menu

Supertramp - Free as a Bird (1987)

mijn stem
2,51 (90)
90 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Pop
Label: A&M

  1. It's Alright (5:01)
  2. Not the Moment (4:37)
  3. It Doesn't Matter (4:53)
  4. Where I Stand (3:41)
  5. Free as a Bird (4:23)
  6. I'm Beggin' You (5:30)
  7. You Never Can Tell with Friends (4:18)
  8. Thing for You (4:00)
  9. An Awful Thing to Waste (7:48)
totale tijdsduur: 44:11
zoeken in:
avatar van SemdeJong
3,0
Al bijna 20 jaar oud maar nog steeds een lekker album. Wordt veel gebruik gemaakt van blaasinstrumenten. Supertramp wijkt op dit album af van de voorgaande albums. Natuurlijk zullen vele vinden dat Supertramp na Breakfast In America achteruit is gegaan maar persoonlijk blijven de meeste albums van Supertramp mij boeien. Ook dit album is de moeite waard op af en toe uit de kast getrokken te worden. Er is nog nooit bij dit album een bericht geplaatst. Kennelijk kennen niet veel leden dit album. Als je hem wel hebt, luister er dan weer eens naar.

avatar van Janz
Ieder zijn eigen mening natuurlijk, maar ik denk niet dat er veel Supertrampfans zijn die je dit zullen nazeggen.

knight3
Na het schitterende Brother Where You Bound was dit voor mij een dieptepunt!

Pieter Paal
'Brother where you bound' (waaraan ook David Gilmour meewerkte) vond ik nog wel een aardig album, maar je mist toch de aanwezigheid van Roger Hodgson.
Van dit album vind ik alleen het titelstuk het beluisteren waard.
In 1987 zag ik op de BRT in het programma 'Domino' een interview met Rick Davies, waarin hij vertelde dat het album 'Skylarking' van XTC hem geinspireerd had om dit album te maken.
Eerlijk gezegd is er op dit album niets van te merken.
Bij het nummer 'It's alright' zit een grappige video-clip.

beaster1256
dit is nog een groter gedrocht dan zijn voorganger , na dit album ben ik afgehaakt , het werd te slecht

avatar van bikkel2
2,0
Supertramp op de ''dance'' tour. Achteraf wellicht een album die ze beter niet hadden kunnen maken.
Eigenlijk is alleen de titelsong de moeite waard. Een in melodie sterk nummer met een pakkend verloop.
Waar de eigentijdsere aanpak op Brother Were You Bound nog aardig uitpakte , mede omdat dit eigenljk een vrij grimmige plaat was , slaat de groep onder leiding van Rick Davies hier veel te ver door.
Juist de subtiliteit die de groep met haar symfonische pop zo groot maakte, wordt hier finaal de nek omgedraaid door drukke vol met koper en klinische drums gedomineerde songs.
Davies sprak later over een experiment , die bij nader inzien niet zo goed had uitgepakt. Goed dat ie dat uiteindelijk ook zelf in de gaten had.

avatar van musician
3,5
Ik tel toch een dertigtal minuten aan acceptabel Supertramp ex Rodger Hodgson werk.

Het gaat dan om de nrs 1,2,5,6,8 & 9

Rick Davies heeft zich volledig verkeken c.q. heeft een enorme inschattingsfout gemaakt, na Brother where you bound. Hij dacht dat Cannonball de grootste drijfveer was van het album. En dit nummer was ook het meest dansbare, met veel herhaling er in, van Brother where you bound.

Free as a bird ligt grotendeels in dezelfde markt als Cannonball. Het ging echter allemaal om het titelnummer bij BWYB en veel Supertramp fans vonden Cannonball juist kitch.

Ik heb echter minder moeit met dit nummer en kan daarom waarschijnlijk ook Free as a bird redelijk waarderen. Maar net als Beaster ben ik na Free as a bird eveneens als koper van Supertramp cd's afgehaakt.

avatar van Hans Brouwer
musician schreef:
.........en kan daarom waarschijnlijk ook Free as a bird redelijk waarderen. Maar net als Beaster ben ik na Free as a bird eveneens als koper van Supertramp cd's afgehaakt.
Dat is dan jammer want de opvolger van deze vrije vogel, "Some Things Never Change", is op zich wel weer een redelijk Supertramp album.

