Al Stewart and Shot in the Dark - 24 Carrots (1980)

Prima album van Stewart! Hij treedt nog steeds op, leuk om hem solo met z'n gitaar bezig te zien. Heb 'm een keer op TV gezien en samen met een andere gitarist speelde hij zo'n fantastische versie van On the Border dat je de rest van de instrumenten totaal niet miste!

Een wat meer rockende Al in een ietwat wisselvallige stijl. Desondanks een prima album.

Eens met Bluebird.

Ik heb deze cd in Frankrijk gekocht, dat heeft nog twee studionummers extra, Delia's gone en Princes Olivia.

Daarmee is een heel raar precedent geschapen, namelijk, dat de platenmaatschappij een hele studiokant, van de oorspronkelijke live LP Indian Summer, in zijn geheel op een andere cd heeft gezet.

Heel typisch, je zult maar kant 2 van A night at the opera van Queen, in zijn geheel op de cd van The Miracle zetten, zoiets. Ik moet trouwens nog op zoek naar Indian summer.

Ghehehe....... net als die verdwenen studiokant van Three Sides Live van Genesis. Als die nou ook op een ander cdtje was gezet was het geen probleem maar daar mag je nu een peperdure box voor aanschaffen.

Mijn exemplaar van 24 Carrots heeft ook de 5 track ''studiokant'' van Indian Summer als bonus. Het lijkt er sterk op dat het outtakes van 24 C. zijn want de stijl is erg herkenbaar. Pandora vind ik trouwens niet slecht.

Deze ''leftovers'' zijn als opvuller en albumtitel toegevoegd aan het daaropvolgende live concert in het Roxy Theatre in L.A. dat om een dubbel LP vol te krijgen te kort was. Later zijn ze volgens mij weer op de cd van 24 C. gezet waar ze eigenlijk thuishoorden. Een cd heeft daar uiteraard meer ruimte voor dan een LP.

Mijn 2 centen.

Indian Summer is als originele uitvoering met studiokant gewoon op cd te krijgen. Ik heb em ooit ergens in de bakken zien liggen.

Hier het ware verhaal over de Indian Summer studiotracks:

Because of the rush to set up, the mobile recording studio, and the size of the club, this album needed studio work to fix up some of the deficits, and that was the reason some of the tracks became studio cuts. Although these tunes had been played at the Roxy show, when they decided to rerecord them in the studio, and got them done in first takes, it was determined the studio versions were better, so they became part of the album.

Some of the highlights are "Here in Angola," "Pandora," and "Princess Olivia." Those three tracks are the best of the studio releases. They are traditional Stewart compilations and are done quite well.

Je bent een wandelende encyclopedie.

Dus toch geen outtakes van 24c en blijft het merkwaardig.
Ik heb trouwens even gekeken bij de setlist van Indian summer. Volgens mij staan die studionummers die wij hebben op 24c daar ook gewoon op.

Dat dan als uitzondering bij Three sides live

Indian Summer is half live/half studio.

Deze plaat heb ik trouwens even aangepast.
Deze is gecredit als Al Stewart & Shot in the Dark.

Shot in the Dark was een band toendertijd.

De plaat kent opvallend veel goede rocksongs. Al Stewart is een genie in het schrijven van degelijke en goed in gehoor liggende folk/rock songs.
Hij heeft ook altijd goede muzikanten om zich heen.

Zoals hier. De band heet Shot in the Dark en heeft op eigen houtje ook een elpee kunnen maken.

24 Carrots met zijn onmogelijke albumtitel is een coherente plaat met mooie teksten, goede solo's, mooie melodieen en een heldere productie...

Een dergelijke stevige koers vind je daarvoor en daarna zelden meer terug gek genoeg. Shot In The Dark stond onder leiding van Peter White. Ik vraag me af wie de uiteindelijke productie (ene Chris Desmond staat vermeld) in handen had en waar de ideeën vandaan kwamen.

SHOT IN THE DARK / SHOT IN THE DARK - geocities.jp

Geen idee hoe dit album klinkt, ben nu best wel nieuwsgierig.

Het heeft wel een beetje hetzelfde heldere van de voorgaande platen, die door Parsons waren gedaan.

Ook een van de weinige platen van Al, met promo-videos. Ik heb de linkjes toegevoegd. Krijg je ook gelijk een beter beeld van de band...

Mooie meid zit er ook bij...

Ja toen nog wel. Van Krysia vind je overigens niet veel op het net.......... zit ze nog in de muziekbiz eigenlijk?

Eerste hit op google: Krysia Kocjan - krysiakocjan.blogspot.com

Tweede hit:

Wow en nog meer:

Natural Acoustic Band - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org

Jemig zeg, niet eens gezien en ik maar zoeken op haar artiestennaam.......... Jammer jammer, zo zie je maar weer.

