menu

Yes - Tales from Topographic Oceans (1973)

mijn stem
3,66 (257)
257 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Atlantic

  1. The Revealing Science of God / Dance of the Dawn (20:25)
  2. The Remembering / High the Memory (20:36)
  3. 'The Ancient' / Giants Under the Sun (18:36)
  4. Ritual / Nous Sommes de Soleil (21:33)
  5. Dance of the Dawn [Studio Run-through] * (23:35)
  6. Giants Under the Sun [Studio Run-through] * (17:17)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 1:21:10 (2:02:02)
zoeken in:
3,5
AC1
FrodoK schreef:
Nee, Topographic Tales is voor mij echt te log, te langdradig, te wisselvallig en te 'zwaar'.


En vooral een gebrek aan enthousiasme, zin en energie, also ze er niet echt in geloofden. Zet daarna Relayer op en het is net alsof ze helemaal herboren zijn.

3,5
En vooral een gebrek aan enthousiasme, zin en energie, also ze er niet echt in geloofden. Zet daarna Relayer op en het is net alsof ze helemaal herboren zijn. [/quote]

Klopt helemaal. Bij Relayer spat de energie en de goesting ervan af.

Trouwens. Ik krijg nu ook hetzelfde gevoel bij Tormato - Drama. Ik vond vroeger Tormato echt wel goed , maar nu ik Drama heb gekocht is Tormato wat inspiratieloos en Drama is veel dynamischer .......

5,0
gek dat ik een totaal ander gevoel bij deze plaat....

avatar van ricardo
4,0
Van alle hoezen van Yes vind ik deze verreweg het mooiste, en gelukkig klinkt de muziek die eropstaat vergelijkbaar met mijn verwachtingspatroon. Niet een plaat om in de auto of voor de achtergrond op te zetten, maar eentje waar je even lekker voor gaat zitten. Goede plaat!

3,5
AC1
TONYLUNA schreef:

Trouwens. Ik krijg nu ook hetzelfde gevoel bij Tormato - Drama. Ik vond vroeger Tormato echt wel goed , maar nu ik Drama heb gekocht is Tormato wat inspiratieloos en Drama is veel dynamischer .......


Met Tormato probeerden YES mee te gaan met de tijd want symphonische epossen waren compleet uit de mode. Het resultaat is een beetje schandelijk als je het gaat vergelijken met het meesterlijke Close To The Edge (wat we toen uiteraard allemaal deden in die tijd) maar het valt beter mee als je het beluisterd als een Jon Anderson solo niemendalletje.

avatar van vanwijk
5,0
Beste album van Yes voor mij, zoals al eerder aangegeven. Ik zie wel lef, durf, enz, voor mij veel beter dan Relayer. Maar zoals al eerder aangegeven, smaken verschillen.

3,5
AC1
vanwijk schreef:
Beste album van Yes voor mij, zoals al eerder aangegeven. Ik zie wel lef, durf, enz, voor mij veel beter dan Relayer.


Lef en durf is het probleem niet, dat hadden ze ook met The Yes Album, Fragile, Close To The Edge en Relayer.

avatar van vanwijk
5,0
Zeker waar, aan lef geen gebrek.
Dat geldt ook voor de bovengenoemde albums. Maar The Yes Album, Fragile en Relayer doen me beduidend minder dan Tales, Close To The Edge en Going For The One.
Juist om, na een succesvol album als Close To aten Edge, te komen met Tales moesten Howe en Anderson lef en enthousiasme tonen. Wat mij betreft, en zoals eerder aangegeven, is dat meer dan gelukt. 80 minuten lang!


avatar van joko16
3,0
Kant een en twee zijn in orde, maar kant 3 en 4 zijn echt zwaar onder de maat.
Een Steve Howe die als een vals spelende ""Zappa eske" gitarist kant 3 tot een ramp maakt.

avatar van fatima
4,0
Is jouw koptelefoontje kapot?

3,5
AC1
joko16 schreef:

Een Steve Howe die als een vals spelende ""Zappa eske" gitarist kant 3 tot een ramp maakt.


Ik dacht dat het aan mij lag. Ik heb echt het gevoel dat die gitaar 'out of tune' is, net alsof de hals moet worden afgesteld.

5,0
desondanks vind ik het een top album!!

avatar van vanwijk
5,0
Zoals al eerder aangegeven voor mij het beste album van Yes.

avatar van Tonio
5,0
Voor mij ook

3,5
AC1
Niet volgens deze Yes purist.

