John Lennon - Imagine (1971)

Heb dit album ook maar eens op cd aangeschaft in de digitaal geremasterde versie, aangezien deze wel een aanlokkelijk prijsje had bij Fame. En natuurlijk blijft de cd wat handzamer dan het stukje vinyl

Nu ik deze versie ook in mijn bezit heb, ben ik dit album steeds meer gaan waarderen. Daar waar ik in eerste instantie eigenlijk alleen het eerste deel van het album goed kon waarderen, kom ik er nu steeds meer achter dat dit album een mooi geheel is. Weliswaar is het geen John Lennon/PLastic Ono Band, maar toch een album wat onwijs lekker wegluisterd en waar ik steeds meer plezier aan beleef. De combinatie Spector/Lennon/Ono was weer platina.

Verhoogd naar een 4.5*

PS; ongelofelijk dat die Jim Keltner ook weer op dit album mag meedrummen. Ik denk dat hij de simpelste drummer is met het aller grootste succes ooit!

Niet het meesterwerk dat hij nog ergens diep in zich had verborgen, maar over de gehele keper het meest consistente en beluisterbare album uit zijn solotijd.

Ieder album heeft een bepaalde sfeer om zich heen hangen, zo heeft deze plaat dat ook.
De hoes is een beetje mysterieus en roept bovenaardse gevoelens op. Daarom vind ik deze hoes ook speciaal. Deze plaat geeft voor mij een late avond of een dag aan het einde van een warme zomer weer.

Zomer 1971, Tittenhurst park, de zelf gebouwde studio van de Beatles en nu dus John Lennon.
Gebouwd in een spierwit landhuis in een mooi park.
Het was tijd voor een 2e solo album, Imagine... eentje die niet on opgemerkt voorbij ging.

Imagine:3 minuten en 1 seconden lang, zo zou de hemel klinken. De titel is voort gekomen uit een gedicht van Yoko Ono, en resulteerde dus in dit mooie nummer. Bijna utopisch, een perfecte samenleving. De dromer die hij zich zelf noemt, durven dromen over een betere wereld.
Een perfecte wereld, waar iedereen gelijk is, niemand echt boven elkaar uit zal steken waardoor er geen jaloezie is en niemand van elkaar kan stelen.
Geen religie, waardoor er geen religieuze conflicten kunnen ontstaan, zeer actueel in deze tijd. Een groot universeel land, waardoor er geen echte taalbarrière zal zijn, misschien dialecten, maar geen verschillende talen zodat taalproblemen en de misvattingen die daardoor ontstaan ook niet kunnen voorkomen. Iedereen leeft samen en is”bevriend” met elkaar, leven samen in harmonie. Iedereen is gelijk, iedereen heeft de zelfde rechten en kan gaan en staan waar hij/zij wil en kan zeggen wat hij/zij wil. Een wereld die leeft in harmonie, vrede en welvaart. Ik denk dat het kan, en durf wel een beetje een dromer te zijn.
Piano, drums, bass en de “Flux Fiddelers” op de “strings”. Wat kan schoonheid toch eenvoudig zijn.

Crippled Inside: Bij dit nummer lopen we een western saloon in, en zorgt voor een hele andere sfeer dan de opener. Best verfrissend vind ik, best een aardig nummertje. Voor dit nummer halen we George Harrison van stal en speelt mee op 'dobro', wat een akoestische gitaar is met een grote ijzeren plaat over de klank kast. “Well you know that your cat has nine lives, you only have one and a dogs life aint fun, mama take a look outside”. Met het crippled inside, word denk ik bedoeld dat je je kan voordoen zoals je wil, maar aan je innerlijk verander je niets. Je kan naar de kerk gaan en een vers zingen, maar dat maakt je nog geen ander persoon.

