menu

Marillion - Holidays in Eden (1991)

mijn stem
3,54 (291)
291 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: EMI

  1. Splintering Heart (6:51)
  2. Cover My Eyes (3:56)
  3. The Party (5:37)
  4. No One Can (4:39)
  5. Holidays in Eden (5:28)
  6. Dry Land (4:43)
  7. Waiting to Happen (4:56)
  8. This Town (3:18)
  9. The Rakes Progress (1:54)
  10. 100 Nights (6:41)
  11. Sympathy * (3:30)
  12. How Can It Hurt * (4:11)
  13. A Collection * (3:00)
  14. Cover My Eyes [Pain and Heaven) (Acoustic Version] * (2:34)
  15. Sympathy [Acoustic Version] * (2:30)
  16. I Will Walk on Water [Alternative Mix] * (5:14)
  17. Splintering Heart [Live at the Moles Club] * (6:42)
  18. You Don't Need Anyone [Moles Club Demo] * (4:04)
  19. No One Can [Moles Club Demo] * (4:51)
  20. The Party [Moles Club Demo] * (5:46)
  21. This Town [Moles Club Demo] * (4:16)
  22. Waiting to Happen [Moles Club Demo] * (5:31)
  23. Eric * (2:32)
  24. The Epic (Fairground) [Mushroom Farm Demo] * (8:31)
toon 14 bonustracks
totale tijdsduur: 48:03 (1:51:15)
zoeken in:
avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
Ik ben zelf niet per se blij met een verschuiving richting mainstream, maar wanneer de composities zo ijzersterk zijn als hier kan ik er goed mee leven – sterker nog, ik vind dit een prachtige plaat met diverse uitstekende nummers en zonder ook maar één zwakke broeder. Bovendien vind ik nummers als Splintering heart (voor mij het absolute hoogtepunt van de plaat, en blijkens de statistieken sta ik daarin bepaald niet alleen) en The party muzikaal maar ook tekstueel toch wel iets te donker om echt mainstream te mogen heten.
        Het enige dat me in het begin even tegenstond was de 80's-gedateerdheid van de gitaarsound, met als duidelijkste voorbeelden Cover my eyes (dat als U2 begint) en No one can (waarvan het intro me sterk aan Every breath you take doet denken en de korte solo aan Mark Knopfler). Maar uiteindelijk vervliegt dat bezwaar toch in de kwetsbaarheid van de prachtige melodieën, de intensiteit van de zeer overtuigende zang, en de prima en vaak mooi suggestieve teksten. (Eervolle vermelding voor het even simpele als effectieve en bijzonder opzwepende drumwerk dat This town in gang zet.)

avatar van lennert
4,0
Ik zal niet zeggen dat ik het jammer vind dat dit album niet zo'n groot succes was, want uiteindelijk vind ik Marillion als het zwaarder en dramatischer is, toch beter dan als ze wat meer de popkant op gaan. Toch is Holidays In Eden onmogelijk een slecht album te noemen, al heb ik nu met No One Can wel het eerste nummer gevonden dat ik echt niet goed vind. Poppy songs als Dry Land en Holidays in Eden gaan er echter alsnog best goed in en liederen als The Splintering Heart, The Party en 100 Nights zijn gewoon ijzersterk en nog steeds proggy. De haat naar Cover My Eyes deel ik niet, aangezien ik het een lekker catchy nummer in de betere U2-traditie vind. Toch staat er buiten The Splintering Heart geen enkel nummer op dat ik echt in de toplijsten van Marillion als band zou zetten, waardoor het album voorlopig in de tussenstand een laatste plaats krijgt toebedeeld. Aan de score zou je het echter amper aflezen.

Voorlopige tussenstand:
1. Clutching At Straws
2. Fugazi
3. Script For A Jester's Tear
4. Seasons End
5. Market Square Heroes
6. Misplaced Childhood
7. Holidays In Eden.

avatar van RuudC
3,0
Het begint eigenlijk helemaal niet slecht met Splintering Heart, maar de meeste songs die volgen, zijn me dan echt te simpel en poppy. Ik houd er van als bands risico's nemen, maar dit is wel het andere uiterste. Ik moet wel zeggen dat Hogarth me hier beter bevalt en verder is dit album prima uit te zitten. Het irriteert me nergens, maar eigenlijk is het ook verre van bijzonder. Ik wilde de vergelijking met Genesis verder uit de weg gaan, maar so far lijkt het dezelfde route te volgen. Het is te netjes en ook te makkelijk te doorgronden. De overall sound is daarentegen dan wel redelijk lekker.