Father McKenzie
beaster1256 schreef:
dit is nog een groter gedrocht dan zijn voorganger , na dit album ben ik afgehaakt , het werd te slecht

Ik begrijp perfect waarom....

avatar van Marco van Lochem
2,0
Met 3 echt lekkere nummers en 1 absolute uitschieter "An awfull thing to waste" een middelmatig Supertramp dat het beluisteren wel waard is.

avatar van dynamo d
3,5
Slap Supertramp album. Alleen titelnummer is wel aardig.

avatar van Stekelnootje
3,5
dynamo d schreef:
Slap Supertramp album.


Correct. Maar het is en blijft een Supertramp album en daarmee vele malen beter dan het merendeel van de cd's die door anderen op de wereld gezet worden. Nou ja, da's misschien wat overdone; toen de cd uitkwam keek ik daar halsreikend naar uit en heb 'm vol enthousiasme gekocht. Wat viel dat tegen zeg, domper. Heb 'm daarna een paar jaar niet of nauwelijks gedraaid. De teleurstelling is nooit helemaal overgegaan maar ik vindt 'm niet meer zo slecht als destijds, er staan beste leuke nummers op maar het is en blijft natuurlijk ver onder het normale niveau van deze topband. Rick Davies is een prima muzikant maar met Roger Hodgson erbij was het net dat beetje extra, 1+1=3 eigenlijk.

avatar van bikkel2
2,0
Nee , als ik het nu terughoor vind ik het uiteindelijk ook het meest gedateerde album van de groep .
Rick Davies en korneuten wilden eigentijds zijn maar daarmee zijn ze in hun eigen val getrapt .
Het is ''too much'' en veel's te geproduceerd . Een schaars hoogtepunt is dan wel het titelnummer , prachtig werkje .

avatar van musician
3,5
Ik geef het toch nog eens een halfje extra.

In alle discussie rond Supertramp albums weer eens uit de kast gehaald en het blijft toch aardig om naar te luisteren.

Het gemiddelde dat hier wordt gegeven vind ik helaas nogal aan de lage kant.
Rick Davies vond de opzet van het nummer Cannonball van het vorige album, Brother where you bound en de vele positieve kritieken daarop, aanleiding om daar op een volgende cd meer tijd aan te besteden.

Nu vind ik Cannonball alleraardigst gevonden en kan daarom de variaties daarop ook goed waarderen. De combinatie met hierop wat meer afwijkende tracks zoals de titelsong en de finale met A Thing for you en An Awfull thing to Waste, is prima.

Zoals ik al eerder schreef, twee, drie songs zou ik hebben weggelaten, waaronder You never can tell with friends. Maar per saldo kan ik de nieuwe weg die Davies na zijn tijdperk met Hodgson bij Supertramp inslaat, vooralsnog goed hebben.

Fedde
Zeker een aardig album. Ondergewaardeerd. Op dit album pogingen tot vernieuwing en dat levert wel wat op in de nummers die je noemt. Overall niet het sterkste album van Supertramp II. De opvolger zou maar liefst 10 jaar op zich laten wachten. Dat geeft wel aan dat Free as a Bird nog niet direct een goed begaanbare weg opende. Het was ploeteren, zoeken naar nieuwe wegen, maar ik tel toch nog 5 goed beluisterbare nummers.

avatar van LucM
2,0
Dit album van Supertramp had ik lang niet meer gehoord, bij herinnering viel het mij tegen maar nadat ik het opnieuw heb beluisterd vind ik er nog niet veel aan. Het boeit niet genoeg, het klinkt in zijn geheel te mechanisch, te klinisch en te gevoelloos en er blijft weinig van hangen buiten misschien het titelnummer.

avatar van bikkel2
2,0
Ik weet niet of het uit een soort sentiment voortkomt dat Supertramp liefhebbers dit als een acceptabel album beschouwen, want dat kun je toch moeilijk volharden.
Zelfs Rick Davies gaf later toe dat dit een misstap was.
De plaat barst zowat uit zijn voegen door een overvolle gladde produktie en de R&B stijl die de band meent te moeten tentoonstellen is veel's te geforceerd.
Het titelnummer en de 2e single is een warm modern werkje die goed bekijft en de afsluiter An Afwull Thing To Waste heeft in ieder geval iets eigenzinnigs.
Maar wat Davies ( nu alleenheerser) hiermee wilde bereiken is mij nog altijd een raadsel.

