Bob Dylan - Slow Train Coming (1979)

Mij bevalt Slow Train Coming erg goed. Toen ik las over gospel en born again toestanden was ik wat terughoudend, maar dat bleek ingegeven door een oude kortzichtige houding van mij. De thematiek stoort mij allerminst in ieder geval. Echt gelikt vind ik het nou ook weer niet klinken. Het is wel wat meer aangekleed. Det orgel en de gitaar vind ik leuke toevoegingen. Dylan's zanglijnen zijn behoorlijk melodieus te noemen en af en toe gaat dat wel eens mis. Maar omdat het vol overgave gedaan wordt, is het juist weer ontzettend mooi. En dat hoort ook weer bij Dylan.

Opvallend laag stemgemiddelde hier op MusicMeter. De gitaar van Knopfler in combinatie met de toch behoorlijk heldere sound maakt het mijns inziens tot een sterk album. Natuurlijk heeft Bob betere afgeleverd maar dit werkje krijgt van mij toch zeker 4*

Ik heb me geërgerd aan die christelijke periode van Bob. Ik gun iedereen zijn geloof, maar de manier waarop het uitgedragen wordt kan mij erg storen. Vooral zoals Dylan het deed. Zijn teksten werden steeds dogmatischer, lieten geen ruimte meer voor eigen interpretatie. Hermetische poëzie zo gezegd. Het is zo en anders niet, punt uit.
Daarnaast stortte hij, vooral op Saved, de opvolger van Slow Train Coming, een hele hoeveelheid verdoemenis uit over degenen die het niet met hem eens waren, de ongelovigen. Fundamentalisme zouden we nu zeggen.
Was Slow Train Coming muzikaal nog wel redelijk te noemen, Saved, was pure armoe.
Waarschijnlijk lagen aan Dylan's "bekering" persoonlijke problenen ten grondslag: de scheiding, het missen van zijn kinderen,een verslaving en een dreigende artistieke impasse alsmede de constant hogere eisen van zijn fans.
Een paar jaar late was het ergste religieuze fanatisme alweer over. Op Shot Of Love worden de religieuze verwijzingen weer, zoals op vroeger werk, dubbelzinniger en dichterlijker. Dan kan ik het weer mooi vinden.
Al met al zit Dylan's werk gewoon vol tegenstrijdigheden en abrupte omslagen. Maar dat maakt het natuurlijk ook zo boeiend.

Bob Dylan doet alles met passie, zo ook het uitdragen van zijn geloof op ´slow train coming´. Er is geen nuance te bekennen. Hij had het licht gezien en daar is voor iemand als Dylan geen twijfel over mogelijk. Het was voor Dylan heel serieus en plots na drie religieuze albums had hij het er noot meer over.

Volgens mij is het werk van Dylan altijd doordrongen geweest van een religieus besef. Natuurlijk is hij een tijdje behoorlijk fanatiek in de Heer geweest en zoals Bertus aangeeft lieten zijn teksten geen ruimte voor enige nuance of eigen interpretatie. En religieus fanatisme is altijd irritant, juist omdat men zo overtuigd is van het eigen gelijk... Gelukkig werd dit gecompenseerd door geweldige muziek die met enorm veel passie gebracht werd (vooral tijdens live-optredens). Bovendien heeft zijn stem zelden beter geklonken dan juist in die periode.

Nummers van die drie albums werden en worden overigens nog steeds live gespeeld, waarbij Dylan ook af en toe heeft aangegeven dat het geloof voor hem nog steeds een belangrijke plaats inneemt. Er zijn talloze voorbeelden, zoals tijdens de tour van 1986 door Australie, toen hij ter introductie van het nummer "In The Garden" het volgende aangaf (steeds in min of meer dezelfde bewoordingen):

....All right. Yeah, we gonna get out of here now. Yeah. We got to go. It's way past my bedtime, I don't know about you. Anyway we always sing this last song here. It's about my hero. Everybody's got a hero. Some people got a hero, lots of different heroes. Money is a hero, success is a hero. To lots of people Michael Jackson's a hero. Bruce Springsteen, John Wayne, everybody's got a hero. Shut up you! Well, I wanna sing about my hero, I don't care about those heroes. I have my own hero... (Sydney, 24 februari 1986)

Ik ben het helemaal met Floater en Devil-Hunt eens. De enorme gepassioneerdheid waarme Dylan te werk gaat is juist het mooie aan hem en brengt ook zijn kunst tot zo grote hoogte. Er is ook niets mis met religieus besef. Dat is iets anders dan preken wat vooral Saved zo irritant maakte. Een iets later nummer als Every Grain of Sand (van Shot of Love) is ook religieus of beter spiritueel van aard, en dat is juist een heel mooie tekst.
Trouwens: Floater zegt dat hij drie christelijke platen heeft gemaakt, maar welke is dan de derde?

