menu

Elton John - Blue Moves (1976)

mijn stem
3,68 (72)
72 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop
Label: Rocket

  1. Your Starter for It (1:23)
  2. Tonight (7:52)
  3. One Horse Town (5:56)
  4. Chameleon (5:27)
  5. Boogie Pilgrim (6:05)
  6. Cage the Songbird (3:25)
  7. Crazy Water (5:42)
  8. Shoulder Holster (5:10)
  9. Sorry Seems to Be the Hardest Word (3:48)
  10. Out of the Blue (6:14)
  11. Between Seventeen and Twenty (5:17)
  12. The Wide Eyed and Laughing (3:27)
  13. Someone's Final Song (4:10)
  14. Where's the Shoorah? (4:09)
  15. If There's a God in Heaven (What's He Waiting For?) (4:25)
  16. Idol (4:08)
  17. Theme from a Non-Existent TV Series (1:19)
  18. Bite Your Lip (Get Up and Dance!) (6:43)
totale tijdsduur: 1:24:40
zoeken in:
avatar van musicboy
Een mooi en degelijk album, maar het lijdt wat onder het dubbelelpeeconcept. Beter was gewoon één album te hebben met pakweg 10 of 11 nummers. Er is toch wat ballast.

Pieter Paal
Later heeft hij nog een vreselijke versie van 'Sorry seems to be the hardest word' met de groep Blue gedaan.

avatar van musicboy
Die Blue-versie is inderdaad om van te walgen. Wat wil je, zo'n flutbandje. Ze konden even goed bij Club Brugge gaan spelen zijn.

EVANSHEWSON
musicboy schreef:
Een mooi en degelijk album, maar het lijdt wat onder het dubbelelpeeconcept. Beter was gewoon één album te hebben met pakweg 10 of 11 nummers. Er is toch wat ballast.


Zo denk ik er ook over, al staat er dus genoeg killer tussen de filler om toch te komen tot :

* * * 1/2 sterren.

Mijn Favorieten zijn : Sorry Seems to be..., Someone's Final Song en Tonight. Die steken er toch met kop en schouders bovenuit.

avatar van evert-jan
3,5
een klassieker, met vele klassiekers!
Where's the shoorah? Geen idee, maar wel een juweeltje, net als someone's final song en tonight!

avatar van Song4Guy
5,0
Mijn persoonlijke lievelingsalbum van Elton John.
Vooral vanwege de prachtige klassieker Tonight en Sorry Seems to Be The Hardest Word. Inderdaad het album bevat een paar fillers, waarbij op deze versie 2 al zijn weglaten, Shoulder Holster en Out of the Blue.

avatar van Madjack71
3,5
Een redelijk evenwichtige dubbelaar, die door de ondersteuning van een orkest, wel wat afwisseling bied. De wat mindere broeders bevinden zich m.i. vooral op kant 3 en 4. Tonight/Chameleon/Cage the Songbird en tuurlijk Sorry seems to be the hardest word zijn pareltjes. Maar in rustige gedragen nummers, blonk Elton destijds toch al uit. Daarnaast zijn Your starter for en Boogie Pilgrim ook prima nummers. Om als geheel in een keer uit te luisteren, is het idd. misschien net te veel. Voor de 1ste lp dikke 4 en voor de 2de 3,5.

avatar van sippie12
5,0
Eerste door mij gekochte EJ album. Qua sfeer en afwisseling altijd top gevonden. Stevie Wonder had graag Boogie Pilgrim geschreven denk ik

4,5
Het laatste Elton John-album dat nog in de categorie meesterwerken valt.
Na dit dubbel-album is het bij E.J. steeds een beetje zig zag: de ene keer een redelijk album (waarvan de hits er het meest uitspringen) en dan weer een album dat weer hartstikke tegenvalt.
Opvallend is dat er na een grote hit meestal wel weer een live- of een greatest hits/best of-album uitgebracht wordt om de boel draaiende te houden. Het probleem wordt dan weer andere live-versies en overlappende compilaties.

