Opeth - Morningrise (1996)

Na Orchid ben ik gelijk door gegaan naar Morningrise. Het viel me gelijk op dat er een nummer van 20:14 bij zat en ik hou van lange nummers. Productie vind ik gewoon net iets beter dan Orchid en qua sound en songs moet ik ook toegeven dat Morningrise beter is. Advent is naar mijn mening toch een geweldige opener, heerlijk nummer, ik kan er telkens van genieten. Mijn groote favoriet is toch Black Rose Immortal, er zit iets in dat nummer wat mij gewoon blijft boeien. Het weet mij iniedergeval 20 min lang aandachtig te luisteren.

Morningrise zit goed in elkaar en het blijft je gewoon van begin tot eind boeien.

4.0!

Na meerdere luisterbeurten toch maar van een 4.0 naar een 4.5.
Naar mijn mening blijft dit toch mijn favoriete en beste Opeth plaat ooit.

Net weer eens beluisterd en wat zijn Advent en The Night and the Silent Water toch buitengewoon mooi . Wat mij betreft Opeth's beste twee nummers en daardoor ook twee van de beste nummers ooit. Nectar en Black Rose Immortal zijn ook pareltjes en de meeste albums mogen dromen van een eindnummer als To Bid You Farewell.

Ik blijf die bassist ook geweldig vinden op dit album .

Prachtige Opeth plaat! De opener beukt er al goed in en toont me dat de oudere Opeth platen ook zeker de moeite waard zijn. De plaat is nogal grijs en de grunts van Mikael zijn weer schitterend.
Ook de rustige stukken zijn erg mooi en ook bij de rustige stukken weet Mikael aardig te zingen.
4,5* voor Morningrise.

Redelijk sterk tweede album, ik ben alleen niet zo gecharmeerd van de gebruikte grunts. Deze waren beter op het debuut en zijn ook beter op de platen die hierop volgen. Het klinkt wat futloos. Productioneel klinkt het album ook wat matig; vooral de drums zijn aan de blikkerige kant. De composities zijn dan wel weer sterk, waardoor het album van mij toch een ruime voldoende krijgt.

De grunts zijn inderdaad heel anders. Doet Åkerfeldt ze hier ook? Je zou zeggen dat het een andere zanger is. Stukke minder.

Ja dit is ook Akerfeldt. Ik vind de grunts op BW ook beter, maar die op BW zijn veel meer veranderd achteraf in de studio. Deze klinken dan weer iets natuurlijker.

Ik zou de vocals hier nog geen grunts noemen. Op de opvolger My Arms, Your Hearse gaat het die richting uit maar pas op Still Life zijn het echte grunts.

Inderdaad. Heb je 'Still Life' al geprobeerd, Eveningguard? Dikke aanrader!

Naar aanleiding van het het topic ‘De metalen twijfels van AOVV’, waarin de desbetreffende user op zoek gaat naar het juiste metal album om in zijn top 10 te zetten, neem ik zijn shortlist volledig door. Vandaag deel 2 met het tweede en laatste Opeth album uit die shortlist, één van hun vroegere albums: Morningrise.

Laat ik voorop stellen dat het wederom een prima album is waar de kundigheid van Opeth duidelijk te horen is. Toch ben ik niet zo vreselijk positief als bij Still Life en Blackwater Park. Dit klinkt als Opeth, alle potentie is aanwezig, maar het lijkt dat de magie die ze bijvoorbeeld op Still Life tentoon weten te stellen nog niet helemaal aanwezig is. Ze moeten zich nog nét wat verder ontwikkelen, zo lijkt het. De vocalen zijn net wat zwakker, het gitaarspel is goed maar de kracht of schoonheid die ze in later werk laten horen zit er minder in; zelfs het drumwerk lijkt minder speciaal. Het is een wat onopvallender metal album dan wat ik verder van ze gehoord heb. Hierdoor komt het ook dat ze me, in tegenstelling tot eerder genoemde albums, niet de gehele lengte mee weten te slepen. Maar, nogmaals, het is nog altijd meer dan prima muziek die ik absoluut graag beluister, zie ook mijn cijfer. Dat het minder is dan ander werk van Opeth hoeft niet te betekenen dat het niet goed is, het oeuvre van deze band (waar ik overigens nog altijd maar een klein deel van ken) is namelijk uitzonderlijk sterk. Dit is simpelweg lang niet mijn favoriet.

Mag dit album in AOVV’s top 10?
Mijn keuze zou het niet zijn. Mocht je al voor een Opeth album gaan dan is naar mijn mening Still Life een stuk sterker en er staan meer dan genoeg andere albums in je shortlist die ik veel beter vind dan Morningrise. Ondanks dat het gewoon een goed album is mis ik net dat beetje extra waardoor het als je het mij vraagt niet top 10 waardig is.

In je top 10 ermee AOVV!

