menu

Blackfield - Blackfield (2004)

mijn stem
3,91 (295)
295 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Label: Snapper

  1. Open Mind (3:50)
  2. Blackfield (4:07)
  3. Glow (4:00)
  4. Scars (3:58)
  5. Lullaby (3:30)
  6. Pain (3:48)
  7. Summer (4:13)
  8. Cloudy Now (3:35)
  9. The Hole in Me (2:47)
  10. Hello (3:09)
  11. Perfect World * (3:53)
  12. Where Is My Love? * (3:01)
  13. Cloudy Now [Live] * (3:46)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 36:57 (47:37)
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,0
Melancholische gitaarrock is wel aan mij besteed. Dus Blackfield moest er ook eens een keer aan geloven.
Ik had echt geen idee wat ik er van moest gaan verwachten en ben er heel erg blanco in gegaan. Of me dat bevallen is zal ik hier proberen te omschrijven.

Opener Open Mind zegt het al: gewoon met een open mind en lekker onbevangen deze band over je heen laten komen. Dat lukt heel aardig met het akoestische begin en als er dan na 1 minuut vol gas gegeven gaat worden op lekker bombastische/symfonische wijze begint het vermoeden als snel te rijzen dat dit wel eens een heel leuk plaatje zou kunnen gaan worden. De eerste klap is een daalder waard nietwaar?!
Blackfield heeft een mooi piano-intro. Voor piano's heb ik altijd wel een zwak. Zeker als dit gegoten is in een vooral erg mooi nummer als dit. Het orgeltje na ruim 3 minuten is overigens ook niet te versmaden. Pompeus? Ja, misschien een beetje, maar met kwalitatieve pompeusheid is helemaal niks mis mee.
Glow heeft wat zweverigs. Melancholie ten top ook. En goed te horen dat het een leuke twist kent na verloop van tijd, hierdoor zakt het niet weg in een niemandalletje maar is het gewoon een ijzersterk nummer.
Scars heeft een wat afwijkender ritme terwijl het toch netjes voortborduurt op de stijl van de eerdere songs op het album. Ik vind de oplevingen in het nummer uiterst aangenaam en het heeft wel wat meeslepends.
Lullaby opent al weer erg goed. Voeg daarbij de ietwat zweverige zang en het plaatje is af. De eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat de zang me niet naar de keel weet te grijpen en dat ik de instrumentatie graag wat echter had willen hebben hier en daar (ik wil een echte cello of strijkers horen potdomme).
Pain is wederom een goed in elkaar zittend nummer. De zang is hier en daar op het randje en blijft een beetje de zwakke schakel, maar echt storend vind ik dat niet, zeker ook omdat ik dit een enorm mooi nummer vind. Maar eerlijk is eerlijk, het bevat ook een zekere vlakheid waardoor het net niet genoeg naar mijn strot weet te grijpen.
Summer is ook een prima nummer met een hemels sfeertje. De scherpe randjes mis ik wederom een klein beetje (ik had het al over vlakheid), want waren die er wel dan was dit album echt een absolute klassieker.
Maar ja echt veel te klagen heb ik nu ook weer niet want het album gaat door met Cloudy Now en dat is zeker geen verkeerde song. Het bevat iets ingehoudends en dat maakt het wel zo spannend.
The Hole in Me heeft een Kate Bush achtig sfeertje (Army Dreamers???). En dan kan je bij mij niet meer stuk. Ik vind het een van de betere nummers van de cd.
Grappig om je album af te sluiten met Hello. En Hello was mijn kennismaking met dit album zeer zeker. Want van begin tot eind is het een aangename luistertrip geworden.
Ik laat de bonus cd even onbesproken, maar deze 10 nummers hebben zeker weten klasse.

