menu

Aerosmith - Get a Grip (1993)

mijn stem
3,32 (370)
370 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Geffen

  1. Intro (0:23)
  2. Eat the Rich (4:09)
  3. Get a Grip (3:58)
  4. Fever (4:15)
  5. Livin' on the Edge (6:20)
  6. Flesh (5:56)
  7. Walk on Down (3:37)
  8. Shut Up and Dance (4:55)
  9. Cryin' (5:08)
  10. Gotta Love It (5:58)
  11. Crazy (5:16)
  12. Line Up (4:02)
  13. Can't Stop Messin' * (3:31)
  14. Amazing (5:56)
  15. Boogie Man (2:16)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 1:02:09 (1:05:40)
zoeken in:
avatar van vielip
4,0
Thijs78 schreef:

Ik ben het er mee eens. De rockers Get A Grip, Fever, Flesh, Walk On Down, Shut Up & Dance, Gotta Love it en Line Up hebben allemaal de tand des tijds niet overleefd.



Zitten anders een paar geweldige nummers tussen die ik niet zou willen missen op het album!

avatar van Edwynn
2,0
Ik zou juist denken dat zo'n jankballade als Amazing of het bloedirritante Livin On The Edge ondertussen verjaard zouden moeten zijn. Typisch jaren 90 mainstreamgewauwel. Veilig en zonder enig rauw randje. Keep The Faith van Bon Jovi was nog harder (en gaver).


Maar ja, stoor je niet aan mij. Ik heb nooit enig gevoel voor modetrends gehad. Derhalve zou ik niet weten wanneer iets de tand des tijds zou hebben doorstaan of niet. Je digt het of niet. Aerosmith vond ik echt een modegrilletje. Ondanks hun lange staat van dienst was het juist deze millionseller die op het juiste moment kwam en dus 'all over the place' was. Geen ontkomen aan. Die kapotgeorkestreerde kutclipjes incluis. Helaas.

avatar van BlauweVla
4,5
Voor eens en altijd, hier staan maar twee echte ballads op: "Crazy" en "Amazing". Mensen onthouden deze hits en tellen er de rustige intro's van "Livin' on the Edge" en "Cryin'" bij op, met als gevolg de misvatting dat dit een ballad album is

avatar van vielip
4,0
Cryin' reken ik toch écht wel tot de ballads hoor! Livin' on the edge dan weer niet. Al zit die er wel dicht tegenaan moet ik bekennen.

avatar van Pinsnider
4,0
Lees nu pas dat stukje van Edwyn hierboven. Leuk! En ik snap hem ook helemaal. Keep the Faith harder dan Aerosmith is ook tof gezegd (ik vind Keep the Faith een wereldplaat overigens).
Destijds waren er veel vrienden van mij in houthakkerstenue die hier helemaal niets mee konden en helemaal losingen op de aalgladde singles en dito videoclips. Ik vond en vind Cryin', Amazing en Living on the Edge heerlijke liedjes, maar vooral Line Up vind ik er uit springen qua spelplezier. Ik vind dit gewoon een heerlijke wegluisterplaat die met hoorbaar enthousiasme in elkaar is geknutseld.

avatar van ricardo
2,5
Deze nu ook volledig beluisterd. De eerste 8 nummers klinken lekker stevig, maar ook wat standaard vind ik. Vanaf nummer 9 vooral de wat rustigere nummers. Op zich best opmerkelijk dat vooral dit het best verkochte album is van Aerosmith. Zal naar alle waarschijnlijkheid zijn vanwege de 5 overbekende singles die eropstaan denk ik. Van de Aerosmith nieuwe stijl, die vanaf 1987 is begonnen bevallen de 2 albums hiervoor en ook Nine Lives mij een stuk beter. Deze is zeker een voldoende, maar staat bij mij niet in de top 10 van favoriete Aerosmith albums.

Mijn favoriete Aerosmith albums nieuwe stijl vanaf 1987 zijn.