Jealous Guy: Dit is al een vrij oud nummer en stamt zelfs af van de Beatles-in-India tijd.
In India werden de Beatles geïnspireerd door een Indiase goeroe, Paul schreef “Mother Nature's son”en John schreef “Child of Nature” voor het Witte album werd Paul's nummer gekozen, en bleef deze achter. De oude lyrics werden verwisseld voor nieuwe en zo werd Jealous Guy geboren.
Piano, trings en drums. Mooie melodieën. Je zou dit kunnen opvatten op een terugblik naar zijn verleden, I was dreaming about the past. Misschien wel een schuldverklaring aan Cynthia?
Een terugblik op het uiteen gaan van de kevertjes? De verslechterde relatie met Paul McCartney?

It's So Hard: Lekker bluesy, band word begeleid door een saxofoon. Het gevoel iemand te moeten zijn en je stempel te kunnen zetten, maar dat het erg moeilijk is. John's visie op het leven, hij gaat ten onder. De roem, het idool, het voorbeeld, wat hij eigenlijk niet echt wil zijn.
Kort maar krachtig, zullen we zeggen. Lekker tussendoortje.

I Don't Wanna Be A Soldier Mama: Ook hierop speelt George Harrison, die de slide guitar bespeeld. Veel mensen op de site vinden dit nummer te lang, of te eentonig. Ik vind dit juist een van de betere nummers. Maar ik denk dat het idee achter dit nummer gewoon vrij voor de hand liggend is, en toch ook weer niet. John wil gewoon John zijn, en niemand anders.

Gimme Some Truth: Een erg treffende protest song. De politiek voert maar uit, en verteld de helft. Houden dingen achter de hand, en de burger word misleid met misleidende berichten in de krant. Erg krachtig, erg duidelijk. John op zijn sterkst.
Oh My Love: De enige song op het album met 2 componisten, John en Yoko. Piano en gitaar, John geeft zijn ziel bloot. George Harrison speelt gitaar op het nummer. Ook dit was een oude Beatle track die werd geschreven voor de Witte dubbelaar. Ik denk dat dit nummer gaat over het vinden van die ene, de ware een man/vrouw waar mee je je leven wil delen. De schoonheid van ware liefde beschrijven, en alles beter ervaren dan voorheen.

How Do You Sleep?: Groovy tune, lekker nummer vind ik. Op de documentaire over hoe dit album werd gemaakt is te zien hoe het nummer tot stand kwam. Van een soort losse, vrij strakke jam werd het iets smerigs, iets vuigs. Beetje funky, zoettig, maar in zo'n scherpe verpakking.
Een tekst die geadresseerd was aan de heer P. McCartney. So Sgt. Pepper took you by surprise?
Het gaat over 'verraad', Paul had misschien andere commerciële ideeën met de Beatles, dan alleen voor de Beatles.Hij wou de Beatles runnen, hij wou de baas zijn. Jaloezie, zijn uiterlijk. De referentie naar Paul's grootste hit, Yesterday, dat hij buiten dit nummer niets heeft gedaan. Een moederskindje, wat kan je nou zonder de beatles? We merken wel wat je wel of niet kan.
Je had niet verwacht dat Sgt. Pepper zo'n succes zou zijn he?!
Jammer van de bedoeling, maar misschien wel heel eerlijk en dapper, toch ook diep triest. Dat een schrijvers duo als Lennon/McCarntney zo ten onder gaan en in elkaars haren zitten.
Stiekem mijn favoriete song van het album.

How?et zoals Remember(Plastic Ono Band) is dit een nummer over zijn therapie die hij samen met Yoko volgde. Met zeer persoonlijke vragen, zoals die ook in dit nummer worden gesteld.
Ook reflecteert hij de wereld in het nummer, het is niet altijd even mooi en ook hij krijgt er genoeg van. Vragen die we ons allemaal misschien weleens stellen. Levens vragen, die het interessant houden, die je jezelf misschien beter leren kennen. Bepaalde situaties, als je niet weet hoe je je moet gedragen of situaties waarin je niet weet hoe je je moet houden of moet antwoorden. Gewoon door gaan, just carry on, al is het momenteel zo zwaar, je komt er sterker uit, als een beter persoon.