4,5
Een album dat duidelijk anders klinkt dan de drie voorafgaanden, die trouwens ook erg goed zijn. Het klinkt bij vlagen oosters, zoekend en mysterieus, vooral in de derde track. Erg goede bijdrage van Howe hierin. Na bijna 50 jaar straalt het album nog steeds een hoge mate van originaliteit uit. Typisch iets om rustig voor te gaan zitten en over je heen laten komen. Op de een of andere manier heeft deze muziek een rustgevend effect op me, alsof alles op zijn plek valt.

avatar van Hans Brouwer
5,0
Hans Brouwer schreef:
Smaken verschillen inderdaad. Ik vind "Tales from Topographic Oceans" vooral een moeilijk album. Vast razend knap maar ik word al moe als ik naar de hoes van het album staar...
Bijna een jaar geleden schreef ik bovenstaand bericht...... Als 16, 17 jarig jongetje had ik veel moeite met "Tales from Topographic Oceans". Dankzij corona heb ik het laatste jaar veel thuis mogen werken. Gedurende die thuiswerk periode heb ik de geremasterde "Tales..." een aantal keren gedraaid. Steeds meer tot genoegen. Na ruim 40 jaar is het kwartje dan eindelijk gevaĺlen. Een top album van Yes! 5*****

avatar van Hans Brouwer
5,0
Omdat ik "Tales from Topograhic Oceans" na al die jaren steeds meer ben gaan waarderen ben ik zeer benieuwd naar het Yes live album "Topographic Drama". Het eerste en vierde nummer van "Tales..." worden op dit live album ten gehore gebracht. Derhalve een bestelling geplaatst bij de grootste webwinkel van ons land.

avatar van jorro
4,0
Kwartjes zijn geen wettig betaalmiddel meer. Ik heb er dus geen meer om te laten vallen.
Ik ben iemand van de melodie en daarvan hoor ik nog steeds te weinig op dit album. Wel bij vlagen, maar daartussen is het voor mij soms moeilijk om de aandacht er bij te houden. Als dat wel lukt merk ik wel dat het album me meer rust brengt als in vroeger dagen. Mijn berichtje uit 2019 is dus wat achterhaald en ik verhoog van 3,5 naar 4*.
Op 64 in de 100 Greatest Albums of 1973 en momenteel op 31 in de jaarlijst 1973 van best ever albums.

avatar van ABDrums
3,0
Voordat ik aan deze door mezelf opgelegde marathon begon zag ik enorm op tegen Tales From Topographic Oceans. Dat komt door alle, overwegend negatieve, verhalen rondom deze plaat en het feit dat ik (mede door die negatieve verhalen) deze plaat altijd links heb laten liggen. Na deze plaat de afgelopen twee weken toch zeker zo'n 10 tot 15 keer te hebben beluisterd, durf ik het wel aan hier een mening over te geven: Ik kan me voorstellen waarom mensen deze plaat geweldig vinden, maar ik moet eerlijkheidshalve zeggen dat het mij 'op dit moment' niets doet en dat het simpelweg niet een plaat voor mij is. Ik plaats 'op dit moment' expres tussen aanhalingstekens, iets waar ik aan het einde op terugkom.

Tales from Topographic Oceans is het zesde studioalbum van Yes en tegelijkertijd de meest ontoegankelijke tot dan toe. Vier immense, kolossale composities waarover in de afgelopen decennia enorm veel kritiek, ongenoegen en haat is gespuwd. Deels ben ik het daarmee eens, deels ook niet. Zo vind ik bijvoorbeeld, en dat mag je natuurlijk ook wel van Yes verwachten, dat er op Tales enorm knap gemusiceerd wordt door de heren. Van enige gezapigheid of een gebrek aan muzikale inspiratie is op Tales zeker geen sprake. Dat neemt niet weg dat de vier composities, afgezien van enkele individuele momenten, mij helemaal niets doen. Het pakt me niet bij de strot zoals een Close To The Edge, Heart of the Sunrise, The Gates of Delirium of Awaken, maar laten me altijd verwonderd naar de timer kijken om af te tellen hoe lang ik nog naar het geheel moet luisteren voordat het voorbij is.

Dat is dan ook de kritiek die ik op dit album heb, wat maakt dat Tales me niet kan bekoren. De combinatie van de te lange duur van het album, tezamen met de oninteressante composities maakt dat Tales op dit moment niet aan mij is besteed. Daarnaast komt het hele concept waar Tales om draait (hindoeïstische teksten) te zweverig over op een nuchtere Fries als ik.

