Neurosis - The Eye of Every Storm (2004)

Ik luister 'm nu... Wederom ben ik overdonderd... Wat een duistere plaat... En wat goed... Ik moet 'm bijna altijd als geheel horen, dan vind ik 'm het allerbest... Ik ben het helemaal eens met de omschrijving van Hammerhead hierboven... De titel dekt de lading... Ik kan niet anders dan 'm op nummer 1 zetten van mijn top 10... Ik ken (op dit donkere, regenachtige moment) geen betere plaat dan deze...

Bijzondere plaat, mijn vierde Neurosis luisterervaring, na de 4,5*** sterren van Through Silver In Blood wist ik gewoon dat ik iets van deze band meer moest luisteren. Wat in schril contrast staat met TSIB is de behoorlijk downtempo en melancholieke sfeer, waar die andere plaat erg driven en bijna manisch is, is dit meer de coming down phase.. Qua muziek lijkt het een beetje op de rustiger nummers van Monster Magnet (ook vooral de vocalen soms) en de muziek van God Machine. Maar de composities vind ik wat minder dan op TSIB, juist die laidback bijna Kyuss riffs kan ik iets minder waarderen dan die opzwepende gekte van TSIB. Toch blijft het als een huis overeind allemaal, voor bepaalde stemmingen is dit dé plaat volgens mij! Donker en duister en vrij desperaat. De Faith van Neurosis zeg maar. Een 4* verdient ie toch wel, dus nu de tweede plaat in mijn rijtje van 4. Toch heel niet slecht. Een band die duidelijk geen slechte platen kan afleveren.

Na een tig aantal luisterbeurten verder, moet ik helaas concluderen dat dit geen groeier is zoals TSIB, minder prikkelende riffs en opbouw.. het blijft wat vlak allemaal. Geen plaat die je nu keer op keer wilt opzetten. Helaas..

Moeilijk album, het is (voor mij toch) een groeier en na een aantal luisterbeurten is deze voor mij toch gebeterd. Om het echt goed te vinden moet je dit luisteren zonder dat je met iets anders bezig bent en zonder dat je je aandacht op iets anders moet vestigen, dan dringt het pas echt tot je door. Voorlopig 4.5* maar ik denk dat dat nog meer gaat worden. Favorieten heb ik niet. Want elk nummer is meesterlijk.

De tijd zal 't leren of deze Eye of the Storm hun andere plaat zal overbruggen. Voorlopig is ook deze gewoon briljant, iets moeilijker alleen misschien. Beste nummer is Bridges, die uitbarstingen blazen elke ooit gedaan in de post-rock of weet ik 't weg, wat een kracht..

No shit , Sherlock

Lijkt me wel wat, binnenkort effe checken. .

Hele tijd terug had ik dit album 3 sterren gegeven, maar omdat ik me de laatste tijd meer in de sludge scene heb verdiept (Isis, Pelican, Cult Of Luna) leek het me interessant om deze weer eens grondig te beluisteren. Ik weet nog dat dit het album van het jaar was geworden bij Aardschok.
De zang vind ik niet al te best, wel vol emotie, maar ik houd niet zo van die logge stem. De uitbarstingen zijn wel goed, maar niet zo mooi of indrukwekkend als die van bijvoorbeeld Isis (Backlit) of Rosetta (Itinerant). Ik wacht nog even met het aanpassen van mijn stem voorlopig.
Voor liefhebbers van dit album en van het genre in het algemeen, probeer dit album maar eens uit: http://www.musicmeter.nl/album/83200

Eindelijk een "post-rock, post-metal of wat dan ook"-album dat me echt weet te overtuigen. De mannen van Neurosis weten voor de verandering wel eens hoe het moet. Stiltes zijn vaak even belangrijk als wat er wél gespeeld wordt.

Nummers worden geniaal opgebouwd en de emotie komt in tegenstelling tot veel andere vergelijkbare acts ontzettend sterk over. Geen goedkope strijkers er overheen pleuren maar gewoon precies doorhebben wat de muziek nodig heeft en vooral ook weten wanneer simpelheid genoeg is. De zanger heeft een prachtig ongepolijst stemgeluid waar ontzettend veel emotie uit voort komt.

Verder ook een ontzettend toepasselijke titel. Ondanks het rustige en desolate geluid is een onderhuidse spanning aanwezig die het geheel een ongekende diepgang geeft. Ze klinken alsof ze door hun krachten heen zijn maar er lijkt meer aan de hand te zijn.

