Bob Dylan - Slow Train Coming (1979)

Vandaag weer eens beluisterd, maar nu op CD. Een prachtige heldere productie met prima gitaarspel van Mark Knopfler.
In 2011 gaf ik dit album een 4.0 en daar blijf ik bij.
Prima stuk muziek met goede tot zeer goede nummers.
Mijn favoriete song is: Slow train.

Los van het feit dat dit een religieuze plaat is, vind ik dat het een nuchtere en correcte beoordeling verdiend.
Het is een van mijn favoriete albums wat geluid en mixing betreft, de productie van deze plaat is door professionals gedaan. Dylan wilde hier geen enkel risico nemen, waar dat hij op vorige platen enkele schoonheidsfoutjes liet voor wat ze waren is deze plaat voor Dylan normen perfect. Deze plaat wordt ook heel vaak gebruikt door audiofielen, die hun zoektocht starten naar nieuwe luidsprekers of versterkers etc.
De finesse in de dingen die bevoordeeld Mark Knopler doet op deze plaat zijn niet enkel functioneel maar ook briljant en dit kan je ook zeggen van elke medewerker van deze plaat.
Voor mij een meesterwerk van eenvoud en genialiteit, zelf Good old Bob doet moeite om zijn toon te houden. I believe in this album
deze plaat krijg van mij een maximum score

Moedig voorwaarts!

Ik vraag me altijd af hoe het geweest moet zijn om in 1979 Slow Train Coming voor het eerst op de platenspeler te leggen. Bob Dylan had zijn status als halfgod van de folkbeweging allang verkwanseld - na zijn hemeltergend briljante elektrieke periode in de tweede helft van de jaren zestig was hij van de kansel gesprongen, had wat niks-aan-de-hand-plaatjes gemaakt van wisselende kwaliteit, om vervolgens terug te keren met de drie beste albums uit zijn carrière. Natuurlijk was Dylan altijd al een religieus baasje - wellicht niet in de klassieke zin van het woord, maar van een zekere mystiek bediende hij zich in zijn teksten al eerder, en gezwollen Bijbels taalgebruik was hem ook niet vreemd. Maar dan.

Op Slow Train Coming deelt Bob Dylan niet langer zelf de kaarten. Er is een hogere macht die ons leidt, en die moet geprezen worden. Een hoop fans haakten af vanwege de onverbloemde, niet altijd even poëtische verwoorde godvruchtigheid die Dylan tentoonspreidt, een hoop anderen haakten aan nu de messias eindelijk het licht had gezien. Te vrezen valt dat ik tot de eerste categorie had behoord: de teksten zijn veel meer rechttoe-rechtaan dan voorheen. Wat me eerder zo aansprak in Dylan - zoals Matthijs van Nieuwkerk ooit over het werk van Martin Bril zei: "De woorden keken vreemd op van de zinnetjes waarin ze terecht waren gekomen," - is op Slow Train Coming verbleekt tot een verzameling teksten die we al te vaak hebben gehoord uit de mond van mensen met versleten ideeën. Nog altijd torent Dylan flink uit boven veel andere tekstschrijvers, maar toch.

Toch zijn het niet de teksten die van Slow Train Coming mijn minst favoriete Dylan-album tot dan toe maken. Het is de muziek, die zwaar leunt op het gitaarspel van Mark Knopfler en lauwe bluesrock. Het mag in de oren van Dylan-haters lachwekkend klinken, maar het is altijd de melodieuze kwaliteit geweest die me in zijn muziek zo aansprak. Memorabele melodieën ontbreken hier, een enkele uitzondering daargelaten. Het zijn die lichtpuntjes waar Slow Train Coming het van moet hebben: het potsierlijke maar o zo ontroerende I Believe In You, het dreigende Slow Train en het door velen zo gehate Man Gave Names to All the Animals, waar ik altijd juist wel lekker op ga.

Tot slot nog het vermelden waard: dit is het eerste Dylan-album waar ik me begin te herkennen in de eeuwige kritiek dat de beste man niet kan zingen. Waar ik op al zijn eerdere platen (ja, echt allemaal) omver word geblazen door de kracht in zijn stem, klinkt Dylan hier voor het eerst dunnetjes en ijl. Later zou hij weer een charmante kraai worden, maar vocaal begint hier een tussenperiode waar Bob niet echt lekker uit de verf kwam. Soms klinkt er een glimp door van de vroegere (of latere!) glorie, maar over de gehele linie is Slow Train Coming geen plaat om over naar huis te schrijven.

Ik ben een andere mening toegedaan...

Ik zie het! Ik ben benieuwd naar uw luisterervaringen.

Geen idee hoe ik bij dit album terechtkomen ben. Misschien was het OLH wel die me wilde laten horen dat Slow Train Coming niet zo slecht is als wel wordt aangenomen want Bob had het heilige licht gezien. En zoiets voorspelt weinig goeds want vele bekeerlingen hebben opeens een enorme zendingsdrang. Bij STC valt het wel mee want dit album komt allesbehalve belerend op mij over. En als jongeling uit een Gereformeerde nest en Youth For Christ ben ik heus wat gewend. Gewoon een uitstekend album die zich wat mij betreft met zijn betere werk kan meten. En als bonus klinkt hij ook nog eens fabeltastich. Amen!

Best een prettig album van Bob Dylan. De arrangementen zijn sfeervol: de combinatie van swingende toetspartijen, bluesy gitaarspel en gospelzang bevalt mij wel. Ik moet stiekem ook aan soulmuziek denken. Wellicht omdat Dylan expressiever zingt dan normaal. De teksten zijn weliswaar prekerig, maar niet ergelijk of clichématig. Soms heeft de muziek welhaast een dreigende onderstroom. Ik denk daarom dat deze muziek goed zou passen bij een misdaadserie in de trant van The Wire. "Gotta Serve Somebody" schalt over de speakers terwijl een boel junks met een naald op zoek zijn naar hun eigen hemel. Way Down In The Hole van Tom Waits werd bij The Wire i.i.g op vergelijkbare ironische wijze ingezet.

Gotta serve somebody was de titeltrack van een aflevering van The Soprano’s, zo heb ik dit album leren kennen.