The Cure - The Top (1984)

Waar was dat dan?

Hammersmith Odeon, eh tegenwoordig Apollo, in Londen. Net als precies 30 jaar geleden staat And Also the Trees in het voorprogramma.

The Top is het eerste album van The Cure waarbij er ook wat meer ruimte voor humor is.
The Caterpillar is daar een duidelijk voorbeeld van.
Dat vioolspel slaat eigenlijk nergens op, maar is zeker amusant.
Waarschijnlijk ligt de oorsprong in het succes van The Love Cats.
Deze single was het extraatje van de verzamelaar Japanese Whispers, en werd in Groot Brittannië hun eerste notering in de Top 10.
Talking Heads hebben trouwens goed naar Bird Mad Girl geluisterd, muzikaal gezien leunt The Lady Don’t Mind wel heel sterk op dit lied.
Was mij voorheen nooit zo opgevallen.
Dit album had ook net zo goed onder de naam Robert Smith uitgebracht kunnen worden, van een echte band was geen sprake meer van.
Ja, Lol Tolhurst mocht nog wel samen met Smith wat liedjes inkleuren, maar daar hield het een beetje mee op.
Opener Shake Dog Shake is denk ik een geslaagd lied uit de Pornography sessie.
Wel liet op dit album voor het eerst de veelzijdige muzikant Porl Thompson van zich horen, welk aandeel de komende albums flink zou groeien.
Ik vind dit album een onsamenhangend geheel, en dat komt waarschijnlijk grotendeels vanwege het ontbreken van rechterhand Simon Gallup.
Feit blijft wel dat Robert Smith in een zeer creatieve fase van zijn leven zat, hij hield zich bezig met hobby projectje The Glove, en ook Siouxsie Sioux mocht van zijn talenten gebruik maken.
Gelukkig zou er bij het volgende album een meer stabielere groep staan ( al blijft dat bij een band als The Cure altijd gissen), waarbij een voor mij muzikaal gezien interessantere periode zou aanbreken.
Dit is wel het album welke de ommezwaai zou aankondigen.
Het geluid van Seventeen Seconds, Faith en Pornography zou niet meer terug keren.

Eigenlijk was het mini-album EP the Walk (met Je al genoemde Japanese Whisper) een ommekeer aankondigde, maar The Top bevestigde dit zeker.. Al zijn Wailing Wall en Afsluiter The Top zeker nummers die nog teeds Faith uitdragen

Damn! Dat laatste nummer is de echo uit het riool! Ian Curtis had zich nogmaals verhangen bij deze track. Typisch voor een periode waarin Smith genialiteit afwisselende met nonsens.

Halfje eraf, ondanks de fraaie deprimerende afsluiter van dit album.
De zwaarmoedige kant van The Cure verkies ik altijd boven de vrolijk deuntjes van dit gezelschap.
De plaat begin stevig met Shake Dog Shake maar de absolute hoogtepunten zijn toch wel The Wailing Wall & The Top.
Give Me It vind ik het dieptepunt van dit album, daar kan ik helemaal niets mee.
The Caterpillar is leuk om te horen maar zou ik toch niet scharen onder de memorabele nummers van de band.

Wat tegenvallend na al het moois wat hier voor verscheen.
Erg drukke rockerige plaat voor de Cure's doen.
Anderzijds zal het wel een soort primal scream periode zijn geweest.
Ze kwamen bepaald niet uit een prettige periode.
Het is niet echt slecht, maar wel heel wispelturig.
The Catterpilar is natuurlijk wel een heel artistiek liedje. Is opgewekt en is ontdaan van alle bombast.
Aparte vermelding nog voor het titelnummer.
Dat is The Cure op zijn best.

Het restand is redelijk tot middelmatig.
Maar dit staat mij te ver af van waar de band uiteindelijk voor staat.

Ik ben het vaak met je eens, maar dit ga je toch moeten herzien, denk ik.

Rockerig ja voor wat Shake Dog Shake en Give Me It betreft.
Maar voor de rest hoor ik psychedelische pop en folkdeuntjes.
Met hier en daar een vleugje oriëntalistiek.

