Rush - Hemispheres (1978)

Amazon

Beetje duur

Ik heb een DVD van Rush waarop " La Villa Strangiato" als bonus erop staat.
Daar spelen ze het live in een studio zonder publiek, gekleed in kimonos e.d.
Is ook echt uit die tijd (1978 / 1979), echt waanzinnig goed ik weet alleen niet op welke DVD die staat.

Deze?
Er gaat voor mij niks boven de pinkpop versie (want daar ken ik La Villa het langste van)

Je zit waarschijnlijk niet op zo'n advies te wachten, maar een originele 1978-persing is ook zeer de moeite waard. Ik heb 'm zelf nog (Nederlandse persing), en geluidstechnisch klinkt dit album fenomenaal. Toegegeven: dat wordt zoeken naar een mooi tweedehandsje, en daar moet je een beetje geluk mee hebben. Maar voor een euro of tien zou je dan toch je slag moeten kunnen slaan.

Over het album zelf: ik vind dit sowieso een van Rush' allerbeste platen. Nog steeds behoorlijk heavy en flink uitgesponnen net als op 2112 ook hier een nummer dat een hele plaatkant duurt), maar ook al met vrij veel keyboards (niet overheersend, maar toch nadrukkelijk aanwezig voor de nodige 'ear candy') en een paar rustige passages. Dat maakt het toch een mooie, uitgebalanceerde plaat, waarvan Cygnus en La villa strangiato ook als afzonderlijke nummers tot de hoogtepunten uit het oeuvre van Rush gerekend kunnen worden.

Dat moet deze dvd zijn, volgens mij.

Ah, die dvd heb ik onlangs nog ee spin gegeven maar het tweede schijfje toen niet.

gauchoDe cygnus elpee is onlangs pas uitgebracht op record store day

Dat zeer goede nummer Circumstances vind ik nog het minste dus dit is makkelijk een 5* album evenals A Farewell To Kings
Permanent Waves (3,5*) wat dus zeker geen slechte was viel dus behoorlijk tegen na Hemispheres
Bij die 2e DVD van R30 ga je na ieder nummert (The Anthem Vault) terug naar het menu dat is dus ook wat minder

Briljant! Dat is de gedachte die blijft hangen als de laatste noten van La Villa Strangiato wegsterven. Het was zo lang geleden dat ik dit album draaide dat ik was vergeten hoe geweldig dit album is. Mijn verbazing was dan ook groot toen ik zag dat ik dit album 'slechts' met 4 sterren had beoordeeld.

Waar op AFTK het totaalgeluid al meer eenheid krijgt bereiken Lifeson, Lee en Peart op Hemispheres voor het eerst een optimale synergie. Het epos Cygnus X-1 Book II - het laatste plaatkantvullende nummer dat de band zou maken - laat horen dat de heren het schrijven van epics inmiddels helemaal onder de knie hebben. Alle hoofdstukken gaan vloeiend in elkaar over en gitaar, bas en drums vullen elkaar naadloos aan.

Ook op de kortere nummers klinkt Rush krachtiger dan ooit tevoren. En daarna nog misschien wel het beste instrumentale nummer ooit...... De hele band speelt ongelofelijk goed, maar Alex Lifeson laat hier meer dan ooit horen waarom hij een topgitarist is.

Score: 98/100

Aan de ene kant jammer dat ze Cygnus X-1 verdelen over twee albums; anderzijds vind ik om eerlijk te zijn stukken als Shine On You Crazy Diamond van Pink Floyd en Tubular Bells van Mike Oldfield te lang.
Cygnus X-1 Book II Hemispheres vind ik minder dan Cygnus X-1 van A Farewell to Kings, ik mis hier de dreiging die het eerste deel zo sterk maakte.
Voor mijn gevoel zijn er niet veel raakvlakken.
Wat mij wel heel erg opvalt is het postpunk geluid in het gitaarspel; iets wat een paar jaren later door veel bands wordt geïmiteerd.
Je hoort wel duidelijk dat Rush hier de Led Zeppelin invloeden van zich af heeft geschud, en een totaal eigen geluid heeft neer gezet.
De zang van Lee is zich op een prettige manier aan het ontwikkelen; iets meer gecontroleerd in de hoogtes; zeg maar een volwassenere stem.
Het dromerige gedeelte halverwege vind ik stukken fijner om naar te luisteren; heerlijk dat ruststuk.
Circumstances knalt er meer in, maar vind ik minder sterk.
The Trees heeft weer dat postpunk gitaarspel welke ik ook in de opener terug hoorde, en dat bevalt mij beter.
Rush lijkt klaar te zijn voor de jaren 80.
Het instrumentale La Villa Strangiato heeft een geweldige opbouw, zeker hoe het hardere geluid invalt, na rustig te openen.
Drum en bas samenwerkend als een perfect huwelijk.
Absoluut het hoogtepunt van de plaat, ondanks de Shine On You Crazy Diamond achtige invloeden.

