menu

Simon & Garfunkel - Sounds of Silence (1966)

mijn stem
3,90 (358)
358 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Folk
Label: Columbia

  1. The Sound of Silence (3:09)
  2. Leaves That Are Green (2:25)
  3. Blessed (3:18)
  4. Kathy's Song (3:21)
  5. Somewhere They Can't Find Me (2:38)
  6. Anji (2:18)
  7. Richard Cory (2:59)
  8. A Most Peculiar Man (2:34)
  9. April Come She Will (1:53)
  10. We've Got a Groovy Thing Goin' (2:01)
  11. I Am a Rock (2:59)
  12. Blues Run the Game * (2:51)
  13. Barbriallen * (4:02)
  14. Rose of Aberdeen * (1:59)
  15. Roving Gambler * (3:04)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 29:35 (41:31)
zoeken in:
5,0
Rogyros schreef:
Souds Of Silence word ook vaak gecoverd en vaak ook goed.

Dit is er een van Kithara, voor kerkelijk gebruik. Daar moet je van houden, maar ik behoor tot die categorie. Muziek is mooi gebracht, de tekst ook wat mij betreft. Het geeft in ieder geval weer een extra inkijkje over wat je allemaal met dit nummer kan doen.


Inderdaad mooi gejat . Als ik me niet vergis stond deze uitvoering niet zo lang geleden op nummer 1 bij Nederland Zingt van de EO. Laat toch maar zien dat de muziek van S&G ook bij gelovigen een gevoelige snaar raakt, hetzij dan met aangepaste tekst...

avatar van JacoBaco
Hobbes schreef:
Een schande dat dit album er nog niet op stond! Werkelijk schitterend album met fantastische muziek en teksten waar ik mee opgegroeid ben. Misschien wel wat beter dan Bridge over Troubled Water.

Zal later een uitgebreidere review schrijven.

We zijn nu ruim 12 jaar verder! Waar blijft de review??!!

avatar van nlkink
3,5
Het is al weer 4 jaar geleden dat Hobbes voor het laatst op MM was, JacoBaco. Gaat waarschijnlijk niet meer gebeuren.

avatar van JacoBaco
nlkink Ik ben bang dat je gelijk hebt.

avatar van nlkink
3,5
Op 20 februari 2012 heeft dazzler een goede recensie geschreven. Tenminste, dat vind ik. Effe terug dus, JacoBaco.

avatar van RuudC
4,5
Wat zetten de heren Simon en Garfunkel hier prachtig door zeg! Het begint al met een betere versie van Sound Of Silence en vervolgens komen er een flinke reeks prachtige liederen die de heren grotendeels zelf geschreven hebben. Van het mooie, ingetogen Kathy's Song tot het (voor S&G begrippen) felle Somewhere They Can't Find Me. De rest zit daar mooi tussenin. De ingetogen sound van April Come She Will laat horen hoe je met heel weinig middelen iets heel indrukwekkends kan neerzetten. Blij toe dat ik deze cd twee maanden geleden gekocht heb. Geen matig nummer te vinden hier.

Tussenstand:
1. Sounds Of Silence
2. Wednesday Morning, 3 A.M.

avatar van lennert
4,5
Ik moet er niet teveel op doorhameren, maar terwijl ik de eerste twee albums van Simon & Garfunkel tot me aan het nemen ben, valt het me weer extra op hoezeer The Beatles me tegenvielen en hoe mooi ik dit toch in verhouding vind. De twee maken dan wel bij vlagen ook mierzoete muziek, maar ik hoor hier zoveel meer diepte en gelaagdheid in het materiaal. Opener The Sound Of Silence is in deze variant voor mij echt veel beter dan die van het vorige album, maar het album verliest nooit stoom.

Somewhere They Can't Find Me is persoonlijk een van mijn favoriete S&G tracks. Heerlijk up-tempo ritme dat nog flink opzwepend is. Richard Cory is ook een weergaloos nummer met verdomd sterke tekst. Opvolger A Most Peculiar Man heeft eveneens intelligente en naargeestige teksten waarop de troubadours ware klasse tonen.

Ik heb de heruitgave met een paar onuitgebrachte folktracks, maar moet toegeven dat ik rond dit punt wel begrijp waarom het originele album klaar was. De liederen zijn nog steeds mooi, maar het is duidelijk dat het eigen materiaal zoveel malen sterker is. Ik trek die jaren '60 folkrock in ieder geval prima!

