Opeth - Blackwater Park (2001)

Voor wat het waard is, de bron zal waarschijnlijk dit nummer van - verrassing - Porcupine Tree zijn: vanaf 27 minuten hoor je zo'n anderhalve minuut een dergelijk drumthema

Wat een vergelijking! Beide bands op hun piek, dan is het niet gek te bedenken dat ze een goeie 1,5 minuut in elkaars vaarwater belanden

Dat denk ik niet, dat is dus duidelijk het titelnummer.
Maar The Leper Affinity is natuurlijk nog steeds baas, en Harvest ook.

Een favoriete Opeth-album uitkiezen, is geen makkelijke opgave. De band is sinds Orchid eigenlijk al een van de origineelste en meest eigenzinnige metalbands die ooit uit het genre is voortgekomen. Uiteindelijk een toernooitje gehouden tussen Orchid, My Arms Your Hearse, Still Life, Blackwater Park en Ghost Reveries die allen voor de titel streden.

Uiteindelijk is Blackwater Park dan uiteindelijk toch als winnaar uit de bus gekomen. Waarom? In een discografie vol met memorabele momenten, staat Blackwater Park vol met enkele van de meest ingenieuze, verrassende en onvoorspelbare composities die je in het metalen landschap zal tegenkomen. Opeth is geen death metal band met proggy intermezzo's. Neen, de death metal, de doom, de prog, de folk, de blues, de jazz zijn in de sound van Opeth allemaal versmolten tot een amorf seksloos wezen. En nergens valt dit beter op dan in deze Blackwater Park.

Ding...ding...ding...we have a winner!

Prachtig, ASman. Zeer mooi geformuleerd.

Dankje Johnny Marr

Na een tijd lang geen Opeth deze even erin geknald. Kippevel met rechtopstaande haren. Van sommige albums in mijn top 10 denk ik dat ik het een en ander moet herzien, maar dit is er beslist geeneen van.

Heerlijk metalalbum. Schitterende melodieën, grunts, goede zang; een schitterende mix dus.
Heel knap gemaakt!

Na Riverside, Amorphis, Paradise Lost en Dream Theatre mij ook opnieuw in Opeth verdiept.
Vreemd genoeg zakt bij het meer toegankelijke Dream Theatre juist mijn waardering, terwijl de overige bands wel prima aanslaan.
Vroeger begreep ik helemaal niks van grunt, nu ook nog niet heel erg veel, maar de toevoegende waarde in death metal ervaar ik in ieder geval wel.
Het gejaagde tempo wordt juist door die trage oerkreet even afgeremd, waardoor de gejaagde muziek net wat meer diepgang krijgt.
Voorheen klonk het voor mij voornamelijk angst aanjagend, nu ervaar ik het meer als klagende pijn.
Emoties die juist extra kracht krijgen.
Opeth is niet de eerste band in dit genre waarbij ik kennis maak met grunten, mijn oorsprong ligt meer in de eerste albums van Paradise Lost en Within Temptation.
Daar kwam het vaak wat sprookjesachtig over; een beetje het Beauty and the Beast verhaal, op Blackwater Park klinkt het alsof het in de diepe wouden van Zweden een communicatiemiddel is, welke al eeuwen eerder is ontstaan.
Echt terug naar de tijd van de Vikingen.
Natuurlijk is dit onzin, maar op de een of andere manier klinkt het natuurlijk, een traditioneel cultuurverschijnsel.
Muzikaal is het een verrijking dus.
Bij Opeth is genoeg variatie in tempo, rustmomenten gevolgd door een stuk steviger werk.
Toen ik een aantal jaren geleden dit album kocht, kon ik het moeilijk in een keer af luisteren.
Had ik dat maar wel gedaan, dan was ik al lang verder gekomen dan het etiketje Death Metal.
Nu ervaar ik het geheel totaal anders, en hoor ik wel de kracht in de songs.
Voor mijn gevoel overheerste het gejaagde tempo, nu weet ik dat dit maar een fractie van het geheel is.

Mooi omschreven

Waanzinnig album wat door het Wilson-keurmerk tot grote hoogte wordt getild.
Moet nog aan de grunts wennen... Ik geef het nog wat tijd. Stem volgt.

Aan grunts kan ik slecht wennen, hoor... ik heb het geprobeerd, het is echt mijn ding niet! Een enkele brul of schreeuw deert niet, maar als het te lang duurt krijg ik daar letterlijk hoofdpijn van. Jammer voor mij. Instrumentaal is dit een juweel en als er mooi gezongen wordt is het helemaal top!
Het is, op de grunts na, wel "my kind of metal"!

