Mijn eerste kennismaking met Blackfield in de studio, na Live in NYC (2007/2009). Dat vond/vind ik een fraaie liveregistratie, dus ik was een beetje bang dat de "kalere" studioversies van die nummers daarna zouden tegenvallen, maar daar is gelukkig geen sprake van. Van Geffens solowerk ken ik helemaal niets, maar als ik dit met Wilsons projecten vergelijk kom ik inderdaad uit bij Porcupine Tree omstreeks de eeuwwisseling, zoals vele voorgangers hier reeds hebben opgemerkt. Wilson concentreert zich hier dus meer op puntige pop/rock-achtige ballades, die echter te veel dynamiek, duisterheid en scherpe instrumentatie bevatten om echt radiovriendelijk te kunnen worden genoemd. Misschien past het bij die beperking dat sommige nummers al beëindigd of weggedraaid worden nog voordat hun hele potentie benut lijkt te zijn, bijvoorbeeld Pain, Cloudy now en het krachtige Blackfield (en als ik de voorgaande berichten lees blijkt van dat laatste nummer dus inderdaad een twee minuten langere versie te bestaan), en evenzo zou je kunnen verwachten dat Wilson bij PT sommige van deze composities zou kunnen hebben gebruikt om eens even flink instrumentaal los te gaan, maar nergens wekt deze muziek de indruk dat het "gemankeerde" prog is, dus voor Wilson lijkt dit een serieuze uitwerking van een volwaardige andere kant van zijn muzikale persoonlijkheid te zijn. Behoorlijk indrukwekkend. (Mijn favorieten zijn trouwens de voorspelbare suspects Blackfield en Cloudy now, maar dat gebeurt met pijn in het hart, want The hole in me heeft zó'n geweldig refrein dat het eigenlijk ook wel een vinkje verdient, om van het slotnummer nog maar te zwijgen.)