Tussenstand:
1. Misplaced Childhood
2. Fugazi
3. Script For A Jester's Tear
4. Clutching At Straws
5. Market Square Heroes
6. Season's End
7. Holidays In Eden

avatar van meneer
Eens een keertje de 4 bladzijdes met reviews hier gelezen en dan sta ik toch wel te kijken hoe dit album becommentarieerd wordt. Het bijzondere is dan dat het album door de jaren heen verschillende benaderingen krijgt. In het begin vooral als een commercieel album, een popplaat, Genesis Jaren 80/90, ijzersterke songs, catchy, melodieus, glad maar toch proggy.

Ik vind het zelf een album waar Hogarth aan de ene kant en Rothary, Trewavas, Kelly en Mosley aan de andere kant, elkaar voor het eerst echt ontmoeten. En tsja, welke kant ga je dan op ?

Mooi voorbeeld is dan het stukje commercie van Hogarth natuurlijk met zijn 'Simons Car' van 'How we Live':
Simon's car How we live - YouTube wat in ontmoeting komt met het Progverleden van Marillion.

Je wilt aan elkaar het beste van jezelf laten zien maar ook open staan voor de ideeën van de ander. Dat geeft schoonheid maar ook kwetsbaarheid. En je wilt dit ook aan je fans laten horen want dit is het eerste product waar er geen schaduw van Fish meer is nadat het seizoen geëindigd is. Wie hou je en wie verlies je ? En is het ook niet eens tijd om de fanbase groter te gaan maken ? Onzekerheid ligt op de loer maar ook de uitdaging van een nieuwe nog te ontdekken weg. En dan levert dit album dus dan ook verschillende belevingen op van de luisteraar. Begrijpelijk.

Ik mag het album zelf graag beluisteren. Juist ook omdat het onderdeel , stuk basis, is geweest van het verdere latere werk van Marillion. Het was een nieuw huwelijk en uiteindelijk is dat een zeer goed, geslaagd huwelijk geworden met heel veel leuke kindjes ! Marillion raakt mij hier soms dieper dan eerder werk en het latere werk. Ik weet niet wat dat is maar het is, voor mij denk ik, de kwetsbaarheid hier van het elkaar ontdekken, een nieuwe weg ingaan. Ik heb hier ook absoluut niet de associatie met de jaren 90 tijd. Ik vind het zelfs wat tijdloos.

4,0
Vandaag de 4lp box binnen. Mooi verzorgd conform de Marillion standaard met eerdere luxe releases. De lp zelf staat op en gaat alweer richting einde. In geen jaren meer gehoord, beetje een ondergeschoven kindje zeg maar binnen alles wat Marillion deed en, gelukkig, nog doet, nog steeds ja. 4 ☆☆☆☆ inmiddels gegeven en wie weet wie weet. Na al die jaren, 89 was het toch of ben ik nu per abuis, maar hoe dan ook damned lang geleej yes. Al luisterende bedenk ik me dan ook, ondanks ongeacht welke comments, wat een heerlijk album. Tja, minder prog wellicht, ofschoon de titeltrack luistert als een moderne Yes m.i.. Gloedvolle songs en zeer fraai gitaarspel. No One blijft werkelijk een waan nummer hoe poppy het ook moge klinken. En wat is er mis ja met een meer dan uitstekende popsong, zeg nu zelf. Niks. Nada. Niente. Fraaie productie nog steeds, helder en alle instrumenten fraai in de mix. Splintering Heart waan evenals genoemde No One, Cover my Eyes, Dry Land maar ook Waiting to Happen. Wie dem auch sei, was, ben aangenaam verrast want ha ja, in geen jaren meer gehoord ook. Ik schreef al eerder dat ik, dankzij de vele re-releases Marillion, Hogarth tijdperk, weer aan het her-ontdekken was, ben en dat heeft al vele verrassende inzichten opgeleverd aangaande deze toch bijzondere band. Pracht lp, fraaie boxset. De live lps zullen edoch voor some other time zijn ja...

avatar van Mr. Rock
3,0
Beetje wisselvallig. Het openingsnummer had nog zo op Seasons End kunnen staan, daarna volgt meteen een dieptepunt met Cover My Eyes. Nooit Hogarth zo vreselijk horen zingen. Zo slecht wordt het daarna niet meer, maar nummers als No One Can, Holidays in Eden en This Town klinken wel erg vlak en slap. De overige tracks scoren een voldoende en het afsluitende 100 Nights is, dankzij de fraaie opbouw en gitaarsolo, weer even ijzersterk als de opener.

4,5
Bizar lage score heeft dit album. Ik vind het hun beste plaat. Commercieel? Zeker. Maar is dat een vies woord? Mag dat niet bij symfo? Ik zou niet weten waarom niet. Als de muziek maar goed in elkaar zit, is alles geoorloofd. Muziek hoeft niet per se complex of moeilijk te zijn, het gaat om het netto resultaat. En dat vind ik hier toch zeer sterk. Aantal briljante songs en Hogarth klinkt fantastisch. 4,5 ster.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:52 uur

geplaatst: vandaag om 10:52 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.