1. Honkin On Bobo (4.5*)
2. Pump (4.0*)
3. Nine Lives (4.0*)
4, Permanent Vacation (3.5*)
5. Get A Grip (3.0*)

Just Push Play en Music From Another Dimension heb ik alleen via youtube volledig beluisterd en niet op cd, daarom niet hier opgenomen. Ik ga die 2 waarschijnlijk niet nieuw kopen omdat ze nogal tegenvielen. Just Push Play zou evt nog 3* kunnen krijgen, maar die laatste uit 2012 doet mij helemaal niets.

avatar van vielip
4,0
Music from another dimension vind ik interessanter dan Just push play. Probleem is alleen dat het album 5 nummers te lang duurt. Maar dat is een euvel waar bijna elke band intrapt lijkt het. Wie gaat ze nou eens verbieden om meer dan 45 minuten muziek op te nemen?!!

avatar van ricardo
2,5
Zou dat niet nog steeds met de cd als geluidsdrager te maken kunnen hebben, want daar kan een uur en een kwartier muziek op gepropt worden. Net of iedere band denk we geven de fans/liefhebbers meer nummers en meer luistertijd, dan verkoopt het misschien wel beter. Persoonlijk heb ik liever een kort en goed album, dan een te lang album met te lange nummers die na een minuut of 40 allang niet meer boeit.

avatar van Poles Apart
ricardo schreef:
Op zich best opmerkelijk dat vooral dit het best verkochte album is van Aerosmith. Zal naar alle waarschijnlijkheid zijn vanwege de 5 overbekende singles die eropstaan denk ik.

Juist, en dan vooral de bijbehorende videoclips, die niet van de buis te krijgen waren, vooral MTV (toentertijd nog toonaangevend) toonde ze continu. Tel daarbij op dat het album in 1993 uitkwam, zo'n beetje de hoogtijdagen van de CD, en je komt al een heel end.

avatar van milesdavisjr
2,5
Nummers als Cryin' en Amazing kan ik niet aanhoren, ik vond het destijds al helemaal niks en dan die vreselijk bakvis video clipjes erbij, de heren wilden cashen en dat mag, deze invalshoek leverde succes op. Het feit dat de songs echter zo lang klokken is doodvermoeiend, zelfs een redelijke song als Livin' on the Edge duurt 6 minuten, de helft korter en het blijft fris. Nee, de echte klik met de heren - buiten het jaren 70 materiaal om - bleef uit. Dat het broeierige instrumentale Boogie Man voor mij nog het beste nummer van dit plaatje vormt zegt eigenlijk al genoeg. De productie is trouwens wel uitstekend en Tyler kwijt zich ook goed van zijn taak, voor het overige vind ik het eigenlijk nog vlees nog vis.

avatar van gigage
4,0
Met Get a Grip onder de arm bracht de band een bezoek aan de Ahoy' te Rotterdam. Het voorprogramma was wel opmerkelijk. De nieuwe band Vai met toen nog de jonge devin Townsend achter de microfoon en slechts één cd op hun conto ( sex and religion). Maar Steve had zijn ego, ik bedoel gitaar, zo hard afgesteld dat er van de zang nog maar weinig te horen was, dat terzijde.
Voorin genesteld , circa vijfde rij, voor Aerosmith, komt er zo'n lange knul voor ons staan en die wenkt zijn veel kleinere vriend dat dat wel een goede staanplaats is. Ok, sure. Wie tegenwoordig naar deze classic rock artiesten gaat is dan ook wel redelijk verzekerd van de verworven plaats en uitzicht. Maar als de bongo's en trommels van de verlengde intro van Eat the rich op de zaal wordt afgevuurd in 1993 is dat toch een ander verhaal. De zaal golft naar voren, de gitaren worden ingezet, de zaal golft naar links, Tyler trekt zijn scheur open, de zaal golft naar rechts. Het is alsof de aliënhand van News of The World het Ahoy' oppakt en het even heen en weer schudt. Wat een gekkenhuis. Die knul en zijn maat waren dus afgedreven op de golven van het publiek, nooit meer gezien. " hier staan we goed," ik hoor het hem nog zeggen. Geen grip dus. "Zijn eerste rockconcert" grapten we naar elkaar.

