In mijn eerste reactie schreef ik al "Songs is een groeiplaat". Wel, ik heb 'm de laatste weken in de cd speler later liggen en er regelmatig de meetlat naast gelegd. En of ie gegroeid is.
Deze plaat heeft even tijd nodig. De eerste luisterbeurten was het te veel het ene oor in, het andere weer uit. En vond ik Major Tom als artiestennaam toepasselijker dan Admiral Freebee. Die rangorde is inmiddels hersteld. Ik moet met m'n gedachten elders geweest zijn.
Songs klinkt afwisselend gruizig en subtiel. Stevige rootsrockers worden afgewisseld met kleine ingetogen juweeltjes.
Voor deze plaat trok Admiral Freebee naar de Verenigde Staten. Wellicht op zoek naar de roots van Neil Young en Bob Dylan (de levende geesten van deze grootheden dolen van begin tot eind door dit album) verzamelde Tom Van Laere een stel muzikanten om zich heen die De Laatste Showband van de mat afspelen. Er werd gerommeld met versterkers, er werd met kloten gespeeld en de liedjes en verhalen van Admiral Freebee hebben hét.
The Worst Is Yet To Come is de spectaculaire eerste Song. Als een grungende Neil Young stuitert Admiral Freebee door de studio. Rammelende rock van de bovenste plank.
Oh Lucky bruist van de summer vibes. Een zalige laid back meezinger. Een zinderend autorrijnummer ook, volumknop op max, raampje open, de wind in je haren...
Admiral Freebee klinkt groots en stevig, maar komt af en toe ook heel intiem uit de hoek. De singles Recipe For Disaster en Boy You Never Found zijn de beste voorbeelden van dit ruwe bolster, blanke pit gehalte. Prachtige luisterliedjes.
Maar waarom, waarom, waarom is Sad Rebel niet op single uitgebracht? Een dijk van nummer met een machtig refrein. De gitaarpatserij wordt netjes afgeroomd door mooie pianoklanken en zo voor een groot (radio)publiek toegankelijk gemaakt. Een parel die mee mag doen voor de beste track van het album.
Al blijft het absolute hoogtepunt Oh Darkness, energieke stamprock met gierende gitaren en een klassieker in de dop. Neil Young in optima forma. De Keep On Rocking In The Free World van Songs.
Deel twee van het album haalt het duidelijk niet bij de eerste 30 minuten. Carry On is een van de laatste echte hoogtepunten. Bij Wating For Nothing en Murder Of The Sun gaat het volume nog even omhoog, maar deze nummers missen de overtuiging van de start. Misschien moet 'kant B' ook nog even groeien.