menu

Supertramp - Some Things Never Change (1997)

mijn stem
2,83 (68)
68 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Label: Chrysalis

  1. It's a Hard World (9:46)
  2. You Win, I Lose (4:31)
  3. Get Your Act Together (4:48)
  4. Live to Love You (5:19)
  5. Some Things Never Change (6:27)
  6. Listen to Me Please (4:46)
  7. Sooner Or Later (6:51)
  8. Help Me Down That Road (4:37)
  9. And the Light (4:41)
  10. Give Me a Chance (4:23)
  11. C'est What? (8:17)
  12. Where There's a Will (5:35)
totale tijdsduur: 1:10:01
zoeken in:
knight3
Na Free As A Bird waren ze juist weer op de goede weg... of ben ik de enige die zo denkt?

Pieter Paal
Dit is in ieder geval vele malen beter dan 'Free as a bird'.
Bij het Kruidvat voor € 6,95 gekocht.

WernerGSF
die tracklist klopt trouwens niet, er staan namelijk 12 nummers op, er is er één die geheim is

avatar van janneman
4,0
het viel me erg mee dit album toen ik hem kocht.

Maar ik draai hem nooit meer terwijl het echte oude werk grijzer wordt met de dag

avatar van rudiger
Vroeger was niet alles beter , maar Supertramp wel.

avatar van kort0235
2,5
Niet slecht, maar zeker ook geen topproduktie zoals de eerdere platen van Supertramp
Een 2.5*

Sstttt
Pieter Paal schreef:
Bij het Kruidvat voor € 6,95 gekocht.

Kruidvat? Daar koop je toch alleen je aftershave, je deodorant en kruidnootjes?
Ik heb Some Things Never Change daar ook voor dezelfde prijs gekocht. Vond het destijds geen vervelend album. Nog maar eens opzoeken.

avatar van bikkel2
2,5
Een comebackplaat van de groep die eigenlijk iedereen al afgeschreven had.
Dougie Thompson de bassist zit hier niet meer bij en ook Roger Hodgson voelde kennelijk niet veel voor deze reunie.
De overgebleven 3 met aanvulling van sessiekrachten en oa. Mark Hart van Crowded House.
Het geluid is in veel gevallen anoniemer dan ooit tevoren.
De single You Win, I Lose is herkenbaar door de enigzins herkenbare schrijfstijl van Davies, maar zou me niet verbazen als hij dit nummer al in een veel eerder stadium schreef.
Het is veel koper met een jazzyinslag en dit slaat omdat de composities niet overal even boeiend zijn, op een bepaald moment dood.
De opener is vrij aardig, avontuurlijke song en ook het door Hart gezongen Sooner Or Later heeft wel wat , maar deze plaat blijft uiteindelijk toch te veel hangen in goedbedoelde bedenksels.
Muzikaal prima , maar songmatig niet denderend.

avatar van musician
3,5
Sstttt schreef:
(quote)

Kruidvat? Daar koop je toch alleen je aftershave, je deodorant en kruidnootjes?
Ik heb Some Things Never Change daar ook voor dezelfde prijs gekocht. Vond het destijds geen vervelend album. Nog maar eens opzoeken.


Ach, je moet elke gelegenheid te baat nemen, zelfs al staat er maar één cd bak, als je ega wil kijken naar allerlei smeerseltjes.

Ik ga is kijken of deze niet erg goedkoop via ebay is te krijgen, had nooit de intenties de cd nog te kopen.

avatar van Rumour
Hier kan ik echt niks mee, ik kan zelfs niet een nummer aanwijzen als favoriete track omdat ik er simpelweg niet 1 van uit kan zitten. De inbreng van Hodgson wordt gemist, een heel album Davies trek ik gewoon niet (terwijl een nummer als Crime of the Century met zijn vocalen prima te doen is). Dat zal ook te maken hebben met de muzikale richting die wordt gevolgd, en waar slechts de naam Supertramp op de hoes nog doet herinneren aan eerdere sucessen.

De hoop op een nieuwe opleving wordt echter nergens ingelost, dit album is een oeverloze aaneenschakeling van inspiratieloze, richting jazz hangende Davies-misbaksels. Nee, jammer genoeg is dit een smet op het Supertramp-oeuvre dat de naam niet zou mogen dragen. Beter had men op het doosje potentiële kopers verwezen naar albums van Hodgson (Eye Of The Storm, Open The Door) die veel meer waar voor je geld bieden. Die paar gulden bij de Kruidvat die dit schijfje ooit gekost heeft, had ik beter kunnen besteden aan shampoo ofzo. Dit is slechts cd-rek vervuiling, de hoes is namelijk het mooiste aan het album maar die zie je niet van de bestofte zijkant...