Ik zag laatst ergens een lp liggen met daarop de beide Cygnus X-1 delen verdeeld over 2 plaat kanten. Voor de adepten van dit epos een aardig ding om aan te schaffen lijkt me.

Iedere band die filosofie goed begrijpt heeft bij mij een streepje voor. Ik besloot dan ook dat Rush een van de grootste bands ooit was toen ik Peart's teksten Nietzsche's Die Geburt der Tragödie aus dem Geiste der Musik hoorde parafraseren. Wat hij van Rush had gevonden: werkelijk geen idee, maar ik ben er blij mee. Het openingsnummer is als tweede deel net niet zo spannend als de afsluiter van A Farewell To Kings, maar is alsnog een dikke 10/10 voor zijn afwisseling, prachtige atmosferische stukken, fantastische tekst en Geddy Lee's zang.

De andere drie nummers zijn stuk voor stuk ook pareltjes. Circumstances is het meest 'niets aan de hand' rock, maar nog steeds met ijzersterk musiceren. The Trees is een terechte fan-favoriet door de absurde teksten en het prachtige gitaarspel. Afsluitende instrumental (de tweede so far?) La Villa Strangiatto toont een experimenterende band. Rock, prog en jazz wisselen elkaar hier met gemak af en leveren een fantastisch, speelse compositie op.

A Farewell To Kings heeft voor mij net wat meer afwisseling en hoogtepunten. Hemispheres is desalniettemin absolute top-tier progrock en met gemak een van de beste albums van de band te noemen.

Tussenstand:
1. A Farewell To Kings
2. Hemispheres
3. 2112
4. Fly By Night
5. Caress Of Steel
6. Rush

Zo, dit album is altijd weer snel voorbij. De vijf sterren zijn dikverdiend, want wat levert Rush hier weer een prachtig album af. Een tijdje was dit mijn favoriet, maar dat was deels omdat ik maar weinig van de band kende toen. Toen is de waardering weggezakt, maar 1-2 jaar geleden sloeg Cygnus X-1 Part deux in als een bom. Een prachtig epos weer met de band op de top van zijn kunnen. Geddy Lee zingt hier naar mijn idee het beste. Het hele stuk is zo meeslepend en heerlijk filosofisch gebracht. De teksten zijn van wereldklasse. Je zou bijna vergeten dat er nog nummers na komen. Circumstances is prachtig. The Trees heeft ook dat epische. De afsluiter doet me het minst, maar is nog altijd van hoge klasse. Zo hoor ik ze toch heel graag.

Tussenstand:
1. A Farewell To Kings
2. Hemispheres
3. 2112
4. Fly By Night
5. Caress Of Steel
6. Rush

Van dit album vind ik alleen The Trees van een minder hoog niveau en daardoor niet de volle mep.
Ik verhoog wel met een halfje.

En ook dit album krijgt voor zijn veertigste verjaardag een speciale uitgave: Rush To Celebrate 40th Anniversary Of 'Hemispheres' With Expanded Reissues - Blabbermouth.net.

Zo te lezen kan ik mijn pinkpopcasette dan eindelijk weggooien

Ik was daar nog bij sowieso mooie editie.

Voor mij net nog een jaartje te vroeg.
Weet nog wel dat Rush zo'n beetje iedereen weg speelde die dag. En dat het de doorbraak voor de band was op het vasteland.

Nou in Oor werd AFTK al behoorlijk gehyped en na dat album waren opeens de albums gewoon beschikbaar (voorheen moest je de oudere albums bestellen , import).
Op pinkpop schoven de Rush fans langzaam maar zeker na voren en waren best fanatiek ( ik had nog zo'n Rush pet gekocht ).
Vooraf hadden Elvis Costello (de zon brak door na een stevige regenbui), maar vooral The Polmice de boel behoorlijk op de kop gezet.
Ik denk dat The Police toch het meest spetterde in die 1979 editie gaf.
Ik dacht dat er ook wat geluidsproblemen bij Rush waren, maar dat hoor ik niet terug op dit herdenkingsalbum (40 jaar).

Ok, daar gaat mijn theorie dan.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Rush - Hemispheres, 40th Anniversary Edition - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Rush viert nog maar eens een 40e verjaardag en dit keer van mijn favoriete plaat van de Canadese band

De prijzen van de 40th Anniversary Editions van de platen van Rush zijn stevig, zeker voor de vinyl liefhebbers (meer dan 100 euro voor 3 LP’s), maar er valt ook dit keer veel te genieten gelukkig. Niet alleen van wat mij betreft een van de sleutelplaten uit het oeuvre van de Canadese band en mijn favoriete Rush plaat aller tijden, maar ook van het eerste optreden van Rush op Nederlandse bodem op het Pinkop festival van 1979. Rush jaagt hier thuis iedereen met enige regelmaat de gordijnen in, maar ik ben nog steeds een groot fan van de band en waardeer deze bijzonder fraaie reissue dan ook enorm.

