Massive Attack - Heligoland (2010)

Nee hoor, het is slechts een gerucht. Is zeker niet bevestigd.

Inmiddels wat meer over gelezen inderdaad.
Oh, en het album toch maar besteld; ik vermoed toch groei bij die paar 3 of 4 "onbekende nummers" na een paar keer herhalen.
Net als dat de voor mij lang onneembare vesting 100th Window ineens ook in totalitiet goed bleek te vinden.

2020. Ik ben alle albums van Massive weer aan het beluisteren.

Heligoland is een moeilijk album. Aan de ene kant is het vertrouwd, aan de andere kant kent de muziek meer complexiteit dan de andere albums. Het is en gepolijst en ruw tegelijkertijd. Bijvoorbeeld ‘Girl I Live You’: het vertrouwde geluid van Andy Horace, een Bas melodie die zo van Mezzanine had kunnen komen, maar met koperblazers, ruwe overgangen en tegelijkertijd een raamwerk wat staat als een huis.

Voor mij is Heligoland het album dat het meest terug grijpt naar Blue Lines, het gevoel dat je naar een collectief aan het luisteren bent, maar ook een album dat zover weg staat van Blue Lines dat het soms bijna niet te geloven is dat het dezelfde band is.

Doet gebrek aan samenhang tussen de nummers komen ze mee weg omdat het een album is van een groep die meer dan volwassen is. Het is het album van een band die de reset knop heeft ingedrukt zonder hun genetica te verloochenen.

Je kan dit in 2030 opzetten en je nog steeds verbazen. Meer tijdloos dan een Mezzanine in mijn beleving.

[quote]Liefhebber schreef:


Valt toch wel mee? Zoals je al zegt grijpt het wat meer terug naar de oude, vertrouwde sound van de eerste 2 albums en is de instrumentatie wat kaler. Ik zou 100th Window wel een moeilijk album willen noemen.

Een zgn. minder album van Massive Attack is met gemak nog steeds de volle 5 * waard!

Hun beste by far, ja!

Vergeten we mezzanine niet, jongens?

duh! onmogelijk. wat een plaat...

Ik heb het idee dat Protection en Mezzanine juist veel meer aandacht krijgen van oude en nieuwe luisteraars dan de andere 3, waarbij 100th window er ook eentje is waar je moeite voor moet doen. Vergeten we de blauwe lijnen niet?
De heren hebben het gepresteerd 5 sterke albums af te leveren. En het wordt hoog tijd voor nieuw werk. Wat zou ik ze graag live zien.

Concert in AFAS met een magische Liz Fraser erbij in feb 2019 was wondervol. Men schijnt weer te gaan toeren, dus hou je hoed vast

A propos album vind ik te veel Colorado (Haribo) - de lekkerste snoepjes verteer je en sommige laat je in de zak. Door de wisselende vocale bijdragen wordt het mij te veel afwisseling en kan je de lijn moeilijk vasthouden. Zelf vind ik Paradise Circus erg fijn, maar Prayer for Rain bijv doet me altijd omzien of er nog wat afgewassen moet worden.

Bij nader inzien is 100th Window het meest onderschat, en wordt de schoen van het debuut meestal door soulio-voeten aangetrokken. Ik heb wel eens een sniffelsnuit hier horen beweren dat ie dat album "te veel reggae" vond

Kan er nog niks van vinden, maar zou geweldig zijn!

Misschien was ik wat voorbarig; vorig jaar zijn meerdere concerten (oa Berlijn) geannuleerd en er was een toezegging dat die later doorgang zouden vinden.

Één van de heren zou ernstig ziek zijn (geweest?) - het gerucht ging dat het Robert Del Nana/3D betrof - vandaar de geannuleerde concerten en stilte sindsdien. Geen idee wat de huidige stand van zaken is en/of het betreffende bandlid volledig hersteld is inmiddels.

Alles zou ok zijn, maar ze hebben niet veel zin om te leveren wat de platenfirma wil, ze hebben geen geld nodig, ze hebben nogal veel projecten lopen, Del Naja heeft net nog een productie gedaan, sommigen deden collabs, ze zijn bezig met wat artprojecten ivm klimaatopwarming etc.

>Of dat klopt weet ik niet, ik ken ze niet persoonlijk

Inmiddels is er een concert in Tilburg aangekondigd (27 juni). Ben benieuwd wie er allemaal mee gaan touren en of bv. Tricky daar weer bij zit.

Alweer 14 jaar na release ben ik dit album wel meer gaan waarderen. Met name Girl I Love You en Flat of the Blade zijn toch wel bijzonder fraai. En Paradise Circus met Hope Sandoval blijft ook mooi. Dat doet me er aan denken dat ik eens alle post-Heligoland-releases moet bundelen, want daar zit wel heel fraai spul tussen (o.a. The Spoils met dezelfde Hope).

Leuk onderhoudend, mooi en divers werk. Alle tracks zijn de moeite waard maar er springt wat mij betreft weinig ferm bovenuit, echt een album-album voor de geoefende luisteraar. Het geluid is stukken minder dreigend dan de 3 voorgangers en slaat inderdaad het meest terug richting hun vriendelijker debuut, de spanning is er nog degelijk maar de misère even niet (meer).