White Noise - An Electric Storm (1968)

ultime tripplaat...soundscape par exellence!

Grotendeels flauwe, rommelige achtergrondrock. Hier en daar een leuke sfeervolle passage die dan meestal grondig om zeep wordt geholpen doordat er zonder enige overgang ineens lollig gedrum of andere ongein tegenaan gesleept wordt. Zoals Onderhond al leuk verwoordde, een soort breakcore voor bejaarden.

Net op vinyl gekocht voor 15 euro. Het schijnt een tweede persing te zijn, maar ik ben erg blij mee. Wat een originaliteit...

Dit album doet me af en toe denken aan de vrolijke gekte van Angel's egg van Gong uit 1973, een plaat die naar mijn gevoel is gemaakt door eenzelfde vrije geest (en in een geest van totale vrijheid). En qua "geluidjes" kan ik me voorstellen dat de Nits en Air allebei goed naar An electric storm hebben geluisterd.

I found the record recently in a secondhand shop in Brussels, and paid … only 2 euro’s for it. A big ‘Bazinga’ there, I suppose! ‘An Electric Storm’ was released almost a decade before the Archaia album and synthesizers were only introduced in popular music by The Monkees or Walter Carlos. So White Noise still used ‘a more antique’ recipe for their electronic input. Therefore, you should understand the band had musicians/experimenters from the BBC Radiophonic Workshop in its ranks, a group that supplied background sounds and themes for BBC television productions. Now ‘An Electric Storm’ was basically made the same way, and is overladen with all sorts of noises and sounds. And while the A-side still has some poppy-tunes, the B-side sounds really dark and hellish. ‘An electronic storm in hell’ is how they describe it on the back of the record.

...

Archaia self-titled debut and White Noise? An Electric Storm | Boothaeven's - boothaevens.wordpress.com

Prachtig maar merkwaardig album. Destijds in rommelige schuurtjes vaak beluisterd. Een tijd geleden weer aangeschaft en het blijft magisch. Schoolvoorbeeld van psychedelische muziek.

Opvallende plaat dat moet ik ze meegeven. Ik weet niet zo heel goed wat ik er van moet vinden . De band wil nog wel eens een grote hoeveelheid geluidseffecten op de luisteraar afvuren. Met name de B-kant is een grote bad trip. Love without sound vind ik daarentegen echt een prachtnummer.

Rare plaat, electronische geluidjes, dacht dat het prog was (gelukkig niet) maar of ik het goed vind? Van de week opgepikt in de kringloop, weird is het wel, hoor ook Franse invloeden, 1 van de inspiratiebronnen van Jacco Gardner? Nog maar een paar x luisteren

Een schoolvoorbeeld van psychedelische muziek. Vooral het prachtige The Visitation krijg ik nog elke keer kippenvel van. Het verhaal wordt schitterend verteld en samengevoegd met de muziek die op bijna nachtmerrie-achtige wijze wordt gebracht. De huilende vrouw in het nummer is zo verschrikkelijk oprecht en voegt flink wat toe aan het nummer. De rest van het album is ook sterk, maar The Visitation steekt met kop en schouders boven de rest uit. Dit moet wel echt je ding zijn (wat het voor mij ook echt is), want anders ga je dit absoluut niet waarderen. De kunst van luisteren is de sleutel en dan zal je ook niet worden teleurgesteld.

En toch, de plaat mag dan te boek staan als een vroeg elektronisch experiment en daar ook zijn reputatie aan ontlenen, maar volgens mij is een net zo belangrijke reden waarom hij ook nú nog leeft en ademt dat de nummers zulke goede composities zijn, met ijzersterke melodieën waar de rare geluidjes en bliepjes en stemmetjes heel naturel bij passen. Het openingsnummer bijvoorbeeld maakt mij na al die jaren nog steeds ontzettend vrolijk, en in My game of loving vormen de gitaar, de tom-toms en bekkens, de synthetische blazers en de blub-blub-synthesizers echt een uitgekiend arrangement dat na verloop van tijd heel vanzelfsprekend gaat klinken. Zonder een goed oor voor pakkende popmuziek en toegankelijke melodieën zou dit album misschien alleen maar een curiosum zijn en niet de eigenlijk heel warme en onderhoudende (en vaak bijzonder grappige!) voorloper van talloze synth-bands en bandjes die het nu is.
        Moeilijk ook om onder de eerste vijf nummers mijn favorieten te noemen; als ik Love without sound en Firebird aanvink blijk ik daarmee de meeste medestanders te hebben, maar van dat orgeltje (denk ik) op 0:22 van Your hidden dreams smelt ik gewoon, en dan moet de hele tweede kant nog komen. De lof van The visitation is hier al voldoende gezongen, maar als ik niet had geweten dat The Black Mass in één dag was opgenomen zou ik dat eigenlijk ook nooit hebben verondersteld, want het klinkt misschien wat rauwer en ongepolijster dan The visitation (en de rest van de plaat) maar zeker niet onaf of gehaast. Als geheel is dit eigenlijk gewoon een prachtige en evenwichtige plaat op het snijpunt van experimenteel, psychedelisch en poppy, en op al die fronten en in al die genres zeer geslaagd – en wat mij betreft een halve eeuw later nog altijd even fris.
        Zijn die benauwende en uitwaaierende angstschreeuwen op The Black Mass nog van (bewuste of onbewuste) invloed geweest toen Pink Floyd in 1973 On the run opnam?

Briljante plaat!

Ik ben oordeelvrij