Tussenstand:
1. Sounds Of Silence
2. Wednesday Morning, 3 A.M.

5,0
Top album natuurlijk. Ik durf de stelling wel aan dat als je dit geen goed album vindt, je per definitie geen liefhebber bent van Simon & Garfunkel. Dit is uitermate representatief.

avatar van ZAP!
'The sounds of silence' is één van de meest epische folksongs die ik ken. Dan wordt het heel moeilijk om daar nog een albumpje (een half uurtje incl. 'T.s.o.s.' is niet erg lang) achteraan te verzinnen / spelen, maar toch slagen S&G daar heel behoorlijk in. 'Blessed' doet het erg goed bij mij, verder is het allemaal in-de-richting-van-wonderschoon, maar-het-kan-niet-tippen-aan... 'Somewhere...' heeft het 'Hit the road Jack' basloopje nog even 'geleend' en daaropvolgende 'Angie' grappig genoeg ook. 'A most peculiar man' is ook weer genieten geblazen. Het duo dat afsluit is meer dan prima te doen.

Al met al zou ik op zo'n vier sterren uitkomen, maar vanwege die ene een halfje extra.

avatar van Minneapolis
4,5
Parsley, Sage, Rosemary and Thyme (hun album met de hoogste rapportcijfer op MuMe) en Bridge over troubled water kan ik niet echt van begin tot eind waarderen. Ik heb meer met sommige losse songs als The only living boy in New York van BOTW.
Bookends was lange tijd de enige lp van dit legendarische duo die ik mijn platenkast had staan, omdat ik dat veruit hun beste en meest contante plaat vind. Later kwam daar toch deze Sounds of Silence bij.
Het leuke van deze plaat vind ik de diversiteit. Atypische Simon & Garfunkel nummers (maar erg 60's) als Somewhere they can't find me en We've got a groovy thing goin' vind ik erg verfrissend! Richard Cory en Blessed daarentegen (ook geen typische S&G sound) heb ik wel wat moeite mee en vind ik de enige iets mindere stukken van het album. Nummers als Leaves that are green, Kathy's song, April come she will en natuurlijk de 2 bekendste nummers aan het begin en eind maken dit mijn nummer 2 Simon & Garfunkel album. En Homeward Bound! Het eerste nummer van mijn B kant (hier niet vermeld in de tracklist).

avatar van aerobag
3,0
De muziek van Simon & Garfunkel ken ik vooral via essentials en greatest hits en die nummers genieten van hoog aanzien bij mij. Ik keek dus wel uit naar de studioalbums, maar ik ben toch enigszins teleurgesteld. Sounds of Silence huist een paar uitermate sterke nummers. Naast de voor de hand liggende klassieke nummers, vind ik A Most Peculiar Man en Blessed ook interessante nummers. Wat mij tegenstaat op dit album, is dat sommige dartpijltjes op redelijk afstand van de harmonieuze bulls-eye belanden. Een groot deel van de nummers op dit album starten catchy, maar maken weinig ontwikkeling door en laten daardoor weinig indruk achter. Het 2 minuut durende instrumentale Anji, een uitgesponnen intro van het voorgaande nummer, vind ik daar een voorbeeld van, maar dat is zeker niet de enige overtreder. Daarnaast zijn er de upbeat, meer folk rock geïnspireerde nummers als Somewhere They Can't Find Me en We've Got a Groovy Thing Goin’, die een beperkte emotionele range kennen en in mijn oren daardoor juist het momentum van het album de nek omdraaien.

Interessant om de reacties hier te lezen die de plaat anders ervaren, gezien de upbeat nummers bij velen wel in de smaak lijken te vallen en de door mij gewaardeerde deepcuts juist minder scoren. Benieuwd hoe de andere S&G platen mij gaan bevallen.

