The Antlers - Burst Apart (2011)

Hoge notering. Users wiens smaak ik wel kan waarderen. Aparte vocalen die wel wat weg hebben van artiesten die ik hoog heb zitten. Sfeervolle muziek............

Waarom raakt dit album me dan (nog) niet zoals al die andere bandjes dat wel doen?
Waarom beluister ik dit zonder echt geraakt te worden? Afstandelijk. Neutraal.

Ik heb dus echt geen flauw idee, maar Burst Apart is als een ballon die mooi opstijgt en vervolgens uit elkaar knalt en snel terugkeert op aarde.
Zo heel af en toe komen albums voorbij waarvan je weet dat je er helemaal voor zou moeten gaan, er verliefd op worden en dan blijkt vervolgens dat je verwachting niet waargemaakt wordt terwijl dat wel zou moeten, terwijl je de kwaliteit hoort, de potentie voelt. De schoonheid hoort zonder dat het je weet te bereiken.
Veel users hebben dat blijkbaar wel gezien het tot nu toe hoge gemiddelde. Voor mij was dit toch wel wat teleurstellend. Categorie ' wel aardig' en verder niks.
Ik weet dat er reacties gaan komen die zeggen 'niet opgeven', 'geef het nog wat draaibeurten' en tegelijkertijd voel ik gewoon dat het er niet in gaat zitten. Het is allemaal heel fraai maar waait mijn deurtje net iets te snel voorbij om tot diamantje bestempeld te kunnen worden.

Hoe is het mogelijk..... soms moet je daar niet te veel over nadenken. Voor mij een leuk gemiddeld albumpje met dito beoordeling (en de hoop mezelf later te quoten dat ik er toch volledig naast zat).
Ik hoop het echt, want dit zou toch echt helemaal in mijn straatje moeten passen met hoge notering als gevolg.

Nu: 3,5*

Toen ik I Don't Want Love voor het eerst hoorde had ik eigenlijk al een donkerbruin vermoeden dat dit album me wel zou bevallen. En dat vermoeden blijkt te kloppen!

Dit album heeft me vrij snel in zijn/haar greep gekregen, terwijl me dat niet vaak overkomt. Het eerste deel van het album is betoverend. Rustige, ingetogen nummers met stuk voor stuk goede teksten. Met No Widows als voorlopig (tekstueel) hoogtepunt. Ook het redelijk saaie en eentonige Rolled Together vind ik mooi. Op de een of ander manier werkt het langzame ritme en de herhaling een gevoel van rust over me af. Dit nummer heeft een ontspannende werking.

De tweede helft van dit album is helaas een stuk minder betoverend...

Every Night My Teeth Are Falling Out vind ik nog wél een leuk nummer. Wat meer up-tempo dan de voorgaande nummers, catchy en ook weer met een goede en leuke tekst. Elke keer als ik naar dit nummer luister kijk ik weer uit naar de zin: One dumb night two bad decisions don’t divide to cancel out.

Het trio Tiptoe/Hounds/Corsicana weet me maar niet te boeien. Die laatste is nog wel een aardig nummer (hoewel ik vind dat de verhouding tekst/instrumentaal te veel naar het instrumentele gaat), maar in combinatie met die andere twee nummers is dit een kwestie van 10 minuten dorbijten. Hounds is een te sloom nummer om me te kunnen boeien.

Gelukkig komt er dan nog een magistraal slotnummer!

Putting the Dog to Sleep is een van de beste nummers die ik dit jaar heb gehoord. De tekst is schitterend en de lange outro kan me niet lang genoeg duren. Dit numnmer is één brok emotie. Vooral in de laatste regels hoor en voel ik die emotie: Put your trust in me, I’m not gonna die alone, I don’t think so...

Aan alle goeds komt een keer een eind, dus ook aan dit nummer.

