Porcupine Tree - The Incident (2009)

Kan ook haast niet anders De man is zo welbespraakt en heeft zo'n grote en brede muziekkennis en -passie dat ie zo een eigen muziekblad kan beginnen.

Ondanks dat ie aangeeft nog geen plannen te hebben voor Porcupine Tree, zal die er echt wel in 2012 komen. Denk ik...hoop ik...toch?

Ik las net in een nieuw interview van Hit Channel (samenvattingen op starsdie.com) dat er momenteel geen plannen zijn voor PT en dat Steven intussen begonnen is met schrijven aan zijn derde soloplaat. Ander nieuws: Gavin Harrison zal drummen op het samenwerkingsproject van SW en Mikael Akerfeldt (Storm Corrosion) en het tweede deel van de Grace for Drowning tournee is voor april en mei volgend jaar (weer USA en Europa, maar nog geen concrete locaties). Meer dus op starsdie.com!

Circle of Manias +8945189474613

In mijn last.fm overall-lijst staat Porcupine Tree al tijden fier bovenaan. Vooral Stupid Dream, Deadwing en Fear of a Blank Planet zijn hier debet aan geweest. Na The Incident wel eens gehoord te hebben, was ik toch benieuwder naar het oudere werk dat ik nog moest luisteren. Voor 8 euro bij de Plato toch The Incident maar eens meegenomen. Sinds twee weken zit hij in de cd-speler van mijn auto.

De openingstrack is saai en voor mij helemaal overbodig. Laat spanningsopbouw maar aan post-rockers zoals Explosions in the Sky over! De tiende track doet de openingstrack nog eens over, dat voelt een beetje als geforceerd 'thema aanbrengen' in het album.

Nummer twee, "The Blind House" is echter zeer sterk, de coupletten betoverend, de refreinen omverblazend. Zeer subtiel en verslavend nummer, PT op zijn best, ook al horen we misschien geen grote vernieuwingen. Het geluid van het slaggitaarwerk in het refrein doet me sterk aan de Joe Satriani van tien jaar terug denken.

Het drieluik Great Expectations - Kneel and Disconnect - Drawing the Line is ook helemaal aan bij besteed. De tweede helft van Great Expectations is zoals ik PT graag hoor! Een beetje op zijn Stupid Dream's: op avontuur, atmosferisch, gitaarwerk niet te dominant. Het nederige Kneel and Disconnect wekt als introspectieve spanningsopbouwer beter dan de openingstrack, en ik heb mezelf er bij Drawing the Line regelmatig op betrapt in een soort merkwaardige hypnose te raken. Ook dat is uitstekend.

The Incident dan: het was even wennen aan de mix van een 'ambient' drumcomputer, een fluisterende stem en wat vage elektronische geluiden. Aan jullie die vernieuwing verwachtten: vond je dat hierin dan niet?. Uitstekend overigens hoe er langzaam pit in het nummer wordt gebracht, lekkere track!

Daarna gaat het voor mij 'mis', tja, ook ik ben dan zo'n kritische luisteraar. "Your Unpleasant Family" is gewoon een niemendalletje, en de 'intermezzo' daaropvolgend een slap aftreksel van Sigur Ros.

Time Flies heeft hier de meeste stemmen. Het maakt me eigenlijk helemaal niet uit dat het referenties oproept aan nummers van Pink Floyd. Het maakt me wel uit dat de tekst van zo'n groots nummer vrij slap is, open deuren, inspiratieloos. Het nummer heeft instrumentaal gezien zeker zijn sterke momenten, maar de solo die plaatsvindt van zo'n 6 tot 8 minuten zegt me erg weinig, het gaat nergens naar toe!

Daarna zakt het album wat mij betreft in elkaar.en moet het het echt van losse stukjes hier en daar hebben. De drummer (die het hele album uitstekend doet!) blijft wel lekker creatief, maar wat betreft songwriting zit er weinig rek in, ik vind het best wel pover dat tweede deel.

Gemengde gevoelens dus. Sterke nummers, maar als geheel kent het album teveel opvullers en momenten waar het nergens heen gaat... Een E.P. van de eerste zes tracks (met evt. Time Flies er nog bij als het past) had ik met 4,5* beloond. Nu laat ik het bij 3,75*

Mijn eerste kennismaking met Porcupine Tree (ja, kweet het ), klinkt best aangenaam, smaakt alleszins naar meer! 'k Vind het opvallend hoe goed verstaanbaar de lyrics zijn. Zelfs zonder echt op te letten kan je perfect de lyrics volgen. Album klinkt erg verzorgd en is zo voorbij, ondanks de speelduur. Het heeft nog enkele luisterbeurten om écht een oordeel te kunnen vellen.

De volledige discografie van deze band doornemen zal precies wel zijn tijd duren Ik had in topics over Opeth al zo vaak over de genialiteit van Porcupine Tree, en dan vooral Steve Wilson, gelezen, en toch doe ik nu pas de moeite om de band eens te checken...

