Frank Zappa - Zoot Allures (1976)

De remaster uit 2012 klinkt echt echt echt vele vele vele malen beter dan de Ryko. Blij dat ik hierin 'geïnvesteerd' (€ 7,64 bij wow-hd tijdens zo'n kortingsweekend) heb een tijdje terug.

Ik heb hem meegenomen voor 6,99 bij de Media Markt Alexandrium, daar hadden ze bijna een meter aan Zappa staat, alle enkele cd's 6,99 en alle dubbel 11,99 of 12,99.

Zappa-fanaticus br1tag heeft een bijna 2 1/2 uur durende compilatie gemaakt van gitaarsolo's uit The Torture Never Stops !

Youtube

FZ 1976 03 04 Berlin
Youtube

21 minuten Black Napkins

De Snor gaat pas echt los nadat hij het joelende publiek even op zijn plek zet...

40 jaar oud dit jaar.
Benieuwd of de Zappa's nog iets met dat jubileum gaan doen.

Volgens Alex Winter zitten er dit jaar nog wat releases aan te komen.

Vol verwachting klopt mijn hart...en bankrekening

Dit is een heerlijk album met geniaal gitaarwerk.

Heerlijk album waar inderdaad vooral de gitaar eruit springt. Dankzij YCDTOSA vol.1 ben ik verliefd geworden op The Torture. De studioversie is minder goed, maar het blijft een heerlijk nummer.

Fijn album van Frank Zappa. Ik ben niet zo'n Zappa liefhebber, maar dit album gaat er bij mij wel in. Uitschieters zijn wat mij betreft Black Napkins, Friendly Little Finger en Zoot Allures. Puik gitaarspel. Het slotnummer ben ik wat minder positief over.
Terecht in de Oor jaarlijst 1977, maar op een te bescheiden 40e plaats.

Als mede-niet-zo'n-liefhebber wil ik je toch de tip geven om ook eens Hot Rats te proberen als je dat nog niet deed, jorro.

Als Zappa liefhebber die alleen niet zoveel Zappa meer draait de laatste jaren kan ik me daarbij aansluiten en in hetzelfde straatje (als Hot Rats) ook Waka/Jawaka en The Grand Wazoo nog aanbevelen.

Lang geleden, deze Zappa plaat.. FZ is een geniaal gitaar virtuoos.. Black Napkins is daar een mooi voorbeeld van.

jorro:Ik sta hier als niet-liefhebber niet alleen blijkbaar. Wat voor Peter Hammill geldt geldt ook wel enigszins voor Frank Zappa: grote kans dat je weinig van hun werk kent en weinigen kennen hun werk, maar diegenen die er wel door geraakt worden gaan er ook helemaal voor. Via een Hammill-adept leidde dat tot een flinke doorstart in het aanschaffen van zijn/VDG's meest toegankelijke platen van '73 tot en met '84. Ik werd geen freak, maar toch zeker wel een liefhebber en kan vanuit mijn indicatieve maar toch gedegen onderzoek zeggen: veel meer mensen zouden VDG/Hammill moeten kennen & draaien; een waarlijk ondergewaardeerd artiest - genie welhaast. Bij Zappa kwam ik nooit zover en bleef ik steken op deze ene schijf. Ik dacht; Eddie Jobson deed mooie dingen bij Roxy Music, om vervolgens vast te stellen dat hij alleen maar op de hoes en niet op de plaat staat. In mijn beoordelingsraamwerk zou dit album op 3,5 ster komen. Prima om in mijn collectie te hebben, kan ik ook nog een beetje meepraten (/maar daarbinnen ook geen belangrijk document). Maar eigenlijk is dat niet echt zo. Het 'genie' Zappa is bij mij nooit helemaal ingedaald. Zappa was een coach van hele cohorten talentvolle musici en was (dus) zelf ook hoogst muzikaal - sowieso een prima gitarist. Deze plaat is ook helemaal geen straf om te draaien, ook voor outsiders niet (al wordt de blues van Captain Beefheart hier minder prominent gedoseerd).