Ik zal 'm de revue nog eens laten passeren dazzler.
In zijn geheel hoor ik in ieder geval een wat drukkere vollere Cure.
Maar tuurlijk neem ik je advies ter harte.

Meest onderschatte album van The Cure. Voor mij 1 van hun 5 beste albums.

Ik snap bikkel2 wel, deze is wat drukker, een beetje in de lijn van het nummer The Hanging Garden.

Vind ik ook, zwaar ondergewaardeerd album.
Dit is een uniek album, een luistertrip, psychedelisch op de Cure manier, en kleurrijk (zoals de hoes ook wel aangeeft).
Een aaneenschakeling van overstuurde zware sferen, intens.
Over het algemeen ook wel eng, aggressief en verdoemd.
Ook regelmatig wild, out of control.
Hier en daar heb je wat rustige nummers, maar die hebben ook wel iets donkers over zich heen, ongrijpbaar zeg maar.
Mijn favo nummer is wel Wailing Wall, mysterieus, alsof je je in een ander oord bevind.
Dikke 5* voor mij.

Helemaal eens, bijna alle nummers zijn TOP, minder vind ik Bird Mad Girlen Dressing Up.
“Als” hier b-kantjes voor in de plaats hadden.... maar idd onderschat meesterlijk, buitencatagorie The Top WailingWall en Give me it!

Met de recente dood van Andy Anderson besloten om maar eens de Deluxe editie van The Top in huis te halen. Ik heb de hele Deluxe toestand grotendeels aan mij voorbij laten gaan, op Disintegration na, maar bij The Top was ik al langer geinteresseerd in de demo versies van de nummers die vroeger ook al als bootleg circuleerden en schijnbaar "donkerder" waren dan de finale studio versies.

Dat terzijde, schrok mij zonet een bult toen ik Bananafishbones hoorde op de Deluxe editie. Het lijkt alsof ze de tape wat sneller langs de leeskoppen hebben gejaagd. Ben er niet uit of ik dit nu geslaagd vind of niet. Je zou je de vraag kunnen stellen welke versie de "echte" versie is: misschien is de originele versie eigenlijk trager dan Smith in gedachten had? Hoe het ook zij, ik ben de versie uit '84 zo gewend dat ik toch maar een raar gevoel krijg bij die geuppitchete remaster. De live versie op de bonus disc spelen ze overigens in dezelfde pitch als de '84 versie, net zoals elke andere live versie die ik ooit gehoord heb.

Het kan ook een pijnlijke technische fout zijn, natuurlijk...

Een beetje een vreemd en onsamenhangend album van the cure. De donkere en de poppy kant komen hier samen wat opzich niet negatief is. Als album in zijn geheel alleen moeilijk te luisteren omdat het van sfeer naar een andere sfeer gaat.
De titelsong is meesterlijk, alsof je ergens hoog in een toren staat.
Bananafishbones is ook een favoriet, alleen de titel al!

"The Drug Album", zoals Smith hem zelf noemt, gaat min of meer op dezelfde manier voort als zijn vorige album met Severin, The Glove. Ik ben er geen fan van, die onsamenhangende sfeer.

Oké het ligt dus niet aan mij
Ik vind dit album ook lastig op de één of andere manier. Ik hou juist van albums die divers zijn qua stijlen en richtingen. Maar bij deze lukt het me maar niet om 'm écht top (no pun intended) te gaan vinden. Opvolger The head on the door bevalt me wat dat betreft een heel stuk beter.

Er is een of andere radiozender die integraal complete albums van vroeger draait (Radio Efímera Vinyl Rocks); leuk om je eens door te laten verrassen. Bij deze heb ik verleden week, al direct bij die eerste luisterbeurt, opmerkelijk veel nummers lopen Shazammen. Bij het vierde nummer heb ik de button het snelst ingedrukt.

De nummers hebben iets wat meteen de aandacht trekt en tegelijkertijd iets prettig ongrijpbaars. En dan ben ik niet eens een tekstenluisteraar (die schijnen best bij deze act best boeiend te zijn) - de óverige aspecten zijn al boeiend genoeg.

De overeenkomst tussen track 6 en Rob De Nijs' Alles wat ademt valt op, en was eerder al opgemerkt. Geen idee of Rob dat bewust gedaan had; ik zie hem dit nog niet direct voor z'n lol draaien.