Jack in the Box
Rick Davies wil ons hier voorhouden dat Some Things Never Change, maar de muziek van Supertramp is na hun laatste album met Roger Hodgson uit 1982 wel veranderd en hartstikke KUT geworden. KUT zou dus een betere titel voor dit album geweest zijn.
Als Roger nu weer terug zou keren naar zijn oude honk zou het niet meer overtuigend zijn. Hodgson is solo al jaren goed bezig en heeft al een aantal mooie albums afgeleverd bv. Eye of the Storm.
De beste Supertramp albums komen uit de jaren 1974 t/m 1982 punt uit!!! en daar verandert niets aan!!!

avatar van LucM
2,0
Supertramp is nog zo'n voorbeeld van een band die veel te lang is doorgegaan. Dit comebackalbum is op zichzelf wel goed gespeeld en geproducet maar ik zit hier met hetzelfde gevoel als Calling all Stations van Genesis nl. een anoniem klinkend album. Dit heeft op de eerste plaats te maken met het vertrek van Roger Hodgson die een zeer herkenbare stem had maar ook met de composities die kleurloos zijn en mij weinig kunnen boeien ondanks de jazzy-inslag. Enkele nummers zoals It's a Hard World en Sooner Or Later kan ik nog redelijk noemen maar de grote inspiratiebron van weleer is duidelijk opgedroogd.

Jack in the Box
LucM schreef:
Supertramp is nog zo'n voorbeeld van een band die veel te lang is doorgegaan.


In de jaren dat Supertramp populair was, kocht ik ook trouw de albums van die andere supergroep Eagles. Na hun bestseller Hotel California kwam na een pauze het wat mindere The Long Run uit.
Bij Supertramp is dat te vergelijken met Famous Last Words, het laatste album met Roger Hodgson.
Ik vind het jammer dat bands die hun klassiekers al afgeleverd hebben en daarna gestopt zijn weer terug blijven komen met albums die alleen maar afbreuk kunnen doen.

avatar van musician
3,5
Jack in the Box schreef:
Ik vind het jammer dat bands die hun klassiekers al afgeleverd hebben en daarna gestopt zijn weer terug blijven komen met albums die alleen maar afbreuk kunnen doen.

Soms is dat wel zo, soms ook niet. Laten we per cd oordelen en niet over de vraag of een band wel of niet mag doorgaan, na vertrek van één van de bandleden. Achteraf is altijd makkelijk praten.

Brother were you bound, de eerste cd na Hodgson, vind ik bijvoorbeeld prachtig gedaan.

avatar van bikkel2
2,5
Brother Were You Bound is schromelijk onderschat , maar met het vertrek van de populaire Hodgson bij voorbaat al kansloos . Toch vreemd want Rick Davies is misschien niet de componist met de meest sprankelende liedjes ( ik vind hem melachonisch en ook wel een tobber ) maar op die schijf trekt hij voorbeeldig de kar .
Some Things Never Change doet niet wat de titel doet vermoeden .
Dat geeft verder niets , maar met de oorspronkelijkheid van Supertramp heeft het weinig meer van doen . Het is een kil jazzachtig orkestje geworden die de originaliteit van welleer ver achter zich laat . Geen memorabel songmateriaal , te anoniem en een Rick Davies die het kennelijk niet meer in de vingers heeft .
You Win , I Lose moet een leftover zijn van wat hij ooit in de 70er jaren schreef . Zo duidelijk een liedje in de stijl van toen .
Supertramp heeft het nog geprobeerd , maar helaas ..... de magie is weg .

avatar van musician
3,5
Ik vind de cd minder schokkend (slecht) dan ik aanvankelijk hier wilde geloven.

Kijk, je kunt natuurlijk van de band (lees Rick Davies) niet verwachten dat hij komt met een cd vol met Rick Davies nummers als ten tijde van de periode, zeg maar, Crime of the century tot Breakfast in America.

Niet alléén het vertrek van Roger Hodgson is debet aan een verandering van muziek, het geldt natuurlijk ook voor Supertramp, de band blijft, zoals zovelen, aan veranderingen onderhevig. Tijden veranderen en ik hoef ook geen Even the quietest moments deel 2.