Hun eerste periode zo ongeveer tot 1998, is wat meer de symfonische kant op en ligt me wat minder alles wat daarna komt zal gezien je smaak je ook erg geod bevallen. Vooral Fear of a Blank Planet (let ook eens op de teksten dan) en Deadwing zijn schitterende platen!
Veel plezier met een ontdekking van een schitterende band alvast.

Mindscapes raadde me via PB ook Fear of a Blank Planet en Deadwing aan, ik weet dus welke albums te checken!
Maar eerst ga ik nog even deze The Incident blijven, als m'n bachelorproef af is ga ik mij volledig smijten op FOABP en Deadwing en zien of het me inderdaad bevalt.
Bedankt voor de tips alleszins!

Ik dacht dat symfo meer de prog was à la Neal Morse, Yes, Flower Kings, Genesis...? Bedoel je psychedelische en spacerock?

Inderdaad, ja.
Allesinds die periode ligt me een pak minder, alhoewel ik andere artiesten uit het genre wel kan waarderen.

Dat zijn inderdaad de termen die mij te binnen schieten als ik denk aan het oudere werk van Porcupine Tree.

Dit album was (een aantal jaar geleden) mijn eerste aanraking met Porcupine Tree. Dit album sprak mij meteen heel erg aan en heeft mij ingeleid naar een nieuwe tak binnen de muziek. Daardoor heeft The Incident, in tegenstelling tot bij vele anderen, altijd een streepje voor gehad tegenover onder andere Deadwing en FOABP. Ondanks dat ik dat ook geweldige albums vind, heeft deze toch iets meer emotionele waarde dan die andere twee (ik sluit niet uit dat dat in de toekomst zal veranderen).

Toch vind ik dat dit album ook kwalitatief gezien zeker kan concurreren met de andere toppers van PT, mede door de (relatief gezien) korte nummers, die elk, los van elkaar, maar ook als een geheel, zeer sterk zijn. Er staan op dit album ook nauwelijks nummers die me niet aanspreken, dan moet het al een van de nummers op CD2 zijn, al vind ik ook die allemaal verre van slecht. Tevens zorgt de lange speelduur van het gehele album voor een lange tijd genieten, zonder ook maar een moment verveeld te raken.

Al met al kan ik zeggen dat ik erg dankbaar ben voor het ontdekken van The Incident en de wereld die daarna voor mij is opengegaan.

Ja, van een wereld kan je bij een rijk oeuvre als dit inderdaad wel spreken.
 

Nadat ik al vele andere Porcupine Tree albums heb beluisterd, heb ik me ook eens gezet voor hun laatste. En je moet je er zeker voor zetten, want de plaat is toch tamelijk lang. Dat is dan ook precies de zwakte van dit album tegenover andere Porcupine Tree albums die toch iets, of een stuk, korter zijn. Er staan op dit album enkele songs die me niets doen, die voorbijgaan zonder een indruk na te laten. Daardoor grijpt deze plaat me niet zoals een Fear of a Blank Planet dat wel doet.

Er staan natuurlijk wel enkele fantastische nummers op. The Blind House vind ik erg sterk en ook de laatste drie tracks vind ik bijzonder goed. De afwisseling van rustige, dromerige muziek en het hardere werk zorgt er ook voor dat het album nooit gaat vervelen.

Meneer Wilson ik heb zo geprobeerd deze CD goed te vinden. Ik hoop dat U mij de schamele drie sterren vergeeft. Meer kan ik echt geven voor uw meesterwerkJE

Er staat gewoon te veel middelmaat op. Het hier zo bewierookte “Time Flies “ vind ik zelfs vreselijk. Als ik dit nummer luister gaat de tijd juist heeeeel langzaam.
Ook al die korte nummers. Het is net hangjeugd. Klein en irritant.

Wel sterk vind ik “Blind House”, “Drawing the line”,

Dubbelalbum "The Incident" van Porcupine Tree is op te delen in twee delen. De eerste 14 tracks zijn een samenhangend geheel met de albumtitel als overkoepelende kapstok. De laatste 4 tracks zeer meer losstaande nummers. Hoewel het eerste deel muzikaal mooi in elkaar overloopt heb ik wel meer moeite om het samenhangende thema te ontdekken. De relatie tussen de nummers onderling vind ik daarom niet zo sterk als bijvoorbeeld op de voorganger "Fear of a Blank Planet". Ik krijg meer het gevoel dat de samenhang gezocht moet worden in de sfeer van de nummers dan de tekstuele verbinding. Muzikaal gezien klinkt "The Incident" overigens weer prima. Steven Wilson creëert wederom mooie klanktapijten en laat een mooie dynamiek horen tussen hard en zacht. Toch blijf ik zoeken naar de cohesie, vooral ook omdat ik dat zo gewend ben van Porcupine Tree. Daarnaast vind ik de vier tracks op de tweede cd er maar een beetje bijhangen. "The Incident" is gewoon een prima plaat, maar persoonlijk vind ik deze toch minder sterk als "Deadwing" en "Fear of a Blank Planet".