Naar mijn weten zijn het Slow Train Coming, Saved en Shot Of Love.

Ik heb volgens mij niet beweerd dat hij drie christelijke platen heeft gemaakt. Ik heb een citaat aangehaald van Devel-Hunt en die had het over drie religieuze albums.

Strikt genomen is Shot Of Love meer een overgangsalbum, waarbij met name Property Of Jesus, Dead Man, Dead Man en in mindere mate Watered Down Love bijbelse dan wel christelijke invloeden bevatten. Shot Of Love (de song) hangt er een beetje tussenin. Every Grain Of Sand is een spirituele song met bijbelse verwijzingen. De overige songs zijn al wat meer profaan van aard.

Overigens het motto van Shot Of Love is een citaat van Jesus uit de bijbel:

I thank thee, O Father, Lord of heaven and earth, because thou hast hidden these things from the wise and prudent, and hast revealed them unto babes.-- Matthew 11:25

Hiermee gaf Dylan te kennen dat hij zich nog wel degelijk in christelijke sferen bevond...

Ok, ik had Shot of Love er niet meer bij gerekend. Maar je zou die er wel gedeeltelijk bij kunnen rekenen. Vooral in Property of Jesus, een song die een antwoord schijnt te zijn aan Mick Jagger die hem op zijn christelijke gepreek aanviel.

Deze op plaat weten binnen te halen en behoort tot zijn evangelistische drieluik. Dylan weet op een open wijze zijn evangelie neer te zetten zonder een Ellie en Rikkert effect te sorteren.
Op deze wijze is het prima te verteren zonder te gaan dwepen met de "almachtige vader".
De muziek is daar zonder meer debet aan en ook de enigszins nuchtere wijze waarop Dylan e.e.a. declameert. Op een reggae achtig tintje met Man Gave Names to all the Animals, of op zijn lyrische wijze met Gonna change my way of Thinking. Slow Train Coming vind ik zelf een regelrechte topper van Bob. Daar waar Saved meer naar de gospel neigt als dat deze Slow Train Coming dat doet m.i., is hier gewoon sprake van een degelijk Dylan album en eentje die mij goed doet smaken, als een prima flesje La Chouffe.

Ben een groot liefhebber van veel platen van Dylan. Ik ben nu bezig het (voor mij) wat onbekendere werk van hem te ontdekken. Dit is een plaat die ik liever niet ontdekt had. Maakt mij echt niet uit dat hij ineens reli-fundamentalist was geworden, ik vind het vooral zonde van de tijd. Overigens wel opvallend dat nu opeens elke zin wel woord voor woord verstaanbaar is. Het is gewoon over het algemeen een heel zwak album. Het begint nog aardig, maar na het voor mij sterkste nummer Slow Train houdt het ook direct op. De laatste 4 nummers kun je rustig vergeten. Dieptepunt in zijn oevre tot dan. Denk even terug aan Blood on the Tracks of Highway 61 revisited en beluister dan dit album. Tja dan is dit ronduit ontluisterend. Dylan was blijkbaar de weg kwijt in alle opzichten. Achteraf blij te weten dat het weer helemaal goed zou komen met vooral Oh Mercy en Time out of mind.

Grappig, Dylan was juist van mening dat de rest van de mensheid de weg kwijt was en stak dit tijdens zijn concerten toendertijd zeker niet onder stoelen en banken

Uiteindelijk is het met Dylan enigszins goed gekomen met vooral "Love and Theft" en met Modern Times zou ik zeggen. Maar qua zang zit Dylan hier (Slow Train Coming) op zijn hoogtepunt. Fenomenaal is wat dat betreft met name de afsluiter When He Returns.

Voor het overige niet bepaald een geweldig album inderdaad.

Love and Theft en Modern Times ken ik nog niet. Mijn muzikale ontwikkeling heeft het afgelopen decennium op zijn gat gelegen, maar aan het stemgemiddelde te zien zul je ongetwijfeld gelijk hebben. Ik ga ze zo snel mogelijk beluisteren, zoals je hebt gezien worstel ik me nu door de reli-periode en de magere jaren 80 heen. Weinig ups en veel downs. De een vind die plaat de slechtste, de andere weer die. Iedereen is het er echter over eens dat het verval met deze CD is ingezet en niet te zuinig ook.

