De nieuwe Motorpsycho, de derde met Kenneth Kapstad. Little Lucid Moments vond ik okee, Child of the Future liet me koud. Toch was ik weer benieuwd naar wat deze nieuwe zou brengen.
Starhammer opent wat vaag maar pakt daarna groots uit met een steengoede riff ondersteund met wat op een mellotron lijkt (maar het is gewoon keyboard volgens de hoes). Dit gaat al snel over in een jamgedeelte wat heel mooi geduldig opbouwt naar een climax, waarna het nummer weer wordt opgepakt. Sterke binnenkomer!
X3 doet me steeds terugdenken aan For Free van Phanerothyme. Dat is natuurlijk positief. Een soepel swingend en catchy nummer, wat op een gegeven moment omslaat in sfeer en dan smaakvol van trompet wordt voorzien door Mathias Eick van Jaga Jazzist. Op dit moment mijn favoriete nummer van de plaat.
The Bombpoof Roll and Beyond is een licht psychedelisch nummer dat qua geluid niet zou hebben misstaan op Trust Us. In tegenstelling tot de vorige nummers houden ze het compact, en dat is denk ik beter voor dit nummer dat van zichzelf boeiend genoeg is zo.
Close Your Eyes werd jaren geleden al live gespeeld. Toen vond ik het een vervelend nummer, vooral omdat het veel te lang doorzeurde. Dat is nu niet meer zo, het essentiële is er uit gefilterd en daarvan is een vederlicht, mooi rustig liedje gemaakt dat aan het eind bruut wordt afgebroken om over te gaan in WBAG.
W.B.A.G. begint jazzy jammend. Ook dit wordt weer zo makkelijk gespeeld... met Kapstad als vaste waarde erbij klinken ze weer echt als een hechte band. Het intro mondt uit in een herkenbare riff met catchy zanglijn. Typische Saether-zang, emotioneel en op het (goede) randje van vals.
Gullible's Travails Pt. I-IV is een suite, zoals ze er al een paar hebben gemaakt. Dit nummer deed er het langst over om bij me te landen, maar dat is nu wel gelukt. Het eerste stuk heeft een mooie zanglijn en wordt erg goed gezongen door gitarist Snah. Dit gaat over in een drumloos psychedelisch stuk met onaards mooie zang van Hanneke Hukkelberg. Daarna een jamstukje wat uitmondt in een epische climax.
De beste sinds Trust Us... ik was eerst wat terughoudend, maar ik kan me er steeds meer in vinden. Deze plaat is typisch Motorpsycho, laverend tussen rock, pop, indie en prog. Minder "rockerig" dan Child Of the Future, beter uitgebalanceerd dan op Little Lucid Moments. Het spelplezier spat er van af. En het klinkt als een klok, iets wat ik van het door Albini opgenomen Child Of the Future helemaal niet vond.
Wel vind ik de teksten, wat er tenminste van verstaanbaar is, zoals vaak bij MP uitermate beroerd. Prog-nonsens, vol rockclichés. Maar goed, Motorpsycho luister ik ook niet voor de teksten en het totaalplaatje klopt.
4 sterren, neigend naar 4.5. Op deze manier kan Motorpsycho nog jaren mee.
Het vinyl is trouwens schitterend verpakt, een dubbele klaphoes met foto's van de bandleden die uit een nare LSD-trip lijken te komen, met op kant 1 een mooie etching.