Opeth - Blackwater Park (2001)

Men mag iets toch overschat vinden? Volgens mij gebruik je dat woord als iets in het algemeen hoog gewaardeerd wordt (zie gemiddelde) en je het zelf niet zo bijzonder vindt.

En men mag toch vragen waarom?


Ik zou dat woord dan nooit gebruiken. Ten eerste omdat waardering van muziek niet hetzelfde is als inschatting en ten tweede omdat persoonlijke waardering geen objectief ijkpunt is om die van anderen aan af te meten. Blijkbaar bedoelt Wyverex gewoon dat zijn waardering lager ligt dan het gemiddelde.

Zeker en daar kreeg je ook netjes antwoord op. Maar daar kwam een ietwat aanvallende reactie op van jouw kant en dat vond ik onterecht, omdat Wyverex niks verkeerds zegt. Hij verwoordt het zelfs erg netjes.



Volgens mij neem je het woord 'overschatten' iets te letterlijk. In de spreektaal hoor ik het woord constant gebruikt worden om deze reden:



Ik heb zelf gister nog in een forumtopic gezegd dat Billie Eilish de meest overrated (overschatte) artiest van het moment is. Juist omdat ze heel erg populair is (hoog gewaardeerd wordt), maar ik haar muziek niet zo goed vind dat het die extreme populariteit rechtvaardigt. En dat is idd volledig subjectief, een objectief ijkpunt bestaat over het algemeen überhaupt niet.

Een vaag antwoord bedoel je. Door een album overschat te noemen zeg je namelijk iets over de waardering van anderen. Wat die anderen nu precies overschatten aan Blackwater Park is me nog steeds niet duidelijk gemaakt.

Gewoon een vraag. Niet aanvallend. Confronterend misschien.

Volgens mij niet. Volgens wordt de betekenis van het woord 'overschatten' wat onderschat.

Overschat album.

Ernstig onderschat album, dit meesterwerk van Opeth. Ook door mij...... halfje erbij.

De term over/onderschatten is natuurlijk sowieso vrij onbruikbaar bij iets onkwantificeerbaars als smaak (ook al proberen we dat te doen met sterren). Uiteindelijk hebben we allemaal gelijk.

Ik chargeerde, vanwege de strontvervelende discussie.
Het is natuurlijk een hoogtepunt uit de discografie van Opeth.

Het moet er toch eens van komen maar hoe uit je je gedachten na al die jaren bij één van je favoriete albums omdat je het altijd maar uitstelt, omdat er al zoveel mooie dingen hier over dat album zijn gezegd, omdat je meer dan eens de juiste woorden niet vindt, spijts al mijn langere berichten van bij tal van albums, roemrucht of net onder het maaiveld?

Kun je zo diep gaan in een album dat een zo blijvend merkteken achterlaat in je muziekbeleving, in je diepe roerselen, in je persoonlijkheid? Het is haast als die Alpenwandelingen, wetende dat je bloed, zweet en soms tranen zult laten bij het bestijgen maar ook wetende dat de beloning volgt in een kleine euforie na die zware inspanning: de climax met het wondermooie uitzicht (en pijnlijke knieën).

Dit album is een inspanning, omdat hier weer een aantal vooroordelen de kop opsteken en vooroordelen dienen om de kop in te slaan, daar blijf ik bij: stel je open voor iets nieuws. Progressieve Death Metal luidt vaak de omschrijving van deze geweldenaar van een album ingeblikt door een groep met een niet in hokjes in te delen naam, met een albumtitel dat.. nieuwsgierigheid opwekt.

Wat is progressief? Wat is Death Metal? Het woord Death is aan de orde, vaak een bittere smaak in de mond toebedeeld door minder Metal gezinde mensen, omwille van die negatieve bijklank. Niemand houdt van de Dood, ik ook niet en als hij in mijn weg durft lopen... Muziek dient om de innerlijke mens te sterken, met soms droevige muziek, met liever opgewekte muziek, maar het mag geen pastiche worden. Het moet uit het hart komen, primordiaal voor mij.

