In het kader van het
Tip 250-topic
Neurosis is een vrij grote naam binnen de metalwereld, wat niet gek is met een tien albums rijke discografie waarvan de laatste acht steevast erg goed worden ontvangen. Na twee albums werd hardcore punk ingeruild voor een doom metal -en sludge metal-sound. Wat deze sound inhoudt wil ik ontdekken met deze plaat. The Eye Of The Every Storm is een buitenbeentje in het oeuvre van Neurosis, heb ik me laten vertellen, vanwege het ontbreken van grunts en een wat lomere sound. Voor mij blijkt dit buitenbeentje een ideale instapper als Neurosis-onbekende.
Waar op de albumpagina nogal eens de ontoegankelijkheid van deze plaat wordt opgemerkt, vind ik dit juist erg meevallen. Ik durf het begin van Burn zelfs erg pakkend te noemen. 'You Will Lie In The Snow' is een onvervalste meezinger eerste klas. Wat zeker niet wil zeggen dat het een vrolijke boel is, nee, mede door de donderslagen voel je meteen de duisterheid van het album. Burn is een wonderschone opener met fantastische 'stille' passages in contrast met flinke erupties. De eerste is nog wat beheerst als je het vergelijkt met de tweede, wat een energie komt daar ineens vrij, mede ook veroorzaakt door de geweldige zang die deze climax inluidt.
Na de opener horen we een volgende sterke riff. Deze riff is erg zwaar en ook aan de lome kant, dit lijkt mij als niet-kenner van doom -en sludge metal zeker een kenmerk voor dit soort metal. Om deze sterke en lome riff kan je erg veel heen bouwen, en daar maakt Neurosis dan ook zeker gebruik van. Waar in het begin enkel een riff te horen is, wordt dit daarna op geweldige manier uitgebouwd met drums en een riff die de boel wat versneld. De riff van het begin kan je natuurlijk ook even weglaten, om hem daarna weer terug te laten komen, geweldig moment is dat.
Dit nummer is vooral door toedoen van de gave riff een erg interessant nummer.
Het titelnummer blinkt wat mij betreft wat minder uit qua riffs, maar wel vanwege de zang. Deze cleane zang is zeer duister, wat zeker past bij de donkere instrumentatie en teksten. Maar de zang is dan ook weer niet overdreven zwaar te noemen, juist erg rustgevend, en tegelijkertijd spannend. Ook de samenzangen op dit nummer zijn erg indrukwekkend.
In een stukje daarna is de genoemde zang wel zeker zwaar, maar volgens mij betreft het dan ook een andere zanger. Dit rustige stukje is erg vet door de fijn gevonden diepe bas die de schorre, zware zang ondersteunt. The Eye Of Every Storm komt vooral los in het tweede deel en dat deel bevalt me dan ook iets beter dan het eerste stuk wat toch pas op gang komt nadat de eerste samenzangen ten gehore zijn gebracht.
Left To Wander start gruizig, als een herfststorm. Dit gruizige stuk ruilt zich daarna om voor een zeer helder stuk, die zich op zijn beurt om ruilt in een beest van een refrein. Uit de refrein en de tekst wordt duidelijk dat het om wel meer dan een simpele herftstorm gaat. Het lijkt of het vergaan van de wereld bezongen wordt. Dat doen ze met veel overtuigingskracht, getuige het refrein. De aarde is weg zoals we hem kennen, de spaarzame wezens die het hebben overleeft zijn veroordeeld tot het zwerven in leegte. Er is niets meer.
Het vergaan van de wereld is een thema dat wel vaker wordt aangesneden in nummers. Een opener als Burn bijvoorbeeld beschrijft het verdwijnen van de hitte van de zon. En ook in verdere teksten draait het om het vergaan van de wereld en het leven in een eventuele 'nieuwe' wereld.
Shelter is het instrumentale vervolg van Left To Wander. En zoals de titel al lijkt te voorspellen is het ten opzichte van Left To Wander een rustiger nummer dat enkel één tempoversnellinkje heeft. Een mooi instrumentaaltje, maar toch meer een tussendoortje.
A Season In The Sky is weer een nummer van lengte en blijft lang voortkabbelen. De instrumentatie is sfeerzettend, maar de tekst doet daar nog eens een schepje bovenop. Je hoeft je niet eens te verdiepen in de tekst, om te zien en horen hoe een tekst de sfeer van een nummer kan bepalen samen met de instrumentatie. Duistere zinnen komen voorbij als 'the sky opened and the blood flowed'. Mysterieus en onheilspellend, net als de instrumentatie op eigenlijk het hele album. A Season In The Sky trapt nergens vol het pedaal in, maar wanneer het pedaal even flink wordt ingedrukt is dat voor mij al genoeg, een ontzettend vette riff en de heerlijk afwisselende drums zijn voor mij al ruim genoeg.
Bridges draait naast de gitaren en de (erg vette) drums ook grotendeels om de piano. De piano geeft tonen om ongeveer de seconde die wonderwel een prachtige melodie vormen. Die in combinatie met de al gezegde gave drums op de achtergrond een geweldige basis voor het nummer vormen. De onderhuidse spanning in dit nummer is perfect, als een goede thriller. Ook dit nummer heeft weer zo'n tekst die sterk beeldelementen kan oproepen die de sfeer bepalen, En zelfs erg dreigend kunnen zijn. Het tweede deel van het nummer stijgt je door de combinatie van harde instrumentatie en de schorre zang van een paar nummers terug je de stuipen op het lijf. Bridges is zeker een hoogtepunt op dit album: spannend, origineel met de piano, lekker hard en van grote schoonheid.
I Can See You sluit dit album af. Na Bridges, maar zeker geen moster na de maaltijd. Lang lijkt dit een rustig, akoestisch besluit te worden. Het start met een rustig en emotioneel gedeelte, waarin het verlies van medemensen bezongen wordt. Het akoestische geluid wordt nog ingeruild voor een laatste climax. Een erg fijne laatste climax, maar wel een die nog duidelijk moet groeien bij mij.
The Eye Of Every Storm heeft mij verbaasd, ik had niet verwacht dat dit zó goed zou zijn. Nu al vind ik ieder nummer indrukwekkend of indrukwekkende delen bevatten. En als de echte emotionele klik met dit album er nog bij komt kan dit album echt tot mijn favorieten gaan behoren. Nu zijn die momenten er al zeker, bij klasbakken als No River To Take Me Home en Bridges, maar dit zou nog heviger kunnen worden, nog spannender, nog energieker, nog mooier.
4* met zeker kans op meer.