Afgelopen zondagmiddag ontwaakte mijn platenspeler in de schuur uit zijn winterslaap met driemaal jaren '70. Eerst sterke blues met een vleugje gospel via Two Days Away van de Engelse Elkie Brooks, toen de Amerikaan Jackson Browne en diens te ingetogen tourplaat Running on Empty, waarna ik weer energie kreeg van de Ier Rory Gallagher dankzij diens energieke bluesrock van Live! In Europe, vorig jaar toevallig uit een bak met tweedehands vinyl gevist.
Wat was de man hier in vorm! En al hoor ik hem liever als hij de randen van de blues opzoekt en oversteekt, het is fantastische blues die dit gitaarwonder hier met zijn hechte band neerzette.
Gevarieerd is het ook, want behalve elektrisch (waarbij ook bottleneck-/slidespel) schuwde hij de akoestische gitaar (Pistol Slapper Blues) en zelfs mandoline niet, getuige Goin' to my Hometown. Altijd even enthousiast als virtuoos en creatief op de snaren, wat ook geldt voor zijn bevlogen, jongensachtige zang. Of hoor hem elektrisch soleren in Messin' with the Kid, hoeveel emotie kon hij daarin kwijt?
Prachtige bijvangst, met Rory was het altijd genieten.
Wat was de man hier in vorm: puur spelplezier, dat de groeven uitspat.