Natuurlijk was ik als hopelijk waardig ouder wordende metaalhoofd destijds bekend met dat ultrazwaar geluid en dat grunten bij een aantal groepen in die niche wereld, maar mijn voorkeur lag toen elders, andere muzikale uitspattingen, andere zangers met een krachtig loepzuiver geluid. En dan kom je dit tegen, ook al een aantal jaren geleden, en een nieuw universum openbaart zich. Dit album leerde mij omgaan met het fenomeen “grunten” en het genre (inderdaad, dat lelijk woord alweer), een openbaring.

Al mijn hele leven horende dat ik vaak afwijkend gedrag vertoon omdat ik mijn weg volg en niet die van de verwachtingen van anderen beschouw ik dit album als één lang nummer met verschillende tussenstadia, een enkel nummer beluisteren op dit album vind ik nog altijd tijdverlies door de bijkomende honger om alles hierop te degusteren. Ik kan nog altijd niet uitleggen waarom een dergelijk zwaar album met hevige punches me tot rust brengt. Natuurlijk is het de muziek zelf, ik denk dat het de totaalbeleving is om hier rustig voor te zitten met de soms droevige teksten voor mij maar vaak sluit ik gewoon de ogen en dwaal ik mee op de melodielijnen, inderdaad, dit album zit tjokvol geweldige melodieën maar ook met de “hooks”. Wat zijn “hooks”? Herkenningspunten telkens opnieuw van vaak geniale muziek. Voorbeelden in overvloed dus ik ga me tegen mijn karakter in beperken: het zoemend intro waarop alles losbarst, het mijn adem stokkende Bleak met dat machtig middenstuk, gevolgd door twee “rustigere” nummers om dan weer flink op te bouwen naar de ultieme climax met de moeder van alle grunts in Blackwater Park zelf, de Apocalyps nabij. En dan is het weer rustig inademen, de ogen opendoen en merken dat je koffie koud staat of je drankje lauw is en de wereld is blijven ronddraaien.

Even teruggrijpen voor de aandachtige lezer hiervan: de juiste woorden, een te leveren inspanning met de beloning, een geweldenaar, uit het hart, een nieuw venster in het leven. Mijn favoriet blijft mijn favoriet tot in de eeuwige dagen en dat is Don't Break the Oath van een nog zo haast unieke groep, Mercyful Fate. Dit album blijft één van mijn andere favorieten omdat Blackwater Park dat waard is, het wordt eeuwig, het is eeuwig, dat voel ik. Een master class in Metal. Basta.

Of wat dacht je hiervan: het stuk in The Leper Affinity vanaf 2:12 wanneer die 5 genadeloos harde riff- en drumslagen elkaar opvolgen om er vervolgens opnieuw keihard in te beuken. Dat blijft me altijd vloeren hé, DAMN! Geweldige schrijfsels trouwens.

De eerste echte klik die ik met het album voelde zit iets daarna, bij de gitaarsolo, die hoogste noot op 2:48. Toen viel het spreekwoordelijke kwartje omdat de intensiteit van de muziek opeens vol binnenkwam.

Is het progressieve metal? Is het death metal? Blackwater Park levert de nodige discussies op. Qua stijlen schiet het alle kanten op. De death grunts van Mike Åkerfeldt worden afgewisseld met normale zang. Niet iedereen kan het waarderen.

Blackwater Park is een amalgaam van stijlen uit de rock en metal, vakkundig gespeeld door Åkerfeldt c.s en geproduceerd door Steven Wilson. Ten tijde van de opnames moet Mike aan enorme stress hebben geleden want bijna geen geld en er is geen andere optie dan slagen. Het lukt wonderwel want Blackwater Park is een klassieker! The Leper Affinity is een ijzersterke opener welke bol staat met stevig gitaarspel, death grunts, meeslepende zang en dan die prachtige piano aan het einde! En zo gaat het de hele album verder, afwisseling troef. Blackwater Park is een album met overwegend lange songs zonder zwakke plekken. Een topplaat en niet alleen voor de metalheads een verplichte aanschaf.

Highlights: The Leper Affinity, Bleak, Harvest, The Drapery Falls, Blackwater Park.