Kyuss - Welcome to Sky Valley (1994)

Ken je deze ep al Don? Ook met John Garcia en zeker net zo goed als Kyuss.
Solo albums van Brant Bjork zijn trouwens ook erg goed.

Slo Burn - Amusing the Amazing

Nee, die EP ken ik nog niet. Ik zal hem eens gaan opzoeken.

Slo Burn is wel goed maar niet "zeker zo goed" als Kyuss hoor....

Ehh jawel hoor.

Zeker als je de extra nummers erbij hebt.

... en ik kan me ook niet voorstellen dat veel mensen het met je eens zullen zijn... het is een goedbedoelde poging om een gelijkwaardig bandje van de grond te krijgen met prima, maar wat gezichtloze muzikanten, Slo Burn draait in zijn geheel om Garcia....

Unida vind ik wat dat betreft een volwaardiger opvolger voor Kyuss....

...en die extra's hebben nooit bij de officiele cd gehoord... slechts als download.....

Weet ik, ik heb hem op vinyl.

Verder maakt het mij niet uit of veel mensen het met mij eens zijn, Slo Burn is net zo goed in het maken van dikke riffs en vette nummers en het is jammer dat ze niet een volledig album hebben opgenomen.

Duurt Gardenia niet 6:54 ipv 5:53 ?
Schitterend album, trouwens.

Brant Bjork slaat zijn drumstel op Fu Manchu - The Action Is Go (1997) ook even volledig aan gruzelementen schitterend schijf ook!

Deze plaat van Kyuss ken ik eigenlijk het minst goed.
Blues for the Red Sun vond ik erg goed, en ook de opvolger van dit album heeft erg goede nummers.
Gardenia pakt me nog niet zo, al is het live wel een erg lekker nummer.
Demon Cleaner is gewoon heerlijk, zo hoor ik Kyuss het liefst.

De drums zijn overigens idd errug goed!

Redelijke klassieker. Rauw geluid en goede, bijpassende zang. Alleen krijg ik niet iets met de nummers jammer genoeg. Songs for the Deaf is ook zo'n stonerklassieker die me niet zo pakt, hoewel ik dat qua geluid wel vrij ver hier vanaf vind zitten.

De andere albums van Kyuss kunnen me niet echt bekoren. Door het logge en zware karakter ontstaat er een muur van geluid waar ik maar moeilijk iets mee kan. Op ”(Welcome to) Sky Valley” is dat in mijn beleving anders. Nog steeds is de basis log en zwaar, maar ik hoor veel meer melodie en dynamiek. Ook zit de bas goed in de mix en zijn vele gitaarlicks bluesy, waardoor de subtiliteiten beter hoorbaar zijn. Het gevoel van een ondoordringbare muur heb ik op ”Welcome to) Sky Valley” niet meer. Een grote fan van Kyuss zal ik nooit worden, en ik had de hoop al opgegeven dat Kyuss me zou kunnen overtuigen, maar ”(Welcome to) Sky Valley” verrast me dan toch. Dat is het mooie van muziek; uit onverwachte hoek komt er dan toch zo’n album die je tegen je eerdere ervaringen in toch pakt. Voor mij is ”(Welcome to) Sky Valley” zo’n album.

Ronald verwoordt goed wat ik ook heb met deze plaat. Dit is eigenlijk totaal niet mijn muziek, maar iets trekt me toch aan dit album. Het doet mij wat denken aan Joy Division maar daar zal ik vast een aantal mensen mee voor de kop stoten (dat hou je toch met genreleken die vergelijkingen gaan trekken). Maar ik ga dit zeker nog eens opzetten. Positief verrast!

De plaat is rond zullen we maar zeggen....

Lekkere stonerrock met een vuig kantje. Een beetje jammer dat je hier moet stemmen per trio of kwartet van nummers, want voor mij horen ze toch apart. Demon Cleaner, Gardenia en Odyssee zijn voor mij de prijsbeesten hier.

Spacend, badass riffs, ongeevenaarde stoner plaat.

Racend, tegen de klok, precies op tijd ontdekt, morgen, is te laat.

Rising sun, bermuda driehoeksverhouding, Blues for the red sun, sky valley en alles wat daaruit voortkwam.

Queens of the stone age, veroudering, wat ik ook tot me nam.

Persoonlijk, intens, ongewenste muur van geluid, ik vind het heerlijk, leef me, helemaal uit, eerlijk, ongecompliceerde kanttekening van de woestijn, ik vind het fijn om me onder te dompelen in deze zompige sound, noem het bluesrock, ik noem het puur venijn!

Beste album van de band, maar zeker niet perfect. De zompige woestijnrock is hier evenwel geperfectioneerd en klinkt overtuigender en vetter dan ooit. Jammer alleen dat niet alle songs even boeiend zijn. Vooral tijdens de instrumentale tracks verslapt de aandacht. Gelukkig zijn er genoeg imposante momenten om tegengas te bieden, zoals de heerlijk slepende opener Gardenia.

In mijn oren een bijna perfect concert
De versie van Whitewater is gewoon heerlijk

Kyuss live 1995 @ Bielefeld (Full Concert) HQ - YouTube

Klassieker in z'n genre. Gruizig, moddervet en af en toe beestachtig grommend. Heerlijk.

