Exit Calm - Exit Calm (2010)

Niet slecht, maar ik had hier meer van verwacht. Hearts & Minds was voor mij reeds het bekende nummer en is na beluistering ook het beste nummer. Voornaamste kritiek van mijn kant is dat de nummers vrij inwisselbaar zijn (ik had moeite met het aanduiden van favorieten) en de tijdsduur van de plaat ook gewoon te lang is. Haal er een minuut of twintig van en het zal een stuk aangenamer zijn.

Geheel ter zijde: vreemd en wat spijtig ook dat dit album niet op Spotify terug te vinden is.

5,0

DjFrankie

geplaatst: 10 februari 2019, 21:24 uur

dumb_helicopter schreef:
. Voornaamste kritiek van mijn kant is dat de nummers vrij inwisselbaar zijn (ik had moeite met het aanduiden van favorieten) en de tijdsduur van de plaat ook gewoon te lang is. Haal er een minuut of twintig van en het zal een stuk aangenamer zijn.
.

Ik denk dat je de opvolger beter kunt waarderen GertJan, daar zit meer variatie en is minder lang (45 min) Exit Calm - The Future Isn't What It Used to Be (2013) de zanger heeft trouwens net een nieuwe single gereleased Nicky Smith - 23 - Come Around

Jean-Maurice

geplaatst: 12 februari 2019, 15:37 uur

Prachtig album zeg! Deze band helemaal over het hoofd gezien destijds. Het geluid en de sfeer (combinatie van shoegaze, new wave en postpunk) doet me ook een beetje denken aan deze formatie:
Lowsunday - Elesgiem (2001) - MusicMeter.nl

Nu heeft dit album ( Exit Calm) wel nóg meer 'sturm und drang' en leunt het nog meer tegen de jaren 80 aan. Ik hoor er zelfs een vroege U2 (1980-1984) in terug. Ik overweeg om dit album na bijna 10 jaar alsnog te bestellen.

Jean-Maurice

geplaatst: 1 maart 2019, 00:01 uur

Het album nu een paar keer beluisterd. Het is een groeiplaat dat weet ik nu al. Over het geheel gezien een heel mooi en intens album. Het gitaarwerk is subliem en overtreft op momenten zelfs hun voorbeelden. De band kiest er voor om (bijna) alle nummers in dezelfde ritmesectie te spelen, dat is beslist zo bedoeld maar ik kan me voorstellen dat dit voor sommigen (ook voor mij) even wennen is. Ik had ook wel een paar uptempo nummers verwacht. De productie vind ik ook wat tegenvallen, de bas hoor je bijna niet. Ik had de bas wat meer op de voorgrond geplaatst maar dat is ook een kwestie van smaak. De zang is prima in orde en doet mij naast Bono ook wel denken aan de postpunk band Rubicon (zie link) uit de jaren 90. Al met al een prima album dat je zeker vaker moet draaien. Dat ga ik in elk geval doen de komende weken.