Over de gehele linie vind ik Burst Apart een goed album, met vooral een hele sterke opener en sluiter. Zowel muzikaal, vocaal als tekstueel zit dit album heel goed in elkaar. Ik zou dan ook graag een (erg) hoge beoordeling willen geven, maar er zijn drie dingen die me daarvan weerhouden. Te weten nummers 7, 8 en 9. Ik hoop dat ik die nummers (na veel luisteren) alsnog wat meer ga waarderen, want dan zit er misschien nog een hoger cijfer in. Voorlopig hou ik het bij 4 sterren.

PS: In mijn recensie heb ik nog geen plaatst vrijgemaakt voor French Exit, nota bene een van mijn favorieten! Waarom? Niet omdat het zo'n mooi betoverend liedje is. Ook niet omdat de tekst me zo intrigeert. Het is de aanstekelijke melodie. Dit nummer heeft het meest aanstekelijke deuntje van het hele album en ik kan er maar geen genoeg van krijgen. French Exit is gewoon een lekker nummer. Punt.

Na het briljante Hospice, zijn de verwachtingen voor dit album hooggespannen. Wat mij betreft worden die niet helemaal waargemaakt. Daarvoor zakt het album een aantal keer wat in, zoals bij het nummer Tiptoe, Hounds en Rolled Together. Het niveau van het album is wat te wisselvallig, en dat terwijl het album zo goed begint en eindigt. Daarnaast mis ik een overkoepelend thema of gevoel, zoals het geval was bij Hospice. Niettemin moet niet vergeten worden dat dit zeker geen slecht album is. Het kost alleen een groot aantal luisterbeurten om ook de trage nummers volledig te kunnen waarderen.

Het moet geen pretje zijn geweest om een opvolger voor Hospice te maken, want die plaat werd ongelooflijke gehyped - in geen tijd groeiden The Antlers van een onooglijk niemendalletje uit tot een boegbeeld van de pitchforkcore. Met recht en rede, want het was een steengoede cd, maar velen zullen wel beamen dat het geen prettig uurtje was om te beluisteren. Meer nog, Hospice is waarschijnlijk één van de zwartgalligste conceptplaten die er zijn.

Ondertussen zijn we twee jaar verder, en kan je Hospice gewoon in de free record shop vinden. Hoe ga je om met èn commercieel succes èn artistieke erkenning? Ik denk dat Burst Apart een goed voorbeeld is: meer van hetzelfde, maar toch ook iets helemaal anders.

Qua thematiek is Burst Apart melancholie, omgaan met verdriet en het uiteenbarsten van relaties. Nog altijd geen happy-time muziek dus, maar toch eenvoudiger te verteren dan Hospice. Muzikaal zijn ze wat meer richting de gitaarmuziek gegaan, wat zeker in combinatie met de erg atmosferische productie nogal Radioheadesque aandoet. En zoals ik al in een eerder bericht zei: feitelijk is dit het soort muziek waar ik stiekem op had gehoopt toen King of Limbs uitkwam.

De helft van de nummers op Burst Apart zijn ijzersterk, zeker 5* materiaal. Alles klopt, prachtige melodiën van zowel zang (Jeff Buckley zou er van opkijken) alsook muziek (No Widows ). Helaas is niet alles van dat niveau, met name Tiptoe, Hounds, Rolled Together en in mindere mate ook Corsicana vallen te licht uit. Leuk hoe de favoriete tracks op MuMe mijn mening helemaal bevestigen trouwens. Niet dat het stinkers zijn (hoewel, Tiptoe...), de tracks ademen gewoon 'filler' uit. En op zo'n kort album zou dat niet mogen.

Volgende keer dus liever all killer, no filler; dan krijgen ze van mij de topscore. Desnoods nemen ze er maar wat jaartjes extra voor, want ik denk dat de relatief korte periode tussen de twee cd's misschien wel aan de oorzaak hiervan ligt. Voor nu hou ik het op 4*, even goed maar veel luisterbaarder dan Hospice.

In mijn wekelijkse radio-rubriek 'De Keuze van Kas' op AmsterdamFM heb ik vandaag dit album besproken, beluister het hier.

