The Eggman schreef:
En dan te bedenken dat er bij de 2018 reissue nog outtakes en demos van deze ehm"demosachtige"songs op 2de cd zijn toegevoegd.
Ja, zo kijk ik er ook tegenaan. Ik vind het idee van een deluxe-reissue van een zeer matige plaat als deze eigenlijk een beetje lachwekkend. Al gun ik iedereen zijn pleziertje, want ik lees zelfs dat
E-Clect-Eddy dit als zijn favoriete Wings-album beschouwt. Zo zijn er tegenwoordig ook hele volksstammen die de in mijn ogen wat knullige huisvlijt van
McCartney II als een visionair meesterwerk beschouwen. Die plaat is de laatste jaren echt enorm gestegen in de kritische waardering van velen.
Het zal wel te maken hebben met de emotionele periode die Paul doormaakte na het uiteenvallen van The Beatles: dat hij weer gewoon lol wilde hebben in het oefenhok en af wilde van de druk om steeds maar met het allerbeste te komen dat hij in huis had. Zoiets. Want anders kan ik het niet verklaren dat hij met zo'n amateuristisch album (zowel qua liedjeskwaliteit als qua uitvoering en productie) op de proppen kwam. Ik ben het met
Stijn_Slayer eens dat
Some people never know eigenlijk de enige serieuze poging is tot het schrijven van een goede popsong.
Natuurlijk, als je dit album (en zeker de demo's van de deluxe reissue) beschouwt als een alleraardigst inkijkje in het leven van McCartney op dat moment, kan dit album best zijn momenten hebben. Probleem is evenwel dat ik van iemand met de status van Paul McCartney meer, veel meer verwacht dan dit amateuristische allegaartje. Ik vind het zelfs moeilijk voor te stellen dat de bandleden tevreden waren met dit eindresultaat. Maar wellicht durfden die niet in te gaan tegen de zienswijze van Sir Paul...
Gelukkig kwam het snel goed: Wings had de opgaande lijn te pakken met het veel betere
Red rose speedway en bereikte een momentum met
Band on the run. Kijk, dàt is het soort muziek dat ik verwacht van een ex-Beatle.