stans schreef:
Als liefhebber van Sylvians vocale werk sinds de nadagen van Japan, heb ik me nooit zo bekommerd om zijn instrumentale (tegenwoordig zeggen we ambient) werk. Maar smaken veranderen en via de atmospherische kan van sommige post-rock acts van de laatste jaren, ben ik bij deze verzameling van oud werk terecht gekomen.
Ja, ook ik mis de vocale inbreng hier en daar maar er staat ook wel iets moois op.
Ongeveer hetzelfde als ik zou kunnen schrijven. Vocaal werk staat allemaal in de hoogste regionen en ook ik ben best gevallen voor (sommige) post-rock uitingen. Maar het instrumentale/ambient werk van Sylvian wil er bij niet in. Nergens écht magie, af en toe sfeer, maar te kabbelend - gewoon té langzaam, té verstild. Niet in stemmingen waarin ik meestal ben.
Ik draaide gisteren toevallig zowel een deel hiervan als Manofon als Blemish (deels) waarop die laatste twee nog wel gezongen wordt, maar ik kom er maar moeilijk doorheen - Manofon dan vooral, Blemish is heel prima. Instrumentale albums blijf ik kopen omwille van de compleetheid van mijn DS-verzameling. Maar dingen als Camphor, Naoshima en deze draai ik zelden tot nooit.
Ook prachtig uit die tijd maar helaas niet op deze cd was de 12" Bamboo Music/Bamboo Houses, maar dat terzijde.
Die is (op CD) te vinden op deze CD-single:
Ryuichi Sakamoto & David Sylvian - Forbidden Colours (1983). Inderdaad gelukkig maar, want van ongekend niveau (Bamboo Houses staat ook nog op de verzamelaar E&N trouwens).