Big Big Train - The Underfall Yard (2009)

Deze gaat een halfje hoger. Dit is toch een bijzonder mooie plaat! De muziek kabbelt voort zonder dat het echt voortkabbelt. Ik bedoel daarmee dat ze relatief rustige progrock maken, waarbij je deze snel als achtergrondmuziek kunt opzetten, maar de muziek zit heel goed en mooi in elkaar, de wisselingen in hun nummers zijn knap gedaan, totaal niet geforceerd, en er wordt mooi gemusiceerd. Het geheel is allemaal heel vloeiend. De sfeer op de plaat wordt goed vastgehouden, maar niet eentonig. Al wordt het als achtergrondmuziek afgespeeld, dan weet het toch de aandacht te pakken.

Echt een knappe progplaat. Ik weet niet goed waar ik mijn sterretjes aan moet uitdelen. Het niveau blijft hoog. Voor nu gaat een blauwe ster naar de titelsong (uiteindelijk toch wel de mooiste track) en naar Last Train. Maar dat is inwisselbaar voor de andere nummers, vermoed ik.

De sterkste van Big Big Train tot nu toe (wat ik van ze ken). Al vind ik English Electric: Full Power wel erg dichtbij komen.

Deze band werd mij elders aangeraden als band die te vergelijken is met de oude Marillion maar dat hoor ik totaal niet. Als er al parallellen met Marillion zijn is het eerder met de Hogarth periode maar ook die zijn dun gezaaid. Dit soort prog vind ik wel OK maar kan me niet genoeg boeien, het kabbelt allemaal een beetje voort wat mij betreft. Als dit hun beste album is dan is deze band niet mijn ding.

Iets langer qua duur, maar English Electric Full Power is wel een absolute aanrader. Deze bundelt de in 2012 en 2013 uitgekomen EE1 en EE2: Big Big Train - English Electric: Full Power (2013) (de score liegt er niet om)

Ik leerde ze zelf kennen met TUY, dus die zal altijd wel m'n favoriet blijven. Ze hebben vanaf TUY wel een grote sprong vooruit genomen, met uitbreiding van de band, sterkere songwriting, echte blazers,...

Ik had Big Big Train genoemd omdat deze een erg populaire band is. Maar als het echt op Marillion moet lijken (en dan vooral de Fish-periode) moet je echt verder terug in de tijd, denk ik.
Ik noem dan bijvoorbeeld IQ of Twelfth NIght. Misschien (qua stemgeluid) is Red Jasper nog een optie?

Of (ik vergeet het gewoon) Arena natuurlijk, maar die is wel wat steviger.

En verder misschien bands uit Polen, die neigen wel naar de oudere neoprogsound: Believe, Collage, Quidam, Milennium.

OK, ik had het anders begrepen gezien mijn originele vraag. Je noemt in ieder geval een aantal bands die ik nog niet ken!

Check, ken ik inderdaad.


Ga ik ook luisteren, conclusie blijft: Big Big Train lijkt in ieder geval niet op de oude Marillion.

Je hebt gelijk. Big Big Train volgt zijn eigen weg. Meer folk en veel langdraderige composities. Soms vind ik het leuk, maar soms ook niet.

Big Big Train maakt meer een soort storytellers' prog. Het is aan mij soms wel besteed, maar ook vaker niet zo. Ik kwam erbij aangewaaid via het vorige album, The Difference Machine. De link tussen dat album en de toen moderne Marillion vond ik op zich niet een heel rare.

Maar dat was dus ook een Marillion die zich toen al lang afgekeerd had van de eigen neoprogwortels. Daar zijn inderdaad bands van het eerste uur IQ en Pendragon een stuk trouwer aan gebleven (waarbij ik zelf een duidelijke voorkeur voor die eerste heb).

Gisteren bracht de band dit album voor de tweede keer uit, maar dan opnieuw gemasterd en gemixt. Verder nog volledig nieuw door de huidige bezetting van de band gespeelde versies van de twee lange nummers: Victorian Brickwork en The Underfall Yard. Verder nog wat klein spul.

Ik ben het nu aan het beluisteren. Niet verbazingwekkend: het geluid klinkt als een klok!

Was een remaster nodig? Ik snap dat nooit zo goed.

Een remix is een meer ingrijpende "update" en ook die heeft plaatsgevonden. Is ook de eerste keer dat de plaat op vinyl verschijnt, dus best fijn dat er een remix (en dus bijhorende remaster) mee gepaard gaat om nog maar te zwijgen van de re-recordings van Victorian Brickwork en de titeltrack, met Dave Gregory (gitaar), Danny Manners (keys) en Rachel Hall (viool), die de band intussen echter alweer verlaten hebben in 2020.

Ben zelf in blijde verwachting van de "cherry cola" vinyleditie. Al eens op Bandcamp geluisterd en die re-recording van de titeltrack klinkt alvast als een klok. Klinkt een beetje als hoe het live zou kunnen klinken. Wat kan zanger David Longdon die hoge noten nog goed aan!

Na de prachtige voorganger nog een zeer fraai album van BBT. Erg sterke songs die hoe lang ze soms ook duren geen moment gaan vervelen. Integendeel, The Underfall Yard is voor mij het meest boeiende nummer van het album. Enige minpuntje is dat ik dit nu pas heb ontdekt Op naar het volgende album van deze verrassende band.
4,5*

Na enkele jaren geleden een serieuze ontdekking gedaan met de English Electric albums van Big Big Train, nu toch verder gegraven in hun werk met deze The Underfall Yard. Waar zal ik beginnen? Op dit album is het al bijna onmogelijk om een hoogtepunt aan te duiden. De titelsong is een machtig epos, Last Train is aangrijpend en Winchester Diver is een van die weinige songs die me kunnen ontroeren door het gebruik van een fluit. Op papier is dit altijd een band geweest die me minder zou zeggen uit vrees voor teveel theatraliteit, teveel noten gepiel. Dit is allesbehalve dus het geval en dit album is gewoon een prachtig geheel dat me helemaal heeft ingepakt.

Mooie prog met hedendaagse instrumenten, fijne koortjes en een frisse sound, en met teksten die echt een meerwaarde vormen met hun (niet nostalgische maar) melancholische blik op het verleden waardoor de muziek iets folkachtigs krijgt (ook al door het incidentele gebruik van een fluit en blazers). Zanger David Longdon doet me soms aan Steve Winwood denken, maar af en toe is zijn stem misschien net iets te saai om de kleurrijke arrangementen de juiste drive mee te geven. Over de muziek verder geen kwaad woord, petje af voor de reikwijdte en de ambitie.
        Beluisterd via de geremixte en geremasterde dubbel-CD uit 2021, een mooi vormgegeven uitgave inclusief een geïllustreerd boekje met alle teksten (ook die van de nieuwe nummers). Of de circa 13 minuten echt nieuwe muziek (of slechts 7 wanneer je Fat Billy shouts Mine al via de EP Far skies deep time had) voor de fan ook direct een aanleiding moeten zijn om de oorspronkelijke versie te vervangen durf ik niet te zeggen, hoewel met name het nieuwe Brew and burgh erg mooi is.