menu

Jethro Tull - Stand Up (1969)

mijn stem
3,87 (190)
190 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Chrysalis

  1. A New Day Yesterday (4:08)
  2. Jeffrey Goes to Leicester Square (2:12)
  3. Bourée (3:44)
  4. Back to the Family (3:53)
  5. Look Into the Sun (4:23)
  6. Nothing Is Easy (4:22)
  7. Fat Man (2:50)
  8. We Used to Know (4:03)
  9. Reason for Waiting (4:07)
  10. For a Thousand Mothers (4:21)
  11. Living in the Past * (3:19)
  12. Driving Song * (2:44)
  13. Sweet Dream * (4:03)
  14. 17 * (6:10)
  15. Living in the Past [Mono Single Version] * (3:25)
  16. Bourée [Top Gear BBC Radio Session] * (4:01)
  17. A New Day Yesterday [Top Gear BBC Radio Session] * (4:16)
  18. Nothing Is Easy [Top Gear BBC Radio Session] * (5:07)
  19. Fat Man [Top Gear BBC Radio Session] * (2:56)
  20. Stand Up [US Radio Spot #1] * (1:03)
  21. Stand Up [US Radio Spot #2] * (0:51)
  22. Nothing Is Easy [Live at Carnegie Hall: 2010 Mix] * (5:42)
  23. My God [Live at Carnegie Hall: 2010 Mix] * (12:42)
  24. With You There to Help Me / by Kind Permission Of [Live at Carnegie Hall: 2010 Mix] * (13:34)
  25. A Song for Jeffrey [Live at Carnegie Hall: 2010 Mix] * (5:25)
  26. To Cry You a Song [Live at Carnegie Hall: 2010 Mix] * (6:04)
  27. Sossity, You're a Woman / Reasons for Waiting / Sossity, You're a Woman [Live at Carnegie Hall: 2010 Mix] * (5:28)
  28. Dharma for One [Live at Carnegie Hall: 2010 Mix] * (13:36)
  29. We Used to Know [Live at Carnegie Hall: 2010 Mix] * (3:41)
  30. Guitar Solo [Live at Carnegie Hall: 2010 Mix] * (8:24)
  31. For a Thousand Mothers [Live at Carnegie Hall: 2010 Mix] * (4:42)
toon 21 bonustracks
totale tijdsduur: 38:03 (2:35:16)
zoeken in:
Ozric Spacefolk
lennon schreef:
Muzikaal gezien een zeer interessant album! Vooral de opener is te gek! Helaas ben ik niet weg van de stem van de zanger, waardoor ik het album niet interessant genoeg blijf vinden. Een instrumentale track als Bourée vind ik dus heerlijk! Zo had t hele album mogen zijn.

Na het zien van Rolling Stones Circus wilde ik het toch eens proberen, en nu weet ik wat 't is.

Wel mooie album hoes met die pop up trouwens!


Je kende Jethro Tull nog niet? In elk geval heb je uitstekende plaat gekozen om mee te beginnen.
Verder is Aqualung nog een lekkere rockplaat. Maar als Ian Anderson niet een zanger is waar je van houdt, dan lijkt Tull me niks voor jou, want er zit nogal wat zang in de nummers van de band.

avatar van lennon
3,0
Ozric Spacefolk schreef:

Je kende Jethro Tull nog niet?


De band, en de bekende nummers wel, maar nooit echt verdiept in de muziek. Zal Aqualong nog eens proberen. Soms valt t kwartje wat later.

avatar van Kronos
4,5
Zangtechnisch is Ian Anderson zeker niet bijzonder sterk. Maar zijn stem en manier van zingen past wel geheel bij de muziek vind ik. Misschien soms ook wel een kwestie van even wennen.

Ozric Spacefolk
Bij mij was het niet wennen. Ik was gelijk om. Superstem heeft die man. Helemaal verliefd, al 25 jaar...

avatar van Droombolus
5,0
Kronos schreef:
Zangtechnisch is Ian Anderson zeker niet bijzonder sterk.