The Caterpillar is een heerlijk nummer dat ik voor het eerst tijdens de verrukkelijke vijftien heb gehoord. Shake Dog Shake is ook geweldig.

Na het vrolijke minialbum The Walk is The Top anders. Zeker niet in de stijl van Pornography, maar toch een alleraardigst album. Naast The Caterpillar staan er opvallende nummers op zoals Piggy In The Mirror en Shake Dog Shake. Er werd slechts één nummer op single gezet alhoewel de LP radiovriendelijk is en destijds airplay kreeg op Hilversum 3.

Eigenlijk wil ik hier niet veel woorden aan vuil maken. Met name de huilerige zang van Robert Smith zorgt bij The Cure vaak voor een prachtige melancholische sfeer. Ga je aan het onderwerp tornen, dan krijg je duidelijk een ander resultaat. Met een andere zanger was The Top waarschijnlijk beter gevallen, maar zoals het er nu voor staat, vind ik het vooral vervelend en irritant. Met de humor van een Bananafishbones kan ik echt he-le-maal niks. Op z'n best vind ik The Top redelijk. Af en toe zijn er dus wel een paar negatieve uitschieters. De jolige sfeer voelt heel clownesque aan. Tegelijkertijd lijkt de band plots heel erg zoekende te zijn. Dan lees je snel op wikipedia dat de hele band excl. zanger vertrokken was. Dat verklaart een hoop en heeft wat mij betreft direct gevolg voor de scores.

Tussenstand:
1. Pornography
2. Faith
3. Seventeen Seconds
4. Three Imaginary Boys
5. The Top

Tja, dit is dan ineens weer iets heel anders na het meesterwerk dat Pornography heet. Shake Dog Shake herken ik nog als de opener van The Cure In Orange, die ik nog op videoband had opgenomen van TMF toentertijd, maar er staan verder een aantal tracks die ik heel moeilijk uit te zitten vind. Bananafishbones, Piggy In The Mirror, The Caterpillar... nee, het komt bij mij niet aan.

The Birdmad Girl is dan weer quirky op een manier dat het me nog best wel trekt en The Wailing Wall en The Top vind ik oprecht goeie nummers. Als geheel is het ook wel een voldoende, maar het valt toch wel echt enorm tegen na zijn briljante voorganger.

Tussenstand:
1. Pornography
2. Faith
3. Seventeen Seconds
4. The Top
5. Three Imaginary Boys

Altijd wat ondergewaardeerd bij tijdgenoten als Pornography en The Head on the Door, maar toch vind ik juist dit album na een kleine 40 jaar frisser en actueler klinken dan die beide albums die echt de last van de jaren '80 meezeulen.

Heerlijk album dit.

Last? De glorie van de jaren 80

Ik blijf erbij dat Shake Dog Shake op (mijn exemplaar van) de 2CD deluxe een fractie te laat begint. Ik vergeleek met twee versies op het officiele YouTube kanaal van The Cure: zowel de niet-geremasterde als de geremasterde beginnen daar zoals het hoort. Nog iemand met dat probleem?

Decennialang niet meer dit album geheel beluisterd. Ben nu bezig.

Give me it!! Wat een gigant van een woestheid. Topper dan top. Cure op zijn best.

Footsteps on a wire, high above my head...

Dat is enorm confronterend.

En de volle mep hoor. Dit is een gigantisch album. Was vroeger wat ondergewaardeerd heb ik gelezen.
Snap niet waarom.

Omdat Bob het vrijwel in zijn eentje deed? Nou dat is geen verrassing.
Omdat Bob uit verschillende vaatjes tapte? Nou dat is geen verrassing.
Omdat Bob het wiel opnieuw wilde uitvinden? Nou dat is geen verrassing.

Dit album is gewoon de titel waard: The Top.

Een prima album van The Cure. Wel een duidelijke stijlverandering t.o.v. de vorige albums.
Ik vind het altijd wel wat hebben als een band een andere richting uitgaat.

Ik kan dit album prima hebben en voelt voor mij bij vlagen oriëntaals aan. De afsluiter van het album is het hoogtepunt van het album. Met het nummer "Give me it" heb ik echt helemaal niets.