Brother Were You Bound van 2 jaar eerder heb ik altijd geprezen, een goed in balans zijnde plaat die na het wat stoffige Famous Last Words als geroepen kwam en ook zonder Roger Hodgson een Supertramp liet horen die klaar was voor een 2e leven.
Het werd helaas teniet gedaan door deze plaat.
Laten we het maar op een moment van overschatting houden.

avatar van Wandelaar
3,0
Rick Davies krijgt weinig handen op elkaar voor zijn 1987-project Free as a Bird. Allmusic kan er niet meer van maken dan anderhalve ster en voegt er aan toe: ' a colorless and tuneless collection of prog rock ...'.

Da's niet best. Ook ik heb er heel wat jaren over gedaan om deze vreemde vogel aan mijn Supertramp CD-collectie toe te voegen. Het bange vermoeden hier flink teleurgesteld te gaan worden, deed me besluiten te wachten tot het schijfje ooit nog eens in de koopjesbak zou verschijnen. En dat gebeurde.

Terecht werd hierboven al opgemerkt dat Davies op het verkeerde paard had gewed. Hij dacht verder te moeten met de Cannonball van de voorganger en vergat dat juist het titelnummer Brother Where You Bound het meeste te bieden had om creatief op voort te borduren. Hoe kon hij zo de verkeerde weg inslaan?

Allereerst: de tijd zat niet mee voor progressief klassieke rock. Lange gitaarsolo's werden weggejoeld, dat was voorbij. Je moest vernieuwen of je kon het schudden. Zo ongeveer was op dat moment de sfeer. Het moest een beetje meer swingen, maatschappijkritiek werd vervangen door iets met plezier maken en neoliberaal don't worry, be happy roepen. Liefdesliedjes dus en niet te zwaar. Je moest nu eenmaal met je tijd meegaan. Desnoods kon je nog als AOR /Arenarocker met powerballads voor de dag komen om je rockjasje te redden.
Makkelijk hier nu cynisch over te doen. Maar 1987 was zeker geen makkelijk jaar voor de progressieve rock.

Dus wat deed Davies dan ook: danspasjes inbrengen op zijn nieuwe album. Strak, stevig verpakt in synth en drumcomputer, machinaal en steriel. Daarop kon je wel dansen, maar swingen ho maar. Op en neer tikkend met de voetjes, vinger knippend op de vierkante decimeter, klinkt het als een stationair draaiende motor, zonder vooruitgang of acceleratie. Eindeloos herhalende refreintjes en wat jazzy getoeter van sax en trompet. Zo kun je best 5 minuten volmaken. Misrekening, want Davies had best kaas gegeten van de blues, maar veel te weinig soul in de genen om hier dansbeweging in te krijgen. En dat wreekt zich in de pure verveling die je voelt opkomen. Niet vooruit te branden die klinische tapdance.

In de tang van de tijd dus, dit album. En dus ook: gebrek aan ruggengraat. Achteraf had het veel beter gekund. Maar ook erger! Want na de uptempo opener kom ik toch ook een paar heel aardige songs tegen die ik graag nog eens in de repeat gooi:

Not the Moment is goed, het bijna sprankelende, in duet met Mark Hart gezongen, Where I Stand en Thing for You, een nummer met een mooie spanningsboog. Titelsong Free as a Bird is aardig, maar meer ook niet. Slotnummer An Awful Thing to Waste ontpopt zich als een verschrikkelijke 'Cannonball deel zoveel', maar ik word tegen het einde verrast door een prachtige gitaarsolo. Dus toch.

De rest van het album is minder memorabel en het kost je moeite, ook na drie keer afspelen, je er een regel of melodie van te herinneren. Anoniem vermaak. Goed gemusiceerd, maar hoe saai soms.

