menu

Chicago Transit Authority - Chicago Transit Authority (1969)

mijn stem
3,90 (152)
152 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Jazz
Label: Columbia

  1. Introduction (6:35)
  2. Does Anybody Really Know What Time It Is? (4:36)
  3. Beginnings (7:54)
  4. Questions 67 and 68 (5:02)
  5. Listen (3:21)
  6. Poem 58 (8:37)
  7. Free Form Guitar (6:47)
  8. South California Purples (6:11)
  9. I'm a Man (7:39)
  10. Prologue, August 29, 1968 (0:57)
  11. Someday, (August 29, 1968) (4:13)
  12. Liberation (14:38)
totale tijdsduur: 1:16:30
zoeken in:
avatar van WoNa
4,0
Chicago was mijn band niet, behalve die drie geweldige singles, 'I'm A Man', '25 Or 6 To 4' en 'Feeling Stronger Every Day'. Tegen de tijd dat ik geld begon te krijgen om af en toe een LP te kopen speelde Chicago 'If You Leave Me Now' en 'Baby What A Big Suprise' en verdween de band van mijn radar.

Een paar jaar terug kocht ik deze plaat tweedehands voor €4 in een prima conditie en er ging best wel een wereld voor me open. Bedenk, dit is een debuutplaat van een tot dan toe volslagen onbekende band, die een zekere reputatie in een bescheiden live circuit genoot. Het grote label Columbia staat toe om aan de hand van een jonge producer niet een, maar twee platen uit te brengen met daarop voor zeker één LP kant van de vier instrumentaal gefreak.

Mijn theorie is dat vanaf circa 1966 de bazen van platenmaatschappijen, vaak heren van een zekere leeftijd, werkelijk geen idee meer hadden wat de jeugd bewoog en wat muzikanten brachten. In een korte periode konden bands eigenlijk doen waar ze zin in hadden. Dat verandert weer in de eerste jaren van de jaren 70. Het keurslijf wordt weer aangetrokken door jongere managers.

Een krachtig resultaat is dit dubbel album met daarop een aantal prachtige nummers, waarin alle sterke kanten van Chicago Transit Authority naar voren komen, hierboven al meermalen aangehaald. Ook ik geniet van de toeters, van de verschillende stemmen en het scheurende gitaarwerk. Wat mij treft, is de verscheidenheid van het album. Het instrumentale gefreak, waar ik overigens best doorheen kom, is afgewisseld met een aantal prachtige, jazzy ballads, die zover afstaan van wat dit band in de 2e helft van de jaren 70, laat staan 80 laat horen. Songs als 'Beginnings' en 'Does Anybody Really Know What Time It Is?' hebben een heerlijke bite, juist door de ongepolijste toeters en stem. Alles kan niet verder van het Peter Cetera/David Foster geluid afliggen.

Dit najaar is het 50 jaar geleden dat ik 'I'm A Man' voor het eerst op de radio hoorde (zelfs wist dat het een cover was, voordat ik dit woord kende overigens). Een van de eerste Alarmschijven bij de Top 40. Sinds een jaar of drie ken ik ook de LP. Daarover schreef ik ooit een Engelstalige post op WoNoBloG.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
Kijk, zo moet dat dus: beginnen met een geweldige staalkaart van je kunnen, en terwijl de luisteraar dan zou kunnen denken dat je daarmee al je kruit hebt verschoten ga je gewoon met dezelfde kwaliteit verder, met meer song-georiënteerde structuren maar ook met dezelfde stevige sound en vette blazersarrangementen en met bovendien een paar uitstekende singles.
        Was het hele album van het niveau van pakweg de eerste vier nummers geweest, dan was dit een eenvoudige 5*-score geworden. Ik vind Free form guitar echter echt, ècht afschuwelijk, en het daaropvolgende South California purples is een in beginsel enigszins clichématige blues die door het arrangement wel íéts maar niet héél veel beter wordt, en dat zorgt toch wel voor een kuil in het midden. Nog erger vind ik het dat Terry Kath ook in het slotnummer de gelegenheid krijgt om bijna negen minuten lang te soleren tegen een niet erg gevarieerde begeleiding; ook ik heb de (uitstekende) Rhino-remaster met het boekje waarin hij de "resident guitar god" van deze band wordt genoemd, en op de meeste nummers van deze plaat speelt hij functioneel, explosief en inderdaad uitstekend, maar bij zo'n lange solo vind ik hem gewoon niet interessant, en dat slaat het nummer toch wel dood.
        Een album dat bij mij voor gemengde gevoelens zorgt dus. Na een fantastisch begin helaas diverse momenten waarop mijn aandacht diep wegzakt, maar door het spelplezier, de energie, de kleurige arrangementen, de prettige stemmen van Robert Lamm en Peter Cetera en de onverwacht lekkere wandelende bas van de laatste maak ik hier toch 4* van.

Free Form Guitar doet zijn titel natuurlijk wel alle eer aan jazeker, in more free forms krijg je ze bijna niet. Blijft een vreemde eend in de bijt, zeker maar geeft wel aan wat Katz al niet kon spelen ja. Een der meest ondergewaardeerde gitaristen ever want heus, wis en waarachtig briljant ja, absoluut. Verder had ik al aan gegeven dat dit een sublieme plaat was en nog steeds is, ongelooflijk hoog niveau yes. En nog altijd hier de eerste 10 platen staan waarvan de numero's 1-8 een eigenlijk ongekende reeks zijn. Muziek met b(l)a(ll) zers(en), nou ja, zo ongeveer dan. Highly enjoyable

Gast
geplaatst: vandaag om 08:10 uur

geplaatst: vandaag om 08:10 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.