menu

Boston - Don't Look Back (1978)

mijn stem
3,59 (206)
206 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Epic

  1. Don't Look Back (5:58)
  2. The Journey (1:46)
  3. It's Easy (4:27)
  4. A Man I'll Never Be (6:38)
  5. Feelin' Satisfied (4:12)
  6. Party (4:07)
  7. Used to Bad News (2:57)
  8. Don't Be Afraid (3:50)
totale tijdsduur: 33:55
zoeken in:
Ozric Spacefolk
Feeling Satisfied is overigens een erg lekkere rocker. Doet me denken aan Triumph.

4,0
Lekker album van Boston. Ultiem Seventies rock met zeer goede zang en productie. Gitaren klinken magnifiek en je ziet dat hun perfectionisme er voor zorgt dat het album na 35 jaar nog steeds lekker klinkt. Kun je niet zeggen van veel albums uit 1978.
Song kwaliteit varieert van goed tot zeer goed. Daarom 4 sterren. Heel degelijk werk.
Zonde dat de zanger in 2007 zelfmoord pleegde.

avatar van marathonman
4,0
De A kant van zijn voorganger en deze pracht A-kant hebben hetzelfde niveau, vindt zelfs don't look back en de absolute uitblinker a man i'll never be beter dan more than a feeling en long time. Jammer dat er niet meer uit de pen kwam, destijds voor mij een wereldgroep 3 jaar lang.
Genoemde 4 nummers staan in mijn persoonlijke top 100! Da's een hele prestatie gezien de switch naar progrock.

avatar van Metalhead99
4,0
Geweldig tweede album van Boston. Persoonlijk vind ik deze minstens net zo goed als het debuut. Toppers zijn het titelnummer en het geweldige Feelin' Satisfied. Lekker in het gehoor liggende rock met prachtige zanglijnen. Wat was Brad Delp een fantastische zanger!

Ik ken de albums die na hun jaren '70 krakers kwamen niet, maar die schijnen allen van een minder niveau te zijn. Persoonlijk kan ik me dat moeilijk voorstellen naar twee van dit soort albums. Ik zal me binnenkort eens bezig houden met de andere platen.

avatar van Broem
4,0
Idd prachtig album van Boston. De band kwam voor mij in een periode dat ik helemaal into Hardrock was. Werd toch getrokken door de mooie melodieuze rock van Boston. De 70 albums van Boston zijn me altijd dierbaar gebleven. Nog steeds op vinyl en regelmatig op de draaitafel. Elke noot klinkt zo bekend en vertrouwd. Dat geeft toch wel een extra dimensie aan muziek uit de good old days.

avatar van LucM
3,0
Een wat mindere opvolger van het uitstekende debuut. Het lijkt mij stlistisch teveel een kopie ervan en is wellicht uitgebracht om het succes van het debuut te herhalen, wat uieindelijk niet lukte. De songs spreken ook minder tot de verbeelding al is de single Don't Look Back wel uitstekend.

avatar van Cor
3,5
Cor
Debuut vond ik toch iets sterker. 'A Man I'll Never Be' is natuurlijk erg mooi. Volgens Leo Blokhuis (voor wat het waard is) één van de tien beste powerballads ooit.

avatar van Bluebird
3,5
Ben het niet vaak met die Blokhuis eens maar in dit geval wel.

4,5
Prima opvolger van het meesterlijke debuut. Kan bij mij weinig kwaad doen als is het debuut beter

avatar van vielip
3,5
Ik blijf deze toch echt veruit de minste vinden van de eerste 3. Kant A heeft zeker z'n momenten maar kant B vind ik ronduit zwak.

avatar van Brutus
2,5
Zwakke plaat van Boston.
Kan niet wedijveren met het debuut.

avatar van west
4,0
Goede plaat van Boston. Komt in de buurt van het debuut.

avatar van AOVV
3,5
Een heel aantal jaren geleden zei ik bij het debuutalbum dat later werk nooit meer in de buurt zou komen, maar daar doe ik deze plaat flink mee tekort. Don't Look Back is namelijk een meer dan geïnspireerde opvolger, met enkele fijne songs die aanstekelijkheid koppelen aan pure kracht, en zo slaat Boston moeiteloos de brug tussen popmuziek en hard rock.

De plaat is ook erg goed geproduceerd; alles klinkt goed. Dat gezegd zijnde zou je als kritiek kunnen uiten dat het allemaal wat te glad is, maar dat valt zeer goed mee. Ik erger me althans nergens aan als ik naar deze plaat luister, die garant staat voor een dik halfuur luisterplezier.