Voor de geluidsfanaten: de versie van 2002 is uitstekend geremasterd door Greg Calbi and Jay Messina van de Sterling Sound studio in New York. Klinkt echt heel goed. En dat mag voor sommigen dan tenslotte een schrale troost zijn.

Rick's Supertramp was na de split-up in zwaar weer terecht gekomen en had de grootste moeite koers te houden. Interessant te bedenken hoe het zou zijn gegaan als Roger Hodgson nog meegedaan had. Gezien zijn weinig succesvolle vervolg als solo-artiest, moeten we vrezen dat ook mét Hodgson Supertramp het glibberige slingerpad gekozen had. En waarschijnlijk niet eens veel beter dan dit resultaat

2,0
Sorry maar mij hield Supertramp op te bestaan na het vertrek van Rodger!

avatar van gaucho
2,0
Hmm, dan mis je dus op zijn minst Brother where you bound, wat een uitstekend plaat is, een stuk beter dan Famous last words, de laatste mét Hodgson.

Ik ben een groot Supertramp-fan, maar heb deze op een gegeven moment verwijderd uit m'n collectie, Te pijnlijk om naar te luisteren. Ik kan me herinneren dat ik de bui al voelde hangen toen ik de eerste single I'm beggin' you op de radio hoorde. Ik heb nog wel de single van het titelnummer, dat was in mijn herinnering de enige acceptabele song. Hoewel het best kan zijn dat ik met dat oordeel iets te streng ben geweest voor een band die ik heel hoog heb zitten.

Ik kan me wel vinden in de analyse van Wandelaar hierboven: een typisch geval van op het verkeerde paard wedden in een tijd die moeilijk was voor progrock en rock in het algemeen. Veel sterren uit de jaren zeventig hadden rond deze tijd moeite om het juiste spoor te vinden danwel aan te houden.

Het is een interessante, maar volstrekt theoretische 'what if' vraag hoe het gelopen zou zijn als Roger Hodsgon nog deel had uitgemaakt van de band. Zijn solocarrière was eveneens weinig succesvol, maar gezien de kwalitatief sterke resultaten (met Hai Hai als uitzondering) geloof ik toch dat Hodgson, als de andere dominante factor, het schip meer op koers had kunnen houden, of op zijn minst had kunnen zorgen voor meer evenwicht. Aan de andere kant: erg productief is hij in al die jaren ook niet geweest...

Ik heb me trouwens nooit gerealiseerd dat die Mark Hart hier al van de partij was. Ik vind zijn vocale inbreng op latere albums van Supertramp niet verkeerd. Geen tweede Roger Hodgson, maar een acceptabele vervangen.

avatar van Wandelaar
3,0
Neal Peart schreef:
Sorry maar mij hield Supertramp op te bestaan na het vertrek van Rodger!
Die reactie kan ik wel begrijpen, want het werd na vertrek van Hodgson nooit meer wat het was. De band veranderde in de kern. Toch denk ik dat de koek al behoorlijk op was na Breakfast in America en de succesvolle concerttour. Daar kon Roger Hodgson ook niet veel meer aan veranderen, behalve de band verlaten, na het teleurstellende ...Famous Last Words ...

Davies heb ik altijd goed kunnen waarderen, en dan neem ik zijn deels mislukte probeersels erbij op de koop toe. Kwestie van credits en erin blijven geloven (tegen beter weten in). Hij is trouwens weer aan de beterende hand, na ernstige ziekte, en speelt regelmatig met zijn hobbyband. In een interview, afgelopen herfst, reageerde hij erg terughoudend op de vraag of hij verder gaat met Supertramp. De man wordt dit jaar 75. Ik snap zijn twijfel wel.