Ik heb haar soloplaat en de beide Natural Acoustic Band elpees toegevoegd... Nu zoeken naar die parels van schotse folk

Merlin's Time en Optical Illusion zijn de hoogtepunten op deze plaat. Verder is dit nooit mijn favoriete Al Stewart plaat geweest. Teveel elektrisch gitaargeweld en enkele flauwe composities. Gelukkig maken de hoogtepunten veel goed. Merlin's Time heeft een prachtige klassiek-gitaar begeleiding en in Optical Illusion vergelijkt Al Stewart zichzelf met een vergeten fles wijn.
I must be losing my shine
Like an old dusty Burgundy wine
In a cellar cool and damp
Dull beneath a yellow lamp
No one turning the key
To come and get me today
The more I think about you now
The more I'm feeling that way

Is dat nou niet prachtig?

Destijds vond ik het een 'aardige' plaat. Nu vind ik hem nauwelijks onder doen voor Time Passages. Misschien al 25 jaar niet meer gehoord, maar ik ken nog alle nummers, als had ik ze gisteren voor het laatst gehoord. Een mooi rendez-vous met dit bijna vergeten album.

Er zijn van die albums waarvan je het niet ziet aankomen. Maar toch: Esoteric brengt hiervan een deluxe-reissue uit. Drie CD's, met naast het studio-album en bonustracks, ook een CD met demo's en outtakes en een live-CD.
Al Stewart: 24 Carrots - 40th Anniversary Edition, 3CD - Cherry Red Records - cherryred.co.uk

Opmerkelijke keuze, aangezien deze over het algemeen te boek staat als een 'mindere' Al Stewart-plaat. Niet dat ik het daarmee eens ben, overigens. Hij laat een wat minder solide indruk achter dan voorgangers Time passages en Year of the cat, maar nummers als Running man, Merlin's time en Murmansk run reken ik toch tot de betere Al Stewart-composities. Wel zakt het niveau op kant 2 wat in.
Begeleid door een complete band, dus over het algemeen iets steviger dan voorgaand werk en dus minder passend binnen Al's folky singer-songwriter aanpak. Met Mondo sinistro als een gewaagd én geslaagd uitstapje richting disco-achtige rock. Was ook nog een single, begreep ik, maar flopte. Rocks in the ocean haalde in de VS nog de top-30.

Best een leuke plaat, maar ik vermoed dat ik die 3CD-reissue niet ga aanschaffen. Ik ben niet zo van de demo's (die beluister ik doorgaans één keer), al kan een live-album nog een leuke aanvulling zijn. Daarnaast heb ik het album al drie keer: de originele LP, de 1992-CD-reissue met daarop als aanvulling de studiotracks die oorspronkelijk deel uitmaakten van Indian summer (Live at the Roxy, 1981) en nog een latere reissue met weer enkele andere bonustracks. Dat vind ik al behoorlijk veel eer voor deze plaat...

Dat is voor mij als Al Stewart-fanaat zeker interessant. Ik zou er bijna een cd-speler van gaan kopen.

Jammer dat dit soort re-issues dan niet op mooi 3-lp-vinyl wordt uitgebracht (zoals die Marillion-boxjes).

Tja, wat niet is, kan natuurlijk nog komen. Al verwacht ik het niet in dit geval. Esoteric brengt doorgaans voornamelijk reissues uit op CD. Af en toe ook wel op vinyl, trouwens, zie ik op hun website. Maar dat zijn meer van die alternatieve bandjes, zoals The Fall.

Niet om er nou weer een discussie over op te starten, maar ik blijf erbij dat een beetje muziekliefhebber zowel LP's (en vinylsingles!) als CD's moet kunnen afspelen. Als je een van beide volledig buiten beschouwing laat, mis je een heleboel mooie muziek, naar mijn idee.

Je hebt wel gelijk, en een luisteraar beperkt zich enorm. Maar zodra ik een cd-speler zou aanschaffen, ben ik bang dat ik het dure vinyl laat voor wat het is, en me (weer) ga storten op cd's verzamelen. Ik ben juist zo blij dat ik daar vanaf ben. Daarbij gaat het om het gevoel. En ik word gewoonweg wat blijer van een plaatje opzetten.

En ik mis wel zo een beetje alles ná 1990 en vóór 2010 zeg maar. Maar er zit niet heel veel in die periode waar ik echt heel veel behoefte aan heb. Al mis ik dan wel alles van Al ná Last Days of the Century. Nou ja, misschien ooit weer terug naar cd's, dan.

Ja, het is een lastige afweging. Maar je moet vooral doen waar je zelf gelukkiger van wordt. En als je met die beperking kunt leven, en juist vreest dat het plezier minder wordt wanneer je die barrière zou opheffen, moet je er vooral niet aan beginnen.

