The Cure - The Top (1984)

Na het verschijnen van Pornography werd The Cure een bandje waar ik weinig meer van begreep. Inleiding was het bericht dat bassist Simon Gallup de band had verlaten, om weer terug te keren en vervolgens "definitief" te vertrekken, The Cure tot een duo reducerend. Drummer Lol Tolhurst stapte daarop over naar toetsen; huh?
Toch kwam al in november 1982 single Let’s Go to Bed. Maar waarom verschenen op bas en drums slechts huurlingen? En hoezo was Robert Smith ineens zo vrolijk?
Of was The Cure gestopt? Want Smith speelde ineens zowel bij The Glove als Siouxie and the Banshees... Gelukkig verschenen dan toch in juli en oktober 1983 singles The Walk en The Lovecats met daarop wederom de nodige lichtheid.
Wat ik bovendien niet snapte, was dat er geen album bij de singles verscheen. En toen daar eindelijk in mei 1984 The Top verscheen, stonden die liedjes daar niet op. Vraagtekens, vraagtekens.

Voorbij waren de soundscapes van de vorige drie albums, symfonieën op zichzelf. Op The Top met zijn oosters-kleurige hoes klinkt een verzameling losse liedjes. Hoe die heetten, was puzzelen gezien het onoverzichtelijke label waarop de liedtitels niet nummersgewijs staan vermeld, terwijl ik de achterzijde van de buitenhoes veelvuldig ronddraaide om die te kunnen lezen.
De A-kant kent grote tegenstellingen: Met Shake Dog Shake en Give Me It waait Smith luide gitaarwolken om zich heen door chorus- en/of flangereffecten te gebruiken; melancholie klinkt op zowel Bird Mad Girl, dat qua gitaargeluid terugkeerde naar 1979, als op Dressing Up met z’n panfluitkeyboards; terwijl in Wailing Wall pseudo-Arabische muziek is te horen.

De B-zijde opent met hun eerste hit(je) sinds 1980: het mallotige The Caterpillar haalde in juni 1984 #35 in de Nationale Hitparade, bij Veronica slechts de Tipparade. Bij Piggy in the Mirror was de heerlijke melancholie er weer, al dacht ik met die titel vooral aan het personage uit The Muppet Show; bij het intro van The Empty World meende ik een symfonische rockband te horen waarna (hoera!) de klaaglijke zang van Smith het overneemt.
Daarna was het voorbij voor mij: Bananafishbones ging met zijn te vaak herhaalde dalende akkoordenschema snel vervelen en hetzelfde geldt voor het eentonige titelnummer, waarop weer enige knipogen uit het Midden-Oosten klinken.

In autobiografie Cured (2016) gaf Lol Tolhurst mij dan eindelijk antwoorden op de vragen van voorheen. Hij vertelt het nodige over de vechtpartij tussen Smith en Gallup in een club in Straatsburg in 1982, zijn overstap naar de toetsen en hoe de band enige tijd op sterven na dood was. Open is hij over de gevolgen van enerzijds te hard (moeten) werken, drugs en alcohol en anderzijds vakantie in Frankrijk en kunst in Spanje. Ook verklaart hij waarom er drie non-albumsingles verschenen en wat de reden is dat ze zo anders klinken dan de zware melancholie van voorheen.

Wat me nu pas opvalt is hoezeer ik de repetitieve drumpatronen van hem mis: opvolger Andy Anderson was weliswaar technisch veel vaardiger, maar tevens conventioneler. Daarmee verdween iets van de magie van de tripel Seventeen Seconds - Faith - Pornography. Tegelijk valt op hoe The Cure in al haar vormen toch The Cure blijft: het zit 'm in de stem van Robert Smith. IJl, lenig, emotievol en onvergelijkbaar met andere zangers.

The Top laat inderdaad een lichtvoetiger Cure horen maar het blijft als the Cure klinken door de karakteristieke zang en gitaar van Robert Smith. Vind ik tenslotte niet minder dan het bombastische en erg zwaarmoedige Pornography hoewel misschien een tikkeltje wisselvallig. Die luchtigere Cure-sound wordt overigens doorgetrokken in de volgende twee albums. Maar het peil van Faith en vooral 17 seconds wordt niet behaald.

Na 'Pornography' was The Top een uitermate prettige verrassing, maar ook een die niet beklijfde. De echte inspiratie ontbreekt hier naar mijn mening. Het is geen slecht album, daarvoor staan er een aantal goede nummers teveel op, maar ook een paar overduidelijke zwakke broeders. Enorm pluspunt, het geweldige 'The Caterpillar' staat er op. Een van mijn The Cure favorieten. Een blauwdruk van veel goeds wat nog moest komen.

Ik trok The Top vorige week uit de kast. De plaat staat al een dikke dertig jaar naast 'Kiss Me Kiss Me' in die kast (op vier verschillende locaties). Die klonk prachtig, zonder een enkel kraakje. The Top komt uit de kast met een vieze laag aanslag, waardoor de naald over de plaat heen sprong. Allebei denk ik 30 jaar niet gespeeld. Kan iemand dit verschil uitleggen? Een doek met lauw water, voorzichtig in de rondte wrijven en probleem opgelost, dat wel. Geen kraak meer te horen.

Toegankelijke Cure plaat. Stuk minder donker dan de voorgangers, maar wel heel veel afwisseling, Ik vind het prettig wegluisteren.