M'n stem is in verloop van tijd volgens mij gezakt van 5 naar 3.5. Ik kan hier toch heel erg merken dat de koek een beetje op begon te raken met Porcupine Tree, vooral nu we hem drie goede solo platen hebben zien maken. Misschien wilde ik het wel geniaal vinden, omdat ik nu eenmaal zo'n grote Porcupine Tree fan ben.

In het kort: Ik vind dat de song-cycle van CD1 gewoon niet zo goed werkt. Het is teveel knip- en plakwerk naar mijn idee.

Niets dan lof voor CD2 trouwens, elk nummer is raak. Als het hele album die kwaliteit had gehad, was het een topalbum geweest IMO.

Wat mij betreft is Deadwing het laatste echt goede album. Fear of a Blank Planet vond ik destijds fantastisch, maar zet ik nu eigenlijk ook nooit meer op.

The Incident leunt veel meer tegen het vroege PT werk aan dan dat uit aansluit bij de direct voorgaande albums. Mijnsinziens helemaal geen verkeerde greep, want de psychedelica van de eerstelingen vind ik zeer te pruimen. Het is ook een afwisselend album en de liedjes gaan fraai in elkaar over. Toch doet dit album mij wat geforceerd aan en lang niet alle tracks weten te boeien. De kwaliteit van de songs is helaas minder dan wat ik van PT gewend ben. Let wel, ik vind het zeker interessant en kundig gemusiceert maar minder aansprekend dan eerder werk. De laatste 4 tracks vind ik dan weer wel erg goed, met fraaie melodieen die nauwelijks mijn kop uit te slaan zijn.
Op dubbel LP, maar dat spreekt voor zich...;-)

5 maandjes en vele draaibeurten verder en ik plak toch nog een half sterretje bovenop mijn oorspronkelijke 4.
Het album groeit nog steeds en ik zet het nog steeds met veel plezier op. Ik heb dit album op vinyl en het grote voordeel daarvan is dat je geen nummers kan skippen. Ik sta simpelweg niet iedere keer op om het naaldje weer naar een andere song te dirigeren, als iets mij niet bevalt.
Op deze manier krijgen dus ook de zogenaamd mindere songs de aandacht. En wat blijkt zoals bijna altijd? Die zogenaamd mindere songs hebben gewoon meer tijd nodig om in te zinken en te beklijven. En net als goede wijn worden ze met de tijd steeds beter.
Ik heb mijn cd speler alvast maar in de kliko gedonderd en spotify komt er bij mij niet in!
Precies om bovengenoemd argument.
The incident is gewoon een prachtig document, dat overigens - niet geheel toevallig- naadloos aansluit bij Wilson's solowerk van de laatste tijd.

Wordt ondergewaardeerd. Is inderdaad wel een moeilijker te behappen brok dan de rest van de PT albums maar houdt mi het streven van SW naar een ander idioom dan PT in, wat resulteerde in het bangen van zijn soloprojecten.

Ben het denk ik met je eens herre48 , maar wat is "bangen"?

Time Flies....wat een nummer. Voor mij misschien wel het beste PT nummer op 1 van de minste PT albums...

Ik ben er nog niet uit of dit de minste Porcupine Tree is, maar Time Flies is inderdaad van een bovengemiddelde schoonheid... ja!

Met wat blaffende honden en gillende keukenmeiden op de achtergrond is het ''Dogs'' ten voeten uit.

Ultieme oudejaarstrack ook. En beduidend toepasselijker om 12 uur dan die eeuwige Kwienklassieker.

Vandaag de dag is dit eigenlijk nog het enige PT album dat hier draaitijd krijgt. En dat terwijl ik het bij verschijnen het minst aansprekende vond. In retrospectief blijkt dus alsnog dat stoppen op je hoogtepunt ook hier opgeld doet en de juiste keuze was.

Sinds lange tijd dit album weer eens opgezet, wat blijft dat toch genieten.

Stem verhoogd! Na jaren vermeden te hebben toch weer ns aan gewaagd. En deze keer viel het kwartje wel. Waar ik er 10 jaar geleden geen touw aan kon vastknopen hoor ik opeens de samenhang tussen de nummers. Ik vond altijd dat er amper een fatsoenlijk nummer op stond m.u.v. Drawing the Line. Maar nu ontdekte ik ineens Blind House, octane twisted en I drive the hearse als schitterende tracks. Time Flies is mooi maar niet over de hele lengte boeiend. De overige tracks vind ik wisselend, van prachtig tot soms overbodig.
Waar komt deze ommekeer vandaan?
Ik denk dat Porcupine Tree en Steven Wilson bij mij alleen werken bij herhaalde aandachtige beluistering.