2,0
Famous last words heb ik ook al niet meer in mijn selectie.....het ging toen al bergafwaarts

avatar van bikkel2
2,0
Goed om te lezen dat het goed gaat met Davies.
Niet veel nieuws geweest over zijn verloop betreft de botkanker die bij hem een aantal jaren terug werd geconstateerd.
Het Supertrampverhaal - wat eigenlijk al jaren over was - zal nu wel definitief ten einde zijn.
Het werd het inderdaad nooit echt meer na Breakfast In America.
Brother Were You Bound kwam tamelijk geruisloos voorbij. Cannonball werd een bescheiden hitje, maar de vette jaren waren allang over.
Free As A Bird is mogelijk nog sneller vergeten.
Niet onterecht trouwens.

avatar van Wandelaar
3,0
bikkel2 schreef:
Het Supertrampverhaal - wat eigenlijk al jaren over was - zal nu wel definitief ten einde zijn.
Helemaal mee eens en realistisch. Het was alsof BiA alle creatieve energie had opgeslokt, de sterrenstatus van de voormannen had overbelicht, wat de persoonlijke verhoudingen ook niet echt ten goede kwam. Botsende ego's. Waar zagen we dat meer? Toch ga ik binnenkort nog eens luisteren of ik met het allerlaatste album, Slow Motion (2002), nog iets beginnen kan.

avatar van bikkel2
2,0
Ik heb het nog geprobeerd met Some Things Never Change, maar de titel zet je eigenlijk op het verkeerde been.
Ondanks dat drummer Siebenberg en multi-instrumentalist Helliwell nog in de groep zitten, klinkt die plaat als een Rick Davies & orchestra werkje.
Nogal vol gespeeld met veel koper en een wat gladde jazzrock vibe.
Nee, ik ben gestopt met aanschaffen na het alleszins bevredigende Brother Were You Bound.
Free As A Bird heb ik toendertijd getaped van een buurjongen die 'm op cd had. Vooraf niet geluisterd, maar wat een desillusie.

avatar van little lion man
3,0
Voor het eerst deze zaterdag heb ik een Supertramp song gehoord die ik echt slecht vind: It Doesn't Matter. Ook Where I Stand vind ik helemaal niks. Free As A Bird is een prachtsong, waarbij het kille arrangement het nog haast verpest.
De eerste twee songs vind ik wel aardig en ook de tweede helft van het album valt me nog mee. Toch is het een behoorlijke achteruitgang ten opzichte van Brother Where You Bound, maar wel een krappe voldoende. Davies lijkt nogal krampachtig op zoek te zijn gegaan naar luchtigheid, maar dat is niet gelukt of hij is erin doorgeslagen. Ook de poging om aan te sluiten bij de muziek van die tijd is verkeerd uitgepakt. Destijds was het geen succes en terugkijkend is het zelfs nog iets erger.
Free As A Bird is de meest recente cd van Supertramp die ik in mijn bezit heb en de nieuwere albums staan helaas niet op Spotify. Hier eindigt dus mijn Supertramp zaterdag.

Eindstand:
1. Crime Of The Century (1974) 5,0
2. Breakfast In America (1979) 4,5
3. Even In The Quietest Moments... (1977) 4,0
4. Crisis? What Crisis? (1975) 4,0
5. Brother Where You Bound (1985) 4,0
6. Famous Last Words (1982) 4,0
7. Supertramp (1970) 4,0
8. Indelibly Stamped (1971) 3,5
9. Free As A Bird (1987) 3,0

avatar van lennert
1,5
Een erg pijnlijke zit. Brother Where You Bound was echt nog best een behoorlijk album, maar hier hoor ik 0,0 terug van wat deze band zo groots en goed maakte. Hoogtepunten vinden is ook echt onmogelijk, aangezien ik in deze aalgladde popmuziek niets kan vinden dat me trekt. Dat heeft niets te maken met een aversie tegen jaren '80 popmuziek verder, want ik kan een hoop daarvan wel hebben, maar ik kan deze oppervlakkigheid gewoon slecht aan. Hier was ik echt compleet afgehaakt als ik toen actief fan was geweest. Gezien de speelduur hoopte ik bij An Awful Thing To Waste nog een beetje op iets proggerigs, maar buiten fijn baswerk is het vooral verschrikkelijke flauwe jazzy danspop. Urgh. Ik hoop niet dat dit nog erger wordt.