Ik vind de zang bij dit album juist veel mooier dan op de albums die hierna kwamen. Dat komt ook door de productie die mij bij dit album ook veel meer aanspreekt.

Ook het gitaarspel vind ik beter. Vooral de akoestische stukken zijn prachtig en dat wordt dan afgewisseld met riffs die veel meeslepender zijn dan de riffs die op latere albums aanwezig zijn.

Dan heb ik het nog niet eens gehad over de bassist. De basspartijen op dit album zijn echt geweldig en passen perfect bij de sfeer.

In de lagere school was de advent de periode waarin we werden doodgegooid met allemaal onzinnige bezinningsteksten. De tijd waarin we liedjes moesten zingen over hoe graag we die man daar in de lucht zagen, en hoe we stonden te popelen om heel ons leven met hem mee te gaan. Mijn school was een katholieke school en ze namen het nog vrij serieus ook. Bijkomstig moest aan het begin van de advent een adventskrans versierd worden. Daarvoor werden we in een lokaal gedropt dat geurde naar vers geperste varkensmest en koffie waar Napoleon nog aan genipt had. De kers op de taart, onze grootouders mochten komen helpen om van de adventskrans een kunstwerkje te maken. Ik zag al sinds het 2de leerjaar het licht niet meer, de advent was een tijd van pure horror.

U vraagt zich misschien af wat de relevantie van voorgaand stukje is, die is vij miniem inderdaad. Het is eerder het feit dat als een nummer de naam Advent draagt, die bij mij al bij voorbaat een streepje tegen heeft. Aan het woord advent kan ik niets positiefs koppelen.

Maar daar trekken de mannen van Opeth zich gelijk weinig van aan. Advent is een ijzersterke track. De instrumentatie en vooral de grunts zijn hier veel beter dan op de andere albums van Opeth die ik al in mijn oren gegoten heb. Voorzover Advent er nog niet is in geslaagd krijgt Nectar me volledig plat. The night and the silent water is de enige track die me niet echt overtuigd. Vooral het begin steekt een beetje tegen, en wat daarna komt kan het niet meer goedmaken. Nectar is dan weer wel buitengewoon en simpelweg Opeth’s beste. Dan komt het 20 minuten durende Black Rose Immortal. Het begin spreekt me niet zo aan, maar na enkele minuten groeit het uit tot een monster van een song.

Bij de andere albums van Opeth had ik het probleem dat als de band gas terugnam het me allemaal niet meer boeide. Vanaf het moment dat de zanger gaat zingen alsof hij lid is van een kerkkoor (dat misschien net een kaarsje op de adventskrans heeft aangestoken) haakte ik af. Op de afsluiter To Bid You Farewell heb ik dat probleem niet. Alles aan het lied is prachtig.

Ik was aan Morningrise begonnen met wat mindere verwachtingen. Eigenlijk weet ik niet waarom, en ze bleken ook volledig fout te zijn. Dit is het beste van Opeth dat ik tot nu gehoord heb.

Mijn eerste kennismaking met Opeth was 'Blackwater Park' en van daaruit heb ik alles van deze geweldige band gevolgd en aangeschaft. Enige tijd geleden heb ik de CD-box van de Candlelight Years aangeschaft om me eens te verdiepen in het vroege werk van deze band.

'Morningrise' is na 'Orchid' al een aardige stap in de goede richting. De composities kunnen beter boeien en klinken minder fragmentarisch. De productie is beter maar nog steeds matig. Evenals bij 'Orchid' is het Opeth dat ik hier hoor nog niet de band waar ik enthousiast van word. Een kleine voldoende met 3*** sterren.

Ik verhoog met een volle ster. Morningrise heeft me meer te bieden dan ik dacht. De composities vind ik nu meer boeien dan toen ik kennis maakte met dit album. Black Rose is vanouds een juweeltje dat knap in elkaar gestoken is. Al van de eerste luisterbeurten hoorde ik het potentieel van dit nummer. Met de andere nummers had ik dat niet. Voor mij persoonlijk dan toch. Maar Advent en The Night trekken nu het geheel toch fors naar omhoog. Dan kom ik toch aan een sterke 44 minuten en dat is niet min! Een klein puntje van kritiek: Nectar en To Bid You Farewell zijn net dat tikkeltje minder om deze plaat echt te doen schitteren. Een album dat echter wat in de schaduw staat door opvolgers Still Life en Blackwater Park. En voor mijn bescheiden mening is dat maar deels terecht. Eternal Soul Torture voegt niet zo veel toe als bonustrack. Mede doordat de geluidskwaliteit wel echt te kort doet. Verder vind ik de hoes echt schitterend.

20 jaar oud alweer dit jaar en met deze foto op de site beloofd er weer iets in de Zweedse pijpleiding te zitten.

Dit is de Opeth waar ik zo van houd en samen met Orchid reken ik deze tweede tot het allerbeste wat de band gemaakt heeft!