avatar van hrmnbstr
4,5
aerobag schreef:
Een groot deel van de nummers op dit album starten catchy, maar maken weinig ontwikkeling door en laten daardoor weinig indruk achter.
De ontwikkelingen in de liedjes zijn voornamelijk op tekstueel gebied: 'Leaves that are green' en 'Kathy's song' (mijn persoonlijke favorieten) zijn daar goede voorbeelden van.
Overigens is 'catchy' niet direct iets wat ik met Simon & Garfunkel associeer, dus als je van muziek catchiness verlangt, zou ik je niet zo snel de platen van Simon & Garfunkel aanraden

avatar van aerobag
3,0
hrmnbstr schreef:
(quote)
De ontwikkelingen in de liedjes zijn voornamelijk op tekstueel gebied: 'Leaves that are green' en 'Kathy's song' (mijn persoonlijke favorieten) zijn daar goede voorbeelden van.
Overigens is 'catchy' niet direct iets wat ik met Simon & Garfunkel associeer, dus als je van muziek catchiness verlangt, zou ik je niet zo snel de platen van Simon & Garfunkel aanraden


Ik vind catchy niet geheel ontoepasselijk voor de sound van Simon & Garfunkel. Het is natuurlijk niet catchy zoals de hook van een pure pop song, maar een paar grote hits zoals bijvoorbeeld een Cecilia, Mrs Robinson en The Boxer vertrouwen toch veel op aanstekelijke gitaar akkoorden en kleurrijke zangpassages. Als je dat afsteekt tegen de sombere ambiances die sommige van hun folk collega's in hun muziek verwerken, zitten S&G toch redelijk aan de luchtige en catchy kant van het spectrum.

het geldt zeker niet per definitie voor alle nummers maar dit album, maar een groot deel is toch vrij aanstekelijk, zo zou ik bijvoorbeeld Leaves that are green ook wel 'catchy' durven noemen. (de studio versie iig dan)

avatar van jorro
4,0
Mijn 4* blijven gewoon staan. Dit album zet ik altijd met veel plezier op en elke keer is het flink genieten. Met weemoed denk ik ook aan de middelbare school (begin jaren 70) waarin een klasgenote met gitaar S&G liedjes speelde op de sportdag. Ja, toen ik nog onbezorgd was.
Veel meer commentaar is niet nodig denk ik !?
14e in de 100 Greatest Albums of 1966 en 6e in de Best Ever Albums van dat jaar

avatar van Robje1968
3,5
Ik heb jaren lang een verzameling CD gehad van Simon and Garfunkel gehad.

Veel later heb ik ooit voor een habbekrats het hele oeuvre van Simon and Garfunkel op cd's gekocht.

Dit album opent met een fantastisch en tijdloos nummer.
Daarna volgt er een een combi van folk/relaxte muziek. Ik kan het zeker niet slecht vinden, maar zit niet bij elk nummer op mijn puntje van mijn stoel.
Het kabbelt lekker door, zonder echte hoogtepunten.
Voor mij een aardige CD, al blijft Bridge Over Troubled Water mijn favoriet

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Voor mij één van de essentiële sixties-albums: twaalf (ja, twaalf – zie verderop) geweldige nummers waar echt geen enkele misser tussen zit dankzij de extreme melodische begaafdheid van Paul Simon, teksten die afwisselend poëtisch, maatschappijkitisch en somber zijn maar altijd wat te vertellen hebben en nooit zo maar wat rijmwoorden op een rijtje zetten, geweldige samen- en solozang (met Garfunkel gelukkig nog niet zo zalvend hoog als later), en als kers op de taart de perfecte begeleiding van de Wrecking Crew, waarvan je kunt zeggen dat die ontzettend "van die tijd" is met die vaak Byrds-y gitaar, dat klavecimbel en de echoënde drums, maar omdat "die tijd" nou eenmaal zo ontzettend veel prachtige muziek heeft opgeleverd (en omdat de Wrecking Crew nou eenmaal op zo ontzettend veel van die platen heeft meegespeeld) is dat voor mij alleen maar een pluspunt. Naar deze heldere, kleurrijke, vrolijke en warme sound kan ik echt úren luisteren, en dat doe ik soms ook. Dit album gaat al met mij mee sinds mijn vroegste jeugd zonder me ooit te vervelen, en het is één van de weinige platen waarvan ik met zekerheid durf te beweren dat dat bij mijn laatste adem nog steeds het geval zal zijn.
        Enige smet op deze plaat is het zwarte gat dat Homeward bound heet. Ik had dit album vroeger op vinyl (in een versie uit de jaren 60) en daar stond de studioversie gewoon als eerste nummer van kant B op. Toen ik vrij vroeg in het CD-tijdperk deze plaat op CD kocht (in zo'n uitgave waarvan het boekje voornamelijk bestaat uit reclame voor andere titels in de mid-price-catalogus van CBS) stond het nummer er nog wel op, maar dan in een live-uitvoering zonder dat die anomalie vermeld werd op hoes, schijf of boekje. Een volgende release vermeldde opeens wèl dat het om een live-versie ging, en nóg latere releases lieten het nummer helemaal weg, waardoor de speelduur ook nog eens beneden de 30 minuten zakte. Ik ben er nooit achtergekomen wat hier de ratio voor is, maar volgens wikipedia zou het te maken kunnen hebben met de Amerikaanse versus de Engelse release. De studio-versie van Homeward bound is nog wel te vinden op compilaties, maar het is hoe dan ook zonde dat het niet meer op dít album staat, want het is en blijft een geweldig nummer (en bovendien hóórt het voor mijn gevoel gewoon op deze plaat die ik niet anders kèn).