Oh, Yoko!: Het hele zooitje bij elkaar, zingend en spelend op instrumenten. Een veel te poppy nummer, zonder al te veel inhoud. Gewoon een liefdes verklaring aan Yoko. Phil Spector zingt de harmonieën, Nicky Hopkins op de piano, meerdere akoestische gitaren, noem maar op. Op alle momenten van de dag denkt hij aan haar, Yoko Ono en wil hij haar naam uitspreken. Het geeft voldoening, de naam van een echte geliefde uit spreken, en er aan denken, er over dromen.
In the middle of the night i call your name, zelfs wanneer het warrig en ondoorzichtig word(in the middle of a cloud). Iedere relatie heeft zijn ups en downs, maar echte liefde bijt overal doorheen.

Het album sluit hier mee heel anders dan Plastic Ono Band, maar is dan ook in bijna alle opzichten anders, het album doet veel commerciëler aan en de productie is gladder, dat is niet erg en doet de nummers zeker niet te kort. Maar hoe had het album er uit gezien als er voor de zelfde productie was gekozen als bij de single, Instant Karma? Lekker rauw en on geprepareerd.
Een nieuwe fase van het leven van John Lennon, een actievoerder, een trotse echtgenoot, en een gewone man.

“Imagine the clouds dripping, dig a hole in your garden to put tem in.”

"Imagine" van John Lennon is voor mij een typische "aardige" plaat. Het openingsnummer en titelnummer vind ik een mooi liedje en is wat mij betreft ook het hoogtepunt van het album. De andere liedjes vind ik nogal middle of the road. Dat Lennon een fantastische liedjesschrijver is behoeft geen verdere uitleg, maar ik vind deze plaat daar niet een treffend voorbeeld van. Overigens zijn de liedjes "Oh My Love" en "How?" gewoon prima liedjes, maar ik moet eigenlijk vaststellen dat de combinatie Lennon/McCartney, of in ieder geval de context van The Beatles, hebben geleid tot meerdere hoogtepunten uit de muziekgeschiedenis, maar solo wordt dat niveau niet gehaald. Extra pijnlijk vind ik dan ook het nummer "How Do You Sleep?", waarin Lennon de vloer aanveegt met McCartney. Persoonlijk vind ik dat nogal zielig en kinderachtig. Laat ik vooropstellen dat ik "Imagine" niet een slechte plaat vind, maar ik vind de hoogtepunten gewoon te weinig om heel euforisch te zijn. Ik denk dat mijn verwachtingen gewoon te hoog gespannen waren.

In tegenstelling tot het "naakte" Plastic Ono Band-album dweept Imagine met een zwaardere productie, ondersteund door meer muzikanten (waaronder George Harrison, Alan White en Klaus Voormann). De bijtende songs "I Don't Wanna Be a Soldier", "Gimme Some Truth" en "How Do You Sleep?" zijn daarvan het resultaat, maar tonen slechts één kant van de medaille. Ontegensprekelijk is "Imagine" de meest complete song die Lennon ooit geschreven heeft - zoals "Yesterday" dat voor McCartney is. Maar "Oh My Love" mag evenzeer tot een hoogtepunt van het album gerekend worden.
"Crippled Inside", "Jealous Guy", "It's So Hard" - herkennen we daar nog een streep "Cold Turkey" en "Yer Blues"? - en "How?" tonen de andere kant, meer bepaald een muzikaal veelzijdige Lennon die dankzij therapie met zichzelf in het reine komt.
Blijft nog "Oh Yoko!" over, dat geenszins als een onaardig popnummer klinkt.
Het enige wat je Imagine kunt verwijten, is dat het een goede collectie songs vormt waarin het titelnummer alle aandacht naar zich toetrekt. Een luxeprobleem heet dat.