Op Some things never change komt Supertramp met een enigszins trage, haast jazzy-achtige cd (de invloed van oudgediende saxofonist Helliwell) die, naar het lijkt, nagenoeg niet vooruit te branden is.

De lange, uitgesponnen nummers blijken echter wel degelijk een kop en een staart te hebben, kennen ook vaak leuke openingen en melodie-lijnen en daarnaast blijkt co-vocalist Mark Hart Rick Davies prima partij te kunnen bieden.

Een aantal nummers van Some things never change is terug te vinden op de live cd It was te best of times en de uitvoeringen daarvan haalden mij alsnog over om ook eens aan het studio-album te beginnen, veertien jaar na de oorspronkelijke release.

Ik geef toe, de cd's van Supertramp uit de periode met Roger Hodgson staan mij volledig voor de geest maar dat geldt eigenlijk voor elk album uit die tijd. Op jeugdige leeftijd maakt dat meer indruk en blijft het ook veel meer hangen.

Maar dat neemt niet weg dat ik het te gemakkelijk vind om Some things never change, met zeer te verteren nummers als It's a hard world en C'est what?, af te doen als troep.

avatar van bikkel2
2,5
Ikzelf zou het geen troep willen noemen , dan had ik echt wel onder de 2.5 gaan zitten met mijn beoordeling .
Ik vind het alleen weinig echt sprankelend . Rick Davies heeft feitelijk alleen met Brother Were You Bound bewezen de kar alleen te kunnen trekken . Met Free As A Bird sloeg hij veel te ver door in een te hippe stijl die totaal niet past bij een groep als Supertramp .
Hier is hij weer enigzins down to earth , wordt er zeer knap gemusiceerd ( zoals de groep dat altijd doet en deed trouwens) maar een plaat vol goede liedjes die ook echt blijven hangen .... helaas niet .
Tuurlijk heb je gelijk dat je van Davies geen 2e Crime Of The century moet verwachten , zou ook niet terecht zijn , omdat collega Roger Hodgson op dit album wederom niet van de partij is .
En daar zit 'm ook de kneep . Hodgson en Davies waren eigenlijk altijd , misschien wel onbewust , een wedstrijd tegen elkaar aan het spelen . Wilden niet voor elkaar onderdoen , al waren het 2 totaal verschillende componisten . En zo kreeg je albums vol met knap uitgewerkte liedjes met een tijdloze feel en de nodige afwisseling . Ook de meeste soloalbums van Hodgson lijden feitelijk aan hetzelfde euvel . Beiden heren hebben elkaar nodig . Net als Jagger / Richards en Lennon & McCartney .
Dat is voor mij duidelijk het grote gemis hier . Te veel Davies en dat is uiteindelijk saai , routineus en te weinig boeiend .

avatar van Marco van Lochem
2,5
Enkel een paar nummers die echt goed zijn, verder middelmatige nummers en opvullers. "Free as a bird" was al niet top, maar hiermee wordt de lijn verder naar beneden getrokken. Heel erg jammer!

avatar van dynamo d
4,5
Dit album moet m.i. herontdekt worden. Aangename verrassing. Ik had er niet zoveel van verwacht en heb Some Things Never Changed besteld om mijn Supertramp collectie compleet te maken. Ik vind het echter een uitstekend album. Het begint meteen al goed met het It´s a Hard World. Get Your Act Together is een lekker nummer. Het titelnummer is meer dan prima. Listen to me Please is een herkenbaar Supertramp nummer waarop Rick Davis en Mark Hart zingen. Sooner or Later vind ik ook een lekker klinkende smaakmaker met Mark Hart als lead vocalist.

avatar van musician
3,5
Herontdekt wellicht en opnieuw gewogen. Lijkt mij een terechte opmerking.

Maar 4,5**** is wel weer gelijk het uiterste. Of wilde je even kijken hoeveel het gemiddelde van dit album omhoog ging met zoveel sterren?

avatar van dynamo d
4,5
Niet opnieuw gewogen want ik heb het pas onlangs voor het eerst beluisterd. Ik geef graag hoge cijfers

MindRuler
Gewikt, gewogen, te licht bevonden.
Het artwork (Hugh Syme) mag er wel zijn.

Fedde
Het grote probleem met deze plaat is dat er zo weinig op aan te merken valt. Er wordt best goed gespeeld; ik denk aan het blaaswerk van John Helliwell en Lee R. Thornburg. De zang van Mark Hart is niet slecht en Davies hoor ik ook graag zingen en hij schrijft heel aardige nummers met soms gevatte teksten.

