David Sylvian - Brilliant Trees (1984)

Ja ik was in de war met andere Jansen/Barbieri samenwerkingen.

Een tijdje geleden van een vriend "Secrets of the Beehive" gekregen. Hij dacht wel dat ik dat kon waarderen. En ja hoor . Schitterend album. En dat smaakt naar meer. Nu deze Brilliant Trees aangekocht.
En ook deze is bijzonder goed.
Echt iets voor in de late uurtjes. In ieder geval ben ik blij dat ik deze artiest heb leren kennen.

Niet echt mijn ding helaas, maar slecht vind ik het ook niet. Het album komt over als één lange waas, maar prikkelt mijns inziens te weinig. Het bezit een coherent niveau, maar te weinig hoogtepunten. Ook de stem van Sylvian doet me niet zo veel en brengt het album niet naar een hoger niveau. Doet me qua muzikale omlijsting bij momenten wat denken aan Blackstar.

Pak anders eens het geniale 'Quiet Life' van Sylvian's band Japan. Daar gebeurt naar mijn gevoel meer, en leunt de muziek niet voornamelijk op David's stem. Wellicht dat zijn stem beter uit de verf komt met een wat andere muzikale omlijsting!

Volgens mij, ik doe het uit het hoofd, is bij Oor ooit Brilliant Trees uitgeroepen tot beste album van 1984 en later tot één van de beste albums van de jaren '80.

Er zit ook voldoende afwisseling in om er de juiste waardering voor te hebben. Ja, er zijn momenten dat het wat draait om minimalisme en de vocalen van Sylvian.
Maar het kent toch ook gewoon een stevige opener met Pulling Punches.

De instrumentatie is geweldig op orde, af en toe zelfs een blazertje, het doet mystiek aan en, tot mijn plezier, is het dansbare deel dat Japan wel eens kenmerkte, om zeep geholpen.

In hetzelfde jaar als dat Brilliant Trees verscheen, 1984, kwam ook The Flat Earth van Thomas Dolby uit met vergelijkbare kenmerken. Zou het de tijd zijn geweest? Dolby was echter wat agressiever in zijn benadering, was wispelturig, songs hadden onvoorzienbare wendingen.

Die onrust blijft ons op Brilliant Trees bespaard, waar het Sylvian duidelijk gaat om de vakkundige inhoud, een sterke productie en af en toe toch ook van die dromerige klanken zoals bij de aanvang van Weathered Wall.
Juist door Japan (beste album = Tin drum) bleef het stemgeluid van Sylvian ook gelijk herkenbaar.
Brilliant trees een terecht bewierrookt, prachtig beeld van zijn tijd.

Ab-so-luut! Dit album is echt een parel uit haar tijd. Mijn moeder was in haar jeugd idolaat van dhr Sylvian, en ik draai haar oude plaat nog regelmatig met knisper en genoegen.

Ik heb wel eens ergens een quote gelezen (ik geloof Oor's muziekencyclopedie) dat Sylvian destijds muziek maakte voor dromerige Atheneum meisjes.

Wat dat betreft zou er wel een award mogen komen voor muziekkritiek die de plank misslaat: de Miss Pear award. Tenzij die Atheneum-meisjes nu getransformeerd zijn naar (al dan niet) grumpy old men.

Kende een dame op de middelbare school die inderdaad fan was van Sylvian. Tevens zat ze op het VWO.
Anekdotisch bewijs wellicht, maar zo slecht vind ik die quote nog niet.

Tja, als je als (opgeleid) jurist een anekdote al als bewijs wilt beschouwen, vrees ik voor de toekomst van de rechtspraak.

Die insteek van OOR geeft overigens duidelijk aan dat ze niet "the foggiest notion" hadden wie hun doelgroep nu eigenlijk was. In de ca 2 jaar dat ik bij Bruna werkte, heb ik zelden een exemplaar van OOR aan een vrouw verkocht. Ter vergoeilijking, focus op de doelgroep was iets waarmee weinig bladen zich bezig hielden in de jaren '80 - toen tijdschriften nog volop groei meemaakten. De huidige oplage van OOR zal zo'n 10% bedragen van wat het destijds was

De term anekdotisch bewijs bezig ik echter overduidelijk ironisch, hetgeen duidelijk wordt geïndiceerd door het woord "maar" . De anekdotische natuur van het voorgaande daargelaten, acht ik de quote van de Oor zo slecht nog niet. Overigens is dat niet eens zo zeer omwille van een eventuele doelgroep, maar des te meer omwille van de cerebrale, ietwat androgene, zoekende natuur van de onderhavige muziek. Concluderend stel ik dan ook primair dat de Oor een onkarakteristiek doortastende uitspraak heeft gedaan. Al is dat wel contigent van de juiste citering door Zagato.