Hij heeft een heel karakteristieke stem waarmee hij de boodschap overtuigend over kan brengen. Daar heb je IMO meer aan dan een briljante zangtechniek. Zangers en zangeressen met een briljante techniek zijn vaak meer bezig met het etaleren van die techniek dan met de sfeer van het nummer wat ze staan te zingen.

avatar van Running On Empty
Kronos schreef:
Zangtechnisch is Ian Anderson zeker niet bijzonder sterk

Vroeger wel. Inmiddels is er van zijn stem weinig meer over.

avatar van glenn53
4,0
De nieuwe 5.1 mix en stereo mix gehoord. Fantastisch geluid. Veel extra's. Top aankoop.

kistenkuif
Droombolus schreef:
Hij heeft een heel karakteristieke stem waarmee hij de boodschap overtuigend over kan brengen. Daar heb je IMO meer aan dan een briljante zangtechniek. Zangers en zangeressen met een briljante techniek zijn vaak meer bezig met het etaleren van die techniek dan met de sfeer van het nummer wat ze staan te zingen.


En zo is het maar net. Na het lezen van bovenstaande heb ik vandaag het album na decennia weer eens beluisterd. Ik kan me absoluut niet voorstellen hoe het zou klinken als een ander deze songs zou zingen. Ergo: de kenmerkende stem van Anderson is voor mij onlosmakelijk verbonden met het geluid van deze band. Ooit heb ik dit werkstuk ik in mijn dwarse jaren weggedaan als zijne jeugdsentiment maar die fout ga ik morgen herstellen. Regen of niet. Gewoon een erg fijne plaat met een voor mij nostalgisch tintje.

avatar van Kronos
4,5
Ik ben het er ook mee eens. Wel raar dat Droombolus het in reactie schreef op een zinnetje van mij, alsof dat een kritiek was op de zang van Ian.

avatar van Droombolus
5,0
Zo had ik het ook niet opgepakt vriend Kronos, het was een algemene observatie ........

kistenkuif
Toch even kniesoren en dat betreft het klassieke uitstapje Bourée. Als verlate Bach-liefhebber kan ik naar dat flauwe aftreksel niet meer luisteren. Verder geen klachten.

avatar van Gert P
4,0
Ik heb nog weer een andere versie. I.p.v. Carnegie hall heb ik 2de cd met live at the Stckholm Konserthuset met nummers als My sunday feeling, Martin's tune, To be sad is a mad way to be, Back in the family, Dharma for one, Nothing is easy, a song for Jeffrey.
Dat is de versie met de Steven Wilson Mix

avatar van Rinus
4,0
Fijne opvolger van This Was. Nog steeds een flinke bleus sound en de gitaar krijgt alle ruimte. En het krijgt ook nog eens een zeer behoorlijke productie mee en een mooie coverart. Niets mis mee met dit album

avatar van Kronos
4,5
Betere nummers en vettere riffs. Dit album rockt meer dan het debuut en flirt ook even met klassiek. Al heb ik het alom bejubelde Bourée nooit erg bijzonder gevonden. Mijn favorieten zijn A New Day Yesterday, Back to the Family en Nothing Is Easy. Het mooie artwork, gedrukt van houtsneden, is van James Grashow.

90/100

avatar van Jaep
5,0
Heerlijke plaat, mijn favoriet van Jethro Tull. Bourée vind ik fantastisch, net als Nothing is Easy en, vooral, We Used to Know! De rest zijn mindere goden maar nog steeds geweldig.

avatar van Leeds
5,0
Jaep schreef:
Heerlijke plaat, mijn favoriet van Jethro Tull. Bourée vind ik fantastisch, net als Nothing is Easy en, vooral, We Used to Know! De rest zijn mindere goden maar nog steeds geweldig.


