The Cure - Join the Dots (2004)

Tsja, ik heb de box niet bij de hand, heb hem ook maar overgebrand van iemand anders Maar ik vind de songs nu niet echt remastered klinken ofzo. Just One Kiss of Lament klinkt bv precies hetzelfde als op Japanese Whispers.

Dat is dan een +1 voor het feit dat remasteren vaak geen hol extra meerwaarde geeft!

Wat niet wegneemt dat die nummers wel degelijk remastered zijn. Om jezelf op eenvoudige wijze te overtuigen: begin met Japanese Whispers in je CD speler te steken, het volume op een "aangenaam luid" niveau in te stellen, en daarna, zonder aan je volumeknop te komen, JtD op te zetten. Het verschil zal wel snel duidelijk worden. Indien je enkel je ogen gelooft, rip de originele Japanese Whispers en de JtD versies eens op je PC, en vergelijk de waveforms. Die zien er niet bepaald hetzelfde uit...

Zeer kort samengevat: de oudere nummers (pakweg alles pre-1996) zijn even luid gemaakt als de nummers vanaf 1996, en waar nodig ook opgekuist, daar valt niet over te discussiëren (als in: dat valt gemakkelijk te bewijzen). Over de nummers vanaf 1996 kan eventueel nog getwijfeld worden, maar ook daar is ongetwijfeld een beetje aan gesleuteld, al was het maar omdat je op een compilatie een hoop nummers bij elkaar smijt die van verschillende bronnen afkomstig zijn, en je die dan graag wat meer als een geheel wil doen klinken (daar dient mastering tenslotte grotendeels voor). Maar omdat die nummers vanzelf al een pak luider waren (=loudness war), is het verschil, indien aanwezig, daar sowieso minder duidelijk.

(Terloops, of er aan de recentere nummers iets veranderd is valt ook gemakkelijk na te gaan. Zal dat morgen eens doen, als ik er aan denk...)

Bedankt voor de opheldering

Ik heb de eerste 4 Cure albums op zowel elpee als remaster. Valt me op hoe enorm het geluid er op vooruit is gegaan, alles klinkt een stuk warmer. Nu wil ik de rare tracks uit de beginperiode ook in de best mogelijke kwaliteit hebben natuurlijk.

Alles is geremasterd; dat hoor ik zo ook wel. De nummers van Japanese Whispers zijn luider en vooral de lage tonen zijn wat opgekrikt. Bovendien heeft ook Fear Of Ghosts een grondige correctie gehad; De fade-in na het rustige gedeelte is nu gelijkmatiger dan op het origineel.

De B-sides ten tijde van Wish en Wild Mood Swings zijn onderhand beter dan de albums. Hoe kan het toch zo zijn dat This Twilight Garden überhaupt een B-side is? Ik heb dan weer wat minder met Possession en Coming Up. Alle goede B-sides van Bloodflowers (technisch gezien geen een) staan al op het album zelf.

Verder heb ik deze box een 4,5 gegeven. Dat is voor alles bij elkaar, de packaging, de "historische waarde", de chronologische ordening waardoor je als het ware de ontwikkeling van de groep op de voet volgt (Speciale opmerking wat dat betreft over Spintered In Het Head, dit is ECHT de missing link tussen Charlotte Sometimes en Pornography qua sound, de groep is al reeds in oorlogsstemming maar nog geproduceerd door Mike Hedges, die helderder en transparanter produceert dan Phil Thornalley) en natuurlijk het songmateriaal. Zonder missers had het natuurijk een 5 gehad, maar dat kun je eenmaal niet verwachten van zo'n compilatie waarbij haast niets over het hoofd wordt gezien. Smith geeft nota bene zelf toe in de liner notes dat hij eigenlijk een hekel had aan Pillbox Tales en Do The Hansa. Ze staan op deze compilatie om het compleet te laten zijn.

In 2004 heb ik deze in Leuven gekocht, een beetje impulsief, maar bijna tien jaar later nog geen seconde spijt van gehad.

Ik luister ze nu ook niet meer elke dag en heb trouwens nog maar één van de twee op mijn ipod.. na herbeluisteren hoor ik het nu ook inderdaad. Geef mij het origineel maar eigenlijk.

Zeker indrukwekkend, op spotify is het makelijk de beste nummers op een rijtje te zetten. Niet alle nummers zijn even sterk, maar het is natuurlijk een b-kantjes en outtakes box, dat mag je niet verwachten. Maar een aantal nummers kunnen zich meten met de beste nummers van the cure

aan te raden: just one kiss, few hours, hey you mix, to the sky, big hand, japanese dream, 2 late, babble.

overrated: twilight garden, burn, halo

Natuurlijk heb je het album Disintegration en nummers als one hundred years, a strange day,
maar over het algemeen vind ik veel b-kantjes beter dan de album tracks, of ben ik nu aan het vloeken?

Nou, het niveau van zowel Pornography of Disintegration wordt hier niet gehaald hoor. En juist nummers als Burn of Twilight Garden komen daar nog het dichtstbij, hoewel beiden niet zouden passen op één van die platen.

