The Red Hot Chili Peppers - One Hot Minute (1995)

Mijn favoriete RHCP album. Geen idee waarom zoveel mensen het gevoel hebben dat dit album het minste is wat ze ooit uitgebracht hebben.

helemaal mee eens

Ik snap niet goed waarom iedereen zo hoog van de toren blaast over Dave Navarro. In principe werd hiermee de ene drugsverslaafde ingeruild voor een andere. Reden ook dat Navarro de band moest verlaten is dat ie zwaar onder invloed van drugs tijdens een repetitie achterover over zijn versterker is gedonderd. Dat ging zelfs Kiedis te ver. Gelukkig kwam daarna Frusciante clean en sterker dan ooit terug.

het is niet zozeer dat iedereen positief is over navarro, frusciante hoor ik eigenlijk ook liever, maar het gaat om het album in z'n geheel dat onterecht onderschat wordt

Hmm, anderhalve ster eraf. Ik komt er net achter dat ik nummers als Aeroplane, Coffee Shop, Walkabout, Falling into Grace en Shallow Be Thy Game helemaal niet zo goed vind. De rest vind ik wel geniaal, met als hoogtepunt Tearjerker.

@ fredpit: Dat zijn precies die zogenaamde Pepper-fans die lyrisch zijn over Stadium Arcadium, By The Way etc. Het klinkt stekelig, dus niet gladjes, commercieel of gemakkelijk in het gehoor liggend, dus: Hup, weg ermee! Zo gaat dat nou eenmaal bij het grote publiek...

OHM is zeer zeker een goede plaat en toont aan dat de Peppers wel degelijk een band met varriatie zijn. De plaat is gedurfd, maar daardoor niet minder slecht. Het is minder veilig dan SA en By the way. Wel minder dan Mother's milk, Cali en Blood sugar sex magic.

Vooral Coffee shop en Warped zijn lekkere nr's.

@ kaztor: Grappig, want ik ben al een 'zogenaamde' Peppers-fan sinds 1986 en toch vind ik OHM een minder album en Stadium Arcadium geweldig. Terwijl ik ook Freaky Styley, TUMPP en BSSM helemaal geweldig vind.

te ingewikkeld voor frusciante?

de man die inca roads van zappa op zijn gitaartje najengeld? (sowieso, welke andere gitarist probeerd dat?

om ff een voorbeeld te geven van zijn veelzijdigheid en het niet schuwen van experiment, en dat hoor je dan ook in de peppers

gitaarspel van frusciante zit vol met gevoel en dat is zijn grote kracht

Inderdaad erg verschillend van ander werk. Maar het valt zeker in de smaak.

3,5*

@ Joy: Dit zal de reden zijn dat ze het niet meer live spelen:


(copyright Wikipedia)

Volgens mij zat John Frusciante ten tijden van dit album zo onder de dope dat hij het nooit gehoord heeft. Ik was wel benieuwd naar zijn invulling van de nummers.
Een nummer als Warped is toch echt de Peppers ook qua gitaarspel; blijkbaar was de bijdrage van Dave Navarro toen inspirerend dan die van de rest van de bandleden.
Hoe dan ook; in mijn ogen het meest gevarieerde album, terwijl er wel een bepaalde lijn en sfeer over de nummers hangt.
Navarro's gitaarspel komt zelfs regelmatig beter uit de verf dan op de Jane's Addiction albums.

Volgens mij zaten ze allemaal zwaar aan de dope.

Ze zeggen wel eens dat het lijden van artiesten de mooiste albums oplevert en dat is hier ook zo. Hoe cleaner ze werden hoe saaier de albums ; een beetje een ontnuchterende constatering.

Aeroplane, My Friends en dan heb ik het zowat gehad met dit matig plaatje.
John Frusciante was toen even weg door zijn drugsproblemen dacht ik, en het is er aan te horen.

Zwakste plaat van de overigens vaak erg sterke Peppers.

2.5 en dan ben ik nog in een gulle bui! **1/2

Soms wonen mensen blijkbaar op andere planeten, maar niet erg, als je hiervan geniet, draai het dan maar zovaak mogelijk!

Gelukkig heb ik een eigenwijze muzieksmaak..

Ik ben voor mezelf nog aan het uitzoeken waarom ik dit nog steeds het beste Peppers album vind. Ik sta zeker niet alleen in die mening (niet alleen op mume) en het doet mij plezier te zien dat mensen die dit album wel op waarde schatten over het algemeen over een brede en eigen muzieksmaak beschikken.

Probeer dit album eens los te zien van het overige werk van de Peppers. Zie het als het product van een eendagsvlieg...
Dat de Peppers zelf dit album ook als minder beschouwen en het niet meer spelen moet je zien in de vriendschappelijke sfeer...Ze`kunnen in de huidige samenstelling dit album geen succes noemen..daarmee zouden ze Frusciante namelijk tekort doen. Veel fans delen dit gevoel.

Verder geeft dit album een minder commercieel geluid, Dit album is volgens mij meer een gezamelijk product dan de overige albums waar de ego's van Kiedis en Frusciante om de hoogste eer strijden. Die strijd zorgde uiteindelijk voor het vertrek van F. (ja, ik heb de documentaire gezien.) en de achteruitgang van het commerciele succes.

Naar mijn idee geeft dit album meer afwisseling en diepgang als de overige albums. en het is zodoende het enige album van de Peppers dat ik nog regelmatig met plezier draai..