Alle gekheid op een stokje: zo lang ik het taalkundig niet zo bond maak als mevrouw Weski, zal het heus wel goed komen.

Op de middelbare school heb ik gedate met een atheneum dame en de eerste keer dat ik haar vader ontmoette, was toen ik haar oppikte om naar een concert van the Black Keys te gaan. Het is mij altijd bijgebleven dat een van zijn eerste (aftastende doch strenge) vragen was: 'Ken je Japan?'

Het antwoord van mijn kant was 'Ja' (kende toentertijd alleen Nightporter and Gentlemen Take Polaroids, maar wist hij veel), dus ik doorstond de Sylvian-geïnspireerde lakmoesproef.

Nu weet ik niet of jij een dochter heb, maar het had anders niet veel gescheeld of we hadden samen aan het kerstdiner gezeten straks.

De enige reden dat ik in de jaren 80 op het VWO Japan ontdekt heb, is doordat meisjes van een klas hoger op diezelfde VWO mij tipten.

Blijkbaar is dit een dag voor menigeen om een verhaal uit de onthullingenkast tevoorschijn te halen.

Even wat muzikale feiten op een rij: 2,5 jaar na Japan - Tin Drum (1981) verscheen Ryuichi Sakamoto & David Sylvian - Forbidden Colours (1983) - op dat laatste album ook de titelsong van de fraaie film Merry Christmas Mr Lawrence, met David Bowie in een hoofdrol en Ryuichi Sakamoto in een van de andere.

Beide albums gaven al blijk van het feit dat Sylvian - in zekere zin - de reis naar binnen was begonnen. Het is geen extraverte, heftige, hedonistische muziek, eerder verstild. Dit album sluit daarbij aan.

Elke recensie in OOR is het werk van een individuele scribent en weerspiegelt dan ook zijn/haar persoonlijke mening. Door de - imo ietwat merckwaerdige (ongestaafde) parafrase - wordt een bepaalde suggestie gewekt die niet helemaal juist is. Kijk maar naar de OOR-jaarlijst van 1984:

Jaarlijst Oor 1984 - muzieklijstjes.nl

Dit album scoort bij in totaal 6 recensenten 54 punten en bereikt daarmee een zesde plaats in de jaarlijst - zeker veel Atheneum-meisjes onder de recensenten (die trouwens met naam onderin dat overzicht worden genoemd). Opvallend is ook dat Talk Talk - It's My Life bij 1 recensent 3 punten krijgt en daarmee een gedeelde 100e plaats bereikt (vanaf 100 alfabetisch gesorteerd).

Sommige albums - waaronder ook dit wellicht - hebben gewoon meer tijd nodig om te landen in je mind. Weet zelf dat ik bijv in '91 - Out of Time, Blue Lines, Life 'n Perspectives of a Genuine Crossover, Moon in Scorpio - weinig aan kon met Laughing Stock; dat vergde aardig wat tijd. Opvallend trouwens dat ik een groot aantal van die album al jaren niet meer heb gedraaid i.t.t. Laughing Stock.

Deze Sylvian wordt nog steeds gedraaid en ik ben ook heel blij met mijn in 2018 verschenen dubbel-lp van Dead Bees on a Cake - prima muziek om (af) te draaien

Tja, mijn broertje tipte in zijn VWO-klas in 1984 de meisjes over Japan en Sylvian (zonder bijzonder veel resultaat overigens, ze waren meer van Tom Waits en Nick Cave).
Dit album ligt hier niet veel speeluren te maken, de opvolger en Secrets of the Beehive meer.
Om nog even op dat Oorlijstje 1984 terug te komen, Cocteau Twins en This Mortal Coil krijgen wel echt weinig aandacht.

Ik ben destijds (in 1984 en verder) noch door de meisjes in mijn vwo-klas, noch door de meisjes een jaar hoger of lager, noch door de jongens in enige klas, en noch door mijn moeder, oma of over-oma getipt over noch Japan, noch David Sylvian of enige aanverwante artiest.....heb het allemaal zelf moeten ontdekken....en niemand - en zeker niet de meisjes in mijn klas - wenste enig gehoor te geven aan mijn tips......verdorie!

Mijn moeder maakt hier veel los begrijp ik al. Helaas was ze een niet zo dromerig, en vrij opstandig Mimeto meisje. Noemde haar kat Bowie, op walging van mijn oma. Kreeg toen ik een tiener was van mijn vader een platenspeler en moeders Quiet Life, Brilliant Trees, Gentlemen Take Polaroid en Tin Drums. Ze droomde van het interviewen van Sylvian, haar lijfspreuk was destijds 'eerst David Sylvian interviewen, dan sterven.' helaas het eerste nooit gelukt, en het tweede wel.

