Ayreon maar toch eigenlijk duidelijk niet. Een andere opbouw van nummers, emotionelere sferen, donkerder klankkleuren – het is een verschil dat wel smaakt, zodat het tijdens bijvoorbeeld het openingsnummer bijna jammer is wanneer na een minuut of vijf de zagende gitaren invallen. Door de beperkte muzikale crew klinkt het album ook mooi als een eenheid, en dat past goed bij de thematiek; ik heb zelf nergens problemen met Jasper Steverlinck, integendeel zelfs, zijn stem blijft van begin tot eind boeien, en op de bonus-DVD schittert hij ook nog eens op een uitstekende cover van Leonard Cohens The stranger song. De soundbites storen me geen moment en dragen alleen maar bij aan het introspectieve karakter van het concept, en in veel arrangementen blijf ik steeds weer nieuwe dingen horen, zoals bijvoorbeeld Lucassens vette baspartij vanaf 09:00 op Green and cream. Knap hoe hij op dit album steeds lucht weet te houden binnen de combinatie van mistroostige teksten en zware muziek, en de verpakking is natuurlijk weer net zo prachtig als we gewend zijn. Zeer geslaagd.