menu

Janet Jackson - Rhythm Nation 1814 (1989)

mijn stem
3,60 (122)
122 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Dance
Label: A&M

  1. Interlude: Pledge (0:47)
  2. Rhythm Nation (5:31)
  3. Interlude: T.V. (0:22)
  4. State of the World (4:48)
  5. Interlude: Race (0:05)
  6. Knowledge (3:54)
  7. Interlude: Let's Dance (0:03)
  8. Miss You Much (4:12)
  9. Interlude: Come Back Interlude (0:21)
  10. Love Will Never Do (Without You) (5:50)
  11. Livin' in a World (They Didn't Make) (4:41)
  12. Alright (6:26)
  13. Interlude: Hey Baby (0:10)
  14. Escapade (4:44)
  15. Interlude: No Acid (0:05)
  16. Black Cat (4:50)
  17. Lonely (4:59)
  18. Come Back to Me (5:33)
  19. Someday Is Tonight (6:00)
  20. Interlude: Livin'... in Complete Darkness (1:07)
totale tijdsduur: 1:04:28
zoeken in:
avatar van pureshores
het is wel jammer dat hier nooit een remix album van verschenen is, er zijn heel veel Shep Pettibone remixen van de singles verschenen die meestal alleen op 12" verschenen.
En inderdaad sterke singles, dan vind ik Black cat nog de minste want die rockkant past niet bij haar naar mijn mening

avatar van rolandobabel
3,0
Net gelezen dat Pitchfork een 9.0 voor dit album geeft in hun zondagmiddagalbumrecensies, waar je meestal wel een punt of half punt vanaf moet trekken. Rhythm nation is rauw en klinkt nog steeds goed. Escapade is best een lekker hitparadenummer. Daarna wordt het lastiger; Knowledge klinkt als een te gemakkelijke verlenging van rhythm nation, Black Cat doet mij pijn aan de oren,

Come back to me klinkt net even wat anders dan een typische 80s-ballad, iets dromeriger en een melancholie naar de 80s komt bovendrijven.

Miss you much zit tussen escapade en rhythm nation in. Vrolijk en de rauwe groove, niet onaangenaam maar lijkt wel op beide nummers.
Over het algemeen een vrolijk album met een rauwe groove, maar ik zou het album een 7.0 geven.

avatar van Hanszel
4,5
Mijn eerste echte cd die ik ooit kocht. Ik herinner me nog een (middelbare) school-tijdschriftje (de Pauze?) waarin dit album als 'best OK' werd bestempeld. Ze won er ook grammy's mee geloof ik. In ieder geval: ik dacht dat ik hier geen slechte bestemming voor mijn 40 hardverdiende guldens voor had gevonden.
En voilà. Nog steeds, als ik 'm nu 28 jaar later (!!!) op zet is het zeer genietbaar. Ben niet echt een dance/R&B muziekliefhebber pur sang maar dit is wel echt goed. En wat ik vooral erg sterk vind: de teksten! Sociaal geëngageerd en destijds al de spijker op diverse koppen (onderwijs 'the knowledge', algemene ellende 'state of the world' ) in combinatie met goeie percussie.

Vier sterren? Of nog meer? Vanwege tijdloosheid, wat ik wel een belangrijk criterium vind bij de beoordeling van 'goeie muziek' krijgt ie 4,5*

5,0
Waar haar label A&M wou dat Janet een Control 2.0 ging maken koos Janet voor een totaal ander iets: het project Rhythm Nation 1814! Ze werkte weer samen met Jimmy & Terry en waar sommigen dachten dat Control een eenmalig iets was zorgde RN1814 ervoor dat Janet een vaste kracht voor de muziekindustrie bleef.

We maken voor het eerst kennis met de interludes. Wat een geniale zet! Het album (en ook de latere die ze uit zou brengen) klinkt zó compleet! Ze vertelt een verhaal en door die tussenstukjes is het één geheel. Dit album was ook een risico gezien de onderwerpen die Janet aan het licht bracht. Desondanks werd het groots opgepakt en scoorde ze er een hele reeks hits mee. De pop/funk van Control wordt ingeruild voor een nieuwe sound die z'n intrede doet en super late 80s/early 90s is: de New Jack Swing! Je zou denken dat dat gedateerd gaat klinken maar verrassend genoeg is dat niet het geval. Het klinkt mega lekker op nummers als 'Rhythm Nation', 'The Knowledge', 'Miss You Much' en 'Alright'.