Halverwege de jaren '90 werd de metalscene overspoeld met tonnen puberale black metal adepten, de een nog eviler (volgens hun eigen woorden dan) dan de ander. Maar...toen was daar opeens het Zweedse Opeth en die durfden goddomme black- en heavy metal af te wisselen, keiharde passages doodleuk af te wisselen met akoestische stukken en hadden ook nog eens het gore lef om grunts af te wisselen met fluisterzang.

Wat een openbaring was dat 20 (!) jaar geleden, daar kan een Pale Communion of een Sorceress echt niet meer aan tippen beste metal vrienden! Ik laat de toekomstige releases van Opeth dus voortaan lekker aan mij voorbij gaan en zet The Night and the Silent Water nog eens op.....mijn hemel wat een magie!!!

Dit is voor mij ook na herbeluistering het minste Opeth album. Vanwege de mindere 'grunts', composities en productie. Gelukkig staan er nog wel goede stukken muziek op, maar het geheel is voor mij een stuk minder dan bijvoorbeeld debuutplaat Orchid en opvolger My Arms, Your Hearse.

Op zich een goed album. Maar na het toch wel overweldigende Orchid, valt Morningrise toch wel iets tegen. Opeth heeft er een heel sfeervolle plaat van gemaakt, maar Orchid is echt wel wat indringender. Daar spookt het meer en Morningrise moet het doen met de 'gewone' herfstsfeer. Wel valt (wederom) op dat het doet denken aan Primordial. Ik heb er een Spirit The Earth Aflame gevoel bij. Dat album is vier jaar jonger, dus ik verwijt Opeth verder niets.

Je hoort hier wel duidelijk dat het geluid al meer richting de klassieke sound gaat. Niet in de grunts, maar wel typerende riffs en sfeer. Toch is dit album wat kaler wat de instrumentatie betreft. Wel de complimenten voor het basspel van Defarfalla. Ik vind het eigenlijk wel jammer dat hij het veld heeft moeten ruimen.


Tussenstand:
1. Orchid
2. Morningrise

Ik vind hem toch niet echt veel onderdoen voor Orchid. Uiteindelijk is die eerste plaat toch net wat naargeestiger en experimenteler voor mijn gevoel en is Morningrise vooral wat gestroomlijnder, maar ik heb wederom totaal geen problemen met deze melodieuze extreme metal. Vijf uitzonderlijk lange nummers, maar het verveelt me eigenlijk nergens. Ik zie deze in de toekomst ook eigenlijk best nog wel stijgen in score.

Tussenstand:
1. Orchid
2. Morningrise

Black Rose Immortal, holy tankdop, wat een bazentrack is dat zeg

Bij Satans baard, zeg dat wel!

Akerfeldt vertikt het om die live te spelen, maar het nummer stond wel doodleuk in de poll van de aankomende anniversary concerten waar gestemd kon worden welke nummers gespeeld moesten worden. Op dit album staan wel betere nummers, maar neem aan dat iedereen uit principe toch op Black Rose Immortal heeft gestemd.

Van een 3,5 naar een 4,5. Zeker weten. Heel raar hoe smaak in de loop van tijd kan veranderen. Heb vandaag ('s ochtends vroeg) dit album weer eens opgezet. Ik snap niet dat ik dit voorheen minder vond.

Een heel gaaf album moet ik zeggen!

Wel leuk dat ik ik dit album ongv. 10 jaar geleden meerdere keren draaide, het toen minder vond, en nu herontdek hebt met volle glorie.

Hoe meer ik hier naar luister, hoe beter het wordt. Eerst vond ik er helemaal niks aan, en het is ook erg anders dan de klassiekers als Blackwater Park en Still life (de albums die ik kende van de band toen ik hiernaar luisterde), maar toch groeit het album heel erg en is een van mijn favoriete Opeth platen op dit punt. Vooral Black Rose Immortal is een fantastisch nummer

Gelukkig is dat inderdaad gebeurd. Voor wie bij één van de jubileumconcerten van Opeth aanwezig mocht zijn: prijs je gelukkig. Black Rose Immortal was voor mij het hoogtepunt van de avond. De track werd echt retestrak uitgevoerd en klonk echt fabuleus. Een herinnering die mij voor altijd bij zal blijven...

Ik kijk overigens enorm uit naar de reissue van deze plaat, samen met die van Orchid en MAYH. Hopelijk heeft de geluidskwaliteit een flinke verbetering ondergaan...

deze plaat was ooit een van mijn favorieten, maar toen ik hem onlangs luisterde vind ik hem vervelend langdradig en irritant gezongen. Het kan verkeren, dus. Ik kan sowieso niet meer tegen die toonloze gromstemmen, een enkele uitzondering daargelaten. Blackwater Park vind ik nog steeds prachtig, dat dan weer wel.