Ik heb zelf die keuze nooit gemaakt. Opgegroeid met vinyl, en die verzameling gelukkig nooit weggedaan. Maar ook de overstap gemaakt naar CD. Niet uit noodzaak, want ik had er in het begin best moeite mee. Maar ik zag ook de beperkingen die in de jaren negentig opdoemden.

Wat je zegt: de minder bekende titels uit een flink tijdvak (ruwweg 1993-2013) blijven buiten je bereik, afgezien van de gekende klassiekers die later op vinyl zijn heruitgebracht. Ook voor mij geldt trouwens dat genoemde jaren niet mijn favoriete tijdvak zijn. Maar ik merk het ook wel eens bij oudere (of juist nieuwere) uitgaven: dan kun je de CD voor een habbekrats krijgen en is de LP peperduur, als je 'm al te pakken kunt krijgen. En het omgekeerde gebeurt ook, met name met albums die in de jaren zeventig en tachtig op vinyl goed verkochten.

Enige nadeel van het feit dat ik geen keuze heb gemaakt, is dat het per saldo nog vrij prijzig kan uitvallen. Veel LP's heb ik ook op CD en andersom...

Dat is helaas erg vaak het geval, merk ik bij discogs. Dan denk ik, hey dat is goedkoop, en dan blijkt het op een cd-versie te gaan. Is de lp alsnog 100 euro.



In mijn hele leven heb ik mijn favoriete albums wel 4 of 5 gekocht intussen. Ik sta voor de zoveelste keer in mijn leven op het punt Sctipt for a Jester's Tear te kopen, want: remaster, bonustracks etc.

Nadeel van alles wegdoen (wat ik té vaak heb gedaan) is sowieso dat je ooit weer besluit je favorieten opnieuw te kopen (ook zonder remaster/remix etc.). Als ik alles nog had, wat ik ooit had, had ik wel 100.000den platen/cd's...

Ja, het is - ook bij mij - een levenslange verslaving. Maar goed, zolang ik mijn vrouw en kinderen het brood niet uit de mond hoef te stelen, is er best mee te leven.

Even back on topic voordat een moderator deze discussie verplaatst naar het LP versus CD-topic: ik schreef dus al dat ik van dit album ook drie versies heb. Die twee CD-versies hebben verschillende bonustracks, waarvan ik eigenlijk niet begrijp dat die dus niet terugkeren op die komende deluxe-versie. Weliswaar zijn de 5 bonustracks van de EMI-CD uit 1992 de afgewerkte studiotracks van de studio-plaatkant van het live-album Indian summer (dat in zijn eerste CD-versie alleen de drie live-plaatkanten bevatte), maar die latere versie heeft ook drie kant-en-klare studiotracks als bonusmateriaal. Je zou zeggen dat er dan dus meer onuitgebrachte tracks leverbaar zouden moeten zijn, in plaats van die demo's van nummers die we al kennen. Kennelijk niet dus.

Mondo sinistro is dus ook een single geweest. Al heeft er zelfs een heuse videoclip bij laten maken, ontdek ik zojuist. Met veel humor en een behoorlijk stevige aanpak. Een commerciele toegeving, in de hoop een nieuwe Amerikaanse hit te scoren in de slipstream van Rocks in the ocean? Wellicht, maar ik vind het toch wel geslaagd, ook al klinkt het zeer on-Al Stewart-achtig.

Ik heb ook de studioplaat van Shot in the Dark zelf, en die ligt erg in het verlengde van deze plaat, minus de zang van Al.

Verder zijn er natuurlijk de songs die op Indian Summer staan, die te pas en te onpas als bonustracks op de cd-versies van 24 Carrots werden gezet.

Indian Summer is eigenlijk ook een logisch vervolg, zowel studio als live, op deze plaat, met dezelfde bandleden, maar zonder de toevoeging Shot in the Dark.

Ik ben benieuwd naar de unreleased live-tracks en de demo's. Maar hoe vaak ik die ga draaien als ik ze zou hebben, weet ik niet. Demo's zijn niet voor niets demo's.

Vandaag is 40th anniversary edition uitgekomen:
Een 3cd boxje met demo's en een live concert uit 1980:


Al Stewart: 24 Carrots - 40th Anniversary Edition, 3CD - Cherry Red Records - cherryred.co.uk


24 Carrots (40th Anniversary Edition) by Al Stewart on Spotify - open.spotify.com

De demo's zijn fantastisch! Een 6 minuten durende Running Man (instrumentaal), met saxofoonsolo is één van de verrassingen. Verder wat songs die ik nog niet kende: Jackdaw en The Ringing of Bells.

De liveplaat is ook wel aardig. Wat tam, maar de reggaeversie van Broadway Hotel is erg leuk

Wil de user die al 15 jaar lang de artiestnaam aanpast van deze plaat zich melden?

Deze plaat is van Al Stewart and Shot in the Dark en niet van Al Stewart. Het is al zo een puinhoop met artiestnamen op deze site, laten we het dan niet iedere keer erger maken. Dank u.