Mijn favorieten (kun je überhaupt kiezen?!) zijn dan tóch de laatste drie: 'Lonely' (wat een pareltje), 'Come Back To Me' (de overgang naar dit nummer is zó mooi) en tot slot 'Someday Is Tonight' (het vervolg op 'Let's Wait Awhile' van Control!).

Ja, dit is echt een topalbum. Er werden er zo'n 20 miljoen van verkocht en de invloed van deze plaat is nog steeds voelbaar (Beyoncé met haar album 'Lemonade'...).

avatar van Johnny Marr
4,5
Voor mij is dit één van de allerbeste platen uit het genre "80s blockbuster albums" (je weet wel, zo van die hele grote, goedverkochte albums uit de tachtiger jaren waartoe ik ook juweeltjes als Born in the USA en Thriller reken).

Wat een heerlijk geheel zeg. De nummers die geen single of hit zijn vind ik ook heel sterk trouwens. Dan denk ik vooral aan The Knowledge en Livin' in a World (They Didn't Make). Maar zowat de helft is dus wel op single verschenen, dat kun je je anno 2019 toch niet meer voorstellen.

Om af te sluiten: wat blijft Rhythm Nation toch een absolute knaller, wat een banger, fantastisch nummer en voor mij haar allerbeste (mijn #1 van de afgelopen Greatest Hits-editie van Ms. Jackson, waarvoor nogmaals mijn dank aan catdog voor de hernieuwde kennismaking met dit toptalent).

avatar van jordidj1
3,5
Jordi's genre-overstijgingen, deel 6:

Precies dertig jaar geleden werd deze plaat uitgebracht, een R&B-klassieker van jewelste. Dat moest niet ongemerkt aan mij voorbij gaan, dus koste wat kost moest ik 'm leren kennen zodat haar verjaardag kon vieren, zo vond catdog.

Allereerst complimenten voor de frisheid van het album, zelfs na drie decenniums klinkt het geheel allesbehalve gedateerd. Lekker rauw en tijdloos, mijn vooroordelen jegens Janet zijn nu wel een beetje weggeëbd (ik vond het maar een hopeloze artieste, die een beetje haar bekendste familielid probeerde te kopiëren).

Nee, wat Miss Jackson (I'm sorry) wel duidelijk heeft is, is een eigen sound. Daar ligt ook direct het gevaar: het beukt en swingt aan een stuk door, dan wel onderbroken door een ballad, wat op den duur uitmondt in enige eentonigheid. Productioneel wordt het wel interessant als het invloeden à la Buffalo Stance krijgt, echter vind ik Jackson haar stem toch ietwat te anoniem om mijn aandacht erbij te houden.

Desondanks een album die haar tijd vooruit was en zeker niet kapot te krijgen is, het zou zelfs legendarisch kunnen wezen als het pakweg twintig minuten minder lang had geduurd.

avatar van Twinpeaks
4,5
Nog steeds een klasse apart dit album. Het zit ver buiten mijn voorkeuren , maar het is zo aanstekelijk en goed gedaan. Ook in deze tijd blijft ie fier overeind . Waar ik bij andere albums (Prince) de interludes vaak irritant vond , storen ze me hier allerminst. Een strakke productie, prima songs en een ontketende Janet in de vaak mooie clips. 4 en halve ster voor dit uitstekende album.

avatar van Gert1980
4,5
Moonwalk1234 schreef:
Waar haar label A&M wou dat Janet een Control 2.0 ging maken koos Janet voor een totaal ander iets


Een totaal ander iets? Ik vind nu niet dat de nummers compleet anders klinken dan de muziek op Control. De veilige samenwerking met Jimmy & Terry zorgde hier natuurlijk ook voor. Het enige verschil zit hem voor mij erin dat RN1814 veel en veel beter is dan Control, maar totaal iets anders...

avatar van Gert1980
4,5
jordidj1 schreef:
het beukt en swingt aan een stuk door, dan wel onderbroken door een ballad, wat op den duur uitmondt in enige eentonigheid.


