Kyuss - Blues for the Red Sun (1992)

Uitstekende plaat van een uitstekende band. Wel na afloop even het woestijnzand uit je houthakkersbloes kloppen. Het ronkende rickenbacker basgeluid overstemt haast de gitaren. De zang zit ook een beetje verstopt in de mix. Alles draait om de route 66 sfeer. In die zin vind ik melige nummers zoals Thong Song wat misplaatst op het album. Maar er staat wel veel kwaliteit tegenover.
Het catchy Green Machine blijft op één of andere manier wel mijn ultieme favoriet van deze plaat.

Het lijkt erop dat ik deze zomer niet veel meer dan Kyuss ga luisteren, en dat is best opvallend, gezien ik de band zelf al ruim anderhalf jaar ken en dit album al tientallen keren heb gehoord. Tof dat er elke keer wel iets nieuws te ontdekken valt hier. 50 Million Year Trip is het beste nummer van de plaat: het keiharde begin en de opbouw naar een climax die uiteindelijk een dromerige afbouw blijkt - meesterlijk gedaan.

Hij stijgt weer een paar plaatsjes in mijn top 10

Opnieuw een heerlijk album van Kyuss.

Nou ja, opnieuw.....

Heb deze een week geleden ontdekt, ik had de twee opvolgers al

Het blijft een ontzettende vette schijf, dat Yeah!

Net iets heel vreemds: Ik stop deze cd in de pc en dat ding geeft extra ruis als een gek. Net als een niet goed afgestelde radiozender, static noise. Doe ik m nog eens in mijn normale radio, niets aan de hand. Het is overigens echt de cd, want andere cd's hebben dit niet.

Dubbele berichten verwijderd. Concertzaken op de artiestenpagina's aub, niet bij de albums.

edit: capslock-bericht verwijderd. Niet schreeuwen aub.

Nou, net de vinyl versie in huis. Ook nu staat ie weer als een huis. Halfje erbij!

Het punt bij dit album is : of je het nou met bovenstaand uitgangspunt eens bent of niet, deze plaat dendert voor mijn gevoel sowieso al als één geheel door, wel met aparte individuele nummers maar alles gebaseerd op een gevoel, een groove die alle nummers –of ze nou willen of niet– als aanklampende wagons achter een runaway train meesleurt. En waar dat bij sommige albums nog wel eens resulteert in een ademloosheid waardoor het geheel tot een murwmakende brei verwordt, straalt déze plaat juist een enorme primitieve monolitische kracht uit. Een verpletterend meesterwerk.
 

5 van de 14 tracks steken met kop en schouders boven de stenen uit - het album Wretch toonde Kyuss als een Angelsaksische Ruine, maar met dit album creerden de heren van Kyuss hun Noordamerikaanse Stonehenge - 'let your ears and mind be rubbed by': Thumb, Green Machine, Molten Universe, 50 Million Year Trip & Freedom Run....

Dit album is de eerste van de Kyuss-trilogie die inslaat bij sommige nummers als een steen.....

Grinding guitars...., Swollen Basslines,.... Pounding Drums,..... Extatic Singing,...... Een muziekstijl met een "zesde zintuig"!

Ook bij deze plaat van Kyuss moet ik hetzelfde constateren als bij "...And the Circus Leaves Town". Dit is gewoon niet mijn ding. Ik hou op zich wel van een stevige portie gitaren, maar dit is mij te log en op den duur te eentonig. Daarnaast heb ik moeite met de productie, waar voor mijn gevoel de bas te veel naar voren is gemixt. Dit versterkt ook het logge en zware sentiment. Misschien is het wel juist de bedoeling in dit genre, maar het werkt voor mij averechts. Maar ik geef het nog niet op. Ik wil de Kyuss plaat "Welcome to Sky Valley" zeker ook een kans geven, voordat ik tot mijn slotconclusie kom aangaande deze woestijnrockers. Je weet tenslotte maar nooit.

Het is al gezegd bij een vorig album ook waar ik je commentaar zag staan maar als je niet door het geluid heen raakt zal je elke plaat van Kyuss niet zo goed vinden. overigens staat de bas niet te veel naar voren gemixt maar word de gitaar gwn door een basversterker gejaagd
Ik ga je Sky valley zeker niet afraden want het is mijn favoriet van hen maar qua geluid moet je nix anders verwachten dan hetgene je al gehoord heb...

@Ernie: bedankt voor de opheldering omtrent het basgeluid en je "waarschuwing" ten aanzien van "Welcome to Sky Valley". Desaniettemin ga ik toch een poging wagen. Wie weet zit het verschil in de nuances (al weet ik niet of dat een terechte hoop is).

Sky valley klinkt wel als 1 groot geheel waar de andere 2 albums die sfeer minder weten op te roepen ondanks het sterke songmateriaal.

Na deze plaat ondertussen zo'n 4,5 jaar te kennen staat hij nog steeds als een huis.

Verbluffende riffs die je helemaal doen meeslepen en wat een ongelooflijk stemgeluid heeft deze man. Hoe krijgt hij het voor elkaar?

John Garcia heeft idd een zeer eigen geluid. Dat zou je soms vergeten omdat de ritmesectie en gitaar echt wel de show stelen op deze plaat. Ga nog eens een Kyuss-plaat draaien direct. De keuze zal hard zijn want ze hebben 3 stonerrock-meesterwerken gemaakt

Goed naar de heren van Sabbath geluisterd.

Zeker naar deze dan Black Sabbath - Master of Reality (1971).

Ja, inderdaad dat is de voornaamste inspiratiebron. Children of the grave bijvoorbeeld.