Het album zou overigens oorspronkelijk Arrival als titel dragen, maar toen de leden van de band achterhaalden dat ook ABBA reeds een album met die titel hadden uitgebracht, hebben ze voor een andere titel gekozen (tevens de titel van de bekende openingstrack).

3,5 sterren

avatar van Mssr Renard
3,0
Dit is toch een ontzettend goede en stevige Boston-plaat. Ik kan hier geen slecht moment ontdekken.

Ik vind de productie en de mix erg goed, ook het songmateriaal is erg sterk. De zang en zangharmoniëen zijn erg mooi. Hier en daar ontdek ik wat Queen-momenten.

De hoes vind ik ook fenomenaal. Er is een aantal bands met dit soort artwork, wat ik wel erg fraai vind: Journey, E.L.O., Boston, het heeft allemaal iets space-achtigs, maar het is geen spacerock.

avatar van gaucho
4,0
Mssr Renard schreef:
De hoes vind ik ook fenomenaal. Er is een aantal bands met dit soort artwork, wat ik wel erg fraai vind: Journey, E.L.O., Boston, het heeft allemaal iets space-achtigs, maar het is geen spacerock.

Ja, dit soort hoezen, daar houd ik ook van. Net als die van Journey en ELO. Ik denk ook aan die eerste drie platen van Asia, die hebben ook - nou ja, het debuut dan weer niet - iets futuristisch. Het zijn niet dezelfde kunstenaars, maar het kan niet anders of ze moeten elkaar geïnspireerd hebben. De hoes van het Boston-debuut is van Paula Scher, die daarna bij mijn weten nooit meer iets in die richting gedaan heeft. Ze wil er, naar het schijnt, niet eens meer aan herinnerd worden.

Maar ik ben er zeker van dat Stanley Mouse, die begon vanuit de hippiescene en er dus al veel langer mee bezig was, die stijl oppikte en erop voortborduurde voor de hoezen van Journey-albums.
Ik vind het allemaal echt iconische hoezen, al komt dat wellicht mede doordat de muziek die ermee geassocieerd is me zeer aanspreekt.

Deze plaat wordt altijd gezien als het mindere broertje van Bostons debuut, en hoewel dat op zich terecht is, doet-ie er niet zoveel voor onder als weleens wordt beweerd. De verrassing was er natuurlijk een beetje vanaf, en het titelnummer stijgt wel een eind boven de rest uit, maar dat is dan ook een fenomenaal nummer: fantastische opbouw en uitwerking, heerlijke gitaarakkoorden, heavy en toch bloedmelodieus, even gas terug in het midden en daarna vanuit die aansluitende gitaarsolo nog even helemaal los. En ja, de hemelse zang van Brad Delp maakt het af, natuurlijk.

Geen enkel ander nummer op dit album komt daarbij in de buurt. De ballad A man I'll never be (tevens de geflopte tweede single) is niet onaardig, maar duurt te lang. De overige nummers zijn goed, met name It's east en Used to bad news, maar net niet 'great'. Korte speelduur ook - had er nog één knaller bij gezet en het zou een halve tot een hele punt hebben kunnen schelen in mijn puntenwaardering.

avatar van ZAP!
Mssr Renard schreef:
De hoes vind ik ook fenomenaal.
Ook deze LP heb ik voor een €1,50 of zo bij de kringloop gekocht, niet zo lang geleden.
Vind het eerder een charmante dan een fenomenale hoes.

avatar van Mssr Renard
3,0
Het heeft dan ook wel veel met persoonlijke smaak te maken.
Maar daar gaat ook het gesprek tussen mij en gaucho voornamelijk over.

Duco van Deugen
Tweede album van de groep die tot op de dag van vandaag een soort cultstatus heeft.
Het was lastig om het succes van hun debuut-LP te evenaren, maar toch lukte dat vrij aardig. In de VS werd zelfs de nr-1 positie bereikt.
Ik vind de plaat goed in balans. Er zijn eigenlijk geen zwakke nummers of zwakke momenten te bekennen. Er werden meerdere singles van getrokken, waarvan het titelnummer het meest succesvol bleek in diverse landen.
De opname-techniek van Boston heeft mij altijd wel aangesproken. In veel nummers lijkt het alsof de zanger achterin de kamer staat en alle moeite moet doen om boven de instrumenten uit te komen. Op de een of andere manier geeft dat zo'n nummer wat extra spanning.