Misschien wel zijn allersterkste staaltje studiowerk, wat betreft 's mans vocale kwaliteiten, passie en zeggingskracht

Wat een performance, niet normaal meer.
Ben zelf niet gelovig, maar na When He Returns zou je bijna de overstap maken

Hoe heb ik hier in 'godsnaam' ooit over heen kunnen luisteren? 'When he returns' is een indrukwekkende hymne. Staat hier al een half uur op repeat. Krijg er geen genoeg van. Binnenkort bij Red Rooster Radio, samen met 'When he comes' van Johnny Cash. Wordt een mooi godsvruchtig blokje.

LP op de kop kunnen tikken bij een kringloopwinkel voor 80 eurocentjes!
Ik ken al veel werk van Dylan, maar deze nog niet.
Ik vind dit eigenlijk een heel goed album met allemaal goede tot prima nummers.
Die religieuze invloeden storen mij in het geheel niet, het is gewoon een mooi stuk muziek.
Hoogtepunten voor mij zijn: Precious Angel, Slow Train, Do right to me baby en When he returns.
Het nummer Man gave names to all the animals is wat minder, maar toch zeker niet slecht.
Kant A is geweldig, kant B is goed.
Dit album verdient een 4.0*

Lekker nummer dat serve sombody. Mooie omschrijving van bertus trouwens hermetische poezie ha daar kan ik me wel in vinden. Nu zijn de teksten van dylan over het algemeen van een hoge kwaliteit he he. Dat wisten we nog niet. Maar het is wel zo wat bertus zegt. Zijn teksten werden wel erg 1demensionaal. Maar persoonlijk kan ik me daar wel van afsluiten. Ik luister er gewoon niet echt naar. Hoeveel mooie muziek word er niet gemaakt maar de teksten zijn vaak niks soms zelfs big crap. Led zeppelin bijv waar gaat dat allemaal over? Ik geef toe dat het bij dylan ietswat anders ligt om dat mijn dylan instinct ha van zelf gaat werken. Dat houd in dat ik me meer moeite moet doen om me er vanaf te sluiten maar goed. Precious angel vind ik aardig. het 3e en 4e nummer zijn pracht nummers. De rest is aardig tot goed. Waar ik wel altijd aan heb moeten wennen is dat gitaarwerk van mark knopfler. Natuurlijk speelt die mark prachtig gitaar. Maar zijn geluid is zo karakterstiek dat ik soms denk dat ik naar een straits album aan het luisteren ben. Op de een of andere manier vind ik het niet echt bij dylan horen.

Deze dylan vind ik best te pruimen.

Hierbij een link naar een alleraardigst filmpje van Dylan die Gonna Change My Way Of Thinking speelt.



Snel, voordat ''Web Sheriff'' er lucht van krijgt...

Heerlijk album, ik hoef zijn geloof niet te delen om toch de bezieling te horen. Opgenomen in de geweldige muscle shoals studios, goed voor een volle punt extra.

Weer eens uit de platenkast getrokken. Kant A beluisterd en ik moet zeggen het klinkt meer dan prima.. De Mark Knopfler sound is een welkome aanvulling zonder te overheersen Kant B Iden Dito. Eigenlijk helemaal niks mis met deze plaat. Dylan blijft Dylan. Geloof of geen Geloof.

Ik ben het afgelopen jaar behoorlijk van de hak op de tak gespronngen in mijn mening over diverse Dylan albums. Platen die ik na een paar draaibeurten eerst niks vond, zoals Love and Theft en Modern Times, behoren na intensief luisteren nu tot mijn favorieten. Deze plaat vond ik echter vanaf het begin niks en ik vind het nog steeds een van de minderen uit zijn oevre. Ik vind echt Knocked down loaded of Empire Burlesque veel beter te pruimen dan dit album. Ik vind Mark Knopfler eenvoudigweg niet bij Dylan passen. Ook Infidels vind ik om die reden niet geweldig., terwijl ik het werk van de Dire Straits in die jaren geweldig vond en nog steeds vind. Dit album hoef ik eigenlijk niet meer te horen.

Daar kan ik het mee eens zijn. Knopfler maakt het te glad

Na een stuk gelezen te hebben over deze religieuze periode van de Heer Dylan, werd mijn interesse gewekt om deze periode eens te beluisteren. Altijd overgeslagen omdat ik er slechte reacties over hoorde, maar omdat Bob een Dylan is moet ik het op z'n minst een kans geven.

Opener Gotta Serve Somebody ken ik van de Best Of uit '97 en heb ik altijd een goed nummer gevonden.

''Well, it may be the devil or it may be the Lord
But you’re gonna have to serve somebody''

Goede tekst in deze opener, maar het wijst niet meteen op een plaat die in het teken staat van het geloof. Al snel kom je er achter dat dat wel gaat gebeuren...

