Sonic Youth - Sister (1987)

Van Sonic Youth kende ik lange tijd enkel Daydream Nation. Hoewel ik dat zeker een degelijk album vond, viel het toch eerder in de categorie 'de mayonaise pakt niet helemaal'.

Na recent 'Tuff Gnarl' ontdekt te hebben via hun verzamelalbum Hits Are for Squares had ik besloten deze ook maar eens wat luisterbeurten te geven. En terecht, zo blijkt! Deze vind ik namelijk een stuk beter dan Daydream Nation.

Het voornaamste verschil is denk ik dat dit album korter en gevarieerder is, waardoor het een stuk gemakkelijker te behappen is dan zijn opvolger.

Opener Schizophrenia kende ik al en behoort voor mij tot het beste werk van Sonic Youth. Ook Tuff Gnarl vind ik fantastisch. En een nummer als Hot Wire My Heart is misschien wat atypisch, maar ik vind de scheurende gitaren en het catchy refreintje wel een mooie afwisseling tussen alle noise. Wat mij betreft zijn alle nummers op dit album ook goed, er zitten niet echt inzinkingen in.

Favorieten: Schizophrenia en Tuff Gnarl.

4*

Dit is m’n eerste Sonic Youth aankoop (in 87). Kende Evol al en vond ik best oké, maar dit album vond ik fantastisch en heb ik dan ook werkelijk helemaal grijsgedraaid. Dit album heeft voor mij destijds de weg geëffend naar veel meer bands in de US guitar scene die ik nog niet kende, zoals Big Black, Dinosaur Jr, Pixies, Lemonheads.

Het luisteren naar dit briljante album is een ware trip. Die monotone zang gecombineerd met die ontregelende krachtpatserij met de gitaar heeft een apocalyptische uitwerking.

Sister is het volgende album in mijn chronologische reis door alle Sonic Youth albums. Waar bij voorganger EVOL de nummers niet zo bleven hangen, is dat hier op Sister wel het geval. Waar dat precies aan ligt weet ik ook niet zo goed, want het is niet alsof de nummers hier ineens meer catchy zijn geworden. Wel valt het gitaarspel mij meer op en bevalt me ook nog iets beter. Verder wordt de lijn van EVOL hier doorgetrokken wat betreft stijl en sound. Het echte onheilspellende zoals op de eerste albums is er inmiddels wel vanaf, maar de donkere, boze en schurende sound is gebleven.

Het album begint met 'Schizophrenia' voor Sonic Youth begrippen rustig, met wel erg fijn en zelfs een tikkeltje melodieus gitaarspel. Het zet je misschien een beetje op het verkeerde been voor de rest van het album, want dat is zoals ik al zei donker en schurend. Dat begint bij '(I Got a) Catholic Block', dat lekker opgefokt klinkt. Voor zo'n beetje alle andere nummers kan ik hetzelfde zeggen. 'Pacific Coast Highway' is mijn favoriet op dit album. Het begint als een nachtmerrie, waar je vervolgens heel even uit lijkt te ontwaken. Maar dat is maar voor korte duur want al snel wordt je weer die nachtmerrie ingetrokken. Met 'White Cross' sluit het album lekker kort en puntig af.

Tot nu toe is vrijwel elk album steeds een stapje vooruit, in persoonlijke beoordeling en qua sound. Bij deze dus ook weer, en dat zit hem dus vooral in dat de nummers mij iets meer bevallen en meer blijven hangen.

Tweede keer beluisterd, eerste keer was ik na verloop van tijd te gehypnotiseerd, deze keer iets meer kunnen letten op de nummers. Eigenlijk is het een consistent album waarvan elk nummer op zijn plaats valt, maar persoonlijk vind ik dat middenstuk echt zo goed. Vooral vanaf Beauty Lies in the Eye tot en met en als hoogtepunt Pacific Coast Highway. Dat was ook het stuk dat me 'hypnotiseerde' de vorige keer, door het "zwevende maar melodieuze" gitaarwerk met de monotone stem en de goede repetitieve opvolgingen, met desondanks toch de juiste tempowisselingen en rustmomenten. Pacific Coast Highway is een supernummer!

Voor velen zal Daydream Nation het ultieme Sonic Youth album zijn. Voor mij is dat Sister. Dankzij m'n vrouw had ik de band net leren kennen. Zij had Evol in de platenkast staan en ik maakte zo kennis met de unieke SY sound. Ik was net 19 bij het uitkomen van Sister en wellicht daarom trok het album mij meer aan dan het latere Daydream Nation dat meer gepolijst klonk en langer uitgesponnen nummers bevatte. Sister was juist een album met korte, soms stevige (Stereo Sanctity) en dan weer broeierige nummers (Beauty Lies in the Eye). De cover "Hot wire my heart" van punkband Crime was een mooi aanknopingspunt met m'n muzikale punk/wave verleden.

Machtig mooi albumpie man, de gitaren scheuren als nooit te voren. De onheilspellendheid is ook prachtig aan de nummers met schizophrenia als hoogtepunt!

Goed album, het was zeker een soort van reis om deze voor het eerst in zijn geheel te luisteren. Ik heb al veel Sonic Youth gehoord, maar zelden volledige albums (op daydream nation en rather ripped na). Echter vind ik deze (nog) niet van hetzelfde niveau als daydream nation, Al staan er een aantal prachtnummers op zoals tuff gnarl, cotton crown, white cross en schizophrenia.

Lekker album. Chaotisch scheurende gitaren met bezwerende vocalen. Geen album voor rustig op de achtergrond, maar erg prettig.