Is dat niet een beetje een open deur? Ik bedoel: dat hele stonerdingesgedoe is toch ontstaan uit het bewieroken van de eerste wapenfeiten van de gedrogeerde metaalwerkers uit Birmingham?

Klopt hoor Edwynn je hebt helemaal gelijk. Ben alleen altijd huiverig als dit soort bandjes wordt opgehemeld en vooral QOTSA zonder te beseffen aan de heren uit Birmingham.

En dat terwijl Homme toch ontkent dat hij in die tijd veel naar metal of überhaupt naar Black Sabbath luisterde en meer invloeden haalde uit hardcore punk bands als Black Flag.

En dan wel een paar jaar later een Black Sabbath cover opnemen =p

En toch heeft Kyuss met de 3 al eerder genoemde meesterwerken een eigen universum gecreëerd. Ze zijn uniek in hun soort en in mijn ogen ongeëvenaard. Beter wordt het niet.

Het debuut Wretch ken ik nog steeds niet; ben destijds direct maar met dit tweede album begonnen. De zompige, lekker lome en groezelige woestijnrock is hier reeds op niveau. Je voelt het zand haast knarsen tussen je tanden. Het songmateriaal is niet over de hele linie even sterk, net als op de twee albums die nog zouden volgen, maar qua sfeer en gevoel is het top. Kyuss heeft wat dat betreft met slechts een beperkt oeuvre een behoorlijk indrukwekkende erfenis nagelaten.

Met Welcome To Sky Valley hebben ze toch rechts in de roos geschoten voor mij.
Overall gezien erg sterke plaat.

De plaat noemt eigenlijk niet eens 'Sky Valley' maar gwn 'Kyuss', het bord stond er gwn op

Nu luister ik toch al behoorlijk wat jaren stoner en heb ik drie van de vier platen van Kyuss in de kast staan. Het probleem is dat ik er nooit naar luister. Voor stoner pak ik meestal Monster Magnet uit de kast en na het herbeluisteren van Blues For The Red Sun kom ik al snel tot de conclusie dat daar geen verandering in zal komen. Het is helemaal niet zo erg dan Kyuss minder pakkend is dan Monster Magnet, maar ik vind het vooral te makkelijk: te zompig, te nietszeggend. Eerlijk gezegd neig ik er heel erg naar om Kyuss wat overgewaardeerd te vinden. Dit album bevat meer progressieve tonen dan de voorganger, maar daar komt ook bij dat het album de indruk wekt dat het eigenlijk nog helemaal niet af is. Na tien minuten was ik er wel een beetje op uitgekeken.

Tussenstand:
1. Blues For The Red Sun
2. Wretch

Ik begin me ook af te vragen of Kyuss wel mijn band is, aangezien ik dit album vooral gelaten heb aangehoord. Ja, de productie is beter en het loopt allemaal wel lekker, maar buiten 50 Million Year Trip (Downside Up) en het mooie (maar te korte) Capsized wordt ik er niet heel warm of koud van. Daarvoor voelt het allemaal vooral te eentonig aan om op te vallen. Wel een stukje vloeiender dan het debuut, maar niets waar ik nog vaker naar hoef te luisteren.

Tussenstand:
1. Blues For The Red Sun
2. Wretch

Bakermat van de stonerrock; hier kan in mijn bescheiden beleving weinig tegenop.

Die hele discussie omtrent QOTSA en Kyuss vind ik persoonlijk niet zo heel erg belangrijk, ware het niet dat het level van badassness en diepgang op de Kyuss platen akelig dicht worden benaderd, lees het staat er loodrecht op, alles doordringende machtige universele zwaartekracht wel te verstaan.

Daar waar de Queens voor ieder wat wils hebben en meer mainstream zijn is dit gewoon misschien wel de beste muziek die ik ken samen met een handjevol artiesten als Led Zeppelin, Neil Young, Death en Nick Cave en Radiohead bijvoorbeeld.

Maar goed, terug naar het album.

Ik leerde dit album ongeveer 10 jaar geleden kennen en ik was meteen verkocht, de overtreffende trap van de Queens en bovendien is dit een genre en een band die mijn leven hebben veranderd.

Mijn kijk op muziek bekijk ik altijd vanuit het perspectief van dat gene wat ik het allerbest vond in een bepaalde periode en dit is een band die de tand des tijds met gemak heeft doorstaan, daar waar Zeppelin soms begint te vervelen doet deze band dat eigenlijk nooit.

Helaas ben ik te jong om ze in de legendarische line up te hebben gezien maar het optreden op Pinkpop 2012 maakte toentertijd wel een hoop goed.

Kyuss is een begrip en dit album is niet alleen de standaard voor veel bands die zouden volgen maar meer nog een uniek op zichzelf staand genre.
Ja, de heren van Kyuss hebben in mijn ogen iets unieks gedaan; een eigen universum gecreëerd.

Beetje een haat liefde verhouding met dit album. Het is een klassieker, een belangrijke grondlegger voor het Stoner/Desert rock en hij staat uiteraard in mijn kast. Als ik in de stemming ben kan ik er wel van genieten, maar die buien zijn schaars omdat het uiteindelijk toch net even te zompig is naar mijn smaak. Er zijn dagen dat ik het ronduit vervelend vind worden. Uiteindelijk kan ik een stuk beter uit de voeten met de betere QOTSA albums die toch net iets meer drijven op de liedjes en wat meer strakker geproduceerd zijn.

ZZ TOP on anabolic steroids, of zoiets. Lekker

Stoner- rock op zn best.
Af en toe wordt het ( zoals hierboven ook besproken) iets te gezapig maar je wordt echt meegesleurd door een woestijn bij de nummers.
Hele vette shit, of zoiets.