Na het verschijnen van Pornography werd The Cure een bandje waar ik weinig meer van begreep. Inleiding was het bericht dat bassist Simon Gallup de band had verlaten, om weer terug te keren en vervolgens "definitief" te vertrekken, The Cure tot een duo reducerend. Drummer Lol Tolhurst stapte daarop over naar toetsen; huh?
Toch kwam al in november 1982 single Let’s Go to Bed. Maar waarom verschenen op bas en drums slechts huurlingen? En hoezo was Robert Smith ineens zo vrolijk?
Of was The Cure gestopt? Want Smith speelde ineens zowel bij The Glove als Siouxie and the Banshees... Gelukkig verschenen dan toch in juli en oktober 1983 singles The Walk en The Lovecats met daarop wederom de nodige lichtheid.
Wat ik bovendien niet snapte, was dat er geen album bij de singles verscheen. En toen daar eindelijk in mei 1984 The Top verscheen, stonden die liedjes daar niet op. Vraagtekens, vraagtekens.

Voorbij waren de soundscapes van de vorige drie albums, symfonieën op zichzelf. Op The Top met zijn oosters-kleurige hoes klinkt een verzameling losse liedjes. Hoe die heetten, was puzzelen gezien het onoverzichtelijke label waarop de liedtitels niet nummersgewijs staan vermeld, terwijl ik de achterzijde van de buitenhoes veelvuldig ronddraaide om die te kunnen lezen.
De A-kant kent grote tegenstellingen: Met Shake Dog Shake en Give Me It waait Smith luide gitaarwolken om zich heen door chorus- en/of flangereffecten te gebruiken; melancholie klinkt op zowel Bird Mad Girl, dat qua gitaargeluid terugkeerde naar 1979, als op Dressing Up met z’n panfluitkeyboards; terwijl in Wailing Wall pseudo-Arabische muziek is te horen.

De B-zijde opent met hun eerste hit(je) sinds 1980: het mallotige The Caterpillar haalde in juni 1984 #35 in de Nationale Hitparade, bij Veronica slechts de Tipparade. Bij Piggy in the Mirror was de heerlijke melancholie er weer, al dacht ik met die titel vooral aan het personage uit The Muppet Show; bij het intro van The Empty World meende ik een symfonische rockband te horen waarna (hoera!) de klaaglijke zang van Smith het overneemt.
Daarna was het voorbij voor mij: Bananafishbones ging met zijn te vaak herhaalde dalende akkoordenschema snel vervelen en hetzelfde geldt voor het eentonige titelnummer, waarop weer enige knipogen uit het Midden-Oosten klinken.

In autobiografie Cured (2016) gaf Lol Tolhurst mij dan eindelijk antwoorden op de vragen van voorheen. Hij vertelt het nodige over de vechtpartij tussen Smith en Gallup in een club in Straatsburg in 1982, zijn overstap naar de toetsen en hoe de band enige tijd op sterven na dood was. Open is hij over de gevolgen van enerzijds te hard (moeten) werken, drugs en alcohol en anderzijds vakantie in Frankrijk en kunst in Spanje. Ook verklaart hij waarom er drie non-albumsingles verschenen en wat de reden is dat ze zo anders klinken dan de zware melancholie van voorheen.

Wat me nu pas opvalt is hoezeer ik de repetitieve drumpatronen van hem mis: opvolger Andy Anderson was weliswaar technisch veel vaardiger, maar tevens conventioneler. Daarmee verdween iets van de magie van de tripel Seventeen Seconds - Faith - Pornography. Tegelijk valt op hoe The Cure in al haar vormen toch The Cure blijft: het zit 'm in de stem van Robert Smith. IJl, lenig, emotievol en onvergelijkbaar met andere zangers.

The Top laat inderdaad een lichtvoetiger Cure horen maar het blijft als the Cure klinken door de karakteristieke zang en gitaar van Robert Smith. Vind ik tenslotte niet minder dan het bombastische en erg zwaarmoedige Pornography hoewel misschien een tikkeltje wisselvallig. Die luchtigere Cure-sound wordt overigens doorgetrokken in de volgende twee albums. Maar het peil van Faith en vooral 17 seconds wordt niet behaald.