John Grant maakt van ellende erg mooie liedjes
Aangemoedigd door verschillende jubelende recensenten ben ik gaan luisteren naar Queen of Denmark, het solo-debuut van John Grant. Slechts 1 keer luisteren was genoeg om te weten dat dit album in mijn lijstje van 2010 een prominente plek gaat krijgen.
His rich, effortless voice has a built-in smile which contrasts beautifully with Midlake’s elegantly miserable blend of acoustic folk, orchestral classicism and the occasional eerie synth. (bron:
www.bbc.co.uk)
John Grant heeft een aantal albums met The Czars opgenomen en ook daar had ik nog nooit van gehoord. Als homoseksueel in een streng christelijke familie had hij het niet fijn getuige het nummer JC Hates Faggots. Alle ellende in zijn leven deed hem naar drank en drugs grijpen, maar was ook de inspiratie om werkelijk schitterende liedjes te schrijven. En de ellende druipt er gelukkig niet vanaf.
Wat mij het meeste aantrekt zijn de mooi orkestraties (bijvoorbeeld in TC And Honeybear) en de mooie opbouw (bijvoorbeeld in het titelnummer). Hij laat zich hierin bijstaan door Midlake om gezamenlijk hun kunnen te overstijgen. Een gevalletje van synergetische meerwaarde.
De jaren 70-stijl blijkt ook op dit album weer tijdloos. Het doet je denken aan een hele rij artiesten die voor Grant de inspiratie zouden zijn geweest. Ze noemen is flauw, want de man verdient zijn eigen ster boven het muzikale landschap.
Tekst overgenomen van cd-recensies.nieuwslog.nl