Eels - End Times (2010)

Toen Beautiful Freak net uit kwam was het een lievelingsplaatje van mij en dat is het lang gebleven. Toch was het daarna een beetje vallen en opstaan. Electro-Shock Blues kocht ik pas een aantal jaar na release, Daisies of the Galaxy werd weer gelijk aangeschaft en vervolgens geloofde ik het wel met als gevolg dat ik de daarop volgende albums al niet eens meer gehoord heb.
Pas bij Hombre Lobo haakte ik weer aan en op de één of andere manier ben ik er nu dus blijkbaar weer eens snel bij.

End Times zal mijn Eels-beleving niet gaan veranderen. Eigenlijk vind ik wat ik van ze ken gewoon dik in orde en dat gaat ook voor deze nog te verschijnen cd op. Tegelijkertijd besef ik ook dat het zo maar weer kan gebeuren dat er hierna albums overgeslagen gaan worden.
Waar hem dat nu precies in zit weet ik niet helemaal te verklaren. Is het misschien toch omdat ik Eels altijd mooie werkjes vind afleveren maar dat ze net een beetje om mijn hart heen blijven draaien in plaats van me daar vol te raken?!
Dat is ook met End Times wel een beetje het geval. Ik hoor wederom heerlijke liedjes maar inderdaad: 'we kennen het kunstje inmiddels wel'. Het zou zomaar de reden kunnen zijn waardoor dat debuut indertijd veel meer indruk maakte en ook langer bleef hangen. Nu is er slechts sprake van een nieuwe schakel in de keten. Maar het moet gezegd: het klinkt fijn allemaal. We missen de afwisseling van Hombre Lobo maar we krijgen er een behaaglijke melancholiek voor terug en daar ben ik nooit vies van. Eels loopt er het risico mee dat het door velen als saai zal worden bestempeld en daar kan ik inkomen: het avontuur lijkt een beetje op de achtergrond. Wat een geluk dat ik soms heerlijk kan genieten van 'saai'

Mark Oliver Everett is een beetje ongelukkig, althans dat doet zijn achtste studioalbum vermoeden. In The Beginning was alles nog mooi, maar na een scheiding heeft hij zijn levenslust verloren. Vergeleken met de gevolgen van deze scheiding stelt de breakup van Good Shoes’ Rhys Jones niets voor. In het prachtige nummer Gone Man komt Everett’s pessimisme mooi tot bloei, al in de eerste zin is het raak met “Jesus loved me but it’s over now” en twee zinnen later praat hij met honden om er zeker van te zijn dat hij leeft. Hoewel hij altijd wel hield van de depressieve liedjes, zingt hij dat deze scheiding In My Younger Days niet zo moeilijk te verwerken zou zijn als nu. Toen gooide hij het van zich af en zag hij het als een levensles. Dit prachtige relaas eindigt met een veelzeggend “I just need you back”.

Gelukkig volgt er daarna weer een wat vrolijker klinkend nummer, een ode aan pleinvrees, in Mansions Of Los Feliz. In A Line In The Dirt zingt hij over de laatste ruzie voor de scheiding waarna hij in zijn auto stapt en wegrijdt zonder te weten of hij ooit zal terugkeren. Het titelnummer gaat over hoe ongevoelig hij is geworden door de scheiding en hoe hij nergens meer om geeft. Als hij met zijn auto een lange rit maakt haalt hij zijn memorecorder tevoorschijn en spreekt hij zijn gedachte in over de duizenden Apple Trees langs de kant van de weg.

Paradise Blues gaat voor ophef zorgen in Israël. Hij vergelijkt zichzelf met een zelfmoordterrorist, omdat hij in één keer een eind wil maken aan het leven van hem en zijn ex om vervolgens in het paradijs te komen. Nowadays is een aanklacht tegen het individualisme van tegenwoordig waarin niemand even de moeite neemt om elkaar te begroeten. Vervolgens blijft het in Unhinged onduidelijk hoe hij met het verdriet om gaat. High And Lonesome is weer zoiets dat je volgens mij alleen bij Eels kan aantreffen. Geen muziek, geen tekst, maar gewoon het geluid van hoe iemand in de regen belt, terwijl dat geluid af en toe wordt doorbroken door onweer, een kerkklok en een langsscheurende auto, maar niemand die opneemt… Vervolgens wordt er geklopt op een deur. Hij geeft het eindelijk toe: I Need A Mother, iemand die hem soms helpt. Waar hij eerst nog tegen de honden praatte, heeft hij nu een vriend gevonden in een Little Bird. Aan zijn gevederde vriendje verteld hij hoe erg hij zijn ex mist. Het praten over zijn gevoelens doet hem goed, want in het laatste nummer weet hij zijn verdriet te relativeren. Natuurlijk heeft hij een zeer zware tijd doorgemaakt, maar op een dag zal het allemaal weer goed komen zingt hij in het simpel en gevoelige nummer On My Feet.