Ik vind de laatste 2 nummers de beste. Zo zie je maar. Zegt meer over de plaat dan over ons

Een meesterwerkje!

avatar van Droombolus
5,0
Leeds schreef:
Ik vind de laatste 2 nummers de beste


For A Thousand Mothers is dan voor mijn papillen net even te veel dichtgepropt kwa sound en is jammergenoeg het slechtst uit de Steven Wilson miks gekomen. Clive Bunker kan niet meer naar het nummer luisteren zonder dat het schaamrood hem naar de kaken stijgt en de nijging krijgt om mensen ervan te overtuigen dat die drumpartij door een andere drummer ingespeeld is

Een ouwe vriend van me had Stand Up in '69, vond het ook een goeje plaat maar liep gegeven moment naar de pick-up tijdens dat nummer, haalde naald eraf onder het gemompel van "tjesus wat een teringherrie. ik wordt er helemaal opgefokt van" om 'm vervolgens te verkopen.

Dat zegt dan weer meer over ons dan over de plaat

avatar van jorro
4,0
Jethro Tull. Zo'n bekende onbekende band. Veel werk nog op vinyl in mijn bezit. Dat koester ik. Gelukkig heb ik de band ook live gezien. Een waar feestje.
Dit album verhoog ik ook van 3,5 naar 4*. Vooral de tweede helft van het album vind ik prachtig. Hoewel het soms lijkt of Bourée hun visitekaartje is, vind ik dat juist een van de saaiere nummers. Living in the Past daarentegen kan ik niet vaak genoeg horen.
#31 in de 100 Greatest Albums of 1969 en op 43 in de Best Ever Albums over dat jaar

avatar van metalfist
Ik ben de laatste tijd weer wat meer Jethro Tull aan het draaien in (ongeveer) volgorde van uitkomen en dan blijkt toch hoe enorm sterk hun beginjaren waren. Veruit mijn meest favoriete periode van de band, al zitten er in hun latere jaren ook nog vaak pareltjes tussen zoals Big Riff and Mando op Rock Island. In ieder geval waren Ian Anderson en co hier nog fris en fruitig om het zo te noemen en hadden ze de niet zo eenvoudige taak om een vervolg te breiden aan This Was, hun uitstekende debuutplaat. Dat vervolg werd uiteindelijk Stand Up en dat blijkt een profetische titel te zijn, want hier kun je onmogelijk bij blijven stilzitten. Opener A New Day Yesterday zet meteen de toon, Bourée is een geweldig instrumentaal visitekaartje, die drums in Nothing is Easy zijn heerlijk beukend en wie kan er nu geen fan zijn van nummers zoals Fat Man? Een leuke mix ook tussen een aantal stevige nummers en wat meer rustige nummers zoals Look Into the Sun. Wat echter nog het meest merkwaardige is, is dat er een aantal steengoede nummers enkel en alleen als single zijn uitgebracht. De 4 bonustracks uit de 2001 remaster zijn de Living in the Past/Driving Song en Sweet Dream/17 singles en hadden absoluut niet misstaan op het reguliere album. Zeker 17 is misschien wel één van mijn favoriete Tull nummers tout court. Die bonustracks bij Tull zijn toch elke keer wel de moeite waard eigenlijk, al kriebelt het wel om die nieuwe release(s) ook in huis te halen.

avatar van Mssr Renard
5,0
Deze uiteindelijk ook in de Steven Wilson-remix-versie op lp gekocht. Inclusief de originele pop-up band in de binnenkant van de gatefold. Er zit ook een flink boekwerk van ongeveer 20 pagina's bij.

Ik heb nu Aqualung, Benefit en Thick as a Brick in die versies op lp aangeschaft, en denk er aan om dit met alle platen te doen.

Steven Wilson kan één ding in elk geval erg goed, en dat is oude symfoplaten remixen. Dus geen remaster (die hebben we allemaal al), maar gewoon een remix. Dat is voor het eerst dat ik dat heb gezien. Ik weet even niet met welke plaat Wilson was begonnen (hij heeft dit trucje ook uitgehaald bij oa Gentle Giant en Yes).

