Chicago was mijn band niet, behalve die drie geweldige singles, 'I'm A Man', '25 Or 6 To 4' en 'Feeling Stronger Every Day'. Tegen de tijd dat ik geld begon te krijgen om af en toe een LP te kopen speelde Chicago 'If You Leave Me Now' en 'Baby What A Big Suprise' en verdween de band van mijn radar.
Een paar jaar terug kocht ik deze plaat tweedehands voor €4 in een prima conditie en er ging best wel een wereld voor me open. Bedenk, dit is een debuutplaat van een tot dan toe volslagen onbekende band, die een zekere reputatie in een bescheiden live circuit genoot. Het grote label Columbia staat toe om aan de hand van een jonge producer niet een, maar twee platen uit te brengen met daarop voor zeker één LP kant van de vier instrumentaal gefreak.
Mijn theorie is dat vanaf circa 1966 de bazen van platenmaatschappijen, vaak heren van een zekere leeftijd, werkelijk geen idee meer hadden wat de jeugd bewoog en wat muzikanten brachten. In een korte periode konden bands eigenlijk doen waar ze zin in hadden. Dat verandert weer in de eerste jaren van de jaren 70. Het keurslijf wordt weer aangetrokken door jongere managers.
Een krachtig resultaat is dit dubbel album met daarop een aantal prachtige nummers, waarin alle sterke kanten van Chicago Transit Authority naar voren komen, hierboven al meermalen aangehaald. Ook ik geniet van de toeters, van de verschillende stemmen en het scheurende gitaarwerk. Wat mij treft, is de verscheidenheid van het album. Het instrumentale gefreak, waar ik overigens best doorheen kom, is afgewisseld met een aantal prachtige, jazzy ballads, die zover afstaan van wat dit band in de 2e helft van de jaren 70, laat staan 80 laat horen. Songs als 'Beginnings' en 'Does Anybody Really Know What Time It Is?' hebben een heerlijke bite, juist door de ongepolijste toeters en stem. Alles kan niet verder van het Peter Cetera/David Foster geluid afliggen.
Dit najaar is het 50 jaar geleden dat ik 'I'm A Man' voor het eerst op de radio hoorde (zelfs wist dat het een cover was, voordat ik dit woord kende overigens). Een van de eerste Alarmschijven bij de Top 40. Sinds een jaar of drie ken ik ook de LP. Daarover schreef ik ooit een Engelstalige post op
WoNoBloG.