Met het wegsterven van de gitaar komt ook dit droevige verhaal ten einde, maar gelukkig met een mooi einde. Een prachtig album heeft E. hier weer afgeleverd. Eels heeft met dit bijzondere album weer eens aangetoond één van de weinige bands te zijn die het predicaat ‘indie’ terecht bezit. End Times behoor je als geheel te beluisteren, want dat is de kracht van dit album. Het hoeft geen catchy nummers te bevatten om boeiend te zijn, zolang de hartstocht maar te voelen is door de luisteraar en dat is gelukt!

ForMusicOnly.nl

Heel erg goeie plaat van eels, ik hoor vooral veel tristesse en wanhoop, laten we hopen dat hij zichzelf niet gaat opknopen of zo, het zou jammer zijn, want E heeft deze wereld nog wel het één en ander te bieden. Het is 'm duidelijk aan te horen dat de breuk met zijn vriendin hem diep heeft getroffen.

'The Beginning' is een simpel nummer, en schetst het contrast tussen vroeger en nu.

Het tweede nummer, 'Gone Man' klinkt dan weer vrij opgewekt, maar schijn bedriegt. Een nummer dat me wel eens aan The Beatles doet denken, vooral de gitaar dan.

‘In My Younger Days’ is een mooi nummer over het onheil in deze wereld, en dat de impact daarvan op E.’s leven alsmaar toeneemt.

‘Mansions of Los Feliz’, één van de beste nummers op deze plaat toch, is onweerstaanbaar catchy; een echte meezinger, of eerder een meefluiter. Terwijl de plaat een overwegend droeve ondertoon heeft, klinkt dit nummer toch opvallend vrolijk. Toch wel m’n favoriet.

‘A Line In The Dirt’ dan. Prachtige opbouw, immer trieste tekst over de breuk met z’n vriendin. Zich afvragend of het allemaal goed zal komen, worstelt E. zich hierdoor.

‘End Times’ is al helemaal onheilspellend. ‘Apple Trees’ is in principe een niemendalletje, maar toch erg mooi en het roept toch echt het beeld op van een laan vol appelbomen.

‘Paradise Blues’ klinkt weer wat opgewekter. De tekst klinkt echter, zoals in elk nummer op deze plaat, allesbehalve opgewekt. Voor de rest wel een erg aardig nummer.

‘Nowadays’ is een bloedmooi nummer, met harmonica in het begin en aan het einde, om de het nog ontroerender te maken. Hierbij kan ik het niet laten een zeldzaam traantje weg te pinken.

‘Unhinged’ is momenteel het nummer dat me het minst bijblijft, wat niet wegneemt dat het meer dan degelijk is. ‘High And Lonesome’ zou op duizend andere platen een vreemde eend in de bijt zijn, maar hier past het wonderwel. Onweer, iemand die aanbelt, … het past allemaal perfect in de sfeer van dit album.

‘I Need a mother’ is een mooie ballad, E. heeft inderdaad nood aan iemand die hem bijstaat, waardoor hij zich niet zo verrekte eenzaam voelt.

In ‘Little Bird’ lucht hij z’n hart bij een vogeltje op de vensterbank, zijn ‘enige vriend in de hele wereld’. Wederom mooie, doch intrieste lyrics.

Afsluiten doet eels met het prachtige, meer dan 6 minuten durende ‘On My Feet’. Zijn gesprek met het vogeltje heeft hem goed gedaan, hij is hier in staat z’n verdriet enigszins te relativeren, en weet dat het ooit zal veranderen. Wat ik hierbij wel moet opmerken, is dat het allemaal niet gemeend klinkt. Dit is een prachtig nummer, en ik denk dat deze plaat hoog gaat scoren in mijn persoonlijk eindejaarslijstje.

‘End Times’ brengt bij mij hetzelfde teweeg als enkel een handvol platen van Neil Young kunnen. Deze plaat tovert een droevige glimlach op mijn gezicht, want enerzijds zijn de lyrics o zo down & depressed, maar dit is van zulke schoonheid dat ik er toch gelukzalig van wordt, iets dat ik bijvoorbeeld ook heb bij ‘Harvest Moon’ of ‘Comes A Time’ van Young.

4,5 sterren

Luchtig, vrij vlak album dat op mij weinig indruk weet te maken. De overwegend korte liedjes zijn op en top Eels, vol ironische observaties en onderkoeld drama, maar het is me ditmaal allemaal iets te vrijblijvend. Het album kabbelt aangenaam genoeg door maar weet eigenlijk nergens echt indruk te maken. De vijf korte bonustracks op de luxe uitvoering zijn van hetzelfde laken een pak.