Al Stewart and Shot in the Dark - 24 Carrots (1980)

Misschien dat sommige MusicMeter's het herkennen: als ik albums wil luisteren van artiesten/bands die in decennia een grote catalogus hebben opgebouwd, grijp ik meestal terug naar de bekende klassiekers of meesterwerken. Muziek die ze maakten na hun sterkste periode kregen vaak mindere recensies en mindere waarderingen op dit forum, meestal ook van mijzelf.
Waar ligt dat toch aan: ben ik in de loop van de jaren soms verwend geraakt? ben ik niet meegegaan met de muzikant die nieuwe wegen inslaat? Of werd hun inspiratie minder en daarmee de kwaliteit van hun werk?
Kortom: tijd om nog eens goed te luisteren naar de albums uit hun 'mindere' periode.

Nu is het de beurt aan Al Stewart. En dan het werk ná Time Passages tot aan het geweldige trio Between the wars, A Beach Full of Shells en Sparks of Ancient Lights.

Dan begint het met 24 Carrots, dat hij samen met Shot in he dark heeft opgenomen. Bij mijn nieuwe luisterbeurt blijft mijn waardering hetzelfde. Er staan best een flink aantal fijne nummers op, zoals onder meer het titelnummer, Constantinople, Merlin's Time en Murmansk Run / Ellis Island. Ook de bonusnummers - waarover hierboven al voldoende is geschreven - zijn dik in orde.
Enig minpunt is dat het allemaal als los zand aan elkaar hangt. Weinig verband, noch in thematiek, noch in sound. Daarom geen 4 sterren.

Tja, en dan de discussie over de naamgeving. Enerzijds heb ik veel begrip voor de puristen, waarbij de naamgeving (waarmee het album uitgebracht is, en die ook op de hoes staat) gebruikt dient te worden. Anderzijds mis ik vaak het totaaloverzicht. Van artiesten zoals Al Stewart of Neil Young (mooi voorbeeld in deze discussie) moet ik op mijn laptop wel erg veel tabbladen openstaan om een totaaloverzicht te krijgen. En op een smartphone is dat nog onhandiger.

In mijn eigen administratie doe ik het veel eenvoudiger: alles van Neil Young of Al Stewart blijft gewoon hun eigen naam staan, ongeacht of dit met een andere begeleidingsband gemaakt is of niet. Het blijft allemaal immers de sound en het verhaal van de artiest zelf.

Wat ik bij mezelf vaak merk, is dat ik op twee manieren stem. Of ik stem voor kwaliteit. Dan geef ik een plaat een hoog cijfer terwijl ik het niet eens zo vaak luister of niet zo heel boeiend vind, maar wel de kwaliteit kan horen.

Maar er zijn ook veel platen die eigenlijk kwalitatief wat vlak zijn, maar gewoon erg lekker klinken. Nou is Al Stewart niet heel erg vlak, maar deze plaat (bijvoorbeeld) is wel erg M.O.R.-softrock. En toch is deze plaat mij erg dierbaar. Ik draai hem zo graag en ga er ook helemaal op los. Ik kan elk nummer meezingen en meespelen.

Dat is dan toch eigenlijk ook een hoog cijfer waard? Maar dan staat deze plaat van Al Stewart wel tussen allemaal grootmeesters van muzikaliteit. Ach, het is wat het is. Eén van mijn lievelingsplaten dat is deze.

Okáyyy.... verrassend! Een rockender en elektrischer Al Stewart dan ik kende, vaker uptempo en bovendien minder dromerig. Het is vast de invloed van Shot In The Dark, zijn vijfkoppige begeleidingsgroep.
Op kant 1 twee liedjes met historische verhalen (Constantinopel en Merlin), maar ook Mondo Sinistro over de malle fratsen van een knappe serveerster. Een thema dat ik ken van Room Service van Fischer-Z uit datzelfde 1980.

Pas op Murmansk / Ellis Island, dat kant 2 aftrapt, herken ik de sfeer die Al Stewart op eerdere platen zette. Tegelijkertijd is het zijn kalme stem die de rode draad vormt met eerder en later werk, zó afwijkend is het dus niet.
Wiegende folk in 6/8-maat in Rocks in the Ocean dat blijkens het tekstvel is gebaseerd op traditional The Bold Fisherman.
Met het fraaie Paint by Numbers keert de uptempo rock van kant 1 terug, om kalmer met Optical Illusion te besluiten. Daarin een dwarsfluitsolo.

Naast het dubbelzijdige tekstvel is ook de binnenhoes bedrukt met onder meer een groepsfoto en een komisch verhaaltje over een wijnverslaafde Al Stewart.
Meer humor op de buitenhoes, waarop wordt gestreden om de naam tussen 24 carrots en 24 parrots. De laatsten zijn op de achterzijde doorgekruist en verliezen dus. Daar zit vast een anekdote achter.

Lekker album, zij het niet zo betoverend als eerder werk.

Als toch ook zeker Al Stewart liefhebber deze maar eens onder de loep genomen.
Ik moet 'm lang geleden wel eens hebben beluisterd via de bieb, maar toen uit het zicht verdwenen.
Wat vlotter album inderdaad en zelfs wat rockeriger dan voorheen en dat pakt best aardig uit.
Toch blijft Al Stewart voor mij het meest boeiend als storyteller en bezig is in de rustige en midtempo stukken.
Merlin's Time, Murmansk Run/ Ellis Island en Rocks in The Ocean vind ik daarom de prijsnummers.
Toch is de waardering er zeker voor Running Man en het zwoele Midnight Rocks, die voor Al's doen heel uitbundig zijn.
Shot in The Dark is een prima begeleidingsband en op één of andere manier hoor ik ook plezier in de composities.
Mondo Sinistro is best ver van zijn bed, maar zonder dat het echt een memorabele song is, kan ik het goed hebben.
Niet zijn beste werk, maar wel een plaat die zijn momenten heeft en prettig is om aan te horen.
Leuke mix van poprock en zijn meer vertrouwde singer/songwriter stijl.