Geluidskwaliteit van de plaat is zeer goed te noemen. Beslist een '4' voor dit belangrijke album.

avatar van RonaldjK
4,5
Het is op MuMe en elders vaak gememoreerd: over Bostons debuut deed Tom Scholz jááááren, opvolger Don’t Look Back was er al twee jaar later en viel na dat fenomenale debuut wat tegen. De verrassing was eraf én hij duurde vrij kort. Zo beleefde ook ik dat toen ik ‘m indertijd uit de fonotheek leende, ondanks de fraaie klaphoes die platenmaatschappij Epic eromheen had laten fabriceren: het label deed er na het immense debuutsucces qua marketing een schepje bovenop. Scholz had langer willen werken aan een opvolger, maar Epic rook geld en had daarom haast, zo weten we inmiddels,

Ten tijde dat ik in de winter van 1981/1982 voor het eerst de hele elpee hoorde, ging ik inmiddels voor harder en sneller: metal van Britse origine. Aan Don't Look Back is echter niets grimmigs. De titelsong kende ik uiteraard, die had in oktober 1978 #19 gehaald in de Nationale Hitparade van de NOS en is sindsdien verankerd in mijn geheugen. De rest van de plaat maakte kennelijk niet zo'n indruk, want de afgelopen week was er geen herkenning in de jukebox die mijn hoofd is.

Tot mijn verrassing beluister ik anno 2022 de rest van de plaat alsof ie net uit is. Hij blijkt warempel veel beter te zijn dan ik me herinnerde. Wederom klinken sterke composities, verpakt in melodieuze hardrock met warme gitaarmuren, prachtige melodielijnen en harmonieuze koortjes. Zelfs de B-kant, waarvan de meesten vinden dat de boel daar inkakt, beleef ik als vér boven de middelmaat. De muziek is op die tweede helft vooral uptempo en bevat dezelfde positieve sfeer.
Eigenlijk is de plaat net als het feestje dat op Party wordt omschreven: het is er vrolijk, gezellig en zelfs licht-romantisch. Niet wild en gevaarlijk zoals bij Van Halen, dat datzelfde jaar spectaculair debuteerde, maar een feestje van Boston vind ik hélemaal fijn!
Dat neemt niet weg dat ik bij afsluiter Don't Be Afraid een gevoel van eenvormigheid krijg, na de voorgaande eveneens uptempo songs. Wat dat betreft is de A-kant inderdaad sterker: een instrumentaaltje als The Journey had op de B-kant niet misstaan, het was de variatie ten goede gekomen. Voor de rest is het opnieuw genieten van die heerlijke sound die Scholz en co hier neerzetten, met A Man I'll Never Be als mijn topfavoriet.

Op YouTube kwam ik dit interview met Scholz tegen, erg leuk om te zien. Hij vertelt over de jaren vóór het debuut, hoe hij bij Polaroid in geluidstechniek rolde en wat er daarna gebeurde. Bij dit alles was hij druk met zijn Rockman, waarmee hij niet alleen zijn unieke sound creëerde maar deze vervolgens beschikbaar maakte voor de consument, die met het handzame ding zijn eigen geluid kon samenstellen. Hij verdiende daardoor ná het debuut opnieuw goed, nu als uitvinder en zakenman. Een dubbele carrière. Je ziet hem in de minidocu zowel als muzikant, uitvinder als ontwikkelaar. Niet een showman annex rockster, daarvoor is hij veel te gewoon en bescheiden. Ook deze BBC-docu bij The Old Grey Whistle Test is het kijken waard, mede omdat zanger Brad Delp aan het woord komt.

Het is duidelijk: ik heb er vierenveertig jaar na verschijnen een favoriete plaat bij. Vier-en-een-halve ster.

Duco van Deugen
"Het is duidelijk: ik heb er vierenveertig jaar na verschijnen een favoriete plaat bij. Vier-en-een-halve ster."

Acht jaar laten kwam "Third Stage" uit. Tot over 8 jaar dus? (grapje hoor)...

avatar van RonaldjK
4,5
Nee Duco van Deugen, ik ben Tom Scholz niet, dát kan ik sneller!

gaucho schreef:
(quote)

Ja, dit soort hoezen, daar houd ik ook van. Net als die van Journey en ELO. Ik denk ook aan die eerste drie platen van Asia, die hebben ook - nou ja, het debuut dan weer niet - iets futuristisch. Het zijn niet dezelfde kunstenaars, maar het kan niet anders of ze moeten elkaar geïnspireerd hebben. De hoes van het Boston-debuut is van Paula Scher, die daarna bij mijn weten nooit meer iets in die richting gedaan heeft. Ze wil er, naar het schijnt, niet eens meer aan herinnerd worden.

