menu

Noah and the Whale - The First Days of Spring (2009)

mijn stem
3,82 (186)
186 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Folk / Rock
Label: Mercury

  1. The First Days of Spring (6:39)
  2. Our Window (5:48)
  3. I Have Nothing (2:42)
  4. My Broken Heart (5:11)
  5. Instrumental I (1:33)
  6. Love of an Orchestra (2:03)
  7. Instrumental II (1:36)
  8. Stranger (5:17)
  9. Blue Skies (4:07)
  10. Slow Glass (3:17)
  11. My Door Is Always Open (4:35)
totale tijdsduur: 42:48
zoeken in:
4,5
Het einde van de opener is echt fantastisch. Ik zou overigens ook speciaal een album maken als het uit gaat met Laura Marling, wat een geweldige vrouw is dat toch.

1,5
Here God, wat 'n gezaag; wat een vlak, gezapig gekabbel... Het is wel "mooi", in de zin van esthetisch mooi, maar ook verschrikkelijk braaf en saai. Muzikaal gebeurt er niets opzienbarends. Alles blijft mooi binnen de lijntjes: keurig, maar ook gruwelijk voorspelbaar. De stem van de zanger dreint maar door zonder ooit iets van echte emotie te tonen. Het is alleen maar deprimerend. Het doet me soms denken aan van die new age-achtige cassettemuziek die geen ander doel heeft dan je in een bepaalde stemming te brengen met behulp van in de wind ruisende bladeren of stromende beekjes. Ik begrijp niet dat er hier mensen zijn die dit vergelijken met Bill Callahan. Die zijn beste jaren liggen dan wel al een tijdje achter ons, wat Callahan vandaag uitbrengt weet nog altijd te verrassen. Hij trekt ondanks zijn beperkte stemgeluid een waaier van emoties op. Bij Noah and The Whale blijft die waaier dicht. Saaie plaat dus, met (1) en (8) als bescheiden uitschieters.

avatar van Ducoz
5,0
Ik ben mij de laatste dagen weer door het oeuvre van Noah and the Whale aan het worstelen en daar ben ik blij om, want ik had dit album al tijden niet meer gehoord. Dit blijft een van de allermooiste albums die ik ooit heb gehoord, dat staat buiten kijf. Zo breekbaar en natuurlijk.

'Peaceful the world lays me down' is een onschuldig poppy-folky album met liefelijke zang tussen Charlie Fink en Laura Marling (die ik overigens ook erg hoog heb staan) waar geen vuiltje aan de lucht lijkt te zijn, zingen over liefdevolle en leuke, zomerse taferelen. U kent het wel, als je de liefde eenmaal hebt gevonden dan kan alles ook even niet meer stuk. Prille liefde in een standaard verpakking, man en vrouwen stem gecombineerd. Maar dan net even wat meer bijzonder. Dat vind ik dan ook wel een fijn album om te luisteren.

Dan komt dit album, ik weet nog wel toen dit er aan kwam in 2009. Het was een onverwachte wending. Mijn persoonlijke relatie met dit album heb ik eerder al binnen dit forum neer gezet (vorige pagina denk ik), maar alles klopt aan dit album. De menselijkheid druipt er vanaf, ik kan me er mee identificeren. Misschien is dat ook wel nodig, een gebroken hart, om goede muziek te maken.

Dat maakt dit album ook een hele trip. Het geloof aan het begin van het album dat alles weer zal worden zoals het was, dat gedurende het album weg ebt en wordt omgezet in het geloof dat hij het wel zonder kan, misschien dat het wel beter is zo. Af en toe wat nieuws proberen, nieuwe mensen ontmoeten. Maar hoe komt het dan toch dat het als vreemdgaan voelt? Het gevoel als de liefde maar van een kant komt.. dat omschrijft Charlie Fink hier perfect. Als een vos, gevangen in de koplampen van een aansnellende auto. Je kan geen kant uit, maar als je niet 'verder gaat' dan komt het gevaarte over je heen. De instrumentale stukken vormen een adempauze, de momenten van wat als? Het luiden van de klokken, een aanstaande bruiloft? Katerig wakker worden op een zondag ochtend met een luidende klok die je naar de kerk dirigeert? Zittende in de banken zingt het koor je toe om een nieuw pad op te gaan, vlucht van het huidige pad dat even goed de neergang kan zijn. Het album sluit met de beste afsluiter die je kan bedenken voor dit album. 'My Door is Always Open'. Zoals Ataloona al schrijft, Fink is gaan beseffen dat het geen zin heeft om te blijven dralen in een herinnering, een die niet meer reëel is. Een herinnering die de realiteit vervuild, je kan niet verder en ook niet terug. Wat rest is afsluiten, het boek proberen dicht te doen. Maar toch geen afstand willen doen van het geen dat was. De deur blijft open staan, al is het op een kier. Misschien zien we elkaar nog wel eens maar dan in andere sferen, of ik het aankan? Ik wil het wel.