Geen problemen dus? Dat is meer een gevoelskwestie en mijn gevoel zegt me dat er iets ontbreekt en dat is: Urgentie. De vervlakking ligt om de hoek en is al binnengeslopen. Tempo, herhalingen van refreintjes en deuntjes geven me het gevoel dat er speelduur volgemaakt moet worden. Nergens denk je: hier móet iets gezegd of gespeeld worden omdat we iets te zeggen hebben.

Bescheidenheid? Dat zou kunnen. De Supertamp-jongens, Hodgson nu even niet meegerekend, zijn erg vriendelijke en schappelijke muzikanten die geleerd hebben het succes te relativeren. Waarom dan moeilijk doen als het makkelijk kan.

Er is maar één manier om te genieten van deze CD: vergeet even het hele Supertramp-verleden. Dit is geen Breakfast deel 2. Absloluut niet. Maar hier zijn wel een paar prima muzikanten bezig leuke, onschadelijke liedjes te spelen die overigens perfect zijn opgenomen en geproduceerd. Ga zitten en relax, 70 minuten lang.

avatar van robbrouwer58
1,5
Heel in de verte nog herkenbaar, maar niks is meer wat het was.

avatar van Wandelaar
2,5
Some Things Never Change - Toch wel hoor. De oude Supertramp is niet meer en wat we hier horen is fijne muziek met een jazzy inslag, maar lang niet meer zo gedreven als weleer. Niet alles was beter vroeger, maar Supertramp wel.

avatar van Theoden King
3,0
Ik beschouw de Supertramp albums vanaf Brother where you bound als soloprojecten van Rick Davies. Het haalt de hooggespannen verwachtingen voor mij weg en het stelt me in staat deze albums te beluisteren voor wat ze zijn en ze niet als een nieuw Supertramp album te beschouwen. Want dan vallen ze inderdaad allemaal tegen.

Zoals Roger Hodgson een aantal prima soloplaten heeft afgeleverd, geldt dat eigenlijk ook voor Rick Davies. Hij maakt het zichzelf m.i. moeilijk door er "Supertramp" op te plakken.

avatar van bikkel2
2,5
Ik denk dat commercieel gezien het de juiste beslissing was om het onder Supertramp uit te brengen.
Als had dit werkje waarschijnlijk helemaal in de vergetelheid geraakt.
Op één of andere manier had Hodgson in Supertramp meer herkenbaarheid.
Hij zong immers de meeste hits vol en hij verliet de band.

Maar ik begrijp verder je punt.

avatar van lennert
2,5
Tja, dit voelt ook niet aan als iets waar de fans toen op zaten te wachten. Buiten het meest standaard argument (geen Hodgson) waarom dit niet zou werken, is mijn voornaamste kritiek vooral dat ik die jazzy sound echt niet trek. Ik merk in de tussentijd dat ik ook niet meer hoef af te gaan op de lengte van verscheidene songs, omdat opener It's A Hard World wederom niets te maken heeft met de bombastische songs die band in de hoogtijdagen speelde. Jazzy tracks met een wat modernere productie, daar moeten we het maar mee doen.

Pluspunten zijn er zeker wel. Davies klinkt erg goed, als vanouds zelfs. Listen To Me Please is daarnaast best een aangename track. Het algehele spel klinkt ook strak en de productie is zeer behoorlijk. Op de achtergrond is het ook geen album dat me heel erg ergert, het is echter ook niets dat me prikkelt.

Tussenstand:
1. Crime Of The Century
2. Breakfast In America
3. ...Even In The Quietest Moments
4. Crisis? What Crisis?
5. "...Famous Last Words..."
6. Brother Where You Bound
7. Supertramp
8. Indelibly Stamped
9. Some Things Never Change
10. Free As A Bird

avatar van RuudC
3,0
Blegh, albums van 70 minuten. Veel te lang! Wat Supertramp hier presteert, is wederom niet mijn ding, maar het is wel beter aan te horen dan Free As A Bird. De songs zijn weer wat beter geworden en de toevoeging van de jazz-elementen. Ik durf zelfs te zeggen dat dit het beste (of minst erge) album is sinds het vertrek van Hodgson. Op een bepaalde manier superdegelijk en ik zou (zonder hier mensen te willen beledigen) de term ouwelullenrock willen toepassen. De drang om iets fantastisch, laat staan progressief, af te leveren is compleet weg.