Daarmee kom ik terug op mijn reeds geformuleerde oordeel: Tales is een plaat waarvan ik kan begrijpen dat mensen dit geweldig vinden, maar het is één die gewoonweg niet aan mij is besteed. Daar wil ik tegelijkertijd wel een belangrijke kanttekening bij plaatsen, aangezien ik hier veel lees dat Tales een plaat is die moet 'rijpen', waarbij het kwartje pas na een heel lange tijd valt. Nu is dat ook het gevoel dat ik bij Tales krijg wanneer ik er naar luister: het zou mij niets verbazen dat ik dit over een jaar of 20 zomaar 4 of 5 sterren geef en dat het kwartje dan wel gaat vallen. Hans Brouwer formuleerde hierboven zijn eigen ervaring met Tales, wat ook betrekking heeft op wat ik bedoel:

Hans Brouwer schreef:
(quote)
Bijna een jaar geleden schreef ik bovenstaand bericht...... Als 16, 17 jarig jongetje had ik veel moeite met "Tales from Topographic Oceans". Dankzij corona heb ik het laatste jaar veel thuis mogen werken. Gedurende die thuiswerk periode heb ik de geremasterde "Tales..." een aantal keren gedraaid. Steeds meer tot genoegen. Na ruim 40 jaar is het kwartje dan eindelijk gevaĺlen. Een top album van Yes! 5*****

Een dergelijk proces met Tales From Topographic Oceans sluit ik in de toekomst zeker niet uit, aangezien Tales ook wel een plaat is die zich na heel wat tijd en moeite pas echt helemaal ontvouwd (daarmee is de plaat ook niet echt geschikt voor een marathon).

Tales From Topographic Oceans is ondoorgrondelijk, kolossaal en complex. Negatief zou je denken, maar de drie bovenstaande termen die van toepassing zijn op dit album herbergen in zekere zin ook nog een ander gevoel dat Tales bij me oproept, namelijk een gevoel van uitdaging. De uitdaging om Tales juist wel te doorgronden, om de conceptuele achtergrond helemaal op waarde te schatten (ook al is het concept erg zweverig...) en om te snappen waar de composities precies heen gaan. Het is dan ook niet zo dat Tales zo dramatisch is als dat sommige verhalen beweren, aangezien er genoeg genietmomenten zich aandienen en er sprake is van een uitzonderlijk hoge graad van muzikaal vakmanschap. Dit neemt echter niet weg dat Tales als geheel voor mij, op dit moment, niet werkt, wat maakt dat ik op 'slechts' 3 sterren uitkom. Maar zoals gezegd: met Tales sluit ik niks uit voor de (verre) toekomst.

Stand:

1. Close To The Edge - 5*
2. Fragile - 4*
3. The Yes Album - 4*
4. Time And A Word - 4*
5. Yes - 3.5*
6. Tales From Topographic Oceans - 3*

3,5
AC1
Ik hou (vooral) van de productie, het concept, er zitten heel mooie dingen in (hoe het album opent, de diepe warme Mellotron van Wakeman, het klassieke gitaarstukje van Howe, twee mooie electrische gitaarriffjes op kant 1 en kant 2, Nous Somme Du Soleil, ... maar ik ga akkoord met wat ABDrums hierboven schrijft. Ik heb het waarschijnlijk al eerder gezegd maar er is iets mis met de energie van de band, het is dwangmatig en het voelt aan alsof er geen fut meer in Yes zit. De hele sfeer maakt me grieperig en het gaat pas voorbij op kant 4 met 'Nous Somme Du Soleil', pas dan breekt de zon door de ellendige grijze wolken. De moeilijke reis/bevalling is eindelijk voorbij.

avatar van Alicia
5,0
'Tales' reisde altijd mee. In zo'n lichtblauw platenkoffertje vol spannende avonturen en fijne toekomstdromen. Van de ene kamer naar het andere huis. En hoppa, weer terug als het liefje wederom niet zo lief bleek te zijn.

'Tales' is eigenlijk gewoon zo'n album dat een heel leven bij je blijft. Nooit raakte het ergens achter. Nooit heb ik de fysieke exemplaren verkocht of weggegeven. Immers... deze Yes is als een rugzakje vol memoires en overpeinzingen. Een bundeltje lief en leed dat je simpelweg decennialang blijft achtervolgen.

Ach ja, de hoekjes van de oude 'Tales' in dat lichtblauwe koffertje zijn wat verfomfaaid. Ze trekken krom. Maar welke oudje heeft dat nou niet? En hoewel minder vergrijsd, bevlekt, verkleurd en bekrast dan 'Close', ze is nog even indrukwekkend als toen.