Maar ik ben er zeker van dat Stanley Mouse, die begon vanuit de hippiescene en er dus al veel langer mee bezig was, die stijl oppikte en erop voortborduurde voor de hoezen van Journey-albums.
Ik vind het allemaal echt iconische hoezen, al komt dat wellicht mede doordat de muziek die ermee geassocieerd is me zeer aanspreekt.

Deze plaat wordt altijd gezien als het mindere broertje van Bostons debuut, en hoewel dat op zich terecht is, doet-ie er niet zoveel voor onder als weleens wordt beweerd. De verrassing was er natuurlijk een beetje vanaf, en het titelnummer stijgt wel een eind boven de rest uit, maar dat is dan ook een fenomenaal nummer: fantastische opbouw en uitwerking, heerlijke gitaarakkoorden, heavy en toch bloedmelodieus, even gas terug in het midden en daarna vanuit die aansluitende gitaarsolo nog even helemaal los. En ja, de hemelse zang van Brad Delp maakt het af, natuurlijk.

Geen enkel ander nummer op dit album komt daarbij in de buurt. De ballad A man I'll never be (tevens de geflopte tweede single) is niet onaardig, maar duurt te lang. De overige nummers zijn goed, met name It's east en Used to bad news, maar net niet 'great'. Korte speelduur ook - had er nog één knaller bij gezet en het zou een halve tot een hele punt hebben kunnen schelen in mijn puntenwaardering.

"Dit soort hoezen houd ik ook van" je vergeet nog een band : Yes heeft ook van die prachtige albumhoezen. Het album Don't look back doet niet echt onder van het debuut, ik vindt het een waanzinnig goed album. Het titelnummer, je hoort het en je wordt er volledig door geraakt. Het bombastische gitaargeluid. "De hemelse zang van Brad Delp" ja met deze zin weet je me te raken Brad is sinds 2007 helaas helaas niet meer onder ons, ik kom hier overigens nog op terug, dit terzijde. A man I'II never be heeft in Nederland in elk geval nooit de tipparade gehaald. Persoonlijk vind ik het een prachtig nummer wat met een ingekorte versie -ook al haat ik dat- een prachtige 2e singel was geweest. In More than a feeling en Don't look back wordt overigens ook ingeknipt tot grote ergenis, maar het is niet anders. Trouwens op de opvolger Third stage - maar liefst 8 jaar later na Don't look back- staat naast de singel Amanda ook nog een ander prachtig nummer wat nooit op singel is verschenen : To be a man. Anyway is Don't look back een album wat van mij de volle score krijgt, het enige minpunt is de veel te korte speelduur. Tot slot als er dierbaren komen te overlijden -ook al heb je ze persoonlijk nooit benaderd en gesproken en ze slechts op afstand hebt gekend- Het went nooit, dat had ik met Bon Scott van AC/DC, Jon Lord van Deep purple, Stevie Ray Vaughan, Mick Tucker, Brian Connolly en Steve Priest van de Sweet, Gary Moore, Brad Delp, Phil Lynott, Prince en nu recent met Jef Beck. Ondanks dat het geen directe of indirecte familie is maar slechts idolen doet het je toch wat. Het zijn muzikanten die voor de fans een prachtige erfenis hebben achter gelaten.

3,0
Dit album verscheen vrij snel na hun classic debuutalbum en is een klasse minder dan die plaat. Scholz verklaarde later dat de druk van de platenmaatschappij hierbij een grote rol speelde, en daar was hij zeer ontevreden over zodat hij voor het derde album de touwtjes in eigen handen nam. Dit proces duurde acht jaar. Deze plaat heeft wel wat aardige momenten met name de krachtige titeltrack en the man i'll never be, maar waardeer ik op drie sterren, het debuut op vijf.

avatar van Dirkrocker
3,0
Tja ik vind dit album ook maar zo zo. Slecht is het niet , maar mis de overtuiging en beetje. Nu is het misschien lastig als je zo’n fantastisch debuut op je naam heb staan. Opvolger third stage vind ik dan en stuk beter

avatar van vielip
3,5
Die vind ik ook wat beter dan deze.

avatar van Roxy6
4,5
Nadat ik in 1976 het debuutalbum van Boston bijna letterlijk grijs had gedraaid was het -gelukkig- maar kort wachten op de opvolger. Die Kwam 1978 , Don't Look Back, de beruchte tweede, waarvan de titeltrack op single al vooraf gereleased was. Ik herinner mij nog dat het nummer veel airplay kreeg and het einde van zomer '78.