avatar van haythijs
Daar was ik ook. Na dat intro met Eat the Rich kreeg je gelijk Toys in the Attic en Mama Kin op je afgevuurd.
En ook bij hen stonden de gitaren behoorlijk hard herinner ik me, Joe en Brad zetten hun amps vol open. Maar dan nog weet Tyler daar wel raad mee, wat een frontman.
Voor mij ook een eye opener mbt Joey Kramer, wat een hardhitter. Alles is raak en hoe.
Ik kende nog niet veel oud spul, Pump en Get a grip had ik en Mama Kin kende ik via GnR, Sweet Emotion en Toys in the Attic op MTV wel eens voorbij zien komen ( Houston Jam1977) en uiteraard walk this way en Dream on.
Oftewel ik moest nog veel ontdekken wat deze band betreft

avatar van Serge
3,5
Dit is een album wat ik eens in de zoveel tijd nog graag draai. De langere speeltijd (een ruim uur valt nog wel mee, trouwens), wat toen erg gebruikelijk was, hebben ervoor gezorgd dat er wat mindere songs op staan. Dit zorgt ervoor dat het album niet op **** komt bij mij. Cryin' klinkt nog altijd superstrak (en natuurlijk 'commercieel') voor mij. Echt een lekkere song, met voorsprong de beste van dit album.
En destijds, ik was toen een puber, waren de clips bij de singles natuurlijk fantastisch, met Alicia Silverstone en Liv Tyler.

avatar van Jowanotti
Ik hou wel van van het lezen van al jullie commentaren en daarbij valt me vooral op dat muzieksmaak toch vooral samenhangt met de tijd waarin je opgroeide.
ik had het al aangestipt in een comment op het Aerosmith-album 'Permanent Vacation'.

Als je een jaren 90-jongere was blijft vooral de Aerosmith na Permanent Vacation hangen, omdat al de albums voorheen ergens in je vaders kast of op zijn zolder liggen.

Als een jaren 80-jongere zoals ik was vind je waarschijnlijk alles voor Permanent Vacation goed te verteren en de dingen daarna een pak minder behapbaar.

Het voor-en na Aerosmith zijn dan ook twee totaal verschillende bands. Sleazy en vuil, tegenover retecommercieel.
Ik kan ze allebei smaken, hoewel ik toch ook meer neig naar de vuile straatrock die ze in de jaren 70 speelden. Ik maak misschien nog een uitzondering voor PUMP wat, in zijn tijdsgeest, tussen al de Motley Crue's toch echt een kwaliteitsvol album was.

Tja, ik weet ook eigenlijk niet goed of ik ze objectief kan beoordelen, want er is een moment in mijn leven geweest dat ik ze werkelijk opgegeten had, dus is mijn beeld misschien wel helemaal vertekend. Maar, dat is voor velen van ons, vasthoudend aan jeugdsentiment herkenbaar, bedenk ik me dan. En, daar is helemaal niks mis mee.
Later in het Woonzorgcentrum meebrullen op 'Love in an Elevator' kan toch alleen maar hilarisch zijn?

avatar van milesdavisjr
2,5
Een productie om door een ringetje te halen en een band die enorm zelfverzekerd voor de dag komt. Daarnaast enkele dikke hits waarmee ze mij trouwens nooit een plezier hebben gedaan. Het zelfvertrouwen van de heren uit zich in een dikke 62 minuten waar de helft van de speelduur waarschijnlijk genoeg was geweest. Een song als Gotta Love It is een fijne track, een lekkere groove, een prima zanglijn maar het nummer wordt onnodig lang uitgerekt. Hetzelfde kan gezegd worden van Livin' On The Edge, een prima single maar wederom wordt het uitgesmeerd over een dikke 6 minuten, totaal onnodig en wellicht zelfs onwenselijk. Aerosmith is geen band a la Zeppelin waar de heren het in zich hadden mini-epossen te kunnen schrijven volop variatie en spanning. Aerosmith moet het hebben (in mijn optiek) van smerige Rhythm & blues songs, verpakt in compacte tracks met hier en daar een lekkere bluesy solo van Perry, nu ervaar ik Get a Grip als een tergend lange zit. Daar moet ik bij vermelden dat nummers als Fever, Walk On Down, Flesh en de titelsong weinig indruk op mij maken. Beste song; de instrumentale afsluiter Boogie Man, een broeierig en stemmig werkje dat in al zijn eenvoud indruk maakt.