Afgelopen week een paar keer naar dit album geluisterd (de laatste keer goed geluisterd), omdat de titelsong 'Imagine' in de top-2000 van 2015 op nummer-1 prijkt (als gevolg van het drama in Parijs).

Sorry, maar ik vind dit niet echt een superalbum, De muziek op het album en de teksten zijn op zich goed, maar er zitten hier en daar wat nummers tussen die mij niet echt kunnen boeien, zoals 'It's so hard' en 'Oh Yoko!. Daarnaast er voor mij maar drie echte goede tracks op dit album te vinden: 'Imagine', 'Jealous guy' en 'How do you sleep?' De laatst twee genoemde nummers vind ik zelfs de twee mooiste op het album. Cijfer 3,5* (meer kan ik er voorlopig echt niet voor geven).

Wat een prachtige plaat van John Lennon is dit toch. Zelf vind ik deze zeker zo goed als zijn voorganger. Op het slotnummer na zijn de nummers goed tot echt geweldig. Ook is de plaat afwisselend in stijl en songs, van rock, via country naar blues, pop en weer terug. Toch heeft het een bepaalde sound en samenhang. Het zit gewoon erg knap in elkaar allemaal. Bovendien sluiten de nummers regelmatig aan op de Lennon songs van de betere Beatles platen. Klassieker blijft de titelsong, Jealous Guy is echt een mooie ballad, de psychedelische blues van I Don't Wanna Be a Soldier is fraai en heeft ahum een Stones sound, Gimme Some Truth is een sterk nummer en How Do You Sleep? is prachtig. Genieten geblazen dus.

Op 9 september 1971, bijna anderhalf jaar na het officieel uiteenvallen van The Beatles, brengt John Lennon zijn klassieker “IMAGINE” uit. Met zijn vrouw en muze Yoko Ono had hij ook al 3 albums uitgebracht, maar het album “JOHN LENNON/PLASTIC ONO BAND”, dat in december 1970 verscheen, is het eerste album waarop Lennon laat zien en horen, ook zonder The Beatles en met name Paul McCartney, prachtige liedjes te kunnen schrijven. Op “IMAGINE” werkt hij verder aan zijn solo carrière en het is een zeer geslaagde plaat geworden. Met de instant klassieker, het titelnummer “IMAGINE”, als opener, wordt meteen duidelijk dat Lennons creativiteit gigantisch was. Ook “JEALOUS GUY”, later op een prachtige wijze gecoverd door Roxy Music laat de klasse van Lennon horen. In “HOW DO YOU SLEEP” fileert hij voormalig vriend en co-songwriter Paul McCartney op vileine wijze, waaruit duidelijk werd dat de relatie tussen beide volledig verstoord was. Met onder andere George Harrison op enkele tracks als gitarist, drummer Jim Keltner en producer Phil Spector zijn de 10 tracks op “IMAGINE” op een geweldige wijze gespeeld en opgenomen en is het één van de hoogtepunten uit de post-Beatles periode van John Lennon.

Uitstekende Lennon-plaat, mede dankzij Spectors wall of sound, met blikkerige zang en vergeleken met zijn jaren 60-werk - gestripte maar snerpend producties. Er zijn hier geen slechte nummers, al heb ik radioklassieker Imagine en de tranentrekker Jealous Guy (perfect voor films!) zo vaak gehoord dat ik ze meestal oversla.

De plaat staat vol met strakke melodieën en soms pompt de instrumentatie behoorlijk door, zoals op I Don't Wanna Be a Soldier, Gimme Some Truth en sneer naar voormalig collega Paul McCartney How Do You Sleep?.

Dit nummer heeft gek genoeg (en helaas?) de zwakste tekst van de plaat. Verder slaagt Lennon er weer in om vrij persoonlijke/introspectieve en filosofische teksten in een rockcontext te plaatsen.

Er is ook plaats voor het honky-tonky Crippled Inside en de losse blues van It's So Hard. How? heeft quasi-diepe lines als How can I go forward when I don't know which way I'm facing?, maar Lennon zingt het recht je hard in.