Whitewater... Heerlijk

Even was ik bang dat het niks zou worden tussen mij en Kyuss. En dat terwijl ik ook ooit voorluisterwerk gedaan heb voordat ik albums ben gaan kopen. Ik denk dat het vooral gebaseerd was op dit album. Deze wordt vaak geprezen als de beste en hier snap ik heel goed waarom mensen Kyuss de moeite waard vinden. Het eerste en laatste segment is bij vlagen erg sterk en op z'n minst nog steeds heel behoorlijk. De band zorgt voor een lekkere mix van harde stoner met desertrockinvloeden en psychedelica. Geen gemakkelijke opgave. Op de vorige platen kwam het er niet uit, maar hier hebben de heren het trucje door. Fijne trip, deze plaat. Al moet ik toegeven dat ik het briljante niet gehoord heb.


Tussenstand:
1. Kyuss
2. Blues For The Red Sun
3. Wretch

Beduidend beter dan de andere twee albums. Veel afwisselender en dynamischer, maar alsnog merk ik dat mijn aandacht gedurende Movement II langzaamaan aan het afdwalen is. Deze aandacht komt gelukkig wel weer terug tijdens het afsluitende Whitewater-segment, maar alsnog vrees ik dat deze band en ik geen goeie combinatie zijn. Wel het eerste album waar ik langere tijd geboeid heb kunnen luisteren.

Tussenstand:
1. Welcome To Sky Valley
2. Blues For The Red Sun
3. Wretch

Applaus!!

Lange quote ingekort.

Dit is zonder twijfel het meest waanzinnige stonerrockalbum dat ik ooit gehoord heb! Punt uit! Veel beter gaat het niet worden. De moddervette gitaren, de ijzersterke ritmesectie, de eindeloos boeiende composities, briljant! Sky Valley is inmiddels al bijna vijfentwintig jaar jong en er zit nog altijd geen sleet op. Ik kan het album maar blijven draaien en draaien, net zoals toen het net uit was. Hier past natuurlijk maar één cijfer bij. Hoppatee! =)

Een goed album echter geen lichte kost. De uit de Palm Desert komende bandleden zwoegen, jakkeren en ploegen zich door het snikhete en dorre landschap en het geluid is daaraan evident.
Hoewel de schijf is opgedeeld in 3 delen (of Movements) zijn de songs ook afzonderlijk goed te beluisteren. Opener Gardenia zet direct de toon, meeslepend en zwaar. De geluidserupties en psychedelische effecten voegen een extra dimensie toe aan de muziek. De nummers zijn lang en nemen je mee op reis door de hitte van de woestijn, geen tijd of ruimte voor lucht of weidse landschappen op muzikaal gebied maar het is een overlevingstocht. De heren weten wat er voor nodig is om hier te leven en te wonen en accepteren en verwerken de klimatologische omstandigheden in hun muziek, je voelt wat de mannen ondergaan. Geef je je eraan over en er is ook geen ontkomen aan, het eerbetoon aan Sabbath met Gardenia, de psychedelische trip van Asteroid, de groove van 100°, of de relatieve rust in het mooi opgebouwde Whitewater. Het is echter ook een specifieke schijf die aan kwaliteit nooit heeft ingeboet maar waarvoor je wel in een specifieke stemming moet zijn; aan te raden bij extreme weersomstandigheden zeg maar.

Laat deze gemiddelde score aub nooit meer veranderen.

Plaat ligt nu nog eens op na lang niet te horen.
Overall gezien vast de beste van de heren alhoewel de voorganger en zeker de opvolger van deze Sky Valley ook heel interessante platen zijn.

Perfect van begin tot einde met Space Cadet als mooi rustpunt. Whitewater, Supa Scoopa, Démon Cleaner en het machtige alles omverblazende Gardenia zijn absolute hoogtepunten.

Nog altijd 4,5* na een zoveelste herbeluistering

Wat blijft dit een krankzinnig moddervette plaat zeg, ik gooi hem naar 5*. Gelukkig blijft hij dan nog steeds op 4,20*. Ik had hem bijna weer terug gezet als dit was gewijzigd.

De riffs zijn monsterlijk met fuzz op stand oneindig, de grooves metersdiep, het is Sabbath met een flinke extra dosis psychedelica en funk (Scott Reeder speelt hier echt de dikste baslijnen die ik ooit heb gehoord), en John Garcia is de perfecte zanger voor dit album met zijn bezielde rauwe bluesy vocalen.

Gelijk heb je, ik deed ruim drie jaar geleden precies hetzelfde! Prachtige woorden ook, Don.

Ik wilde nog maar eens mijn superlatieven uiten over deze beestachtig goeie plaat van een beestachtig goeie band. Zie ik dat Don Cappuccino dat al heeft gedaan. Sluit ik me dus helemaal bij aan. En ik hoor vooral Kyuss en nog eens Kyuss. De vergelijkingen met Sabbath zijn er altijd geweest. maar ik hoor toch vooral een uniek geluid dat ik nooit meer (van dit niveau) gehoord heb. Het drieluik Blues, Welcome en Circus zijn wat mij betreft het magnus opus van het hele stoner era. Godsgruwelijk goed!