Ik was vroeger altijd geneigd dit dubbelalbum te beschouwen als het einde van het tijdperk waarin EJ prachtige liedjes en albums maakte. Als een album dat daar dus eigenlijk net niet meer bij hoorde. Dat leek in de jaren zeventig en tachtig de algemene overtuiging van fans en muziekliefhebbers te zijn. Misschien komt dat ook een beetje doordat het de eerste plaat was die niet meer op DJM verscheen, maar op Elton's eigen Rocket-label.
Maar achteraf is het natuurlijk onzin. Hoewel er ook wel wat vulmateriaal op staat, is deze dubbelaar in elk geval beter dan de twee voorafgaande platen, en wat mij betreft ook beter dan Caribou. De opener Tonight (inclusief het 'voorgerecht') is al een prachtige ballade die zich kan meten met het beste werk van Elton John (en later op de Two Rooms-tribute meesterlijk vertolkt door George Michael). Chameleon, Cage the songbird, Someone's final song en natuurlijk Sorry seems to be the hardest word zijn prachtige pianoballades en op de meer uptempo stukken kun je horen dat Elton het vooral uitstekend naar zijn zin had. Zelfs de afsluiter Bite your lip, die ik vroeger gewoon te lang vond doordenderen (
Poeha noemt het een rocknummer, maar ik bespeur er ook disco-tendensen in, wat ik op zich niet per se verkeerd vind), knalt de speakers uit en klinkt gewoon heerlijk als je ervoor in de stemming bent.
Ik heb zowel de originele LP als de CD-remaster uit 1996, die geremasterd is door de oorspronkelijke producer Gus Dudgeon. Die legt in het bijbehorende boekje uit dat hij vooral geprobeerd heeft de oneffenheden weg te werken en het geluid op te waarderen zonder dat de klankkleur verandert. Daar is hij wat mij betreft in geslaagd, al valt het me wel op dat die CD wezenlijk anders klinkt dan de Amerikaanse cut-out LP die ik ervan heb (en die eind jaren zeventig ook de Nederlandse uitverkoopbakken in grote aantallen bevolkte dankzij de parallelle import die je toen nog had).
Beide versies hebben hun
merits: op de CD is hoorbaar gestreefd naar zuiverheid en detaillering van klank, waardoor je elementen hoort die je op de LP niet of nauwelijks waarneemt. Maar de LP heeft dan weer die zachtheid, de veelgeroemde 'warmte' die zo kenmerkend is voor veel jaren zeventig-producties. Ik vind beide aangenaam om te horen; blij dat ik beide versies nog bezit.