avatar van Ronald5150
3,5
Multi-instrumentalist, muzikale duizendpoot en workaholic Steven Wilson levert samen met Avi Geffen een prima plaat af. De muziek heeft duidelijk overeenkomsten met Wilson's hoofdbaan bij Porcupine Tree, maar "Blackfield" klinkt wat toegankelijker en meer ingetogen. Mooie melodieën, stemmige zanglijnen en een rijk palet van instrumenten zijn kenmerkend voor deze verzameling liedjes. Beide heren hebben van "Blackfield" een mooi sfeeralbum gemaakt, waarbij je lekker weg kan dromen. Knap dat Wilson in staat is om met Porcupine Tree, met No-Man, met Bass Communion, met zijn solo projecten en met Blackfield in staat is om muziek te blijven leveren van een constante hoge kwaliteit.

avatar van Alicia
5,0
Misschien niet zo 'spannend' (meer) als de laatste paar Porcupine Trees of enkele van Wilson's sublieme soloalbums, maar ik heb genoten van deze Blackfield bij het 'schaarse' licht van de straatlantaarn. Muziek, dat wonderwel toch ook prima past als de gele streepjes op het behang gaan dansen. Sfeervol debuut van duo Steven Wilson en Aviv Geffen!

avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
Mijn eerste kennismaking met Blackfield in de studio, na Live in NYC (2007/2009). Dat vond/vind ik een fraaie liveregistratie, dus ik was een beetje bang dat de "kalere" studioversies van die nummers daarna zouden tegenvallen, maar daar is gelukkig geen sprake van. Van Geffens solowerk ken ik helemaal niets, maar als ik dit met Wilsons projecten vergelijk kom ik inderdaad uit bij Porcupine Tree omstreeks de eeuwwisseling, zoals vele voorgangers hier reeds hebben opgemerkt. Wilson concentreert zich hier dus meer op puntige pop/rock-achtige ballades, die echter te veel dynamiek, duisterheid en scherpe instrumentatie bevatten om echt radiovriendelijk te kunnen worden genoemd. Misschien past het bij die beperking dat sommige nummers al beëindigd of weggedraaid worden nog voordat hun hele potentie benut lijkt te zijn, bijvoorbeeld Pain, Cloudy now en het krachtige Blackfield (en als ik de voorgaande berichten lees blijkt van dat laatste nummer dus inderdaad een twee minuten langere versie te bestaan), en evenzo zou je kunnen verwachten dat Wilson bij PT sommige van deze composities zou kunnen hebben gebruikt om eens even flink instrumentaal los te gaan, maar nergens wekt deze muziek de indruk dat het "gemankeerde" prog is, dus voor Wilson lijkt dit een serieuze uitwerking van een volwaardige andere kant van zijn muzikale persoonlijkheid te zijn. Behoorlijk indrukwekkend. (Mijn favorieten zijn trouwens de voorspelbare suspects Blackfield en Cloudy now, maar dat gebeurt met pijn in het hart, want The hole in me heeft zó'n geweldig refrein dat het eigenlijk ook wel een vinkje verdient, om van het slotnummer nog maar te zwijgen.)

4,5
Prachtig debuut van Blackfield in een periode dat alles wat Wilson aanraakte van goud leek te zijn. Toegankelijke songs, zeer sterke songwriting en de stemmen van Geffen en Wilson vormen een mooi geheel. Bij vlagen verbluffend mooie muziek, die fier overeind blijft staan. Echt een onwaarschijnlijk talent die Wilson, om zon album als dit, waarvoor vele artiesten een moord zouden doen, als side project uit te brengen. Vier dikke sterren !

avatar van Mr. Rock
3,5
Vind deze toch wel een stapje minder dan die hierna. Er staan inderdaad enkele zeer sterk geschreven songs op maar Geffen is wel moeilijk te verdragen als zanger. Dat is toch een beetje zonde van verder sterke tracks als Pain en The Hole in Me. Daarnaast vind ik Open Mind, Scars en Glow weinig bijzonder. Sommige nummers vallen een beetje te veel in herhaling (Summer).

Toch nog steeds een prima album. Blackfield, Lullaby en Cloudy Now zijn van grote klasse.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:40 uur

geplaatst: vandaag om 12:40 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.