Tussenstand:
1. Crime Of The Century
2. Breakfast In America
3. Crisis? What Crisis?
4. Supertramp
5. "...Famous Last Words..."
6. Even In The Quietest Moments
7. Some Things Never Change
8. Brother Where You Bound
9. Indelibly Stamped
10. Free As A Bird

avatar van Twinpeaks
3,5
Aangename kringloopaankoop (in seal). Dus voor een hele euro durfde ik het wel aan. Er wordt prima gemusiceerd en ook de nummers zijn op orde. Ze duren echter allemaal wat lang waardoor het een eenvormig geheel wordt. Vergelijken met vroegere tijden is ook niet eerlijk. Met Hodgson aan boord had je iemand die tegengewicht bood aan de soms wat zwaar op de hand zijnde Davies . Al moet ik zeggen dat het geheel wel verzorgd klinkt allemaal . Niks wereldschokkends , gewoon acceptabel .3 en halve ster zeker waard .

avatar van Wandelaar
2,5
Vijfentwintig jaar na uitbrengen en na jaren verstoffen in het CD-rekje, toch weer eens in de speler geschoven, in afwachting van aangename verrassingen. Opmerkelijk dat de band onder leiding van Davies, tien jaar na Free as a Bird (1987) nog in leven bleek. Of gereanimeerd, kunnen we beter zeggen, want eigenlijk was het in 1988 toch wel gedaan met de groep.

Oudgediende Dougie Thomson had inmiddels zijn basgitaar ingeruild voor een baan bij een muziekuitgeverij en deed niet meer mee. Nieuw zijn hier Mark Hart en een handvol studiomuzikanten. De oude kern wordt gevormd door drummer Bob Siebenberg, blazer John Helliwell en natuurlijk oprichter Rick Davies.

Hoe zat het met het bestaansrecht van de band? Natuurlijk, Davies had alle recht om onder de bandnaam verder te gaan en een nieuw hoofdstuk toe te voegen. En behalve het uitbrengen van een studio-album was de band op 1 mei dat jaar in Ahoy Rotterdam begonnen aan een omvangrijke wereldtournee, de eerste sinds 9 jaar podiumstilte. Een herleving, nieuwe glans, een nieuwe kans om oude en nieuwe fans warm te krijgen. Het had zo mooi kunnen zijn! En Rick Davies was met zijn 53 jaar dan niet piepjong meer, maar toch nog niet van plan met pensioen te gaan.

Maar, zoals het nog steeds wel met de waterkraan gaat als je die opendraait: het frisse water komt na even doorstromen vanzelf, zo was het niet gesteld met de inspiratie in dat merkwaardig ongrijpbare beroep van liedjesschrijver van een superband. Zal de man wanhoop gekend hebben of dacht hij wérkelijk dat er prachtige dingen uit zijn pen rolden? In een song als You Win, I Lose, wat tot de best genietbare songs van het album behoort, komen we een duidelijk voorbeeld tegen van het soort rijmelarij waar Davies patent op heeft:
"You win, I lose
I beg, you choose
You're so cool and I'm confused
I'm me and you're you
You're so loose and I'm uptight
You're day, I'm night"

En dan kan de zanger niet wachten op de dag dat de rollen zijn omgedraaid:
"I can't wait for the day
when I win, You lose
You beg and I choose
You're in the shade, I'm on parade"

En zo gaat het eigenlijk het hele album door in teksten waarin de ik-figuur zijn liefde en trouw moet bewijzen tegenover een 'you' die over hem heenloopt en niet ziet staan. Kortom: The Blues.
"Sooner or later it's gonna get better
Sooner or later I'm gonna get over her."

Het is een drama van begin tot eind en naar lichtpuntjes moet gezocht worden. De blues dus en hier en daar rammelt een bluespianootje zoals in Help Me Down That Road . Muzikaal is het allemaal prima uitgevoerd, het tempo ligt laag, dus niemand van de bandleden hoeft zich te verslikken en de productie is mooi organisch en mist het duidelijke jaren '80 stempel van de voorganger.

En dan toch ... de composities. Het is te mager om echt te boeien. Het typisch Engelse theekransje, dat zelfs op de maan doorgang moet vinden beeldt een traditie uit die onverwoestbaar is. Dat is ongeveer wat de hoes wil zeggen. De Supertramp-traditie, laten we zeggen: de creatieve hoogtijdagen 1974-1979, vormde een zekere garantie dat je ieder album in dat decennium blind kon aanschaffen. Er was wat te ontdekken, je liet je verrassen. En ook met "...Famous Last Words..." (1982) en Brother Where You Bound (1985) kon je je nog prima vermaken.