In 1979 was het Pinkpop festival nog betrekkelijk bescheiden van opzet. Voor het luttele bedrag van 30 gulden kon je vanaf 11 uur terecht in het sportpark in Geleen voor een affiche waarop de namen van zeven artiesten prijkten.

Pinkpop 1979 betekende de doorbraak voor The Police in Nederland en gaf bovendien voor het eerst een groot podium aan Elvis Costello en zijn Attractions en aan het toen nog frisse en fruitige Dire Straits. Tussen half acht en half negen zou Peter Tosh, tot verdriet van Jan Smeets zonder Mick Jagger, het festival afsluiten (voor de volledigheid: het festival werd geopend door Massada en vervolgd door The Average White band), maar de echte hoofdact was voor mij toch het Canadese Rush, dat van zes tot zeven mocht spelen.

De band had het jaar ervoor Hemispheres uitgebracht en dat was een half jaar later nog steeds mijn favoriete plaat van dat moment (als jongetje van 15 was de aanwas van nieuwe platen ook beperkt). Hemispheres was de tweede Rush plaat die ik kocht (de eerste was het titelloze debuut uit 1974, dat ik net iets voor Hemispheres kocht en dat me maar matig beviel) en hoewel het stapeltje Rush in de kast sindsdien flink is uitgedijt, is het nog steeds mijn favoriete Rush plaat.

Het is een plaat die vorige maand haar veertigste (!) verjaardag vierde en dat is in het geval van Rush de laatste jaren een mooie aanleiding voor een fraai uitgevoerde reissue. De cd-versie is gunstig geprijsd, maar voor de versie op vinyl moet helaas diep in de buidel worden getast, zeker wanneer je voor de meest luxe uitvoering kiest. Je krijgt er veel moois voor terug, want de opgepoetste versie van Hemispheres klinkt fantastisch.

De plaat opent met een track die een hele plaatkant bestrijkt en het is typische Rush track, waarmee de Canadese band zowel liefhebbers van hardrock als progrock aan zich wist te binden. Ik jaag hier thuis nog steeds iedereen (inclusief de kat) de gordijnen in met het veelzijdige gitaarwerk, het onnavolgbare drum- en baswerk en vooral met de hoge stem van Geddy Lee, maar zelf vind ik het nog steeds prachtig.

Cygnus X-1 Book II: Hemispheres heeft alles wat Rush zo goed maakt. Dynamiek, spanningsbogen, heel veel muzikaal vuurwerk, wonderschone passages en zang die uit de tenen komt. Op de tweede plaatkant kiest de band voor wat kortere songs, al beslaat Rush klassieker La Villa Strangiato al weer meer dan 9 minuten.

De geremasterde versie van Hemispheres is prachtig, maar ook de bonus is mooi en waardevol, zeker voor de Nederlandse fans. Deze bonus schijven bevatten immers het volledige Pinkop optreden uit 1979 en als kers op de taart ook nog eens een live-uitvoering van 2112; een andere klassieker uit het rijke oeuvre van de band.

Rush stak op het Pinkpop podium in een uitstekende vorm en deed er nog een schepje bovenop omdat het laatste optreden van de tour was. We krijgen helaas alleen het slot van Cygnus X-1 Book II te horen, maar wel La Villa Strangiato en verder een fraaie dwarsdoorsnede van het oeuvre van de band op dat moment. Drumsolo’s zijn aan mij meestal niet besteed, maar Neil Peart is een exceptioneel drummer en als tijdbeeld is een drumsolo ook wel weer mooi. Kortom, geweldig om het optreden op Pinkpop weer eens terug te horen.

Rush is inmiddels gestopt met toeren en mogelijk ook met het maken van platen, maar gelukkig kunnen er nog van heel wat prachtplaten 40th Anniversary versies worden gemaakt, om te beginnen in 2020 met Permanent Waves; een andere favoriet in mijn Rush verzameling. Erwin Zijleman

In 1979 was Pinkpop uitverkocht met maar liefst 52.000 betalende bezoekers maar volgens de ordehandhavers liepen er tegen de 75.000 mensen rond. Waarom? Peter Tosh had destijds een enorme hit met Mick Jagger en die was reeds backstage gespot maar de wereldster kwam uiteindelijk toch niet het podium op.
Rush wel en de opnames daarvan zijn subliem. Ik had het op een gele cassette getaped maar helaas een C60 die halverwege een nummer omgedraaid moest worden. Nu in alle ere hersteld op deze 40th edition.

Weergaloos album, in mijn militaire diensttijd op het SKO grijs gedraaid,,,,,gek genoeg was toen The Trees mijn favoriet......later zou dat anders worden..heb deze week de lp weer afgestoft....

The Trees dan hun allerbeste???? ( La villa...