Met een beetje creatief selecteren/programmeren op je CD-speler kan je hier nog wel een eigen Porno'tje of Disintegration uit destilleren:

Splintered In Her Head
Fear Of Ghosts
This Twilight Garden
Burn
A Chain Of Flowers
Happy The Man
Possession
Babble
New Day
Just One Kiss

Of, wanneer je eerder even lekker door je kamer wil springen een "Head On The Door'tje" 2.0:

The Dream
Throw Your Foot
A Man Inside My Mouth
Sugar Girl
Harold And Joe
Just Like Heaven (Dizzy Mix)
A Japanese Dream
The Exploding Boy
The Upstairs Room

Als kind kreeg ik van mijn ouders een zomervakantieboek op het moment dat zij begonnen met het opzetten van de bungalowtent, een ingewikkelde puzzel met stokken. Naast de stripverhalen was mijn favoriete onderdeel in zo’n boek het spelletje ‘verbind de puntjes’. Als je dat op goede volgorde deed, werd geleidelijk een tekening zichtbaar. Altijd weer een verrassing!

Kennelijk heeft Robert Smith ook zulke zomervakanties beleefd, want Join the Dots heeft dezelfde opzet. In vier cd’s wordt nummer na nummer de historie van The Cure zichtbaar middels vooral B-kanten van singles en EP’s/12"s. Je hoort hoe drie jongetjes uit Crawley in West-Sussex waarvan eentje langharig, hun eerste stappen zetten. Vervolgens veranderen zowel bezetting als uiterlijk diverse malen, waarbij lippenstift en getoupeerd haar voor het gothicimago zorgen. Later wordt het luchtiger en zomers, met witte t-shirts en kleurige hoezen. De lijnen tussen al deze stipjes: de stem van Robert Smith, uit duizenden herkenbaar en de steeds terugkerende melancholie.

De eerste cd telt maar liefst 22 nummers, de tweede kent langere nummers en 18 tracks, wat vervolgens eindigt met twee cd’s met “slechts” 15 nummers. In totaal zeventig nummers met B-kanten die niet tweederangs zijn en het verhaal van The Cure vertellen, temidden van nieuwe trends in popland. Tel daarbij het zeer informatieve en rijk geïllustreerde boekje in het midden van de box en de tekening is compleet.

Niks te mopperen? Niet veel. Mijn cd 1 wil niet in de daarvoor bestemde cirkel blijven zitten en dreigt telkens uit de box te vallen. De drievoudige cover van The Doors Hello I Love You op cd 3 sla ik liever over, net als de cover van Young Americans van David Bowie. Omdat ik niet zozeer van remixen ben, heb ik het op cd 4 soms zwaar. Desalniettemin bevalt het meeste mij goed. Mijn persoonlijke uitschieters naar boven:
Op cd 1 (1978 – 1987) zijn dat het instrumentale Another Journey by Train, oorspronkelijk de B-kant bij single A Forest, dat onmiddellijk die vervreemdende sfeer brengt; de twee versies van Lament met valse panfluit, de eerste was ooit een flexidisc en de tweede B-kant van single The Walk; The Upstairs Room, een extra B-kant van diezelfde single; popliedje Throw Your Foot was B-kant van de 12” van The Caterpillar; en The Exploding Boy, uptempo met saxofoon, B-kant van In Between Days.

Op cd 2 (1987 – 1992): het melancholieke A Chain of Flowers was B-kant van de Catch 12”; Hey You!!! is vrolijk en scheurend, hier de B-kant-versie van Hot Hot Hot!!!; de remix van producer Bob Clearmountain van How Beautiful You Are…, oorspronkelijk van een verzamelalbum voor radiostations, is wellicht The Cures mooiste vrolijke muziekje ooit met een tekst vol verwijten; Babble is boos, was B-kant van single Lullaby; het bombastische Out of Mind was B-kant van de Lullaby 12”.

Op cd 3 (1992 – 1996) zijn This Twilight Garden en Play (B-kanten van High), Halo (B-kant van Friday I’m in Love) en The Big Hand en A Foolish Arrangement (B-kanten van A Letter to Elise) lief, warm en sferisch ofwel vlot; de remix Doing the Unstuck was bedoeld als B-kant van een nooit verschenen gelijknamige single; aan de cover van Jimi Hendrix’ Purple Haze (radioversie) moest ik wennen, maar toen viel ik voor het alternatieve gitaarspel van Perry Bamonte; Ocean met strijkers en drumcomputer (?) was B-kant van The 13th.

Op cd 4 (1996 – 2001) nemen de digitale beats geleidelijk toe en haak ik vaker af: De eerste vier tracks zijn echter zeer warm en pakkend: Home, Waiting en A Pink Dream waren B-kanten van Mint Car, This Is a Lie in de ambientmix was B-kant van Gone!; nieuw was Out of this World in de mix van Paul Oakenfold, leuk maar te lang; van een promo-cd komt het slepende Maybe Someday, in de mix van Toby Hedges klinkt het als een band. Op de vierde cd ook enkele akoestische nummers, er is dus naast digiklanken ruimte voor ouderwetse analoge instrumenten.

Over smaak valt goed te twisten, fans van The Cure kunnen het zeer oneens met mij zijn. Ik houd van de melancholie en de popkant van The Cure, wat te zien is in mijn voorkeuren. Feit is dat er met zeventig tracks voor iedere liefhebber het nodige aangenaams valt te vinden.