Amen! Ik vind dit album mooi en zeker (één van) Janet's beste, maar op een gegeven moment bekruipt mij wel altijd dat 'nu weet ik het wel' gevoel, iets wat ik overigens met al haar albums heb. Ze zijn vaak te lang, de meestal onnodige interludes (op een enkele na). Janet. en The Velvet Rope vind ik ook nog mooi, maar daarna bleef ze helaas haken in de allang vergeten albums die allemaal zo nodig over seks moesten gaan.
Want zoals Janet eens tegen haar moeder zei 'the gays love it', beter doet Janet waar ze zelf van houdt in plaats van haar gay publiek op hun wenken te bedienen.

avatar van heartofsoul
3,5
Vooral in de ballads is het duidelijk dat Janet Jackson eigenlijk een te dunne stem heeft, hetgeen door de productie moet worden verhuld. In de jaren dat dit album en de voorganger "Control" uitkwamen heb ik niet zo goed opgelet, want toen luisterde ik voornamelijk naar geheel andere muziek. Later kocht ik genoemde albums bij een kringloper omdat ik toch wel nieuwsgierig was. Ik meen de invloed van Prince te horen, of is dat onzin? Maar dan is Prince, zelfs op zijn minder goede albums, boeiender. Rhythm Nation 1814 duurt ook te lang en mijn aandacht verslapt allengs, hoe sympathiek ook.
Beste nummer naar mijn smaak is Black Cat met die lekkere gitaarpartijen.

avatar van gaucho
3,5
Dit album valt een klein beetje buiten mijn comfortzone (hoewel ook weer niet heel erg - ik houd best van dansbaar spul, maar meestal het (nog) oudere werk) maar ik vind het een prima plaat. Control was natuurlijk al een hitmachine, maar deze was dat nog veel meer: bij ons in Nederland haalden zes nummer de hitparade, al kwamen ze geen van allen in de top-10. Dat was in de VS wel anders: zeven singles van dit album kwamen daar in de top-10 van Billboard Hot 100 terecht, en vier daarvan (Miss You Much, Escapade, Love Will Never Do (Without You) en Black Cat) haalden de nummer 1-positie. Dat was nog nooit vertoond. Uiteraard haalde het album ook de hoogste plek in de albumlijsten.

Janet koos opnieuw voor de samenwerking met Jimmy Jam en Terry Lewis, maar haar eigen inbreng was ditmaal een stuk groter dan op Control. Ze schreef mee - Black cat is helemaal haar eigen compositie - en bedacht ook die interludes. En tekstueel haakte ze in op hedendaagse problematiek in de VS van toen. Dat maakt Rhythm Nation 1814 (het getal verwijst naar het jaar waarin de Star Spangled Banner werd gecomponeerd) een toch enigszins gewaagde stap voor een dame die ik tot die tijd beschouwde als een hitparadezangeresje met een wat dunne stem die meeliftte op het succes van haar destijds immens populaire broer.

Want zo zag ik haar toch een beetje. Maar dit is een echt volwassen plaat in het dance- en funkgenre, met ook al veel invloeden uit de New Jack Swing, die toen net aan populariteit begon te winnen. De zes singles klinken nog steeds lekker, maar ook de andere nummers zijn van een behoorlijk niveau. Zelfs de ballads; ik vind het afsluitende trio zelfs behoorlijk goed, al komt daar wel aan de oppervlakte dat Janet toch echt een wat dunne stem heeft. Ze is zeker geen souldiva, maar haalt op dit album het maximale uit haar talenten.

Te lang? Ja, het is wel een lange zit. Die interludes hoeven voor mij ook niet zo, al meen ik dat Janet een van de eersten (zo niet de eerste?) was die daarmee kwam. Ik verdeel dit soort albums doorgaans over meerdere luistersessies, meestal in twee of drie stukken. Dan zijn ze goed te behappen.

avatar van gaucho
3,5
Black cat is trouwens wel een vreemde eend in de bijt hier. Een stevig, hard rockend nummer, dat door z'n beats eigenlijk ook weer niet heel erg buiten de boot valt. De single-versie - het was de enige single van het album dat ik destijds kocht - wijkt af door een nog steviger gitaarpartij, waarvan de extra slaggitaar werd ingespeeld door Nuno Bettencourt van Extreme. Jesse Johnson - afgezien van Jam & Lewis hier de enige muzikant met een directe Prince-connectie - speelt op de single de solo, maar niet op het album.
En het nummer werd gemixt door Michael Wagener, en destijds behoorlijk bekende metal-producer. Naar verluidt is het het enige popnummer dat hij in zijn carrière ooit gemixt heeft.
De riff wordt trouwens gespeeld door Jellybean Johnson, van wie ik dacht dat-ie alleen op de toetsen sterk was. Maar kennelijk kan hij dus ook een aardig potje gitaar spelen.