1000 gehoord en nog steeds geniet ik enorm van alle nummers. Wie nummers maakt met een heel orkest die geweldig klinken is toch een held. Your starter for moet je horen voordat het bekende tonight begint. Dit album behoort tot mijn toppers. Helaas heeft Elton niet nog zo'n album gemaakt.

avatar van kaztor
Song4Guy schreef:
Mijn persoonlijke lievelingsalbum van Elton John.
Vooral vanwege de prachtige klassieker Tonight en Sorry Seems to Be The Hardest Word. Inderdaad het album bevat een paar fillers, waarbij op deze versie 2 al zijn weglaten, Shoulder Holster en Out of the Blue.

Met name Out Of The Blue vind ik anders weergaloos!

Moet het album nog vaker horen om tot een eindoordeel te komen.

M'n lieve schatje heeft voor Valentijnsdag me via Ebay verrast met een doos met 18 EJ-cd's nadat ik me meer in z'n oeuvre ging verdiepen. De cd van dit album is de remaster met alle nummers. De oudere cd's lieten 3 nummers weg.

avatar van goldendream
Berichtjes zoals van Song4Guy en kaztor apprecieer ik enorm. Het is leuk vast te stellen dat er op deze site nog liefhebbers zijn van Eltons muziek.

avatar van ThisCharmingMan
Zoals dat meestal gaat met dubbel LP's is niet alles goed, maar nummers als Cage the Songbird (met David Crosy en Graham Nash), Where is the Shoorah? en natuurlijk Sorry seems to be the Hardest Word behoren tot het beste wat Elton John op de plaat heeft gezet. Allermooist vind ik Tonight, dat doet denken aan zijn prachtige plaat Elton John uit 1970.

avatar van Twinpeaks
4,0
Heerlijke plaat . Tuurlijk staat er wel wat kaf tussen het koren ,maar het is niet zo dat het stoort . Where's the Shoorah ? en Sorry Seems to be the hardest word zijn prachtige songs . Buitencategorie is Tonight .
Ook Boogie Pilgrim en Chameleon zijn heerlijke songs . De rest is degelijk .4 sterren

avatar van Gert1980
4,5
Pieter Paal schreef:
Later heeft hij nog een vreselijke versie van 'Sorry seems to be the hardest word' met de groep Blue gedaan.


Zeker mee eens dat dit een vreselijke versie is, maar die samenwerking was een fantastische marketing move.
Elton bracht in die tijd zijn tweede carrière verzamelaar uit en deze verkocht als een tierelier, mede dankzij deze versie waardoor hij weer even goed in de belangstelling stond.

Grappig bijkomend detail: de versie met Blue staat (gelukkig) niet op de eerste oplagen van deze verzamelaar. Later is besloten deze aan de tracklist van nieuwe oplagen toe te voegen.

avatar van Minneapolis
Te lang en wat mij betreft als niet fan niet consistent genoeg om als geheel te draaien, maar dit blauwe album bevat wel 2 van zijn beste songs: Idol en Tonight.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Voorganger Rock of the Westies was indertijd de laatste EJ-plaat die ik nog blind kocht; Blue moves heb ik nog wel van een vriend geleend, maar ik kon er niet echt enthousiast over worden, en bovendien was mijn muzikale smaak toen langzaam maar zeker naar de underground aan het opschuiven. Achteraf bezien (= nu, bij hernieuwde kennismaking) moet dat laatste toch het zwaarst hebben gewogen, want ik kan werkelijk niet meer inzien waarom dit album me niet net zozeer zou hebben geraakt als bijvoorbeeld Goodbye yellow brick road of Captain Fantastic. Er staan misschien wat veel instrumentals op (maar slechts één met een serieuze speelduur), het slotnummer is een vrij melige rave-up en Boogie pilgrim vind ik echt afschuwelijk, maar verder hoor ik hier eigenlijk Elton John nog altijd op de top van zijn kunnen, met in elk nummer weer pakkende melodieën, teksten die sterker zijn dan ooit, en een geweldige band die de zeer gevarieerde composities en arrangementen op de voet kan volgen.
        Hoogtepunten zijn voor mij de krankzinnige swing van One horse town en Crazy water, het bittere Idol, het ongrijpbare The wide eyed and laughing (prachtige tweede/derde stem van Crosby & Nash), en natuurlijk Sorry seems to be the hardest word. Extra vermelding voor Ray Cooper, wiens conga's en vibrafoon diverse nummers een onweerstaanbare drive meegeven. En nog twee details: Mediterranean / English rain again (uit Chameleon) is een fraai en oorspronkelijk rijm, en zou John aan James Newton Howard hebben gevraagd om op Between seventeen and twenty precies zo te klinken als Garth Hudson, toetsenist van de door John èn Taupin zo geliefde The Band?