avatar van gaucho
BoyOnHeavenHill schreef:
Enige smet op deze plaat is het zwarte gat dat Homeward bound heet. Ik had dit album vroeger op vinyl (in een versie uit de jaren 60) en daar stond de studioversie gewoon als eerste nummer van kant B op. Toen ik vrij vroeg in het CD-tijdperk deze plaat op CD kocht (in zo'n uitgave waarvan het boekje voornamelijk bestaat uit reclame voor andere titels in de mid-price-catalogus van CBS) stond het nummer er nog wel op, maar dan in een live-uitvoering zonder dat die anomalie vermeld werd op hoes, schijf of boekje. Een volgende release vermeldde opeens wèl dat het om een live-versie ging, en nóg latere releases lieten het nummer helemaal weg, waardoor de speelduur ook nog eens beneden de 30 minuten zakte. Ik ben er nooit achtergekomen wat hier de ratio voor is, maar volgens wikipedia zou het te maken kunnen hebben met de Amerikaanse versus de Engelse release. De studio-versie van Homeward bound is nog wel te vinden op compilaties, maar het is hoe dan ook zonde dat het niet meer op dít album staat, want het is en blijft een geweldig nummer (en bovendien hóórt het voor mijn gevoel gewoon op deze plaat die ik niet anders kèn).

Wow, interessant - dat heb ik nooit geweten, dat Homeward bound hier oorspronkelijk op stond. Dat is natuurlijk wel een essentiële toevoeging, die het album nóg sterker maakt, en het ook voor mij gevoelsmatig completeert en het ook qua speelduur nog een beetje extra body geeft.
Wat je schrijft lijkt te kloppen: op de eerste US-persing ontbreekt het nummer, maar op de eerste Engelse persing is het nummer toegevoegd als eerste nummer op kant 2. Op sommige Nederlandse reissues kom ik het nummer ook tegen.

Zulke verschillen tussen UK- en US-uitgaven komen en kwamen, zoals je ongetwijfeld weet, wel vaker voor, vooral in de jaren zestig en zeventig. Ik heb het originele vinylalbum nooit gehad, alleen de geremasterde CD uit 2001, die overigens een geweldig geluid heeft. Ook op een latere CD-reissue met bonustracks ontbreekt het nummer.

Zelf mis ik Homeward bound hier niet zo erg op, maar het had wel mooi geweest als het erbij had gestaan. Ik heb het nummer weliswaar op meerdere compilaties, maar het voelt echt wel aan alsof het hier thuishoort. Wel raar dat ze naderhand op latere uitgaven nog zijn gaan rommelen met die live-uitvoering.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
En het gekke is dat het verschil tussen Engelse en Amerikaanse releases vaak zat in het feit dat in Engeland de regel bestond dat nummers die al op single waren verschenen niet ook nog eens op latere albums mochten staan (met als motivatie dat de platenkoper niet mocht worden "gedwongen" om geld neer te tellen voor een nummer dat hij wellicht al eerder had gekocht), maar dat nu dus juist de Èngelse versie het nummer wèl bevatte (hetgeen toen overigens ook gewoon nog mócht, want als single verscheen het pas drie maanden na de album-release). Het blijft raar.

Gast
geplaatst: vandaag om 21:33 uur

geplaatst: vandaag om 21:33 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.