Album no. 3 laat een flinke vooruitgang horen, met nummers die meer variëren en véél beter uitgewerkt zijn. Nog steeds veel funk hier, maar ook de gitaar en de keys eisen een flinke rol op. Patton zingt mij nog iets te geforceerd, maar komt er toch goed mee weg.
Opener 'From Out of Nowhere' is meteen een favoriet. 'Epic' is ook top. Van 'Falling to Pieces' vind ik wat te gladjes. 'Surprise! You're Dead!' is gewoon een metal nummer, en een heel gave ook, en grappig. 'Zombie Eaters', heeft een Simon & Garfunkel opening, barst dan bruut los, en biedt dan soelaas met een episch refrein, en verderop nog wat kwinkslagen, om vervolgens weer in alle serene rust te eindigen, geweldig staaltje songschrijven, de tweede favoriet. Het titelnummer doet ook zoiets, maar dan anders, en duurt ook wat te lang. 'Underwater Love' is niet onaardig, maar hadden ze van mij aan RHCP kado mogen doen. 'The Morning After' is vet aanstekelijk, onmogelijk om niet op z'n minst mee te bewegen en te genieten van dat akoestische riedeltje voor het contrast, favoriet no. 3. De afsluiter was vroeger ook een favorietje vanwege de oosterse tint, uitstekende instrumental met een sterke opbouw.
Op mijn cd had ik dan vroeger nog 'War Pigs' en 'Edge of the World' te gaan, dus die pik ik nu ook even mee. 'War Pigs': niet slecht gedaan, heel goed zelfs, maar ja, dat origineel, hè - van mij hadden ze het mogen laten. Afsluiter 'Edge of the World' beschrijft ongegeneerd de woorden van een pedofiel, dat heb ik nooit geweten... Nou, dat mogen de heren wel eens even uitleggen, en dat deed bassist Billy Gould met alle plezier:
"The way we write is visual. We start by describing a scene to one another. Say there's a guy in a beat-up Cadillac with ripped upholstery. Empty Kentucky Fried Chicken boxes and malt liquor bottles in the back. And there's a baby seat. In fact, that image became 'Edge Of The World.' Mutated a little on the way."
Dik vier sterren blijven staan.