‘Hospice’ was de grote doorbraak voor The Antlers, en met ‘Burst Apart’ hebben ze bevestigd. In de ogen van de meeste mensen toch, blijkbaar, gezien de vrij hoge score die de palat toch krijgt hier op MuMe (schommelt rond de 4 sterren op moment van schrijven). ‘Hospice’ is een loodzware plaat, die je op verschillende manieren kan interpreteren, alleen niet op een licht verteerbare manier. Erg moeilijk dus, om een opvolger te maken. Peter Silberman en de zijnen hebben een poging gedaan, en voor mij is die slechts half geslaagd.

Ja, de toon is lichter dan op ‘Hospice’. Dat kon ook moeilijk anders. Nog eens zo’n plaat, dat overleef je toch niet? ‘Burst Apart’ is een aangename popplaat geworden, met leuke deuntjes. De klik is er echter niet gekomen, en ik schat de kans dat die ooit nog zou komen relatief klein in. Er staat zeker kwalitatief sterk materiaal op, zoals het slotnummer en het prachtige ‘French Exit’. Maar ik blijf na het beluisteren van deze plaat met een soort van onvoldaan gevoel zitten. Telkens weer.

De nummers op ‘Burst Apart’ klinken soms onaf, alsof er eigenlijk nog aan gesleuteld moet worden. Het duidelijkst is dat bij ‘Tiptoe’. Een kort nummer, en het klinkt gewoon onaf. Het is meer een idee dan een song, heb ik de indruk. Ook heeft de band een iets minder uniek geluid nu, vind ik. ‘Parentheses’ is bijvoorbeeld duidelijk ontleend aan Radiohead (heeft ongeveer iedereen hier al opgemerkt). Het enige verschil is dat dit minder beklijvend is. En ik vond de laatste van Radiohead al niet zo geweldig.

Het is niet makkelijk, om vrolijk over te komen na zo’n zieluitstorting als ‘Hospice’. Ze proberen het wel, daar niet van. Maar het klinkt geforceerd. ‘Every Night My Teeth Are Falling Out’ heeft zo’n sound (al is het tekstueel niet al te positief); ik geloof er gewoon niet in. Dat mankeert aan deze plaat; zij weet mij te weinig te overtuigen, kan mij slechts bij vlagen over de streep trekken. ‘No Widows’ is ook zo’n gevalletje; gevarieerd nummer, met een O.M.D.-riedeltje, een slepend deel, een dreigend deel, misschien een paar beklijvende seconden. Ik vind het vooral een saai nummer, jammer genoeg. Met de nadruk op jammer genoeg, want ik had het ook liever anders gezien.

Natuurlijk staan er ook mooie dingen op deze plaat, zoals eerder al vermeld. ‘Rolled Together’ vind ik best mooi, de aanzwellende blazers trekken de hele song omhoog. ‘Hounds’ vind ik ook een mooie sfeerschets, bij momenten bezwerend en lichtjes spelend met electronica. ‘Corsicana’ is heerlijk rustig, en ‘Putting the Dog to Sleep’ is mijn persoonlijke favoriet, dus het einde van het album vind ik wel goed. Jammer genoeg wordt dit niveau niet gehaald in het begin (met uitzondering van ‘French Exit’, dus).

Een lichte teleurstelling toch, deze nieuwe van The Antlers. Ik keek er in zekere zin naar uit. Een sof is het niet geworden, want hier en daar is wel een lichtpuntje te vinden, maar ‘Burst Apart’ komt nog niet tot aan de enkels van ‘Hospice’.

2,5 sterren

Na het geweldige Hospice dacht ik, ik ga deze ook maar eens grondig beluisteren.
Goed idee blijkt!
Na een twintigtal keer beluisteren doorheen het jaar volgt een recensie:

I Don't Want Love Mooie opener! Zet je al direct 'in the mood' voor de hele cd. Dromerige vocals en gitaren die voor een zalige sfeer zorgen.