Wat ik nooit begrepen heb, is dat er nooit een deluxe-versie is uitgekomen van dit album. Er zijn zóveel verschillende mixen verschenen op singles en 12 inch singles dat daar gemakkelijk een fraaie dubbelaar van te maken is. Misschien wel een triple-CD-set...

avatar van heartofsoul
3,5
gaucho schreef:
Ik verdeel dit soort albums doorgaans over meerdere luistersessies, meestal in twee of drie stukken. Dan zijn ze goed te behappen.


Goede tip!

avatar van gaucho
3,5

Ik verdeel dit soort CD-albums, die een uur of langer duren, sowieso meestal in twee helften. Op de een of andere manier heb ik ook in het CD-tijdperk altijd de neiging om een imaginaire indeling te maken in kant 1 en 2, alsof het een LP was. Dan beluister ik kant 2 in een later stadium. Dan sta je er frisser en onbevangener tegenover en heb je vanaf pakweg track 7 weer de volledige aandacht voor het gebodene.

Bij dit album zou mijn 'tweede helft' beginnen bij track 11. Een half uur is dan net genoeg. Want inderdaad, voor een vol uur luister-aandacht is dit album weer net te eenvormig...

avatar van kaztor
4,0
Gave plaat, had ‘m in een doos cd’s zitten van een ‘yard sale’. Vette dance muziek. Alleen jammer van die zeikballads aan ‘t einde, alsof ze het arrenbie-deel van de fanbasis wilde pleasen. Maar zeker 4 sterren waard!

avatar van Minneapolis
4,0
In de nieuwe docu krijg je een leuk kijkje achter de schermen in de studio. Het was niet altijd even gezellig tussen Janet en Jam & Lewis.
->Janet Jackson, Jimmy Jam<- (helaas is de originele video niet te vinden, dus negeer het reaction gedeelte verder).
Ik weet niet of de docu in z'n geheel mij heel erg aanspreekt. Zeker niet met de softe voiceover van Janet, maar dit soort studio beelden vind ik altijd wel heel gaaf om te zien. Aanvankelijk dacht ik dat ze haar gewoon wilden opjutten om een vinnigere sound te creëren, zoals Malcolm Cecil bij Stevie Wonder's Living for the city-recording process, maar het pakte hier wat anders uit.

avatar van davevr
4,5
Gewoon beter dan haar broer. Punt.

avatar van Minneapolis
4,0
davevr schreef:
Gewoon beter dan haar broer. Punt.

komma op dat moment.

Janet is natuurlijk niet in de buurt gekomen bij Destiny, Triumph, Off the wall en Thriller.
En waar Quincy Jones belangrijk was voor Michael's succes (terecht, maar vaak ook overdreven gezien The Jacksons albums daarvoor), geldt dat dubbel voor Jam & Lewis die Janet volledig op de kaart hebben gezet.

avatar van davevr
4,5
Minneapolis schreef:
(quote)

komma op dat moment.

Janet is natuurlijk niet in de buurt gekomen bij Destiny, Triumph, Off the wall en Thriller.
En waar Quincy Jones belangrijk was voor Michael's succes (terecht, maar vaak ook overdreven gezien The Jacksons albums daarvoor), geldt dat dubbel voor Jam & Lewis die Janet volledig op de kaart hebben gezet.


Ik vind Off the Wall en Thriller best goed, maar soms zakken die ook als een pudding in elkaar. Ik vind dit echt beter

avatar van davevr
4,5
Minneapolis schreef:
(quote)

komma op dat moment.

Janet is natuurlijk niet in de buurt gekomen bij Destiny, Triumph, Off the wall en Thriller.
En waar Quincy Jones belangrijk was voor Michael's succes (terecht, maar vaak ook overdreven gezien The Jacksons albums daarvoor), geldt dat dubbel voor Jam & Lewis die Janet volledig op de kaart hebben gezet.