Tussenstand:

1. Rocks
2. Night in the Ruts
3. Toys in the Attic
4. Get Your Wings
5. Aerosmith
6. Pump
7. Permanent Vacation
8. Rock in a Hard Place
9. Done With Mirrors
10. Draw the Line
11. Get a Grip

avatar van Germ
3,0
Germ (crew)
Deze hoes lijkt toch sterk geïnspireerd op deze van de Nederlandse band Bintangs.

avatar van Juul1998B
4,0
Eigenlijk begon mijn muzieksmaak bij Aerosmith, en dan vooral mijn kennismaking met ''rock'' muziek. Zo geweldig als toen vond ik het niet meer maar nummers als crazy, cryin, amazing en livin on the edge blijven gewoon berensterk.
Volgens mij ook Aerosmith zijn meest commerciele album.
De stem van Steven Tyler blijft mij wel bij zeg, wat een scheurhuis.

avatar van Twinpeaks
3,0
Te lange plaat voor mij. Men moest het ijzer smeden terwijl het heet was ,maar opmerkelijk is nadat het opgebouwde succes met Pump en Permanent Vaccation pas 4 jaar later werd gecontinueerd met Get A Grip. De aanpak verschilt niet heel veel van de voorgaande albums , maar de songs werden opgerekt tot proporties waardoor de zeggingskracht ietwat verloren ging. Aerosmith had de kracht om binnen de 4 minuten te beklijven en het live dan uit te bouwen tot en minuut of 5 /6 door de groove door te laten draven in het nummer. Hier deden ze dat op een studioalbum en dat haalt de vaart er behoorlijk uit. Nummers slepen daardoor en de kenmerkende sound werd zeurderig en voegde weinig toe aan hun oeuvre. Ook de ballads werden hitgerichter geschreven. Niks mis mee , maar mijn buurvrouw van destijds 70 die Cryin' liep mee te zingen terwijl ze haar onderbroeken aan de waslijn hing , is een beeld wat op mijn netvlies is blijven staan. Ik gunde haar het beste , maar niet met "mijn" Aerosmith. In de loop der jaren ben ik het iets beter gaan waarderen , maar een favoriet gaat dit nooit worden. 3 sterren

avatar van vielip
4,0
Terwiujl de meeste songs toch echt rond die 4 minuten hangen. De ballads klokken wat langer maar dat was/is met alle ballads het geval. Welke band je ook neemt. Toch? Gokje; ik denk dat met name je laatste, ietwat nare ervaring met je buurvrouw ervoor zorgt dat je dit album als iets minder ervaart?

avatar van milesdavisjr
2,5
Ben het met Twinpeaks eens. Ik tel al 6 songs die dik boven de 5 minuten klokken en dan tel ik Livin' on the Edge al niet mee.
In bepaalde gevallen kunnen songs die lang duren mij wel boeien, er moet dan wel sprake zijn van verrassende transities of wendingen, het toevoegen van niet alledaagse instrumenten of simpelweg het aanbrengen van contrasten.
Bij Get a Grip weinig van dat alles en daarom duurt de plaat voor mij veel te lang.....
Toegegeven de productie knalt en de 'rockers' klinken nog wel fris, maar van die ballads beginnen de uien in de keuken zelfs te huilen....
Nee, Get a Grip is niet aan mij besteed, dat de broeierige afsluiter mij nog het meest kan boeien zegt al genoeg.

avatar van gigage
4,0
De solo in Amazing is amazing, sowieso een sterke track. Crying en Crazy zijn voor mij ook niet weggelegd maar voor de rest pompt het en schuurt het net genoeg om te genieten van de rest wat Aerosmith op ons afschiet. Wel een typische cd speelduur voor destijds, alsof vinyl nooit meer terug zou keren haha. gotta love it.

avatar van vielip
4,0
milesdavisjr schreef:
Ben het met Twinpeaks eens. Ik tel al 6 songs die dik boven de 5 minuten klokken


Ik tel er 4. En dan tel ik Living on the edge mee. Nit picking I know maar ik probeer de dingen even in een ander contrast te zetten

avatar van milesdavisjr
2,5
Ik tel er 4


We zitten er beiden naast, het zijn er 5 ha ha. Livin' on the Edge klokt dan nog boven de 6 minuten.
Maakt ook niet uit, op de een of andere manier heeft dit plaatje nooit grip op mij gekregen.

Gast
geplaatst: vandaag om 04:25 uur

geplaatst: vandaag om 04:25 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.