French Exit Begint al met toffe bassen. Niet hetzelfde niveau als het beginlied maar zeker ook een goede song!

Parentheses Fijne warboel van bijna 'industriële' klanken die zich ontpopt tot een degelijk 'Antlers' lied maar niet meer of niet minder.

No Widows Yeesss, zo kennen we ze, begint direct goed en kippevelmomentje bij het zoemend geneurie gevolgd door een hoge stem van een vrouwenstem(?).

Rolled Together Weer die vrouwenstem met een door ruggengraat kronkelende huil. Dezelfde 'slowcore' klanken die zich herhalen tot, PLOTS, een 'Amnesiac (of was het Kid A?)'-achtige ontploffing die eigenlijk voor meer van hetzelfde zorgt maar dan met drums. Mooi droomlied.

Every Night My Teeth Are Falling Out Orange Juice vs Beach House gewijs, zorgen de mannen weeral voor een gezond lied dat stevig en abrupt eindigt.

Tiptoe Intermezzo die prachtig past in de sfeer. Eveneens de perfecte pauze om wat tot adem te komen.

Hounds Mooi mooi, oeoeoeoeoe.. mooie trompet ook..

Corsicana Dromen à volonté.

Putting the Dog to Sleep Niet voor niks de knaller op dit album, begint al mooi met de uit 'Two Weeks' van Grizzly Bear gepikte noot. Het opbouwende zingen doet me denken aan de Foals...

Kortom: Mooi album van constant niveau dat voortborduurt op de populaire klanken van tegenwoordige dream pop als Beach House, War Paint, Radio Dept. en dergelijke. Spijtig genoeg zal deze plaat mij niet lang bijblijven en zal ze noodgedwongen uiteindelijk naar de 3,5 afzakken, als ik het niet vergeet tenminste.

Misschien een plaatsje in mijn top 10 van 2011? Wie weet.

Update: Toch meteen aangepast naar 3,5; het blijft een meer dan degelijke plaat hoor! Maar gewoon met een korte houdbaarheidsdatum.

Ik kan me aansluiten bij de mensen die deze minder vinden dan Hospice, maar ‘m wel vaker draaien. Het pikdonkere debuut was immers geen plaat voor elk moment van de dag. Geen muziek waar ik altijd zin in had. Vaker niet dan wel eigenlijk. Maar een briljant meesterwerk, met een aantal verschroeiend mooie songs op.

Dat niveau wordt hier niet gehaald wat mij betreft. Maar het geheel klinkt wel een stuk lichter en ook hier zijn er uitstekende nummers te vinden. Een vrolijke Frans is Peter Silberman nog steeds niet, maar zijn zieleroerselen zijn in ieder geval al wat drááglijker geworden om naar te luisteren.

Buiten het weinig aan de ribben blijven klevend niemendalletje Tiptoe zal je hier eigenlijk geen mindere song tegenkomen, en het niveau is dan ook redelijk egaal. Toch steken er een paar nummers een beetje bovenuit. No Widows bijvoorbeeld, dat baadt in een broeierige sfeer en waarin Silberman ook vocaal serieus uitpakt. Wat een fenomenale stem toch, ook live enorm indrukwekkend. Verder vind ik het afsluitende drieluik Hounds - Corsicana - en vooral Putting The Dog To Sleep voortreffelijk.

Zo is Burst Apart dus een plaat geworden die het torenhoge niveau van Hospice niet weet te evenaren. Een plaat waar ik makkelijker afstand van hou, waar ik me minder in verlies, maar wel eentje die ik ook al eens tussen de soep en de patatten zou durven opzetten.

Ik zet in op een ruime 4*, maar daar zit wellicht nog wat speling op. Moet me nog eens terdege door de teksten wurmen, wat meestal ook wel gepaard gaat met een aantal openbaringen. Niettemin nu al 1 van de beste platen die 2011 heeft voortgebracht.