Tussenstand:
1. Crime Of The Century
2. Breakfast In America
3. ...Even In The Quietest Moments
4. Crisis? What Crisis?
5. "...Famous Last Words..."
6. Brother Where You Bound
7. Supertramp
8. Indelibly Stamped
9. Free As A Bird

avatar van RuudC
2,0
Werkelijk onherkenbaar op de zang van Davies na. Qua talent blijft er ook weinig meer over. Ook hier kan ik niet heel hard zijn met de score, want in al zijn veiligheid vind ik het niet direct een slecht album. Het is aan te horen, zeker als achtergrondmuziek. Speciaal is het absoluut niet. Ik heb me regelmatig wel afgevraagd wat ik aan het luisteren was.

Tussenstand:
1. Crime Of The Century
2. Breakfast In America
3. Crisis? What Crisis?
4. Supertramp
5. "...Famous Last Words..."
6. Even In The Quietest Moments
7. Brother Where You Bound
8. Indelibly Stamped
9. Free As A Bird

avatar van Dibbel
CD die ik al best lang in huis heb, maar nog nooit had gedraaid.
Gisteren voor het eerst.
Nu was vroeger natuurlijk alles beter, maar in het geval van Supertramp was het nog vroegerder nog beter.
Klonk namelijk op het eerste gehoor behoorlijk rampzalig en erg 1987.
Ik weet nog niet of ik dit genoeg keer ga inleggen om er een punt aan te hangen.
Er zit ook een snee in het CD-doosje...

avatar van nlkink
Dat laatste is nog het gemakkelijkste te verhelpen...

avatar van musician
3,5
Rick Davies had natuurlijk met Cannonball een goed beoordeelde anti-Supertramp plaat geschreven en geplaatst op een interessant album, Brother where you bound.

Ik vind op dat album meer spanning en sensatie zitten dan op menig ander Supertramp album, alleen Crime of the Century en Breakfast in America zijn natuurlijk een klasse op zich.
En ook zeker beter dan de solo albums van de zuurpruimige Roger Hodgson, die in zijn eentje nooit het niveau van Brother where you bound heeft weten te halen. Persoonlijk hou ik ook meer van de robuuste (warme) vocalen van Davies, in plaats van de ielige schrille stem van Hodgson.

Davies maakt op Free as a bird de fout Cannonball-achtige opvolgers te maken, in de veronderstelling dat alleen Cannonball de show steelt op Brother where you bound.

Free as a bird is één van mijn eerste cd's, er moest toen nog veel geld worden neergelegd voor een cd-speler én een cd en ik geloofde meer in de kracht van vinyl. Het duurt wel eens even voor je gelijk krijgt. Maar goed, het wonder is dan dat je toch een prachtige geluidskwaliteit over je heen krijgt, gecombineerd dus met Cannonball achtige muziek. Waarbij dat niveau echter zelden wordt gehaald.

Het grote succes van Brother where you bound ligt, voor de liefhebbers, bij de titeltrack. Zonder een dergelijk epos op Free as a Bird gecombineerd met Cannonball lookalikes die niet dat niveau halen, is dit album min of meer gedoemd. Ook nog in acht nemend dat Davies jaren '80 muziek zeker niet aan Supertramp voorbij wilde laten gaan.

Enkele individuele nummers (It's Alright) redden voor mij toch nog wel het album, veel middelmaat vervolgens, door het ijs zakken met It doesn't matter en You never can tell with friends en uiteindelijk een aardige finale met Thing for you en Awful thing to waste.

Davies wilde nog wel Supertrampje spelen maar ook gelijk de hoek van de symfonische pop/rock uit. En tegelijkertijd betweter en bandverrader Roger Hodgson knevelen en de mond snoeren. Ja, er zijn lelijke woorden gezegd over en weer, destijds.

Zou in dat scenario definitief de weg zijn ingeslagen van het niveau Brother where you bound, had Davies mij niet meer gehoord. Free as a bird legt echter veel te weinig gewicht in de schaal en leidt vooral aan bloedarmoede. Het heeft jaren geduurd voor ik ooit nog aan de opvolger ben begonnen.

Gast
geplaatst: vandaag om 07:37 uur

geplaatst: vandaag om 07:37 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.