avatar van Poeha
Bite Your Lip (Get Up and Dance!) blijft een heerlijke piano ondersteunde (2e helft) stomper met een geweldig lang outro, zoals alleen Elton John haast kan performen. Wat een feest moet dit nummer live geweest zijn. Niks meligs aan. Behoort samen met Saturday Night's Alright for Fighting tot zijn beste rockers. Het album zelf moet ik nog maar eens in zijn geheel beluisteren om mijn sterren toe te kennen.

avatar van gaucho
4,0
Ik was vroeger altijd geneigd dit dubbelalbum te beschouwen als het einde van het tijdperk waarin EJ prachtige liedjes en albums maakte. Als een album dat daar dus eigenlijk net niet meer bij hoorde. Dat leek in de jaren zeventig en tachtig de algemene overtuiging van fans en muziekliefhebbers te zijn. Misschien komt dat ook een beetje doordat het de eerste plaat was die niet meer op DJM verscheen, maar op Elton's eigen Rocket-label.

Maar achteraf is het natuurlijk onzin. Hoewel er ook wel wat vulmateriaal op staat, is deze dubbelaar in elk geval beter dan de twee voorafgaande platen, en wat mij betreft ook beter dan Caribou. De opener Tonight (inclusief het 'voorgerecht') is al een prachtige ballade die zich kan meten met het beste werk van Elton John (en later op de Two Rooms-tribute meesterlijk vertolkt door George Michael). Chameleon, Cage the songbird, Someone's final song en natuurlijk Sorry seems to be the hardest word zijn prachtige pianoballades en op de meer uptempo stukken kun je horen dat Elton het vooral uitstekend naar zijn zin had. Zelfs de afsluiter Bite your lip, die ik vroeger gewoon te lang vond doordenderen (Poeha noemt het een rocknummer, maar ik bespeur er ook disco-tendensen in, wat ik op zich niet per se verkeerd vind), knalt de speakers uit en klinkt gewoon heerlijk als je ervoor in de stemming bent.

Ik heb zowel de originele LP als de CD-remaster uit 1996, die geremasterd is door de oorspronkelijke producer Gus Dudgeon. Die legt in het bijbehorende boekje uit dat hij vooral geprobeerd heeft de oneffenheden weg te werken en het geluid op te waarderen zonder dat de klankkleur verandert. Daar is hij wat mij betreft in geslaagd, al valt het me wel op dat die CD wezenlijk anders klinkt dan de Amerikaanse cut-out LP die ik ervan heb (en die eind jaren zeventig ook de Nederlandse uitverkoopbakken in grote aantallen bevolkte dankzij de parallelle import die je toen nog had).

Beide versies hebben hun merits: op de CD is hoorbaar gestreefd naar zuiverheid en detaillering van klank, waardoor je elementen hoort die je op de LP niet of nauwelijks waarneemt. Maar de LP heeft dan weer die zachtheid, de veelgeroemde 'warmte' die zo kenmerkend is voor veel jaren zeventig-producties. Ik vind beide aangenaam om te horen; blij dat ik beide versies nog bezit.

Poeha schreef:
Bite Your Lip (Get Up and Dance!) blijft een heerlijke piano ondersteunde (2e helft) stomper met een geweldig lang outro, zoals alleen Elton John haast kan performen. Wat een feest moet dit nummer live geweest zijn. Niks meligs aan. Behoort samen met Saturday Night's Alright for Fighting tot zijn beste rockers. Het album zelf moet ik nog maar eens in zijn geheel beluisteren om mijn sterren toe te kennen.
er staat een leuke live versie van Bite your Lip op YouTube (met Stevie Wonder). Low quality maar onweerstaanbaar.

Gast
geplaatst: vandaag om 17:53 uur

geplaatst: vandaag om 17:53 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.