Een overeenkomst tussen Hammill en Zappa is ook wel dat het bestaan in deze wereld tekstueel en muzikaal grondig gefileerd wordt. Alleen komt Hammill daar wel heel anders uit. Hammill is dan toch meestal de krabbelaar in relaties, die het na zijn in een catharsis culminerende zelfexegese en met de daarbij ontstane 'ruimte' weer opnieuw gaat proberen. Bij Zappa heb ik meer het gevoel dat er aan de wereld weinig deugt. Alle hypocrisie wordt middels snedige teksten en complexe maar veelal zoals hier toch nog wel enigszins catchy (Jazz rock-achtige) liedjes onthuld. De songtitel van de opener is natuurlijk onbedaarlijk lachwekkend en cynisch. Maar toch geef ik dus de voorkeur aan het zelfonderzoek van Hammill. Dat heeft er waarschijnlijk mee te maken dat ik meer van de romanticus van Hammill in mijzelf herken en het nihilisme van Zappa in mijzelf tracht te ontkennen. Iets met het (willen) herkennen van een mensbeeld dus - daarmee lijkt het me beter om dit album niet te ranken. Al zou het natuurlijk kunnen dat ik in deze preoccupaties het genie Zappa en daarmee de omnivore muziekliefhebber in mijzelf tekort doe. Dus mocht iemand nog een 'ontroerende' Zappa kennen houd ik mij zeker aanbevolen.

Beetje a typisch album voor Zappa's doen. Het is allemaal wat timide, zijn zang, zijn extravaganza, het mist de magic sparkle, de eigenzinnige gekte van zijn eerdere en latere albums. Zoot is zeker geen zwak album, iedere andere artiest zou zijn sloffen ervoor op eten. Maar er zitten voor mij wat ongemakkelijkheden in. Van die momenten dat je denkt dat je naar iets anders luistert dan Zappa.
Zoals het gekreun van vrouwen in Torture. Plat, goedkoop en tamelijk onsmakelijk, zelfs voor Zappa's doen. De sexual innuendo in de ongemakkelijke mix van seks en kwelling heeft me altijd tegengestaan, al vanaf ik het album 45 jaar geleden voor het eerst hoorde. En zo zijn er meer van die momenten.
De enige track die me kan bekoren is Black Napkins.

Het jeukt tussen mijn derde en vierde teen. Zou graag willen krabben, maar m’n rug doet zo’n pijn door dat gedoe met dat onkruid in m’n hoofd. Brr, The torture never stops.. vooral daar tussen mijn derde en vierde teen. De rechtervoet, dat wel.

En ook nu komt het voorbij tijdens het afwassen....The torture never stops.

kocht vanochtend een mooie engelse persing. heerlijk fz-album!

Soms gebeuren er vreemde dingen in een mensenleven. Gisteren kreeg ik de CD versie van dit album binnen. De LP (oud vinyl) staat al sinds mensenheugenis op mijn zolder tussen oude LP’s, het was destijds mijn eerste Zappa album. Maar waarom ik het album toen heb aangeschaft blijft een blinde vlek. Ik was zeker geen fan van Zappa in het grijze verleden. In militaire dienst had ik een maat die alles verzamelde van Frank Zappa, lyrisch was hij. Maar ik was met andere muziek bezig. De afgelopen jaren is Zappa langzaam mijn leven ingeslopen, en heb ik inmiddels een flinke stapel gewaardeerde Cd’s. Naar aanleiding van de documentaire over Freak Out! (Classic albums) besloot ik dat album eens aan te schaffen en klikte Zoot Allures ook maar aan. En het blijken 2 voltreffers te zijn, en een hiaat in mijn muzikale leven dat het oude Zappa vinyl de aflopen decennia bij ondergetekende nooit op de draaitafel terecht kwam.

Wat een prachtig verhaal Yield! Ik wens je nog veel Zappa toe.

Jammer dat die martelgeluiden iets te lang doorgaan en niet authentiek klinken. Verder blijft nummer 3 briljant. Aaahh, wheee, aaaarrhhh

Frank Zappa is altijd een lastig te beoordelen muzikant geweest. Dat komt door de extreme verscheidenheid aan muziek. Daardoor is er bijna geen enkele plaat die ik helemaal van begin tot einde geweldig vindt. One size fits all en zeker We're in for the money komen nog het dichtste bij. Maar dit was ook wel een prima plaat. Misschien iets teveel gitaargefreak, maar hé dat is Frank Zappa hè. Overigens ben ik nu op de leeftijd gekomen dat ik zijn modern klassieke muziek steeds meer ga waarderen. Maar Flo & Eddie zullen me waarschijnlijk nooit gaan bekoren.