Het is nogal moeilijk de sound en de emotionele impact van dit album in woorden te beschrijven zonder de indruk te wekken dat ik maar wat slap aan het lullen ben, dus laat ik maar afsluiten met een aanbeveling. Leg die Sigur Rós, Oceansize en Isis platen aan de kant en ga dit beluisteren.

Ik houd het voorlopig nog op 4,5* vanwege de geringe luisterbeurten die ik hier aan gewijd heb. Een verhoging is zeker niet uitgesloten. Pff, en dan moet ik Through Silver in Blood nog beluisteren. Dat belooft wat.

Ik denk dat je je ook makkelijk aan de andere albums kan wagen hoor, hoewel die een iets ruigere sound hebben imo

Na lange tijd weer eens opgezet en, hoewel ik precies dezelfde plaat hoor, pakt hij me nu wel. Een heel punt erbij. Hij lijkt wel alleen te werken als je hem in zijn geheel luistert.

Oeps...altijd gedacht dat Neurosis een of ander nu-metalbandje was. Beetje gek voor een band die in 1988 debuteerde, maar ik had me dan ook niet in hun discografie verdiept.

Na twee keer luisteren erg onder de indruk van dit album, maar volgens mij zit er nog veel meer in dan ik nu hoor...ik ga dit nog een flink aantal keren beluisteren de komende tijd.
Zo op het eerste/tweede gehoor ligt de zang me niet helemaal, maar door alle emotie die erin zit, maakt het toch indruk.

Ik zou Through Silver In Blood gaan luisteren.. en dan eens stilstaan bij de afbouw van Aeon, dat is precies dat deze plaat niet heeft, die allesoverheersende sfeer, dat stempel.

Dank voor de tip. Ik ga er achteraan! The Eye of Every Storm is in ieder geval niet een album dat ik vaak kan draaien, volgens mij werkt het alleen maar als ik ervoor in de stemming ben.

Ik vind deze plaat prachtig: traag,diepzinnig,spiritueel en passioneel,en
loodzwaar op de maag.

Een verademing om na alle drukte ,stress en oppervakkigheid van alledag weer eens
tot jezelf te komen..... en je te realiseren,dat er meer is.... dan de dagelijkse sleur.

Bij Neurosis regeren gelukkig de oerkrachten nog steeds, en is de beschaving ver weg....heerlijk.

Dat heb ik eigenlijk wel met elke Neurosis plaat, maar zo'n stemming is vaak voor een langere periode!!


De laatste moet je ook zeker proberen!!!

Misschien is deze nog wel beter dan Through Silver in Blood. Man, wat een sfeer, spanning en emotie zit er in deze muziek De vocalen zijn niet minder dan schitterend, evenals de melodieën, soundscapes, riffs, het drumwerk etc. etc. Het duurde even voordat ik hem echt op waarde kon schatten, maar nu vind ik het gewoonweg briljant.

Die kalmte en sfeer en traagheid maken de uitbarstingen, die er tóch onvermijdelijk in elke Neurosis-plaat in zitten, nóg intenser.. En dat er wat gekort wordt op de manische en 'driven' stijl van TSIB en ander werk zorgt er juist voor dat het nog harder aankomt! Juist dat maakt deze zo speciaal! Brilliant schijfje.. in mijn mening hun allerbeste werk!

En ik krijg na 10-tallen luisterbeurten nog altijd kippenvel van de climax van Burn. Elke keer..

In het kader van het Tip 250-topic

Neurosis is een vrij grote naam binnen de metalwereld, wat niet gek is met een tien albums rijke discografie waarvan de laatste acht steevast erg goed worden ontvangen. Na twee albums werd hardcore punk ingeruild voor een doom metal -en sludge metal-sound. Wat deze sound inhoudt wil ik ontdekken met deze plaat. The Eye Of The Every Storm is een buitenbeentje in het oeuvre van Neurosis, heb ik me laten vertellen, vanwege het ontbreken van grunts en een wat lomere sound. Voor mij blijkt dit buitenbeentje een ideale instapper als Neurosis-onbekende.