Dat vanzelfsprekende was nu verleden tijd. Niet alleen door het vertrek van Roger Hodgson in '83, want Rick en Roger konden elkaar creatief aardig tegenwicht bieden, maar er zijn nu eenmaal processen die je niet kunt sturen, zelfs niet met de beste musici en in de duurste studio. Het is de richtingloosheid die het geheel de das omdoet. Vanaf de eerste noot proef je dat het nergens heen gaat of echt spannend gaat worden.

De enige eervolle vermelding gaat naar Mark Hart die zijn best doet er een stuk elan in te brengen. Op de opvolger Slow Motion (2002), tevens de definitief laatste plaat onder de bandnaam, is het helemaal duidelijk: hier gaat niets meer vanuit. Alleen live op het podium horen we nu en dan nog een band die er zin in heeft, met een zaal vol fans die toch eigenlijk komt voor het oude werk. Dat is de kracht van behaalde resultaten uit het verleden. En dat verleden mag er zijn.

Een duister geheim in de muziekgeschiedenis. Inspiratie heeft een momentum. Het komt niet op bestelling. Wat sommige andere bands wel lukte: een herleving in de aanloop naar het nieuwe millennium, zat er hier niet in. Sommige albums hadden beter niet uitgebracht kunnen worden. En het zou zomaar kunnen dat dit er één van is.

avatar van musician
3,5
Kun je het tegelijkertijd wel én niet eens zijn met hetzelfde stukje kritiek, zoals door mijn voorganger geschreven?
Ik denk dat dat kan.

En dat heeft alles met je eisen te maken.
Wil je een album in de categorie Supertramp 1974-1982 en daar inzake het vervolg alles op afrekenen? Of moet je kunnen zeggen: ik geef daar niet om, wat een heerlijk sloom, jazzy achtig album heeft Davies hier afgeleverd. Er zijn momenten dat ik juist naar dit album van Supertramp grijp als ik even niets aan mijn hoofd wil. Het klopt dat Supertramp in de jaren '70 interessante, progressieve albums heeft gemaakt.

Ik mag daar graag nog eens op terugvallen. Maar in een andere stemming kan dit rustieke, vooral voortkabbelende album mij ook goed bekoren.

Dat is de keuze waar je voor staat: reken ik het af met wat er in het verleden is uitgebracht of wil ik het op z'n eigen merites beoordelen. Voortkabbelende albums kunnen op zichzelf ook aardig zijn. Ik kies in dit specifieke geval dan maar voor het laatste. Met dan het kenmerkende stemgeluid van Rick Davies als overgebleven gemeenschappelijke factor.

avatar van bikkel2
2,5
Het is maar net wat je verwachtingspatroon is.
Supertramp staat nu eenmaal wel bekend als een band die je op hun geweldige momenten gefocust hield.
Roger Hodgson bracht meestal wat meer flair en radiovriendelijker materiaal dan tegenpool Rick Davies, die altijd wat brommerig zijn wat zwaardere materiaal tentoonstelde.
Dat werkte wonderwel, tot men opzichtig in herhaling begon te vallen op het teleurstellende Famous Last Words.
Dan ineens is de magie er niet meer en Hodgson meende ook te moeten vertekken; deels door artistieke meningsverschillen en door persoonlijke (Davies zijn vrouw begon zich in te laten met het managment).
De doorstart zonder H is voorbeeldig met het frisse en boeiende Brother Were You Bound, maar dan gaat het alsnog mis met het te geforceerd modern klinkende Free As A Bird, die de r&b en dance kant op gaat.

Davies en consorten + een batterij sessielui, blijven wel weer iets dichter bij zichzelf op dit album en musician heeft in wezen wel een punt dat dit als achtergrondmuziekje prima dienst doet.
Het punt is alleen, wil je dit horen van Supertramp.
Het avontuur is nergens te bekennen en ook de meeste songs blijven wel erg in de middelmaat hangen.
Ikzelf was toendertijd erg nieuwsgierig naar dit nieuwe werkje. De wonden gelikt, geleerd van hoe het niet moest en opnieuw proberen, maar het is het helaas niet.
Zeer kundig gespeelde jazzy rock met hier en daar de typische Supertramp vibes, maar waar is de passie en de originaliteit gebleven.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:01 uur

geplaatst: vandaag om 13:01 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.