Ik was bang dat het allemaal erg veel bas zou bevatten, maar de remixes klinken echt erg fijn.

avatar van Mssr Renard
5,0
Even nog over deze plaat. Een bonte verzameling allerlei soorten songs, waarvan mijn voorkeur lichtjes uitgaat naar A New Day Yesterday, Nothing is Easy, Fat Man, We Used to know en Reason for Waiting.

Deze periode van Tull (zeg maar het drieluik Stand Up/Benefit/Aqualung) is wat meer gewone rock, met invloeden uit folk en blues. Ian zingt op deze platen het beste uit zijn carriere. Toen de band bekender zou worden, moest Ian met name live zichzelf overschreeuwen, waarna hij op een gegeven moment zelfs zijn stem kwijt zou zijn, en opnieuw moest leren zingen.

Zo een nummer als Reason for Waiting is echt fenomenaal prachtig. Ik heb altijd al een zwak gehad voor de akoestische kant van Tull. Maar de rock-kant van Tull is net zo fijn. De balans is vaak precies goed.
De liveplaten uit deze periode (en daar zijn er inmiddels best veel van), zijn meer hardrock gericht.

3,5
Ik kan me de tijd herinneren dat Bouree op single was uitgebracht, met Look in to the Sun op kant B. Bouree was meteen mijn eerste kennismaking met Jethro Tull en de liefde voor deze band duurde voort tot Heavy Horses en Stormwatch. Daarna werd het allemaal wat minder, hoewel ik uit de begintijd Warchild ook niet echt geweldig vond.
Stand Up...die fraaie hoes met die omhoogklappende poppetjes op de binnenhoes. Grijs gedraaid heb ik hem.
Beste nummer vind ik nog steeds For a thousand Mothers.
Op Stand Up is te horen dat de band haar eigen stijl min of meer heeft gevonden, meer dan op de wisselvallige voorganger This Was. We maken hier ook kennis met Martin Barre, een zeer getalenteerd gitarist die altijd wat in de schaduw van Ian Anderson heeft gestaan, ten onrechte vind ik.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
De blues zit nu meer in het gevoel en de gitaarsound en minder in de songstructuren en de akkoordenreeksen. In plaats daarvan hebben de meeste nummers hier een duidelijke kop, couplet, refrein en staart, maar door de eigenzinnige melodieën en produktionele technieken (wah-wah, stemvervorming, aparte arrangementen, balalaika) klinkt de band hier nu uniek, en ook na bijna 45 jaar zou ik niet weten waar ik deze combinatie van folky fluit, elektrische rockgitaar en "scherpe" stem mee zou kunnen vergelijken.
        Het gekke is dat iedereen Bourée kent, maar terwijl het in Nederland een top-10 werd (#6) haalde het in Engeland niet eens de top-40. En nog veel gekker is dat dat de Engelse platenkopers er niet van weerhield om dit album (dus zonder enige hitsingle) in groten getale te kopen: in augustus 1969 stond het daar drie weken op nummer 1, en in september (na een korte onderbreking door From Elvis in Memphis) nog eens twee weken. Mooi dat zoiets kan.

avatar van Mssr Renard
5,0
BoyOnHeavenHill schreef:
        Het gekke is dat iedereen Bourée kent, maar terwijl het in Nederland een top-10 werd (#6) haalde het in Engeland niet eens de top-40. En nog veel gekker is dat dat de Engelse platenkopers er niet van weerhield om dit album (dus zonder enige hitsingle) in groten getale te kopen: in augustus 1969 stond het daar drie weken op nummer 1, en in september (na een korte onderbreking door From Elvis in Memphis) nog eens twee weken. Mooi dat zoiets kan.


Living in the Past en Sweet Dream waren andere single uit deze periode, en die deden het volgens mij wel goed. Die stonden dan weer niet op deze plaat, maar het kan zijn dat het succes van Living in the Past en Sweet Dream mensen bewoog om de langspeler te kopen.

Gast
geplaatst: vandaag om 06:09 uur

geplaatst: vandaag om 06:09 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.