Yamato schreef:
@Dorstlesser: Kwestie van smaak denk ik maar ik denk dat LCD Soundsystem ook wel een bepaalde eeuwigheidswaarde heeft. Ik weet niet voor hoeveel mensen ik hier hun mening verwoord maar voor mij schuilt de kracht van het werk van Murphy in de gestage opbouw die eigenlijk constant ijzersterk is. Er ontstaat een soort sfeer waarin je als luisteraar graag wilt weten wat de plaat allemaal voor geluidjes herbergt. Je wilt elk geluidje dat erin zit hebben gehoord en Murphy speelt daar op zijn beurt als componist weer mee door allerhande geintjes met je uit te halen. Op
Dance Yrself Clean bijvoorbeeld, daar is de muziek redelijk zacht gemastered, dan is de stem van Murphy ten opzichte van de muziek ook nog eens zacht gemastered dus zet je je geluid harder en luister je heel aandachtig naar wat er gezongen wordt en dan opeens beukt het geluid uit je stereo. Dat zijn klassieke momenten. Verder vind ik de manier waarop de muziek en het stemgeluid zijn vermengt onnavolgbaar. Juist door het menselijke geluid dat de electronische geluiden van Murphy lijken te bevatten ontstaat er haast een soort wedloop tussen de electronica en de stem. Ik kan denk ik uren doorgaan over het werk van LCD Soundsystem maar dat ga ik niet doen. Ik denk wel dat het zonde is als je dit af doet als pretentieus want als je wel eens interviews met Murphy leest lijkt eigenlijk niets minder waar. Misschien toch nog eens luisteren want een heleboel mensen vinden dit heel goed.
Duidelijke uitleg. Smaak zal hier het breekpunt zijn; het doet me teveel denken aan oude muziek die mij nooit veel heeft geboeid (ik hoor Bowie en Talking Heads vallen, om maar wat te noemen), maar dat kan nog komen. Ook geen slechte muziek natuurlijk (integendeel, waarschijnlijk, maar dat is niet aan mij) maar mij te bleekscheterig over het algemeen, te uitgemeten misschien, ik weet niet hoe ik het moet uitleggen. Toen hun eerste album uitkwam heb ik LCDS een tijdje gevolgd, en ik vond toen juist dat Murphy in interviews overkwam als de meest pretentieuze man aller tijden (ik kan tot op heden geen andere bedenken). Het ging toen alleen maar over waar hij met wie had gespeeld en gedraait en hoe lang hij wel al niet bezig was en waarom dat allemaal belangrijk was; eigenlijk de langere versie van Daft Punk Is Playing.. en Losing My Edge, wat ik wel weer heerlijke nummers vond. Alleen was heel de plaat zo; Beat Connection, Your City, Yeah (2x), Tired etc etc. Elke keer die ongeïnspireerde, luie (zelf) kritiek die misschien ironisch bedoeld is, misschien niet (dat is een zwakte, geen creatieve vondst).
Bij Losing My Edge en Daft Punk Is Playing dacht ik meteen 'goh, verfrissend' en toen ik de rest hoorde werd het steeds meer 'oh, hij is écht zo, óf hij heeft wel een heel saai gevoel voor humor'. En toen kwam North American Scum uit en toen was voor mij natuurlijk de kous af. Desalniettemin blèr ik dat ook gewoon mee als ze het in de disco draaien en stuiter ik ook gewoon rond, want dansbaar is het wel, enorm, ik vind het alleen niet echt luisterbaar.
Overigens, wat opbouw naar een spetterende climax betreft, ben ik altijd een enorme Fatboy Slim fan geweest. Die kan je ook echt vanaf de eerste tel tot de laatste hard laten gaan. Nadeel is dat elk nummer na Fatboy Slim een beetje in een gat valt