Waar op de albumpagina nogal eens de ontoegankelijkheid van deze plaat wordt opgemerkt, vind ik dit juist erg meevallen. Ik durf het begin van Burn zelfs erg pakkend te noemen. 'You Will Lie In The Snow' is een onvervalste meezinger eerste klas. Wat zeker niet wil zeggen dat het een vrolijke boel is, nee, mede door de donderslagen voel je meteen de duisterheid van het album. Burn is een wonderschone opener met fantastische 'stille' passages in contrast met flinke erupties. De eerste is nog wat beheerst als je het vergelijkt met de tweede, wat een energie komt daar ineens vrij, mede ook veroorzaakt door de geweldige zang die deze climax inluidt.

Na de opener horen we een volgende sterke riff. Deze riff is erg zwaar en ook aan de lome kant, dit lijkt mij als niet-kenner van doom -en sludge metal zeker een kenmerk voor dit soort metal. Om deze sterke en lome riff kan je erg veel heen bouwen, en daar maakt Neurosis dan ook zeker gebruik van. Waar in het begin enkel een riff te horen is, wordt dit daarna op geweldige manier uitgebouwd met drums en een riff die de boel wat versneld. De riff van het begin kan je natuurlijk ook even weglaten, om hem daarna weer terug te laten komen, geweldig moment is dat.
Dit nummer is vooral door toedoen van de gave riff een erg interessant nummer.

Het titelnummer blinkt wat mij betreft wat minder uit qua riffs, maar wel vanwege de zang. Deze cleane zang is zeer duister, wat zeker past bij de donkere instrumentatie en teksten. Maar de zang is dan ook weer niet overdreven zwaar te noemen, juist erg rustgevend, en tegelijkertijd spannend. Ook de samenzangen op dit nummer zijn erg indrukwekkend.
In een stukje daarna is de genoemde zang wel zeker zwaar, maar volgens mij betreft het dan ook een andere zanger. Dit rustige stukje is erg vet door de fijn gevonden diepe bas die de schorre, zware zang ondersteunt. The Eye Of Every Storm komt vooral los in het tweede deel en dat deel bevalt me dan ook iets beter dan het eerste stuk wat toch pas op gang komt nadat de eerste samenzangen ten gehore zijn gebracht.

Left To Wander start gruizig, als een herfststorm. Dit gruizige stuk ruilt zich daarna om voor een zeer helder stuk, die zich op zijn beurt om ruilt in een beest van een refrein. Uit de refrein en de tekst wordt duidelijk dat het om wel meer dan een simpele herftstorm gaat. Het lijkt of het vergaan van de wereld bezongen wordt. Dat doen ze met veel overtuigingskracht, getuige het refrein. De aarde is weg zoals we hem kennen, de spaarzame wezens die het hebben overleeft zijn veroordeeld tot het zwerven in leegte. Er is niets meer.

Het vergaan van de wereld is een thema dat wel vaker wordt aangesneden in nummers. Een opener als Burn bijvoorbeeld beschrijft het verdwijnen van de hitte van de zon. En ook in verdere teksten draait het om het vergaan van de wereld en het leven in een eventuele 'nieuwe' wereld.
Shelter is het instrumentale vervolg van Left To Wander. En zoals de titel al lijkt te voorspellen is het ten opzichte van Left To Wander een rustiger nummer dat enkel één tempoversnellinkje heeft. Een mooi instrumentaaltje, maar toch meer een tussendoortje.

A Season In The Sky is weer een nummer van lengte en blijft lang voortkabbelen. De instrumentatie is sfeerzettend, maar de tekst doet daar nog eens een schepje bovenop. Je hoeft je niet eens te verdiepen in de tekst, om te zien en horen hoe een tekst de sfeer van een nummer kan bepalen samen met de instrumentatie. Duistere zinnen komen voorbij als 'the sky opened and the blood flowed'. Mysterieus en onheilspellend, net als de instrumentatie op eigenlijk het hele album. A Season In The Sky trapt nergens vol het pedaal in, maar wanneer het pedaal even flink wordt ingedrukt is dat voor mij al genoeg, een ontzettend vette riff en de heerlijk afwisselende drums zijn voor mij al ruim genoeg.

Bridges draait naast de gitaren en de (erg vette) drums ook grotendeels om de piano. De piano geeft tonen om ongeveer de seconde die wonderwel een prachtige melodie vormen. Die in combinatie met de al gezegde gave drums op de achtergrond een geweldige basis voor het nummer vormen. De onderhuidse spanning in dit nummer is perfect, als een goede thriller. Ook dit nummer heeft weer zo'n tekst die sterk beeldelementen kan oproepen die de sfeer bepalen, En zelfs erg dreigend kunnen zijn. Het tweede deel van het nummer stijgt je door de combinatie van harde instrumentatie en de schorre zang van een paar nummers terug je de stuipen op het lijf. Bridges is zeker een hoogtepunt op dit album: spannend, origineel met de piano, lekker hard en van grote schoonheid.

