Hmm, dan mis je dus op zijn minst Brother where you bound, wat een uitstekend plaat is, een stuk beter dan Famous last words, de laatste mét Hodgson.
Ik ben een groot Supertramp-fan, maar heb deze op een gegeven moment verwijderd uit m'n collectie, Te pijnlijk om naar te luisteren. Ik kan me herinneren dat ik de bui al voelde hangen toen ik de eerste single I'm beggin' you op de radio hoorde. Ik heb nog wel de single van het titelnummer, dat was in mijn herinnering de enige acceptabele song. Hoewel het best kan zijn dat ik met dat oordeel iets te streng ben geweest voor een band die ik heel hoog heb zitten.
Ik kan me wel vinden in de analyse van
Wandelaar hierboven: een typisch geval van op het verkeerde paard wedden in een tijd die moeilijk was voor progrock en rock in het algemeen. Veel sterren uit de jaren zeventig hadden rond deze tijd moeite om het juiste spoor te vinden danwel aan te houden.
Het is een interessante, maar volstrekt theoretische 'what if' vraag hoe het gelopen zou zijn als Roger Hodsgon nog deel had uitgemaakt van de band. Zijn solocarrière was eveneens weinig succesvol, maar gezien de kwalitatief sterke resultaten (met Hai Hai als uitzondering) geloof ik toch dat Hodgson, als de andere dominante factor, het schip meer op koers had kunnen houden, of op zijn minst had kunnen zorgen voor meer evenwicht. Aan de andere kant: erg productief is hij in al die jaren ook niet geweest...
Ik heb me trouwens nooit gerealiseerd dat die Mark Hart hier al van de partij was. Ik vind zijn vocale inbreng op latere albums van Supertramp niet verkeerd. Geen tweede Roger Hodgson, maar een acceptabele vervangen.