Een dikke 4* dus

Ben ik dus helemaal met je eens

Ik denk inderdaad dat veel fans zich bij de band aansluiten en daarmee toch wel voorbij gaan aan een individuele beoordeling en op waarde schatten van dit album en dat is jammer.
En dat alleen maar om Frusciante niet voor het hoofd te stoten.....

helemaal mee eens fredpit

Nu moeten jullie mij niet als achter-de-band-aanloper zien. Maar ik ben het niet geheel met jullie eens.
Het is een goed album. Maar dit album heeft geen echte oude vertrouwde Peppers-sound.
Een band die niet als zichzelf kent klopt niet.. Dan is er iets fout.

Daarbij is het feit dat John zwaar aan de drugs ging niet alleen een questie van een ego strijd.. Hij wou gewoon niet beroemd zijn en alles wat rond de muziek kwam kijken hoefte van hem niet.
Hartstikke logisch.

Nogmaals een goed album naar geen Peppers album.

en daar ben ik het helemaal mee eens; een goed album maar absoluut géén Peppers album

Naar mijn mening beter dan wat de Peppers hierna (Californication, By the way, SA) bij elkaar sprokkelden. Heb destijds uitgekeken naar dit album, aangezien BSSM nogal wat beloofde. Dát niveau is helaas niet bereikt. Uitschieter van dit album: Tearjerker.

Op zich een goed album, maar bijna alle liedjes hebben één probleem: de refreinen zijn ronduit slecht. Heel zonde, vooral bij liedjes als My Friends en Aeroplane die zo ontzettend goed beginnen maar enorm amateuristisch aanklinken verderop.

Deep Kick is trouwens prach-tig.

3,5* Als My Friends en Aeroplane een mooi refrein hadden gekregen wat past in het geheel, was er volgens mij minstens een punt bijgekomen.

Niet mijn favoriete Peppers plaat, maar slecht issie zeker niet! Met name de eerste helft is niets mis mee: 'Warped', 'Aeroplane', 'Coffeeshop' en het prachtige 'My Friends' zijn allemaal toppers, 'Tearjerker' en 'Transcending' zijn ook nog prima te pruimen, maar dan hebben we t helaas wel zo'n beetje gehad. Teveel matige nummers op deze plaat; als ik dan zie dat OHM ruim een uur duurt, denk ik dat het beter was om 2 of 3 matige nummers te schrappen waardoor je een sterkere plaat zou overhouden van 45-50 minuten. Verder een steviger rock geluid op dit album, niet de funk zoals we gewend zijn maar dat is op zich natuurlijk niet erg, als het resultaat maar goed is. Daar zijn ze half in geslaagd met One Hot Minute. Vooruit, 3,5*

Mee eens! Ik leende een cd van Lenny Kravitz van de bieb en kreeg per ongeluk deze mee. In eerste instantie dacht ik dat het gewoon Lenny was, maar begon al snel te twijfelen. Wie waren het dan wel? Dat ik en ook een vriend van mij niet meteen hoorde dat het de Peppers waren, zegt misschien wel genoeg. De bekende funky baslijntjes ontbreken (ze zijn in elk geval anders dan op andere albums) en het zweeft 8 miles boven de grond, terwijl de Peppers normaal juist eerder diep de grond in grooven. Toch zijn vrijwel alle nummers erg dansbaar. Mijn favo's zijn: Pea (zo heerlijk kaal), Walkabout (wat ik ooit nog eens echt op z'n Aborigenies in Australie wil gaan doen), Tearjurker (opgedragen aan Kurt Cobain, die toen net overleden was). Van andere Pepper albums vind ik veel nummers vaak ook erg goed, maar deze is de enige die ik nog regelmatig in zijn geheel draai, waarschijnlijk vanwege de eindeloze variaties en dat vrijwel geen enkel nummer normaal is opgebouwd. Iemand anders hier vond dat juist een gebrek. Met name de refreinen vond hij zwak. Als je zoveel muziek als ik luister is het juist een verademing dat de nadruk hier voor de verandering niet op ligt. In de natuur tijdens een wandeling komt het album het best tot zijn recht en wellicht met een padootje of twee in je mik. Hoewel, die heb je eigenlijk helemaal niet nodig met dit psychodelische album. Doe net of je niet naar de Peppers luistert en je weet niet wat je overkomt!

Ten tijde van het uitbrengen van deze CD zat Red Hot Chili Peppers zowat in een crisis. Dit album klinkt dan ook somberder dan we van hen gewoon zijn.
De eerste 6 songs zijn behoorlijk tot prima, vooral "Aeroplane" en "My Friends" maar dan zakt het geleidelijk in en weten de songs niet altijd te boeien. Ik mis hier ook het karakteristieke gitaarspel van Frusciante dat zo goed past bij het Peppers-geluid (niets tegen Navarro maar Frusciante hoor ik gewoon liever), waardoor ik dit een minder Peppers-album vind.

Of je iets mooi vindt hangt toch niet af van wie het gemaakt heeft?

Snap toch de reacties niet...
Geen goede Peppers-plaat omdat ie niet als de Peppers klinkt?

Klinken ze anno nu dan als vintage Peppers?

ik denk dat men bedoeld dat de peppers voornamelijk leunen op die oerherkenbare frusciante sound en spel

navarro kwam toch uit de rockhoek en dat hoor je aan deze plaat

ik vind hem ook niet slecht, maar als ik moet kiezen tussen een plaat met frusciante of met navarro, doe mij dan toch maar frusciante

zonder frusciante worden de peppers een stuk minder boeiend

Frusciante heeft een zeer karakteristieke, funky gitaarsound en past beter bij het Peppers-geluid dan die van Navarro (hoewel hij ook een goede gitaarspeler is).

Alle overige Pepper cd's zijn vooral meer van hetzelfde. Prima muziek natuurlijk maar totaal niet verrassend.
Op dit album hoor je dat ze meer kunnen.