zo'n zootje van maakt - zie bijvoorbeeld de samenstelling van The Immaculate Collection en Celebration - gaat het daar waarschijnlijk nooit van komen...

Nee, ik snap er ook niets van. 1 disc met het geremasterde album en 1 disc met de remixes e.d , stop het in een nette digipack met een uitklappostertje erbij. Plak daar 13,99 op en je verkoopt er toch weer duizenden. Zo moeilijk is t allemaal niet.

Op die mooie Shep Pettibone box van een tijdje geleden stonden geen Madonna mixes omdat ze die ging gebruiken voor deze heruitgaves en dan doen ze er eigenlijk niks mee. Maar Madonna kijkt alleen maar vooruit want ze is nog hip en happening.... Echt zonde....

Tot mijn verbazing bestaat er nog een demo-opname van Each Time You Break My Heart. Zoals we al weten is dat liedje aan Nick Kamen gegeven.

van de gelegenheid gebruik maken om mezelf meteen even te verbeteren: In de VS ging Madonna's grote succes in de eerste helft van de jaren negentig gewoon door met nummer-1 hits en goudstatussen. Waarom dat met Europa zo gigantisch verschilde is een mysterie.

Eurohouse.

Nou ben ik geen fan van Madonna, maar daar maak je het mysterie (wat mij betreft) alleen maar groter. Veel wanstaltiger dan Eurohouse wordt het niet. Hoewel, als je slam fm of Qmusic nu aanzet..

Die cover lijkt wat stijl betreft heel veel op een The Smiths of een vroege Morrissey cover.

True blue the single versie vind ik beter als de versie die op dit album staat.