Dat laat mij dan ook met een raadsel waarom men voor de koerswijziging naar Last Night On Earth heeft gekozen. Een semi opgewekt geluid dat wordt vervuild met synthesizers en opgepompte refreinen. Ahja, dat went ook wel. Maar zonde is het wel.

Ik kan wel pagina's vol schrijven over dit album. Misschien doe ik dat nog wel eens, de kunst wordt dan om niet in herhaling te gaan vallen. Ik heb inmiddels al een hoop geschreven over dit album. 5*

avatar van oceanvolta
3,5
Ik kom altijd maar moeilijk door dit album heen. Het is al een tijd terug dat ik dit voor het laatst gehoord heb. Ik kan me alleen de opener herinneren. Dat is een mooi nummer zoals ik er wel meer zou willen horen.

Ik zal het nav het bericht van Ducoz nog een keer proberen met de teksten erbij.

avatar van Ducoz
5,0
Ik weet overigens niet of dit al eens is gepost, maar dit album is een soort 'soundtrack' voor de film The First Days of Spring. Of de film is een film bij de nummers, ahja, ik vind het zeer de moeite waard. Misschien dat de muziek zo een wat andere plek kan krijgen, het is het kijken in ieder geval meer dan waard (al is het soms wel wat verstild).
The First Days of Spring - A Film By Noah And The Whale on Vimeo

avatar van beachlicious
4,0
Dit is één van de beste albums die ik de afgelopen jaren gehoord heb en zeker het beste album van Noah. De teksten zijn prachtig, confronterend (zeker als je een relatiebreuk meemaakt), soms zit hij in de ontkenning, dan beseft hij dat het over is etc. De muziek voluit zetten en elke keer laat ik mij weer verrassen door dit warme deken van geluid.

avatar van Niek
4,0
Je luistert uiteraard wat welwillender naar een album wanneer je deze eenmaal hebt aangeschaft, maar bij deze plaat lijkt meer aan de hand nu hij eenmaal helder uit de speakers door de woonkamer schallend veel beter tot zijn recht lijkt te komen dan vanuit laptopspeakertjes via youtube.
De plaat is wat donkerder, melancholieker en trager dan zijn voorganger. Voller, meer gerijpt ook. Het doet wat denken aan Malcolm Middleton maar is melodieuzer en harmonieuzer.
De openings- en titeltrack is meteen van het hoogste niveau. Blue Skies is de andere hoogvlieger. Die komt op tijd want ter hoogte van Stranger kakt de plaat iets in. Al met al erg sterke plaat.

Parlotones
Co Jackso schreef:
Wat een geweldige ontdekking is dit album van Noah and the Whale. Na het titelnummer van dit album te hebben gehoord in de MuMeLadder, ben ik begonnen bij het eerste album van deze band. In vergelijking met het eerste album is de band gigantisch gegroeid. Dit album klinkt aan de ene kant heel volwassen en professioneel, en aan de andere kant toch ook heel fris. Met name het middenstuk met Love of an Orchestra als middelpunt, is vrij uniek te noemen.

Zanger Charlie Fink beschrijft met dit album de breuk met voormalig bandlid (tevens geliefde) Laura Marling. Hij doet dit op een uitstekende wijze, zonder dat het zeurderig wordt. Wat mij betreft is zwakkere stuk van het album het drietal nummers dat na Our Window komt. Na dit deel volgt het spannende middenstuk, waarna verder wordt gegaan met twee hoogtepunten (namelijk Stranger en Blue Skies). De twee afsluitende nummers zijn ook van bovengemiddeld niveau.

Mijn bijzondere aandacht gaat uit naar het titelnummer. Het is het eerste en nog steeds met afstand het beste nummer van de groep. Luister alleen al naar de eerste minuut van het nummer, en je hoort de perfecte opbouw. Het is vergelijkbaar met het beste werk van Sigur Rós. Eerlijk gezegd kan ik niet wachten tot ik deze band live zie spelen, ik weet nu alvast dat het horen van het titelnummer een speciale ervaring zal zijn.

Als je weet hoe dit album tot stand is gekomen, en dat gevoel kunt inleven dan is dit een geweldige album.Je mag deze album dan ook niet op shuffle zetten want dan is de magie verdwenen. Heb hem net in alle rust met hoofdtelefoon op beluisterd, en het is prachtig. Alleen ontdek ik geen zwakkere gedeelte's.Het album Eyes on the Highway van Saybia is dacht ik gebaseerd op het verlies,van de vrouw van zanger Søren Huss zij is door een auto ongeluk om het leven gekomen. Dat is ook een prachtige album geworden.

Gast
geplaatst: vandaag om 06:40 uur

geplaatst: vandaag om 06:40 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.