Ik kan me voorstellen dat je als Dylan fan eind jaren zeventig even flink schrok van wat de man toen deed op Slow Train Coming. Alles waarvan men dacht waar hij voor stond werd teniet gedaan op dit album en de hierna komende platen Saved en Shot of Love.
Hoe dan ook weten we anno 2012 wel beter. Dylan deed iets wat hij altijd al had gedaan; doen waar hij zelf zin in had. En na jaren van veel kritiek is dat bewonderenswaardig te noemen.

Zo stoer als Johnny Cash heeft hij het geloof niet laten klinken, maar Slow Train Coming heeft een zeer goede indruk achtergelaten op mij en ik ga zeker ook de komende albums luisteren tot Infidels, waar hij schijnbaar afstand deed van religie in zijn muziek.

Ik denk niet dat Dylan ooit religieus is geweest. Hij heeft in interviews o.a. beweerd:

"I don't think religion can show anybody how to live. I don't have any religion" (begin jaren 60).

“...Religion is a dirty word. It doesn’t mean anything. Coca Cola is a religion. Oil and steel are a religion. In the name of religion, people have been raped, killed and defiled. Today’s religion is tomorrow’s bondage.” (begin jaren 80).

Tegelijkertijd is zijn werk (al vanaf zijn eerste plaat) doordrongen geweest van een zekere spiritualiteit. Maar dat is heel iets anders dan religie.

En spiritualiteit is ook terug te vinden in al het latere werk van Dylan.

Heel goed Floater. Je slaat de spijker op zijn kop. Toch is hij een korte tijd vrij fanatiek christelijk uit de hoek gekomen, meer op de twee platen na Slow Train dan op Slow train zelf.

Dat klopt inderdaad, Bertus. En dat werd vooral tijdens concerten eind 1979 en begin 1980 duidelijk toen hij letterlijk de leer van Christus ging prediken. Maar voor zover ik weet heeft hij nooit verkondigd dat mensen zich bij een bepaalde beweging moesten aansluiten.

Bob was in die tijd behoorlijk in de ban van Christus getuige ook onderstaand citaat van een interview uit 1979: “Well, religion is repressive to a certain degree. Religion is another form of bondage which man invents to get himself to God. But that’s why Christ came. Christ didn’t preach religion. He preached the truth, the way and the life. He said He’d come to give life and life more abundantly. He is talking about life, not necessarily religion…”

Op de albums als Saved en Shot Of Love komt deze preoccupatie met Christus inderdaad het duidelijkst tot uiting. Tijdens live-concerten is dit echter nog veel langer doorgegaan. Een nummer als In The Garden werd tijdens concerten van 1986 nog voorafgegaan door onderstaande introductie:

"I wanna do a song about my hero. Everybody’s got their own hero. I don’t know who your hero is. Maybe Mel Gibson (audience cheers loudly, and Dylan grins) Alright! Let’s hear it for Mel Gibson (Dylan lacht)...maybe it would be Michael Jackson – Bruce Springsteen (gejuich vanuit het publiek). Anyway, I don’t care nothing about none of those people. I have my own hero, and I’m gonna sing about my hero now."

En tijdens concerten eind 1988 liet hij keer op keer weten dat hij hoopte dat In The Garden de thema-song voor de Amnesty International worldwide tour zou worden.

Hij heeft het nummer zelf overigens tot in 2002 nog live gespeeld.

Lekker relaxt album van Dylan, vooral door toedoen van Mark Knopfler die er toch hier en daar een Dire Straits stempeltje op drukt.
Dit is dus een van zijn religieuze albums.

Aangezien ik echter nooit behoord heb tot die jaren 70 wierook-leefkuil-wietrokende Dylantekstenanalyseerders-theedrinkers-navelstaarders, sterker nog, ik k* op, och laat ook maar, kan ik hier dus gewoon naar luisteren zonder de teksten mee te krijgen.

Dan blijft er gewoon een fijne plaat over, waarvan vooral kant 1 goed is met Precious Angel,
I Believe In You en het gospelachtige Slow Train Coming.
Kant 2 is wat minder, al vind ik Men Gave Names To All The Animals geweldig. Is namelijk voor altijd verbonden aan een vakantie in Joegoslavie in 1981, waar in de campingdiscotheek van camping Polari in Rovinj dit nummer iedere avond een paar keer voorbij kwam. De afsluiter When He Returns heeft iets beklemmends (als ik de tekst uitschakel).
De overige nummers zijn gewoon aardig, al beklijven ze niet echt.
Op vinyl.

Is dat nou een kruishouweel, waarmee die zo meteen die Slow Train in elkaar gaat slaan?

Je vergeet partnerruilend, corduroydragend, kappermijdend, langstuderend en lelijke eend- rijdend

Nu niet overdrijven, he. Dit is misschien geen meesterwerk, maar toch wel een sterk album.