I Can See You sluit dit album af. Na Bridges, maar zeker geen moster na de maaltijd. Lang lijkt dit een rustig, akoestisch besluit te worden. Het start met een rustig en emotioneel gedeelte, waarin het verlies van medemensen bezongen wordt. Het akoestische geluid wordt nog ingeruild voor een laatste climax. Een erg fijne laatste climax, maar wel een die nog duidelijk moet groeien bij mij.

The Eye Of Every Storm heeft mij verbaasd, ik had niet verwacht dat dit zó goed zou zijn. Nu al vind ik ieder nummer indrukwekkend of indrukwekkende delen bevatten. En als de echte emotionele klik met dit album er nog bij komt kan dit album echt tot mijn favorieten gaan behoren. Nu zijn die momenten er al zeker, bij klasbakken als No River To Take Me Home en Bridges, maar dit zou nog heviger kunnen worden, nog spannender, nog energieker, nog mooier.

4* met zeker kans op meer.

Pas enkele weken geleden in aanraking gekomen met Neurosis. Ik had niet verwacht zo overdonderd te worden door een voor mij compleet onbekende groep (hoe heb ik deze al die jaren kunnen rateren???). The Eye of Every Storm katapulteert zich in ieder geval hoog in mijn lijst met all-time favorieten (voor zover zo'n lijst op te maken is)

Hier kan ik helaas weinig mee. De goede kritieken ten spijt vind ik dit een saai en vooral langdradig album. De eindeloos uitgesponnen tracks zijn weliswaar dreigend en duister van aard, maar zonder interessante melodielijnen en spannende opbouw resulteert dit wat mij betreft niet in memorabele songs. Het is vooral doorbijten.

Dit album was een paar jaar geleden het eerste van Neurosis dat ik hoorde. Na een paar luisterbeurten was ik erg onder de indruk. Niet veel later heb ik het album in huis gehaald, maar mijn interesse in dit album verdween daarna ook al snel weer.

Als ik The Eye of Every Storm nu hoor, vind ik het nog steeds een speciaal album. Ondanks dat de muziek redelijk simpel en traag klinkt, zit er toch erg veel emotie in. Het is alsof alle verschillende gevoelens die de andere Neurosisalbums die ik ken, kenmerken, hier zijn ingedikt tot een veel consistenter geheel bestaand uit paar gitaren en zang. Er zijn veel gevoelens in dit album verwerkt, maar ze sluimeren onder het oppervlak.
Toch ben ik niet alleen maar enthousiast over The Eye of Every Storm. Hoewel dit een cd is om aandachtig naar te luisteren, weten niet alle nummers me te overtuigen. I Can See You heb ik eigenlijk nooit echt sterk gevonden, en het voorlaatste nummer (Bridges) is me een beetje te lang, hoewel het einde van dat nummer wel weer veel goedmaakt. Ook de zang ligt me niet helemaal: soms vind ik het wat geforceerd/geconstipeerd klinken.

Dat alles maakt The Eye of Every Storm tot een album dat ik nog zelden draai. Wellicht zou het iets meer aandacht verdienen, maar of dat mijn waardering voor dit album zou vergroten, betwijfel ik.

3.5*

Na zo'n ontzagwekkend hoog gemiddelde moest ik dit ook eens proberen. De meeste vormen van metal zijn mijn ding zeker niet. Vaak stoor ik mij enorm aan de grunts. de 'grunts' op deze plaat zijn veel draaglijker; oef. het lijkt ook meer een progressieve metalplaat, neigend naar post rock en dat schept ook al wat meer interesse hier. Opener BURN is eigenlijk nog het lied dat het meeste tegenvalt, het slaat gewoon echt niet aan. LEFT TO WANDER is zo'n randgeval tussen alledaagse metal en goede metal. MAAR de rest van het album maakt dit over het algemeen goed. Het zijn dan vooral A SEASON IN THE SKY, NO RIVER TO TAKE ME HOME en het fantastische THE EYE OF EVERY STORM die de sterktepunten van deze plaat vormen, liedjes die zeer begeesterend zijn en mij even meezuigen in de plaat.

*3,5

Dit komt wel binnen zeg op een mistige dag als vandaag.