Wat een mooi album is dit zeg. Het enige wat me dwarszit is het feit dat zijn stem sprekend lijkt op die van een andere zanger. Maar ik kan er maar niet op komen wiens stem dat is. Degene die het weet krijgt een appeltaart van me (en ik zal dit album dan eindelijk met een aantal sterretjes kunnen belonen)

Ehmmm... Benjaminjow, in de begindagen van Japan werd de stem van Sylvian vaak vergeleken met die van Bryan Ferry, maar sindsdien zingt hij al lang niet meer zo gekunsteld, dus ik weet niet of die appeltaart nu al op de email kan...

BoyOnHeavenHill je hebt nog gelijk ook, hij is precies wie ik bedoel. Had ik ook gewoon moeten weten, de appeltaart is onderweg!

Als je die in een zip zou doen, heb je wel een magische extractie-tool nodig.
Vind die vergelijking met Ferry niet echt voordehandliggend die vind ik veel minder een 'praatzanger'.

Wat een ongelofelijke parel is dit toch, wilde ik even kwijt.

Now playing

Superlatieven te over op deze site voor dit album wat ik overigens niet deel.
Ondanks het feit dat ik David Sylvian een geweldige vocalist vind kan ik vanaf 1984 ondanks meerdere pogingen geen klik met deze plaat krijgen.
Onlangs kwam ik het album tegen op een rommelmarkt en uiteindelijk toch maar meegenomen.
Na meerdere luisterbeurten vind ik enkele nummers zoals Nostalgia & Red Guitar zeker de moeite waard, de rest boeit wat minder.
Er zit geen vaart in de plaat en er ontbreken mijn inziens pakkende songs.
Zelfde ervaring met Talk Talk, de popmuziek is de deur uitgewerkt en een plaat als Spirit Of Eden staat hier stof te verzamelen.
Aan Laughing Stock ben ik geeneens meer begonnen.
Post Rock, Avant Garde of hoe je het noemen wilt is niet aan mijn besteed.

Vind ik Secrets Of The Beehive met het schitterende Orpheus toch veel indrukwekkender.

Ik beluisterde dit album n.a.v. dit topic.

Plaat uit mijn bouwjaar zie ik. Verder geen idee wat ik moet verwachten van Sylvian. De muziek die ik hoor associeer ik qua stijl en vibe wel echt met de 80’s. Zogezegd vind het een echte 80’s vibe hebben. Dat is dan misschien niet mijn favoriete decennium op muziekvlak, maar met de muziek van David Sylvian is niks mis. Vooral in het lage vind ik zijn stem erg mooi en ook muzikaal verrast het me positief. Neem het groovende/funky van Pulling Punches, het dromerige van Nostalgia en het kale van de titeltrack. Stuk voor stuk sterke songs en overall ook een goede ontdekking, dit album.

Eens met Tequila het is mij een raadsel waarom dit album zoveel lof toegezwaaid heeft gekregen vind dit album ook helemaal niet zo geweldig alhoewel ik een groot fan ben van Sylvian en de magische muziek die hij heeft gemaakt. Het grootste probleem op dit album is het vrij vlakke songmateriaal. Geen echte uitschieters, het prachtige Nostalgia uitgezonderd. Degelijk en aardig maar bv het album hierna staat meer in dienst van zijn stem. Hij wil hier teveel een singer songwriter zijn wat leidt tot een ondanks zijn geweldige stem nogal gemiddeld album. 3 sterren

Dit is nou zo'n album dat ik in 1984 helemaal grijs heb gedraaid. Prachtig vond ik het toen en nog steeds geniet ik ervan, al moet ik zeggen dat ik het latere Secrets of the Beehive nu nog net iets beter vind. David Sylvian was muzikaal naar mijn mening echt op z'n top in die periode.

Sylvian/Japan in de jaren 80 was groots.

Roxy Music en Japan hadden vanaf Quiet Life wel dezelfde producer namelijk; JOHN PUNTER

Volgens mij was John Punter geen producer, maar assistent/engineer van Chris Thomas, de producer van de albums van Roxy Music op dat moment. Japan gebruikte Punter als producer voor Quiet Life en Polaroid, daarna kwam Steve Nye aan boord, die ook de solo albums van Sylvian produceerde. Ook Nye had trouwens banden met Roxy Music.

Premo heeft je al gereageerd, maar toch wil ik wel reageren middels een vraag: wat is de GGD van U2, Rolling Stones, Sad Café, Judie Tzuke, XTC, Simple Minds en Talking Heads die - klaarblijkelijk - een vergelijkbaar geluid en vocaal palet hanteren? Antwoord: Steve Lily White Moet ik dat nog toelichten?

Steve stond er om bekend als producer de drums naar voren te halen en creerde zo een aparte sound!