En... 'Tales' reist nog áltijd met mij mee. Gelukkig maar. De laatste paar jaar op mobiele apparaten in keurige afspeellijstjes en anders is 'Tales' wel ergens te vinden in 'the cloud'.

Kortom... 'Tales' is mijn ultieme contemplatieplaat.

Zeker vandaag...

We love when we play...

(And sometimes we cry...)

Rust zacht, Alan White.

avatar van fatima
4,0
Ja, heel verdrietig nieuws: Alan White (72) vandaag overleden 'na een kort ziekbed'. De 50-jaar Close to the edge tour die in juni start, zal aan Alan White worden opgedragen. Het was al bekend dat hij niet mee zou meespelen vanwege zijn zwakke gezondheid

avatar van Tonio
5,0
Tja, zo'n album dat al bij het verschijnen veel discussie opriep ("you hate or you love it"). Kon - en kan - ik begrijpen. Vier van die lange epische stukken, waarvan delen met best een aardige mate van complexiteit. Het kunnen waarderen van het langzaam opbouwen van klanktapijten met geleidelijk verschuivende tonen en ritmes kost veel geduld en tijd; en dat is niet voor iedereen weggelegd.

Zelfs een deel van de Yes-fans die de lange stukken op Close to the Edge en Relayer konden waarderen, was niet gelukkig met dit dubbelalbum. Ik wel: ik vond dit hun beste album.

En dat vind ik nu nog altijd. Ik had het album al zeker 10 jaar niet meer beluisterd. Dus werd het weer eens tijd. En het is grappig om te merken dat ik van het begin tot het einde letterlijk iedere noot al 'hoorde' voordat die werkelijk klonk. Zo diep zit dit album dus in mijn muzikale geheugen genesteld.

avatar van Hollister
Neal Peart schreef:
Ieder z'n smaak natuurlijk, maar ik vind het een miskleun van Wilson van jewelste. Niet altijd voegen zijn mixen iets toe
Precies dit ja !!

avatar van John Self
AC1 schreef:
(quote)


Ik dacht dat het aan mij lag. Ik heb echt het gevoel dat die gitaar 'out of tune' is, net alsof de hals moet worden afgesteld.


Dat had ik bij de vocalen van Anderson op the revealing. Een nummer waarvan ik na 50 jaar rijpen moet vaststellen dat het een bijeen geraapt zooitje yes cliches is. Stukjes die ze over hadden en die na de blender de openingstrack werden.
In tegenstelling tot het sublieme the Remembering dat nog steeds staat als een huis.

3,5
AC1
John Self schreef:

Dat had ik bij de vocalen van Anderson op the revealing. Een nummer waarvan ik na 50 jaar rijpen moet vaststellen dat het een bijeen geraapt zooitje yes cliches is. Stukjes die ze over hadden en die na de blender de openingstrack werden.


De opening van het eerste 'movement' (Revealing) vind ik eigenlijk een hoogtepunt. Maar ik denk wel dat ze (onbewust) wat geleend hebben van 'Suite: Judy Blue Eyes' van Crosby, Stills & Nash.

avatar van habada
Alicia schreef:
'Tales' reisde altijd mee. In zo'n lichtblauw platenkoffertje vol spannende avonturen en fijne toekomstdromen. Van de ene kamer naar het andere huis. En hoppa, weer terug als het liefje wederom niet zo lief bleek te zijn.

'Tales' is eigenlijk gewoon zo'n album dat een heel leven bij je blijft. Nooit raakte het ergens achter. Nooit heb ik de fysieke exemplaren verkocht of weggegeven. Immers... deze Yes is als een rugzakje vol memoires en overpeinzingen. Een bundeltje lief en leed dat je simpelweg decennialang blijft achtervolgen.

Ach ja, de hoekjes van de oude 'Tales' in dat lichtblauwe koffertje zijn wat verfomfaaid. Ze trekken krom. Maar welke oudje heeft dat nou niet? En hoewel minder vergrijsd, bevlekt, verkleurd en bekrast dan 'Close', ze is nog even indrukwekkend als toen.

En... 'Tales' reist nog áltijd met mij mee. Gelukkig maar. De laatste paar jaar op mobiele apparaten in keurige afspeellijstjes en anders is 'Tales' wel ergens te vinden in 'the cloud'.

Kortom... 'Tales' is mijn ultieme contemplatieplaat.

Zeker vandaag...

We love when we play...

(And sometimes we cry...)

Rust zacht, Alan White.


Mooi geschreven!
Vandaag gekocht , genieten

Gast
geplaatst: vandaag om 01:43 uur

geplaatst: vandaag om 01:43 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.