Het album kocht ik in de week van de release en het kwam bijna niet van de draaitafel af.
De titeltrack vind ik tot op de dag van vandaag een van de beste rocktracks die ik ken.
Natuurlijk is More Then A Feeling het absolute keizersnummer van Boston en dat ook nooit overtroffen worden, maar de tweede single van dit album A Man I'll Never Be, komt voor mij wel erg dichtbij.

Ook omdat het twee volstrekt onvergelijkbare tracks zijn. MTAF is een uptempo rocksong met diverse lagen, prachtig koorwerk en het superkenmerkende gitaargeluid van de band.
AMINB is een ballad, geweldig gezongen door Brad Delp en ook met fraaie koortjes.

De overige zes tracks zijn absoluut verdienstelijk en dragen allemaal het Boston keurmerk. de songs zijn gelaagd en goed opgebouwd, waarbij naast de gitaar wall ook ruimte is voor stuwend en stevig drumwerk en de kenmerkende keyboards zoals in The Journey.

Ook de hoes sluit weer perfect aan op het imago dat de groep aan het opbouwen was.
Het is al eerder genoemd, de overeenkomsten met de andere Prog-Rock collega's van het ELO, die ook hun hoezen als kenmerk van de band steeds weer heeft ingezet.

Het enige nadeel van dit album is de lengte, er hadden best nog een a twee goede Boston songs aan toegevoegd kunnen worden. De reden is bekend, Tom Scholz voelde zich danig onder druk gezet door de platenmaatschappij en heeft voor zijn doen onder hoge druk dit album geleverd.

Ik heb vanavond even de twee door RonaldjK genoemde (dank daarvoor ! ) docu's bekeken op YouTube.
Daaruit komt heel goed naar voren wat een geweldige aimabel persoon Tom Scholz is, een engineer avant la lettre, die wars is van stardom of sterallures. Integendeel een man die met heart en soul bezig is om de muziekwereld te verrijken, niet enkel met prachtige muziek maar ook met equipment dat daarvoor nodig is.

De combinatie Scholz - Delp was een diamanten combinatie, de perfecte stem bij die sound.
Zij deden naar mijn bescheiden mening niet onder voor Page-Plant of May-Mercury.

Het is ook leuk om te horen hoe enorm perfectionistisch Scholz min de studio bezig was om een track als Don't Look Back tot in de finesses te verbeteren. Dat deed mij denken aan Bryan Ferry die op een soortgelijke manier de tracks heeft opgebouwd voor zijn Olympia.

Don't Look Back een album dat ik koester en nog ieder jaar wel enkele keren draai.

avatar van RonaldjK
4,5
Heb 'm eindelijk op vinyl, een gaaf tweedehands exemplaar. En dan komt de muziek net weer anders binnen dan mei '22, in mijn geval nog beter en mooier.
Roxy6 vergeleek de hoes terecht met de albums van E.L.O. Met de tekeningen op de binnenhoes erbij (en liedteksten, handig!) valt me pas goed op dat het ruimteschip behalve een vliegende stad ook een gitaar is.

Op de binnenhoes wordt expliciet vermeld dat geen synthesizers of computers werden gebruikt. Toch is de productie weergaloos!
De foto's van groepsleden op de binnenhoes verhogen de feestvreugde nog eens.

Waar ik dit album vroeger een stuk minder vond dan het debuut, vraag ik me nu af of ik stopverf in de oren had. Wat een lekker plaatje!

avatar van Roxy6
4,5
Gefeliciteerd met deze mooie vinyl aanvulling Ronald!

Vroeger had ik deze ook als LP, maar aangezien ik van 95% van de collectie afstand heb gedaan ,het ik het doen met de cd versie. Ik beluisterde de band over mijn nieuwe receiver en luidsprekers en dat was ook een openbaring

avatar van RonaldjK
4,5
Alsof een oud schilderij gerestaureerd was?

avatar van Roxy6
4,5
Wat echt goed is blijft - over het algemeen- goed!

Gast
geplaatst: vandaag om 21:11 uur

geplaatst: vandaag om 21:11 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.