Probeer Opeth - Pale Communion (2014) maar eens...

freaky

Tja, er zijn vele getuigenissen te lezen van mensen die de grunts niet trekken... en dan uiteindelijk in het geval van Opeth toch wel. Ze gingen met Damnation al eens eenmalig gruntloos en daarna vanaf Heritage tot op heden definitief. Vooralsnog is mijn indruk dat van die albums Pale Communion wel de beste is, maar je blijft toch op allemaal wat missen.

Blackwater Park wordt vaak gezien als het ''magnum opus'' van Opeth en ik heb daar eigenlijk nooit zo veel van begrepen. Ik vind het een fantastische plaat (4,5*), maar het is lang niet de beste Opeth-plaat wat mij betreft. Wel is dit de perfecte instapper voor de discografie van de band: dit is namelijk de meest gestroomlijnde Opeth-plaat die er is. De deathmetalpassages zijn niet bruut, de jazzstukken waaieren niet enorm uit, de folky melodieën zijn niet springerig. Steven Wilson's productie laat ook veel van de ruwe randjes weg die Opeth daarvoor typeerde, ook komt het ''telefooneffect'' in de vocalen tevoorschijn. Deze plaat voelt als de verfijning van de Still Life-sound, die ik interessanter vind: meer diepgang en spanning.

Ik wilde al een jaar een Opeth marathon doen. Vorig jaar hadden een paar bands nog voorrang en daarna was de herfst al afgelopen. Nu de bomen weer oranje-rood gekleurd zijn, de dagen korter worden en het weer kouder en natter, is het weer tijd voor Opeth. Misschien voelde ik dat instinctief aan toen ik nog op de havo zat en ik dit album kocht. Op dat moment het laatste album van de band. Kort daarna kwam Deliverance uit en zag ik de band voor het eerst live. Opeth heeft een geweldige indruk gemaakt en waar veel bands later toch wat tegen zijn gaan vallen, doen deze Zweden dat niet.

Blackwater Park is nog altijd dat pareltje. Ik ben de band in al die tijd wel veel beter gaan begrijpen. Opeth is veel meer dan de band die death metal en progrock combineert met nummers van tien minuten. Sowieso hoor ik de death metal eigenlijk niet, maar eerder een smeltkroes van allerlei stijlen (ook wat niets met rock en metal te maken heeft). Ik hoor nu veel beter de ingenieuze composities vol slimmigheden (zoals het zingen door een telefoon). De orchestraties zijn rijk en zorgen desondanks voor een prachtige desolate sfeer. De vele afwisselingen voelen heel natuurlijk aan. De eerste helft is net een tikje briljanter en ik begin toch te vrezen voor mijn gedoodverfde favoriet. Opeth maakt wederom geen fouten. De volle 68 minuten op dreef. Weinig bands die ze dat nadoen.

Tussenstand:
1. Blackwater Park
2. Still Life
3. My Arms, Your Hearse
4. Orchid
5. Morningrise

Ik heb nooit het briljante van Blackwater Park gehoord, een Ghost Reveries of een Wathershed doet mij veel meer. Apart wel want bijna iedereen vindt dit hun beste.

Ik ben persoonlijk van mening dat muziek is uitgespeeld na The Drapery Falls. Laten we ook maar stoppen met proberen dat nummer te evenaren, het gaat hem niet meer worden. Chapeau Åkerfeldt, achievement unlocked.

Ik zal 16 geweest zijn toen mijn neef me een kopie van dit album gaf en we het in de auto aanzetten. Een enorme verrassing: grunts en het was toch geen herrie. Vandaag de dag blijft Blackwater Park nog steeds een waar spektakel waarvan ik compleet begrijp dat het ook bij de prog-'mainstream' is doorgebroken. In een bepaald opzicht is dit album vrij toegankelijk (relatief weinig harde stukken en de grunts komen in combinatie met de muziek vooral melancholisch en bijna sereen over), maar de composities zelf zijn alsnog sterk doordacht. Het gebruik van de akoestische gitaar blijft hier het grootste pluspunt, het levert zeer angstaanjagende en sfeervolle passages op.

Heel veel beter dan Still Life is het album niet, maar het is wel een stukje perfectie. The Drapery Falls is zoals eerder gezegd voor mij een perfecte track en zorgt voor de klassieke status.

Tussenstand:
1. Blackwater Park
3. Still Life
2. My Arms, Your Hearse
3. Orchid
4. Morningrise