Die docu gezien over Janet? Mooi hoe ze dat duo ook in de schijnwerpers zetten.

avatar van Minneapolis
4,0
davevr schreef:
(quote)


Ik vind Off the Wall en Thriller best goed, maar soms zakken die ook als een pudding in elkaar. Ik vind dit echt beter

ik hoop niet dat je de minder bekende nummers bedoelt want die vind ik juist het sterkst (Get on the floor, Can't help it, Baby be mine, PYT, Lady of my life) en de reden waarom ik die megalomane ster ooit wél goed vond...

Docu over Janet niet gezien; ik ben niet zo'n fan. Al zou ik inderdaad die achtergrond met dit producers duo wel interessant vinden. Was het positief?

Wel een top album dit Rhythm Nation voor z'n tijd. Erg agressief wel, maar knappe productie en origineel klinkend (eigen smoel) toen. Duidelijk anders dan SOS band of Alexander O'Neal ook, om maar 2 andere artiesten uit hun stal te noemen.

Over in elkaar storten gesproken; ik vind de hijgerige ballads van Janet vervelender dan de toen nog soulfulle Michael (waar ik de latere kinderkoortjes meuk van hem, waarin hij als een messias de wereld wil redden verschrikkelijk vind, maar dat terzijde). Black Cat is leuk maar past eigenlijk ook niet.
Ik heb nog een concert van deze tour in Ahoy gezien. Niet mijn idee maar erg vermakelijk, en met name dat Black Cat deed werkte wel voor het publiek.

Grappig dat je begon over de broer zus vergelijking. Op Black Cat doet Janet overduidelijk Dirty Diana (Beat it deel 2) na, en op Dangerous en History doet Michael de dan succesvolle agressieve productie van Janet na. Op History een aantal nummers met Jam & Lewis zelfs waar ik Dangerous met de originele New Jack Swing master Teddy Riley een stuk geslaagder vond.
Hoe dan ook.. de sound van al deze albums kwam grotendeels van de producers, en dat vind ik artistiek gezien dus een beetje een zwaktebod vergeleken met top platen van een artiest (terug naar mijn punt van gisteren).

avatar van davevr
4,5
Minneapolis schreef:
(quote)

ik hoop niet dat je de minder bekende nummers bedoelt want die vind ik juist het sterkst (Get on the floor, Can't help it, Baby be mine, PYT, Lady of my life) en de reden waarom ik die megalomane ster ooit wél goed vond...

Docu over Janet niet gezien; ik ben niet zo'n fan. Al zou ik inderdaad die achtergrond met dit producers duo wel interessant vinden. Was het positief?

Wel een top album dit Rhythm Nation voor z'n tijd. Erg agressief wel, maar knappe productie en origineel klinkend (eigen smoel) toen. Duidelijk anders dan SOS band of Alexander O'Neal ook, om maar 2 andere artiesten uit hun stal te noemen.

Over in elkaar storten gesproken; ik vind de hijgerige ballads van Janet vervelender dan de toen nog soulfulle Michael (waar ik de latere kinderkoortjes meuk van hem, waarin hij als een messias de wereld wil redden verschrikkelijk vind, maar dat terzijde). Black Cat is leuk maar past eigenlijk ook niet.
Ik heb nog een concert van deze tour in Ahoy gezien. Niet mijn idee maar erg vermakelijk, en met name dat Black Cat deed werkte wel voor het publiek.

Grappig dat je begon over de broer zus vergelijking. Op Black Cat doet Janet overduidelijk Dirty Diana (Beat it deel 2) na, en op Dangerous en History doet Michael de dan succesvolle agressieve productie van Janet na. Op History een aantal nummers met Jam & Lewis zelfs waar ik Dangerous met de originele New Jack Swing master Teddy Riley een stuk geslaagder vond.
Hoe dan ook.. de sound van al deze albums kwam grotendeels van de producers, en dat vind ik artistiek gezien dus een beetje een zwaktebod vergeleken met top platen van een artiest (terug naar mijn punt van gisteren).


Die docu vond ik wel interessant. Is in twee delen maar enkel het eerste is de moeite, beetje ontstaan van alles. (verder vind ik PYT het beste nummer van het album, maar Lady of my life krijg ik kippenvel van, en niet de goeie soort )

Gast
geplaatst: vandaag om 19:48 uur

geplaatst: vandaag om 19:48 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.